แฟนผมกลายเป็นซอมบี้ - บทที่ 1203 แผนการผ่าตัดแปลงส่วนลับ

“หึ! เจ้ามนุษย์ชื่อหลิงม่อนั่น…” ซอมบี้สาวในภาพกำหมัดแน่น และต่อยผนังข้างๆ จนเกิดเป็นเสียง “โครม” ดังเลื่อนลั่น ผิวผนังสั่นสะเทือนท่ามกลางเศษฝุ่นละอองที่ปลิวว่อนลงมาจำนวนมาก ดูจากคำพูดและน้ำเสียงของซอมบี้สาว…เธอมีความแค้นฝังแน่นต่อหลิงม่อมากจริงๆ…

‘แต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ! นี่มันไม่ใช่แล้วนะเฮ้ย! ฉันไปทำอะไรให้เธอ! ฉันเอาอะไรของเธอไปเมื่อไหร่!’ หลิงม่อนึกค้านอย่างไม่ยุติธรรมในใจ

นี่มันจะแปลกเกินไปแล้ว! เมื่อกี้ยังอบอุ่นอ่อนโยนอยู่เลย

ไม่ใช่หรือ? ถึงภาพมันจะดู 18+ ไปหน่อยก็ตาม…

แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ! เพราะประเด็นสำคัญคือเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ต่างหาก!

“เธอยังไม่ลืมเรื่องตอนนั้นจริงๆ สินะ” อีกเสียงพูดขึ้น

ซอมบี้สาวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แน่นอนสิ…พอคิดว่าตัวเองเคยทำตัวออดอ้อนเอาใจต่อหน้ามนุษย์คนหนึ่ง เลือดในตัวฉันก็เดือดปุดๆ แล้ว!”

เธอกำหมัดชกผนังอีกครั้ง…

ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง! แต่ฉันไม่ได้เป็นคนบังคับให้เธอทำแบบนั้นสักหน่อยนี่…

“คือว่า เธอใช้คำผิดแล้วล่ะ…” อีกเสียงหนึ่งพูดขึ้น

“อย่าเพิ่งพูดแทรกฉัน!” พูดถึงตรงนี้ ซอมบี้สาวก็พลันหัวเราะเสียงดัง เพียงแต่ในเสียงหัวเราะนั้น กลับเต็มไปด้วยความชั่วร้ายและโหดเหี้ยม “เมื่อไหร่ที่ฉันกับเธอตามหาเขาเจอ ฉันจะเป็นคนกินเขาด้วยตัวเอง! ไม่เพียงเท่านี้…ฉันจะสู้กับเขาและกำราบเขาให้พ่ายแพ้แทบเท้าฉัน!”

แคร่กกก…เธอตวัดกรงเล็บและข่วนผนังอิฐจนแตกกระเจิงเป็นวงกว้างทันใด

หลังเงียบไปไม่กี่วินาที อีกเสียงก็ถามขึ้นว่า “แต่ว่า…เธอจำเขาได้เหรอ?”

กรงเล็บของซอมบี้สาวพลันชะงักค้าง…

ไม่นานเธอก็ยกมือปิดหน้าและทรุดนั่ง บอกว่า “บอกตามตรงนะ…ที่ฉันจำได้…ก็มีแต่เท้าของเขาเท่านั้น…”

“ฉันเข้าใจ…” อีกเสียงตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง “นี่สินะที่เขาเรียกว่า สายตาสุนัขมักมองคนต่ำ[1]…”

“นั่นน่ะสิ…” ซอมบี้สาวเองก็ทอดถอนใจ

‘เอิ่ม…ถึงแม้เรื่องนี้จะเป็นประสบการณ์อันเลวร้ายสำหรับเธอจริงๆ…แต่ทำไมพอฟังคำพูดพวกเธอแล้วมันรู้สึกทะแม่งๆ ล่ะ…’ หลิงม่อที่กำลังดูภาพความทรงจำรู้สึกสับสนงุนงง…

“แต่ว่า…พวกเราต้องตามหาเขาเจอแน่นอน” อยู่ๆ อีกเสียงหนึ่งก็พูดขึ้นอย่างหนักแน่น

ซอมบี้สาวเงยหน้าขึ้น จากนั้นก็พยักหน้าแรงๆ “อื้ม!”

“พอถึงตอนนั้น พวกเราค่อยคิดบัญชีกับเขาทีเดียว”

เงาร่างเลือนรางเส้นหนึ่งเดินออกมาจากเงามืดช้าๆ…เพียงแต่ส่วนใบหน้าของเธอยังคงถูกปิดบังไว้ มีเพียงมือข้างหนึ่งที่ปรากฏท่ามกลางแสงสลัวด้านหน้าซอมบี้สาว

มือข้างนั้นทำนิ้วเลียนแบบปืนพก จากนั้นก็เล็งไปเบื้องหน้า…ทำท่ายิง “ปัง!” หนึ่งครั้ง

“ส่วน X ของเขา…ฉันขอแล้วกัน”

หลิงม่อรู้สึกสะท้านวาบไปทั้งตัว!

เสี้ยววินาทีนี้ เขาถึงขั้นรู้สึกราวกับว่าเงาร่างนั้นกำลังพูดกับตัวเอง!

‘ไม่ผิดแน่ เป็นเธอจริงๆ! คนที่หมกมุ่นกับแผนการผ่าตัดแปลงส่วนลับก็มีแต่เธอเท่านั้น! ไม่คิดเลยว่าออกไปท่องโลกมาขนาดนั้นแล้ว เธอก็ยังไม่ลืมเรื่องนั้นอีก! ไม่ใช่แค่ไม่ลืม แต่กลับยิ่งหมกมุ่นหนักกว่าเดิมอีก! ที่แย่ที่สุดก็คือ…เธอไปหาตัวช่วยเยอะแยะขนาดนี้มาจากไหนกัน! ฉันมอบหมายภารกิจตามหาดราก้อนบอล…ไม่ใช่สิ ภารกิจตามหาไวรัสนางพญาเจ็ดก้อนให้เธอแล้วไม่ใช่หรือไง! จะว่าไปแล้ว…ใช่เจ็ดก้อนหรือเปล่านะ? เฮ้อ ช่างเถอะ…ปัญหาคือเธอทิ้งยัยอวี๋ซือหรานที่เอาแต่หมกมุ่นกับตรงนั้นของฉันไว้คนหนึ่งแล้ว ตอนนี้ยังจะพามาเพิ่มอีก!’

หลิงม่อปวดหัวขึ้นมาทันที…

‘ทำไมซอมบี้ถึงได้โรคจิตกันขนาดนี้นะ…’

ตรงนั้นมันมีอะไรดีกันนักกันหนา!

พวกเธอช่วยหันไปให้ความสนใจจุดที่ปกติกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง! อย่างเช่นสมอง! หรือไม่ก็หัวใจ!

‘จะว่าไปแล้ว…เป็นเพราะตอนที่ยังเป็นมนุษย์พวกรุ่นพี่ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้เลย…ดังนั้นก็เลยอยากรู้อยากเห็นมาก…พอคิดแบบนี้ ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องดีเลยซะเดียว…’

‘ไม่สิๆ…เราจะไขว้เขวเพราะมอนิ่งคิสไม่ได้เด็ดขาด…’

‘อีกอย่างแทนที่จะเรียกว่ามอนิ่งคิส สู้บอกว่ารุ่นพี่มองเราด้วยสายตาประหลาด จากนั้นก็น้ำลายไหลไม่รู้ตัวจะเหมือนกว่า…เลิกปลอบใจตัวเองดีกว่า…ท่าทางของเธอแบบนั้น…อันตรายมากเหมือนกันนะ! ถ้าอย่างนั้น เป็นเราที่ไม่เคยรู้ตัวเลยงั้นเหรอ! ความอยากรู้อยากเห็นของซอมบี้ท้ายที่สุดก็กลายเป็นความอยากอาหารงั้นเหรอ!’

หลิงม่อหนังศีรษะตึงชาอีกครั้ง…

‘ใจเย็นไว้ๆ…ลองดูซิว่ามีเรื่องที่เกี่ยวกับราชินีแมงมุมบ้างไหม…’

ภาพเหตุการณ์ต่อจากนี้ปกติขึ้นมาก…

อย่างเช่นเหตุการณ์ที่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าหน้ากระจก แต่ปรากฏว่าหลังถอดเสื้อผ้าออกก็จำตัวเองไม่ได้ จึงโจมตีเงาในกระจกอย่างบ้าคลั่ง…

และพอทำใจยอมรับตัวเองตอนเปลือยเปล่าได้อย่างยากลำบาก เธอกลับโจมตีกระจกอีกบานจนแตกกระจายหลังสวมใส่เสื้อผ้าอีกครั้ง…

“ทำไมฉันถึงได้เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่หยุดแบบนี้ล่ะ!” ซอมบี้สาวถามราวกับสติกระเจิดกระเจิง

“คือ…เรื่องนี้…ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…” เงาร่างที่เดินตามมาข้างหลังเองก็พูดอย่างจนใจ

‘เหอะ โง่ไปเลยล่ะสิ…คิดว่าใครก็เลี้ยงดูซอมบี้ได้เหมือนฉันอย่างนั้นหรือ โดยเฉพาะซอมบี้ที่มีสติปัญญาแต่ขาดความรู้ทั่วไปอย่างนี้น่ะ…’ หลิงม่อลอบคิดอย่างยินดีในความโชคร้ายของผู้อื่น

อย่างเช่นการศึกษาร่างกายตัวเอง…

“กล้ามเนื้อหน้าอกในหนังสือเล่มนี้ ทำไมไม่เหมือนกล้ามเนื้อหน้าอกของฉันล่ะ…”

“ไม่เป็นไรหรอก เธอดูของฉันสิ ถ้าหากฝึกฝนเยอะๆ ก็จะแข็งแรงเหมือนของฉันเอง!”

“อ้อ…ที่แท้มันก็จะหดเล็กลงเองหรอกเหรอ…”

‘อะแฮ่มๆ…การตีความหมายหน้าอกแบนแบบใหม่…’ หลิงม่อยังคงมองดูภาพเหตุการณ์เหล่านั้นต่อไป…

และหลังจากที่ภาพเหตุการณ์สับเปลี่ยนไปเรื่อยๆ…ในที่สุด!

เงาร่างเส้นหนึ่งก็ปรากฏในภาพเหตุการณ์ภาพใหม่…

แต่ก่อนที่จะมองเห็นเงาร่างเส้นนี้ หลิงม่อกลับเห็นภาพที่น่าตกตะลึงภาพหนึ่งก่อน…

ศพ…เกลื่อนถนนใหญ่

เลือดสดๆ ย้อมถนนทั้งสายจนแดงฉาน รถยนต์เก่าๆ ถูกเขวี้ยงเข้าไปในร้านค้าสองข้างทาง

และบนถนน บนกระถางดอกไม้ และบนเสาไฟฟ้าเหล่านั้น…ก็มีแต่เศษชิ้นส่วนที่ห้อยต่องแต่งอยู่เต็มไปหมด

ถึงแม้เป็นเพียงความทรงจำ แต่หลิงม่อที่เสมือนอยู่ในเหตุการณ์กลับคล้ายได้กลิ่นคาวเลือดฉุนแทงจมูกจากภาพนั้น

มีศพ…เยอะเกินไปแล้ว…

และสิ่งที่ทำให้หลิงม่อสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีก็คือ…ศพเหล่านี้ไม่ได้มีแต่ซอมบี้เท่านั้น…

หรือกระทั่งพูดได้ว่า มากกว่าครึ่งเป็นศพของมนุษย์เสียส่วนใหญ่…

“นี่มัน…ฝีมือพวกเธอ?” หลิงม่อพึมพำด้วยสีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์

ทว่าในตอนนี้เอง เงาร่างเส้นนั้นก็ปรากฏตัวขึ้น…

ความจริงหากมองจากมุมของซอมบี้สาว หลิงม่อมองเห็นได้ไม่ชัดนัก…แต่เขากลับตระหนักได้ทันทีในเสี้ยววินาทีที่มองเห็นหนวดสีแดงเลือดเหล่านั้น…

นั่นมันยัยราชินีแมงมุม!

เทียบกับเมื่อก่อน…ราชินีแมงมุมดูแข็งแกร่งขึ้นมากทีเดียว…

เงาร่างเลือนรางคล้ายมีคล้ายไม่มีของเธอมองแวบแรกยังดูอรชรอ้อนแอ้น แต่เส้นผมยาวสลวยที่พลิ้วไหวไปตามสายลม รวมถึงหนวดสีแดงที่ยาวสิบกว่าเมตรซึ่งแทบจะโอบรอบกายเธอจนมิดเหล่านั้น กลับทำให้เธอที่เพียงยืนอยู่ตรงนั้นเฉยๆ มีรังสีอำมหิตรวมถึงรัศมีความงามแฝงอันตรายแผ่ซ่านอยู่รอบกาย…

ทว่าเมื่อเธอก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว และเหยียบขอบดาดฟ้า ลมปราณอันตรายสุดขีดขุมหนึ่งพลันระเบิดรอบกายเธอ

“เฮือก!” หลิงม่ออดสูดหายใจลึกอย่างขนลุกไม่ได้

ขณะเดียวกัน ซอมบี้สาวเจ้าของครรลองสายตาก็พลันถอยหลังเข้าไปในมุมกำแพงทันที และทำได้เพียงแอบมองราชินีแมงมุมผ่านช่องแคบๆ

‘หืม? ซ่อนตัวงั้นหรือ? หรือว่า…นี่ไม่ใช่ฝีมือพวกเธอ?’ หลิงม่อคิดในใจ

ขณะเดียวกันเขาก็กำลังขบคิดอีกเรื่องหนึ่ง…ที่นี่ คือที่ไหนกันแน่?

น่าเสียดายที่ซอมบี้สาวเอาแต่จ้องราชินีแมงมุมอย่างเดียว ถึงแม้เขาอยากจะสังเกตสภาพแวดล้อมด้านซ้ายขวา ก็ไม่อาจทำได้…

ในตอนนี้เอง อยู่ๆ ราชินีแมงมุมก็พูดขึ้น

เสียงของเธอยังเหมือนเมื่อก่อน ฟังคล้ายเสียงของเด็กสาวตัวน้อยอ่อนแอคนหนึ่ง

แต่โลกนี้มีเด็กสาวที่ไหนที่เพียงยืนพูดธรรมดาๆ อยู่บนดาดฟ้า เสียงก็ดังก้องไปทั่วถนนทั้งสาย!

ยิ่งไม่มีทางมีหนวดลอยไหวอยู่รอบตัวอย่างนั้นแน่!

“ฟู่…” ซอมบี้สาวแอบฟังอย่างระมัดระวัง

“พวกแกล้ำแดนแล้ว” ประโยคแรกที่ราชินีแมงมุมพูดคือประโยคนี้

ก้ามข้าม? หลิงม่อขมวดคิ้วแน่นทันที

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคิดเรื่องนั้น…ภาพนี้อาจไม่ปรากฏซ้ำเป็นครั้งที่สองอีกแล้ว นี่อาจเป็นโอกาสเพียงครั้งเดียว…

ซอมบี้สาวกลับดูแตกตื่นชั่วขณะอย่างเห็นได้ชัด เพียงแต่หลิงม่อสามารถมองดูภาพความทรงจำของเธอได้ กลับไม่สามารถอ่านความคิดของเธอในขณะนั้นได้

แต่ดูท่าแล้ว ซอมบี้สาวกลับเหมือนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

“น่ารำคาญจริงๆ” หลังจากที่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หนวดหลายสิบเส้นด้านหลังราชินีแมงมุมก็พลันเคลื่อนไหว

หนวดเหล่านั้นพลันยืดยาวออกไป ในชั่วพริบตาพวกมันก็ยืดยาวออกไปถึงหลายสิบเมตรแล้ว…

‘เฮ้ย! เส้นเลือดพวกนั้นของเธอจะวิวัฒนาการตามใจฉันกันเกินไปแล้วนะ!’ หลิงม่ออึ้งงันไปชั่วขณะ

แม่เอ็ง นั่นยังเรียกว่าเส้นเลือดได้อีกเหรอ!

ทว่าพอคิดอีกที พวกนั้นอาจไม่ใช่เส้นเลือดจริงๆ แล้วก็ได้…

เพราะถึงอย่างไรเธอก็เป็นถึงซอมบี้กลายร่างร่างแม่เชียวนะ…แถมยังมีความรู้ด้านวิทยาศาสตร์อีกต่างหาก!

ขนาดพวกหลิวหยางยังได้รับพลังต่อสู้อันน่ากลัวหลังจากถูกปรับโครงสร้างร่างกายในช่วงสั้นๆ การที่ราชินีแมงมุมซึ่งเป็นซอมบี้ร่างแม่จะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก…

‘ไม่แปลกบ้าอะไรเล่า นี่มันสัตว์ประหลาดเหนือสัตว์ประหลาดแล้ว…แต่ว่านี่ก็ถือเป็นโอกาสดีเหมือนกันที่จะได้เห็นว่าเธอแข็งแกร่งขนาดไหนแล้ว…’ หลิงม่อสังเกตอย่างตั้งใจ ‘แต่ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่น่ะ? แสดงอำนาจงั้นหรือ?’

เรื่องจริงได้พิสูจน์ว่าหลิงม่อคิดผิด…

หนวดเหล่านั้นพุ่งไปยังมุมหนึ่งที่อยู่ด้านล่าง…ซึ่งมุมนั้นดันเป็นมุมบอดที่ซอมบี้สาวมองไม่เห็นพอดี

แต่โชคดีที่สายตาของซอมบี้สาวตวัดมองตามหนวดเหล่านั้นลงไปอย่างรวดเร็ว…

เพราะเหตุนี้ หลิงม่อจึงมองเห็นภาพนั้นเต็มๆ ตา…

บึ้มม!

เศษดินและฝุ่นมากมายกระจายว่อน และท่ามกลางเสียงดังสนั่นนี้ เสียงคำรามเดือดดาลหนึ่งก็พลันดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ

“กรรร!”

หลิงม่อถึงขั้นรู้สึกเหมือนหูอื้อไปชั่วขณะ…

นี่มันเสียงของสัตว์ประหลาดอะไรกัน?

ไม่นาน พื้นดินก็พลันสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นขึ้นมา…

ตึง! ตึง! ตึง!

หนวดอีกกลุ่มหนึ่งพุ่งโจมตีลงไปอีกครั้ง และครั้งนี้มือข้างหนึ่งพลันยกขึ้นเพื่อป้องหนวดเหล่านั้นไว้…

เสี้ยววินาทีที่เลือดพุ่งกระฉูด เงาร่างที่ต้านรับหนวดเหล่านั้นก็พลันพุ่งตัวออกมาจากส่วนลึกของกลุ่มดินทรายที่กระจัดกระจายเป็นวงกว้าง

“กรรร!”

มันเงยหน้า จ้องราชินีแมงมุมที่อยู่บนดาดฟ้าอย่างขึ้งเคียด

ส่วนหลิงม่อ…กลับอึ้งค้างไปทันที…

นี่มัน…สัตว์ประหลาดบ้าอะไรวะเนี่ย!

ถึงแม้จะมองเห็นเพียงร่างกายท่อนบนผ่านละอองฝุ่นที่ลอยคลุ้งอยู่กลางอากาศ แต่เส้นผมยาวๆ ผิวสีแดงสด และรูปร่างสูงใหญ่นั่นมัน…

“แม่เอ็ง นี่มันมนุษย์ยักษ์ชัดๆ!”

…………………………………………………………..

[1] สายตาสุนัขมักมองคนต่ำ เป็นสำนวนจีนหมายถึง คนที่ชอบดูถูกผู้อื่นหรือประเมินผู้อื่นต่ำต้อยเสมอ