แฟนผมกลายเป็นซอมบี้ - บทที่ 1191 ศพในโกดัง

หลิงม่อทิ้งก้อนเหนียวหนืดออกไปอีกหนึ่งก้อน จากนั้นก็รีบรั้งข้อมือเย่เลี่ยนย่องไปข้างหน้า…

ขณะเดียวกัน ซอมบี้เจ้าเมืองที่กำลังตามหาหลิงม่ออยู่ในโกดังก็พลันเหยียบเข้าหนึ่งก้อน…

“มนุษย์!” มันคำรามลั่นด้วยความเดือดดาลอีกครั้ง

แต่น่าเสียดายที่มีเพียงเสียงสะท้อนของตัวมันเองตอบกลับมาท่ามกลางความเงียบ…

“บ้าจริง…เจ้ามนุษย์หายไปไหนแล้ว!” ซอมบี้เจ้าเมืองกวาดตามองไปรอบๆ อย่างโกรธขึ้ง…ภายใต้สถานการณ์ที่การมองเห็นถูกบดบังแทบจะทั้งหมด ในที่สุดมันก็เริ่มรู้สึกถึงความลำบากขึ้นมาบ้างแล้ว…

“ยังไงมันก็ออกไปไม่ได้!” ซอมบี้เจ้าเมืองบอกตัวเอง…มันสาวเท้าก้าวเดินไปตามช่องว่างระหว่างกองกระสอบอาหารเพื่อตามหาต่อไป…

‘นี่อีกหนึ่งก้อน…เอาล่ะ ถ้าหากมากกว่านี้มันน่าจะได้กลิ่นแล้ว…’

หลิงม่อโยนก้อนเหนียวหนืดอีกก้อนเข้าไปในมุมหนึ่ง แล้วจึงค่อยพยักหน้ากับตัวเองเงียบๆ

เดิมทีข้างกายเขาก็มีซอมบี้อยู่แล้ว ดังนั้นถึงซอมบี้เจ้าเมืองตัวนั้นจะได้กลิ่นเชื้อไวรัสจากก้อนเหนียวหนืด มันก็จะไม่สงสัยอะไร แต่ภายใต้สภาพแวดล้อมที่ปิดมิดชิด กลิ่นแบบนี้กลับกลบร่องรอยของหลิงม่อได้เป็นอย่างดี กระทั่งทำให้ไม่อาจรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขาได้เลยทีเดียว

แต่สาเหตุที่ต้องใช้จำนวนมากขนาดนี้ กลับเป็นเพราะอีกหนึ่งเหตุผล…

“เด็กโง่ ไปทางนี้กัน ระวังอย่าส่งเสียงล่ะ…” หลิงม่อพูดเสียงเบา พลางพาเย่เลี่ยนเดินผ่านทางเดินไปอีกหลายเส้น คิดไม่ถึงว่าในขณะที่เขาเพิ่งจะเดินออกมาจากทางเดินเส้นหนึ่ง ด้านหน้าก็พลันปรากฏทางเดินที่เหยียดตรงเส้นหนึ่งขึ้น เพียงแต่ในทางเดินเส้นนั้นมีแต่ความมืดมิด มองไม่เห็นสิ่งใด

“ทางนั้นหรือ?” หลิงม่อชี้ไปที่ทางเดินเส้นนั้นแล้วถาม

เย่เลี่ยนเงยหน้ามองเขา และพยักหน้า

“จะเป็นอะไรกันนะ…” หลิงม่อกระตุกมุมปากยิ้ม แต่ในใจกลับรู้สึกกระสับกระส่าย

ตอนที่พวกเขาเพิ่งจะพุ่งตัวเข้ามาในโกดังอาหาร เย่เลี่ยนก็ได้กลิ่นอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกสนใจมากทันที…ส่วนหลิงม่อแม้ไม่ได้กลิ่น แต่กลับสัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นของเย่เลี่ยน…

เมื่อนึกเชื่อมโยงกับการคาดเดาของเฮยซือเกี่ยวกับที่นี่…ไม่แน่ว่าที่นี่อาจมีร่างปรสิตอื่นอยู่อีกก็ได้ และซอมบี้พวกนี้ก็อาจถูกกลิ่นนี้…หรือบางสิ่งที่เกี่ยวข้องกันดึงดูดเข้ามาก็ได้ แต่ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไร มันอาจซ่อนอยู่ในส่วนลึกของทางเดินเส้นนี้ก็เป็นได้

‘ถ้าหาสิ่งนั้นเจอ ก็จะรู้ว่าเจ้าสิ่งที่อยู่เบื้องหลังเป็นตัวอะไรกันแน่ ต้องทำอย่างนี้เท่านั้น ถึงจะมีความเชื่อมั่นบ้าง…ส่วนซอมบี้ตัวนี้…เก็บมันไว้ก่อนแล้วกัน หากมีมันอยู่ เจ้าสิ่งที่อยู่เบื้องหลังอาจรอดูต่อไปอีกหน่อย…ซึ่งนั่นก็ถือเป็นโอกาสเหมือนกัน’

หลิงม่อเงี่ยหูฟังการเคลื่อนไหวของซอมบี้เจ้าเมืองอีกครั้ง…

“รอให้ฉันพลิกทุกซอกมุมในนี้ให้ทั่วก่อนเถอะ ฉันต้องหาแกเจอแน่!”

‘เอาเลย พลิกเลยสิ จะให้ดีก็พลิกผืนดินขึ้นมาด้วยเลย…’ หลิงม่อหัวเราะเย็นชาในใจ จากนั้นก็จูงมือเย่เลี่ยนเดินเข้าไปในทางเดินอันมืดมิด

“กรรร! ซ่อนอยู่ตรงนี้ใช่ไหม? ไม่ใช่…หรือว่าตรงนี้!” ซอมบี้เจ้าเมืองตัวนั้นเริ่มเหวี่ยงกระสอบข้าวสารออกไปคนละทิศคนละทาง…

‘อืม…มีกลิ่นจริงๆ อยู่ด้วย’

หลังจากเดินเข้ามาได้ระยะหนึ่ง หลิงม่อก็ขมวดคิ้ว

ด้านหน้ามีกลิ่นฉุนเสียดแทงจมูกโชยมารางๆ…มันเป็นการผสมผสานกันระหว่างกลิ่นอายของเชื้อไวรัสเข้มข้น และกลิ่นหอมประหลาดที่อธิบายไม่ถูก เมื่อสองกลิ่นนี้รวมกัน เกรงว่าคงมีแต่ซอมบี้ที่แท้จริงที่สามารถทนดมได้โดยที่หน้าไม่เปลี่ยนสี

แต่ไม่รู้เพราะอะไร หลิงม่อกลับรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมารางๆ…

ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นกะทันหันมาก และมันก็ทำให้หลิงม่อไม่สบายใจนัก…

ถึงขั้นทำให้เขามีการตอบสนองอย่างนี้ได้…ยัยราชินีแมงมุมตัวนั้นซ่อนอะไรไว้ข้างในนี้กันแน่?

ต้องบอกก่อนว่า ตัวเขานั้นกลายพันธุ์ไปเล็กน้อยเท่านั้น…หรือหากจะให้แยกระดับอย่างชัดเจนล่ะก็…ไม่แน่ว่าเขาอาจเทียบไม่ได้กับซอมบี้ธรรมดาเลยด้วยซ้ำ

แน่นอนว่าหากวัดกันเรื่องพลังอย่างเดียว เขาแข็งแกร่งกว่าซอมบี้ธรรมดาหลายเท่า…

‘พลังของเด็กโง่ก็แข็งแกร่งขึ้นมากแล้วเหมือนกัน…’ หลิงม่อแอบชำเลืองมองเย่เลี่ยนแวบหนึ่ง…แต่เธอกลับยังคงมีสายตาเหม่อลอยอย่างนั้น ไม่แม้กระทั่งแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปาก

‘หรือว่าเราเข้าใจผิด?’ หลิงม่อคิดอย่างไม่มั่นใจ

ในตอนนี้เอง อยู่ๆ เย่เลี่ยนกลับชะงักฝีเท้า

เธอสูดจมูกเบาๆ จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าสองก้าว และยกมือวางบนประตูบานหนึ่ง

แอ๊ดด…

เมื่อประตูห้องถูกผลักเปิดเบาๆ หัวใจของหลิงม่อพลันเต้น “ตึกตักๆ” ขึ้นมาทันที

เขาสูดหายใจลึก และค่อยๆ เดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง

เวลานี้เย่เลี่ยนได้เดินเข้าไปในห้องแล้ว ส่วนหลิงม่อที่เพิ่งจะเดินตามเข้าไป ก็ต้องอึ้งค้างไปทันที

เงาร่างของใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเย่เลี่ยน โดยกำลังจ้องหน้ากับเธอเงียบๆ…

เขาหนังศีรษะชา พลันนั้นก็ปล่อยหนวดสัมผัสเส้นหนึ่งพุ่งออกไปทันที

ทว่าหนวดสัมผัสเส้นนั้นกลับพุ่งเฉียดแก้มของอีกฝ่ายไป…

เส้นผมกระจุกหนึ่งร่วงลงบนพื้นอย่างเงียบเชียบ…ในขณะที่เงาร่างนั้นยังคงนิ่งไม่ขยับเขยื้อน

“ฮู่วว…” หลิงม่อพ่นลมหายใจออกมา เขาสัมผัสได้ในเสี้ยววินาทีที่ลงมือเมื่อกี้แล้ว…ว่าคนคนนี้ได้ตายไปแล้ว…

อีกอย่าง เธอไม่ได้ตายในท่ายืน…ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ เธอถูกตรึงร่างไว้กับพื้น

เพียงแต่ภาพเหตุการณ์อย่างนี้มันน่าประหลาดใจเกินไป…หลิงม่อเคยนึกถึงภาพสถานที่เกิดเหตุที่นองเลือด และศพที่ถูกแยกชิ้นส่วนจนเละ แต่กลับไม่เคยนึกว่าจะได้เห็นภาพอย่างนี้…

ผู้ตายเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง…แต่ดูจากสภาพภายนอก กลับเหมือนว่าเธอกำลังหลับใหลมากกว่า เพราะไม่มีบาดแผลอะไรให้เห็นเลย…เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็สะอาดสะอ้าน…ทั่วทั้งหัวจรดเท้าไร้ซึ่งคราบเลือด…หากไม่ใช่ว่ามีกลิ่นคาวเลือดฉุนๆ ลอยคลุ้งอยู่ทั่วกายเธอ หลิงม่อกระทั่งดูไม่ออกด้วยซ้ำว่าเธอเคยเป็นซอมบี้มาก่อน

สีหน้าดูสงบนิ่งเกินไปแล้ว…

ทว่าความปกติอย่างนี้ปรากฏอยู่บนร่างกายท่อนบนของเธอเท่านั้น…เพราะเมื่อมองลงไปถึงขาทั้งสองข้างของเธอ เหตุการณ์กลับพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ

หนวดจำนวนมากทะลุออกมาจากขาทั้งสองข้างของเธอ จากนั้นก็แทงเข้าไปบนพื้นซีเมนต์เพื่อตรึงร่างเธอไว้ตรงนี้…

‘แต่เพื่ออะไรกันล่ะ?’ หลิงม่อขมวดคิ้ว

เวลานี้ เย่เลี่ยนพลันยื่นมือออกไป…

นิ้วมือของเธอแทรกเข้าไปในกลุ่มผมของซอมบี้ตัวนี้ จากนั้นก็เริ่มควานหา

ผ่านไปไม่นาน เธอก็คลำเจอเส้นเลือดเล็กๆ เส้นหนึ่ง จากนั้นก็หันมามองหน้าหลิงม่อ พลางกระตุกมือเบาๆ

‘เอิ่ม…ให้ฉันทำงั้นหรือ?’ หลิงม่อขนลุกทันที

ที่แท้ก็ตรึงร่างไว้เพื่อการนี้?

แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าถ้ากระชากเส้นเลือดเส้นนี้แล้วจะมีตัวอะไรโผล่ออกมา!

แต่พอถูกเย่เลี่ยนจ้องหน้าอย่างนี้ หลิงม่อก็ทำได้เพียงฝืนรับเส้นเลือดเส้นนั้นมาจับไว้

ความจริง เส้นเลือดเส้นนี้ไม่เหมือนกับเส้นเลือดในร่างกายมนุษย์อีกแล้ว…ถึงแม้จะนิ่ม แต่กลับเหนียวและแข็งแรงทนทานมาก ถึงขนาดใช้รัดคอคนตายได้อย่างสบายๆ…หลิงม่อกำเส้นเลือดไว้ แล้วภาพที่เด็กผู้หญิงคนนี้ปรากฏตัวอยู่ข้างหลังซอมบี้ และดึงเส้นเลือดออกจากมือมารัดคออีกฝ่ายจนตายพลันผุดขึ้นมาในสมอง…

‘ใช่แล้ว…ไม่เห็นต้องคิดมากเลย นี่ไม่ใช่ซอมบี้ปกติแล้วด้วยซ้ำ ความคิดความอ่านของเธอล้วนเป็นของยัยราชินีแมงมุม อย่างมากเธอก็เป็นแค่กระดองเปล่าที่ถูกปรับโครงสร้างเท่านั้นแหละ…’ หลิงม่อค่อยๆ ดึงเส้นเลือดในมือ ขณะเดียวกันก็เตรียมใจรับมือกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้…

ทว่าสิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือ…

พรวด!

พอเขากระชากเส้นเลือดเส้นนั้น ปลายอีกด้านของเส้นเลือดก็มีบางสิ่งพุ่งออกมา…

…………………………….