แฟนผมกลายเป็นซอมบี้ - บทที่ 907 ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

เร็วมาก!

หลิงม่อเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้างโดยสัญชาตญาณทันที แต่ลิ้นนั่นก็ยังพุ่งเฉี่ยวใบหูเขา ตะขอที่อยู่ตรงปลายลิ้นพลันเกี่ยวเข้ามา หลิงม่อรู้สึกได้ทันทีว่าของเหลวอุ่นๆ สายหนึ่งไหลลงไปตามแก้มของหุ่นซอมบี้

เมื่อเสียง “แจ๊บๆๆ” ดังขึ้น หลิงม่อเหลือบมอง แล้วก็ต้องอึ้งค้างไป

ลิ้นนั่นม้วนเอาใบหูครึ่งหนึ่งไว้ข้างใน และหดตัวกลับเข้าไปในหน้าอกของฟางอิ๋งอย่างรวดเร็ว ไม่นานบาดแผลของเธอก็เริ่มดิ้นขลุกขลักอีกครั้ง และในสถานการณ์ที่อยู่ใกล้ขนาดนี้ หลิงม่อย่อมต้องมองเห็นอย่างชัดเจนอยู่แล้ว…

นั่นมันไม่ใช่ดิ้นเฉยๆ แล้ว แต่มันเป็นปากที่กำลังเคี้ยวอาหารอยู่ต่างหาก! แต่เป็นเพราะสีใกล้เคียงกันเกินไป บวกกับเลือดไหลไม่หยุด ทำให้มองเห็นได้ยากในแวบแรก!

ในร่างกายของซอมบี้ร่างแม่ตัวนี้ มีร่างปรสิตซ่อนอยู่หนึ่งตัว!

แต่เมื่อเทียบกับตัวที่อยู่ในร่าง “เสี่ยวเยว่เอ๋อ” ตัวนี้ดุร้ายกว่าอย่างเห็นได้ชัด!

และสาเหตุที่ฟางอิ๋งยังมีชีวิตอยู่ทั้งที่บาดเจ็บหนักขนาดนี้ อาจเป็นไปได้มากว่าเป็นเพราะร่างปรสิตตัวนี้

พอเห็นฟางอิ๋งและร่างปรสิตของเธอทำท่าจะพุ่งเข้ามาอีกครั้ง หลิงม่อพลันขว้างร่างปรสิตที่อยู่ในมือออกไปทันที

“สวบ!”

ลิ้นเส้นนั้นม้วนตัวออกมาอย่างรวดเร็ว และแทงทะลุร่างปรสิตในครั้งเดียว จากนั้นก็ดึงมันเข้าไปในร่างของฟางอิ๋งอย่างไม่รีรอ

ฉวยโอกาสนี้ หลิงม่อรีบถอยหลังอย่างทุลักทุเล และพุ่งตัวไปยังขอบหน้าต่างที่กระจกแตกละเอียด พลางหอบหายใจจ้องฟางอิ๋ง

หลังจากที่ร่างปรสิตปรากฏตัว ฟางอิ๋งดูคลุ้มคลั่งมากกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด เธอโบกมือไปมา พร้อมกับหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น ฉันก็แค่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป! ถึงแม้ต้องกลายเป็นซอมบี้ ฉันก็ไม่อยากตายไปอย่างนั้น…ต้องโทษแก ต้องโทษพวกแก!ฉันควรมีชีวิตที่ดีแท้ๆ ขอเพียงอดทนอีกซักนิด ฉันก็จะไปจากที่นี้ได้แล้วเชียว…”

“แต่ออกไปจากที่นี่ก่อนได้ก็ดี ขอเพียงกลืนกินแก ของเพียงกินร่างจริงของแก อีกนิดเดียวฉันก็จะทำสำเร็จแล้ว…” เสียงตะโกนของฟางอิ๋งขาดๆ หายๆ เธอเริ่มพูดจาวกไปวนมาไร้ทิศทาง ดวงตาของเธอแดงขึ้นเรื่อยๆ กระดองบนร่างกายก็นูนขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ

“แย่แล้ว จะขยายร่างแล้ว” หลิงม่อเข้าใจทันที

แต่ยิ่งสถานการณ์คับขัน จิตใจเขากลับยิ่งสงบนิ่ง

“ไม่หนีแล้วหรอ? ร่างกายร่างนี้ของแก เป็นเหมือนตัวหนอนที่ฉันจะเหยียบให้ตายเมื่อไหร่ก็ได้…” ฟางอิ๋งหัวเราะชั่วร้าย หลังจากมีบทเรียนถูกลอบโจมตี เธอก็เอาแต่ยืนอยู่ในระดาบเดียวกับหลิงม่อ เมื่อเป็นอย่างนี้ ผู้ลอบโจมตีคนนั้นก็จะไม่สามารถมองเห็นเธอได้อีก…ถึงแม้หลิงม่อยอมสละร่างกายร่างนี้ไป แต่เสี้ยววินาทีที่หลิงม่อถูกยิง เธอต้องมีเวลาพอให้ทันหลบแน่นอน

จุดนี้ หลิงม่อเองก็รู้ดี

อีกอย่างถึงแม้ฟางอิ๋งจะไม่สามารถหลบพ้นทั้งหมด ก็ไม่ได้หมายความว่ากระสุนนัดนั้นจะสามารถคร่าชีวิตเธอได้

ขนาดหน้าอกเละขนาดนั้นยังรอดมาได้ เกรงว่านอกจากยิงหัวเธอให้แหลก ก็คงไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว…

“ความเป็นไปได้ที่จะระเบิดหัวสำเร็จมีต่ำมาก ต้องคิดหาทางอื่น…อ๊อก!”

ขณะที่กำลังคิดหาทางรับมือ ทันใดนั้นภาพตรงหน้าหลิงม่อพลันไหววูบ ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกเหมือนถูกบดขยี้หน้าท้อง

ฟางอิ๋งยืนอยู่ตรงหน้าเขา หน้าอกของเธอแหวกออกสองข้างเหมือนปากที่กำลังอ้ากว้าง ลิ้นเส้นหนึ่งยื่นออกมาจากข้างใน โดยที่ปลายอีกด้านกำลังแทงทะลุท้องของหลิงม่ออยู่ เมื่อสัมผัสเหมือนถูกบดขยี้หน้าท้องแผ่ซ่านไปทั่วร่าง หลิงม่อก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งถูกกระชากออกจากร่างไป ถึงแม้คนที่บาดเจ็บจะเป็นหุ่นซอมบี้ แต่การมีความรู้สึกร่วมกันอย่างนี้ กลับทำให้หลิงม่อที่อยู่ในอาคารสองชั้นเล็กๆ เหงื่อไหลท่วมตัวทันที!

“หึหึ…ความจริงฉันก็ไม่ได้อุปโลกน์ตัวเองว่าเป็นพี่สาวนี่นา เพราะเธอ…กลายเป็นส่วนหนึ่งของฉันตั้งนานแล้ว ฉํนก็คือเธอ เธอก็คือฉัน ไม่ใช่หรอ? แกก็เหมือนกัน ฉันจะทำให้แกกลายเป็นหนึ่งในร่างของฉัน เหมือนกับตอนนี้ไง พอกินร่างแยกร่างนี้ของแกเสร็จ ฉันจะไปตามหาร่างจริงของแกจากกลิ่นที่ได้…หื้ม? ที่แท้พวกนั้นไม่ใช่ร่างจริงของแก? ร่างจริงของแกอยู่ที่…”

ยังไม่ทันสิ้นเสียงพูด รอยยิ้มบนใบหน้าของฟางอิ๋งก็ชะงักค้างไป

เธอเบิกตากว้างมองหลิงม่อ เหมือนกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง “แก…แกจะทำอะไร?”

ภายใต้สถานการณ์ที่ท้องกำลังถูกบดขยี้จนเละ หลิงม่อกลับยื่นมือแทงเข้าไปหน้าอกของฟางอิ๋ง

ฝ่ามือของเขาถูกปากบนหน้าอกเธองับไว้ทันที แต่เขากลับยังคงพยายามยัดมือเข้าไปข้างใน

“แก…” ฟางอิ๋งเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี และไม่นานเธอก็เห็นหลิงม่อฉีกยิ้มแข็งทื่อออกมา

“ไม่นะ…”

“เด็กโง่ ยิง!” เสียงตะโกนของหลิงม่อดังออกไปพร้อมกับการสื่อสารทางจิตที่ถูกถ่ายทอดออกไป!

“ฟุบ!”

เสียงกระสุนยิงทะลุเนื้อพลันดังขึ้นทันที หลิงม่อสัมผัสได้ว่ากระสุนพุ่งทะลุร่างกาย และแขนของเขาเข้าไปในหน้าอกของฟางอิ๋ง…

ขณะที่ฝ่ามือของเขาระเบิดออก หน้าอกของฟางอิ๋งก็มีเลือดเนื้อกระจายออกมาอีกครั้ง

“กรี๊ดดด!”

ท่ามกลางเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ฟางอิ๋งยกมือกุมหน้าอกตัวเอง พร้อมกับเผยสีหน้าไม่คาดคิดออกมา

เลือดจำนวนมากผสมกับเศษเนื้อและอวัยวะภายใน ไหลออกมาจากหน้าอกเธออย่างต่อเนื่อง ในนั้นยังมีของเหลวใสๆ ปนอยู่อีกไม่น้อยด้วย…

ลิ้นเส้นนั้นถูกระเบิดจนไม่เหลือชิ้นดีไปแล้ว แม้แต่ร่างปรสิตก็แหลกเป็นจุณ

“อึกอึก…” ฟางอิ๋งอ้าปากค้างด้วยสายตาเลื่อนลอย เธอยกมือกุมหน้าอกที่มีหน้าเลือดไหล แล้วพึมพำเรียก “พี่สาว…”

หลังผ่านไปสามวินาที เธอถึงค่อยเงยหน้ามองหลิงม่อ และอ้าปากกว้างทันใด “กรี๊ดด!!”

แต่ในตอนนั้นเอง หลิงม่อกลับกระอักเลือดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม และไถลตัวลงพื้นไปตามขอบหน้าต่าง

“ตู้ม!”

หัวของฟางอิ๋งระเบิดออกเหมือนลูกแตงโม ร่างกายที่เหลือหลังจากยืนโยกไปมาสองครั้ง ก็เซล้มลงไปข้างหน้าอย่างอ่อนแรง

ตายแล้ว…

หลิงม่อทิ้งตัวลงพื้นอย่างอ่อนแรง และจ้องมองศพของฟางอิ๋งอย่างอึ้งๆ

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมาก จนถึงตอนนี้เขาเพิ่งจะมีโอกาสคิด ว่าถ้าหากเมื่อกี้เขาลังเลแม้แต่น้อย ถ้าหากว่าเย่เลี่ยนไม่เชื่อใจเขาขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นผลลัพธ์ในตอนนี้…โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงคำพูดนั้นของฟางอิ๋ง หลิงม่อก็ยังไม่หายกลัว

ไม่คิดเลยว่าเธอจะสามารถใช้ร่างปรสิตโจมตีหุ่นซอมบี้ และค้นพบร่างจริงของหลิงม่อผ่านมันได้…

แค่นึกภาพเหล่ากระเป๋าเลี้ยงตัวอ่อนจำนวนมหาศาลพวกนั้นพรั่งพรูออกจากบริษัทลอว์สัน จากนั้นก็พุ่งมาทางอาคารสองชั้นอย่างบ้าคลั่ง หลิงม่อก็รู้สึกหนังศีรษะตึงชาขึ้นมาทันที

โชคดี…ที่ทำสำเร็จแล้ว…

ไม่ถึงสองนาทีต่อมา ซอมบี้อีกตัวก็วิ่งมาที่หน้าประตู จากนั้นก็วิ่งเข้ามาอย่างไม่ลังเล

เสี้ยววินาทีที่เห็นซอมบี้ตัวนี้ หุ่นซอมบี้ที่หลิงม่อกำลังควบคุมอยู่ตัวนี้ก็ถอนหายใจ จากนั้นก็เริ่มชักกระตุกอย่างรุนแรง

ผ่านไปครู่หนึ่ง สายตาของมันก็กลับกลายมาเป็นเลื่อนลอยเหมือนเดิม และหลังจากชักกระตุกไม่กี่ครั้ง มันก็เบิกตากว้างและสิ้นลมไปทั้งอย่างนั้น…

“ฮู่ว…”

แน่นอนว่าซอมบี้ตัวที่มาใหม่ต้องเป็นหุ่นซอมบี้ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูทางเข้าบริษัทอยู่แล้ว หลังจากตระหนักได้ว่าหุ่นซอมบี้ใกล้จะไม่ไหวแล้ว เขาจึงทำได้เพียงส่งหุ่นซอมบี้ตัวนี้เข้ามาอย่างด่วนที่สุด

เวลานี้พอมองดูบาดแผลบนร่างกายของหุ่นซอมบี้ตัวแรกจากอีกมุม หลิงม่อก็ต้องรู้สึกทึ่งและหวาดกลัวฟางอิ๋งขึ้นมาอีกครั้ง

หุ่นซอมบี้ที่เลือดชุ่มกายกำลังนั่งหมดแรงอยู่บนพื้น ท้องของมันมีบาดแผลขนาดใหญ่หนึ่งแผล มองจากข้างนอกเข้าไปข้างใน จะเห็นภาพที่ชวนขนลุกได้อย่างชัดเจน…ในท้องของหุ่นซอมบี้ กลวงโบ๋ เหลือเพียงเลือดที่ไหลทะลักออกมาไม่หยุด…

“ร้ายกาจสุดๆ…” หลิงม่อคิดอย่างตื่นตะลึง

สมกับที่เป็นซอมบี้ร่างแม่จริงๆ เทียบกับกระเป๋าเลี้ยงตัวอ่อนพวกนั้น ความสามารถในการสู้ระยะประชิดของเธอยอดเยี่ยมกว่ามาก ตีไม่ตาย เข้าใกล้ไม่ได้…พอคิดอีกที เธอถูกเย่เลี่ยนจัดการซะอยู่หมัดเลยทีเดียว ถ้าหากเปลี่ยนเป็นซย่าน่าหรือหลี่ย่าหลินมาแทน ไม่แน่ว่าอาจต้องผ่านการต่อสู้อันแสนเข็ญกันก็ได้

แต่ถ้าหากไม่มีหลิงม่อคอยสร้างโอกาสให้เย่เลี่ยน จนมองเห็นช่องโหว่ของฟางอิ๋งในที่สุด และสละหุ่นซอมบี้เพื่อการนี้ การโจมตีระยะไกลของเย่เลี่ยนก็ไม่มีทางสำเร็จแน่นอน

“ดังนั้น…ฉันกับพวกเธอต่างหากที่เป็นหนึ่งเดียว” หลิงม่อคิดในใจ แล้วเขาก็ก้มหน้ามองศพของฟางอิ๋งอีกครั้ง

เขาทนความขยะแขยงและพลิกร่างฟางอิ๋งให้หันกลับมา จากนั้นก็มองดูหน้าอกของเธอ

จะว่าไป การที่เขานึกวิธีโจมตีร่างปริสิตได้ ก็เพราะอาศัยเรื่องเล่าของฟางอิ๋ง

เจ้าสิ่งนี้…เป็นหนึ่งเดียวกับเธอ

ดังนั้นไม่แน่ว่าฟางอิ๋งอาจใช้อวัยวะสำคัญบางอย่างร่วมกับร่างปรสิตก็ได้

ดูจากตอนนี้ การคาดเดาของเขาก็ถูกจริงๆ

หน้าอกของฟางงอิ๋งถูกระเบิดจนเละ ข้างในนอกจากเศษชิ้นส่วนของร่างปรสิตแล้ว ก็แทบจะมองไม่เห็นอวัยวะภายในอื่นๆ อีกเลย

และวัตถุที่ดูเหมือนหลอดบนร่างกายของร่างปรสิตก็แนบติดอยู่กับเธอ ราวกับเป็นอวัยวะที่สามารถเคลื่อนไหวได้ของเธอ

สิ่งที่น่าสนใจคือ ผิวกายชั้นนอกของฟางอิ๋งเหมือนยางยืดไม่มีผิด ทั้งแข็งแรง และเหนียวแน่น ใต้ผิวหนังชั้นที่เหมือนยางยืดคือกล้ามเนื้อและเส้นเลือด เห็นชัดว่ามันเป็นการกลายสภาพของผิวหนังอย่างหนึ่ง ดังนั้นหากดูจากจุดนี้ ฟางอิ๋งก็น่าจะเป็นซอมบี้กลายร่างตัวหนึ่งเหมือนกัน

หลังจากจ้องมองหน้าอกของฟางอิ๋งอยู่ครู่หนึ่ง หลิงม่อพลันหันหน้าหนีแล้วยื่นมือออกไป

เมื่อเสียงมือล้วงเข้าไปในของเหลวดังขึ้น ฝ่ามือของหลิงม่อก็จมมิดลงไปข้างใน หลังจากที่เขาควานหาข้างในอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ดึงมืออกมา และถอนหายใจด้วยความดีใจเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก

“ยังดีๆ ไม่ผิดคาดเลยจริงๆ…”

หลังจากเช็ดมือกับชุดเดรสสีขาวสองสามที หลิงม่อก็แบฝ่ามือออกอย่างตื่นเต้น

วัตถุสีแดงขนาดเท่าหัวแม่มืออยู่บนฝ่ามือเขา เจ้าสิ่งนี้ถูกเยื่อบางๆ หุ้มไว้ชั้นหนึ่ง แต่ถึงแม้อย่างนั้น ก็ยังคงได้กลิ่นเชื้อไวรัสฉุนๆ โชยออกมาอยู่ดี

“ไวรัสนางพญา…”

เขาได้สติทันที จากนั้นก็รีบกวาดมองบนพื้นรอบๆ

ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็หยิบวัตถุที่คล้ายกันขึ้นมาอีกก้อน และตะโกนร้องอย่างลิงโลด “มีสองก้อนจริงๆ ด้วย!”

เจอไวรัสนางพญาสองก้อนในร่างซอมบี้ตัวเดียว เรื่องนี้หากเป็นในเวลาปกติแทบจะเรียกได้ว่าเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝัน

แต่สำหรับฟางอิ่ง เรื่องนี้ได้เกิดขึ้นแล้วจริงๆ!

ตั้งแต่วินาทีที่เห็นไวรัสนางพญาของร่างปรสิต ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในสมองหลิงม่อ…

“สองก้อน ก็เท่ากับว่าได้สังหารซอมบี้ที่ใกล้อัพเกรดถึงระดับเจ้าเมืองถึงสองตัว…”

หลิงม่อยังไม่ทันได้ตะโกนคำว่า “โชคหล่นทับแล้ว” ออกมา เขาก็ต้องเปลี่ยนอารมณ์เป็นตึงเครียดอีกครั้ง

เพราะตอนนี้ในโรงอาหารพนักงาน กำลังมีเสียงกรีดร้องดังขึ้น…

—————————————————————————–