แฟนผมกลายเป็นซอมบี้ - บทที่ 922 มนุษย์ผสมซอมบี้

…ในเวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่วินาที แขนซ้ายและขาซ้ายของถังฮ่าวก็ได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เวลานี้ตัวเขาโตกว่าก่อนหน้านี้เกือบหนึ่งเท่า แม้แต่รองเท้าหนังของเขาก็ฉีกขาดจนเป็นรอยไปแล้ว

“ฮื่ออ!”

ทันใดนั้น เขาพลันคำรามเสียงประหลาดฟังไม่ชัด และพุ่งเข้าไปหาหลิงม่อกับเสี่ยวป๋ายอย่างรวดเร็ว

“ฉึก!”

หนวดสัมผัสเส้นหนึ่งพุ่งไปที่หัวของถังฮ่าวอย่างแม่นยำ ขณะเดียวกันหลิงม่อถูกเสี่ยวป๋ายคว้าตัวไว้ และเหวี่ยงขึ้นหลังของมัน เทียบกับหลิงม่อ การเคลื่อนไหวของเสี่ยวป๋ายคล่องแคล่วว่องไวกว่า หลังจากที่หลิงม่อนั่งอย่างมั่นคง มันก็พุ่งตัวออกไปข้างหน้าแทบจะทันที พร้อมยกอุ้งเท้าตบไปทางถังฮ่าวอย่างรวดเร็ว

เวลานี้บยหน้าผากของถังฮ่าวมีเลือดพุ่งออกมาอีกหนึ่งสาย แต่เขากลับเหมือนไม่สนใจมันซักนิด ดวงตาอันเคียดแค้นจ้องไปยังคู่ต่อสู้ทั้งสองเขม็ง หลังแปลงร่าง บุคลิกและสายตาของถังฮ่าวก้ได้เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ทว่าไม่รู้ทำไม หลิงม่อกลับรู้สึกคุ้นเคยกับเขาในตอนนี้มากกว่า…

“เคร้ง!”

ตะขอเหล็กและกรงเล็บปะทะกันอีกครั้งราวสายฟ้า และในเสี้ยววินาทีที่เสียงโลหะกระทบกันดังขึ้น ร่างกายของถังฮ่าวก็ได้กระโดดขึ้นสูง พลันง้างตะขอเหล็กและฟาดฟันลงไปที่หัวของหลิงม่ออย่างรวดเร็ว

“ไม่รู้จักเข็ดเอาซะเลย…”

“เคร้ง!”

เสียงกระทบกันดังขึ้นอีกครั้ง ตะขอเหล็กของถังฮ่าวค้างเติ่งกลางอากาศอีกครั้ง ขณะเดียวกัน กรงเล็บของเสี่ยวป๋ายก็ได้เหวี่ยงเข้ามาในแนวขวาง และตะปบถังฮ่าวดัง “พลั่ก”

“มาอีก”

ถังฮ่าวที่กระแทกโต๊ะพลันกระโดดลุกขึ้นยืน และคำราม

เขาพุ่งเข้ามาอีกครั้งราวกับรถถังในร่างมนุษย์ และเป้าหมายหลักในการโจมตีทุกครั้งก็อยู่ที่หลิงม่อ ในเวลาเพียงมี่กี่วินาที เขาถูกโจมตีจนลอยออกไปไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง ขณะเดียวกันสภาพร้านอาหารพังพินาศเพราะเหตุนี้เช่นกัน ไม่เพียงเท่านี้ หนวดสัมผัสของหลิงม่อได้สร้างรูแผลมากมายไว้บนร่างกายเขา ถึงแม้จะไม่ถึงขั้นแทงทะลุร่างกายเขา แต่กลับทำให้เสื้อกันลมเท่ห์ๆ ตัวนั้นกลายเป็นสีแดงไปทั้งตัว

ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ สีหน้าของหลิงม่อกลับค่อยๆ เคร่งเครียดขึ้นมา…ตามหลักแล้ว การตอบสนองของถังฮ่าวต้องสูญเสียการควบคุมถึงจะถูก แต่หลิงม่อกลับมองเห็นอย่างชัดเจนว่าสายตาของเขากำลังใจเย็นลงเรื่อยๆ แม้แต่แรงกระตุ้นที่สร้างให้เขาก่อนหน้านี้ เวลานี้กลับดูเหมือนไร้ผลอย่างสิ้นเชิง

สิ่งที่หลิงม่อเอะใจยิ่งกว่าคือ รูแผลเหล่านั้นบนใบหน้าของถังฮ่าว เหมือนกำลังหดตัวลงทีน้อยๆ แม้กระทั่งรูแผลที่เกิดขึ้นเป็นรูแรก ตอนนี้ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว…ถ้าหากไม่ใช่ว่าจุดที่เป็นแผลมีรอยเลือดเหลือทิ้งไว้ แม้แต่หลิงม่อเองก็ยังดูไม่ออกว่าตรงไหนบ้างที่เขาเคยโจมตีไป

ทว่ามาถึงตอนนี้ ในที่สุดหลิงม่อก็นึกออกแล้วว่าความรู้สึกคุ้นเคยนั้นคืออะไรกันแน่…

“รู้ไหมทำไมฉันไม่ชอบใช้ความรุนแรง? เพราะความสามารถของฉันมักจะระเบิดออกมาได้เต็มที่หลังจากที่ผ่านการใช้ความรุนแรงน่ะสิ…” ถังฮ่าวที่ถูกโจมตีจนร่างกระเด็นออกไปอีกครั้งลุกขึ้นยืนท่ามกลางเศษชิ้นส่วนโต๊ะเก้าอี้ แต่ครั้งนี้เขากลับไม่ได้เร่งรีบพุ่งเข้ามาเหมือนครั้งก่อนๆ ทว่ากลับจับศีรษะของตัวเองแล้วบิดไปบิดมาเบาๆ “รู้สึกเหมือนซอมบี้เลยใช่ไหมล่ะ?” อยู่ๆ เขาก็พูดขึ้น

เป็นอย่างนั้นจริงๆ…หลิงม่อไม่ตอบ แต่ในใจกลับเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูด

และความรู้สึกคุ้นเคยที่เกิดกับตัวถังฮ่าว ก็เป็นเพราะสาเหตุนี้เหมือนกัน…ระหว่างเขากับซอมบี้หัวหน้าฝูงที่ตายอยู่ในลิฟต์ตัวนั้น มีจุดที่คล้ายกันอย่างน่าประหลาด!

แน่นอน ถังฮ่าวไม่รู้ว่าความจริงแล้ว เจ้าเด็กหนุ่มคนนี้ได้เผชิญหน้ากับซอมบี้ตัวั้นมาแล้ว เขายังคงพูดอย่างแช่มช้า “ฉันไม่ชอบความรุนแรง และไม่ชอบถูกบีบบังคับจนถึงขั้นนี้…แต่สิ่งที่ต้องยอมรับอย่างเลี่ยงไม่ได้คือ ฉันชอบความรู้สึกอย่างนี้มาก”

เสียงประหลาดดังมาจากส่วนลำคอเขาอย่างต่อเนื่อง ดวงตาที่ถูกกล้ามเนื้อเบียดจนกลายเป็นร่องเล็กๆ ถูกแสงสีแดงเติมเต็มช้าๆ ถึงแม้ร่างกายไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากกว่าเดิม แต่หลิงม่อกลับรู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าเขามีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม…

“และพอถึงเวลานี้ ฉันก็จะหลงรักความรุนแรง…” ปากของถังฮ่าวฉีกกว้างออกอย่างยากลำบาก เผยให้เห็นรอยยิ้มประหลาดๆ “เพราะว่า…ฉันควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ได้อีกต่อไปแล้ว แกคงคิดว่าสภาพของฉันตอนนี้น่าเกลียดมากใช่ไหมล่ะ? แต่เพื่อมีชีวิตรอด น่าเกลียดแล้วยังไงล่ะ? โจมตีสิ โจมตีเข้ามาให้เต็มที่ เพราะไม่นานแกก็จะสิ้นหวัง…”

ตอนนี้ถังฮ่าวดูแปลกมาก ด้านหนึ่งในคำพูดและการกระทำของเขาล้วนแฝงไว้ด้วยความบ้าคลั่งของซอมบี้ แต่ในอีกด้าน สายตาของเขากลับสงบนิ่งอย่างหาที่ไม่เปรียบไม่ได้ สภาพอย่างนี้ไม่ต่างจากการที่ดวงจิตและร่างกายถูกบังคับให้หลอมรวมกัน แต่โดยเนื้อแท้แล้วกลับยังมีสภาวะแตกแยกแสดงออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน

พูดถึงตรงนี้ ถังฮ่าวพลันพุ่งเข้ามาอีกครั้ง และครั้งนี้ ความเร็วและพละกำลังของเขาล้วนเพิ่มขึ้นไม่น้อย สิ่งที่ทำให้หลิงม่อถึงกับต้องหดม่านตาเล็กลง คือเขาถึงขั้นสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่มีแต่ซอมบี้เท่านั้นถึงจะมีกลิ่นอายอย่างนี้ได้จากตัวถังฮ่าว

ความปรารถนากระหายเลือด ความปรารถนาการเข่นฆ่า ทันทีที่โจมตี ก็จะแผ่กลิ่นอายอันน่ากริ่งเกรงออกมา…เพราะรู้ว่าไม่อาจต้านทาน และหวาดกลัวที่จะต้านทาน…นี่คือความรู้สึกที่หยั่งรากลึกลงในสัญชาตญาณของมนุษย์ เหมือนลูกแกะที่กลัวหมาป่าหิวโหย เมื่อต้องเผชิญหน้ากับซอมบี้ มนุษย์ก็จะเกิดความกลัวโดยสัญชาตญาณ ดังนั้นสำรหับผู้รอดชีวิตส่วนใหญ่ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่การวิ่งหนีหรือร้องขอชีวิต แต่เป็นการที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยซอมบี้อย่างนี้…

ดังนั้นเมื่อกลิ่นอายนี้ปรากฏขึ้นบนร่างกายของถังฮ่าว หลิงม่อก็รับรู้ได้แทบจะในทันที!

อีกอย่างหากเทียบกับคนทั่วไป เขาอ่อนไหวต่อกลิ่นอายอย่างนี้มากกว่าหลายเท่า!

ตอนแรกก็ฟางอิ๋ง ซอมบี้ร่างแม่ที่ยังคงหลงเหลือความรู้สึกของมนุษย์อยู่ ต่อมาก็ถังฮ่าว ผู้ที่มีพลังพิเศษคล้ายคลึงกับซอมบี้หัวหน้าฝูง และมีกลิ่นอายของซอมบี้ติดตัว…ทันใดนั้นหลิงม่อก็ตระหนักได้ว่า คนกลุ่มนี้มีความเกี่ยวข้องกับบริษัทลอว์สันอย่างซับซ้อนมากกว่าที่เขาคิดไว้!

“เสี่ยวป๋าย!”

หลิงม่อตะโกนสียงต่ำ เสี่ยวป๋ายรีบสะบัดหัวแล้วก้าวถอยไปสองก้าว หนวดสัมผัสทางจิตเส้นหนึ่งพุ่งโอบล้อมรอบตัวพวกเขา ขณะเดียวกันหลิงม่อได้แผ่หนวดสัมผัสเส้นอื่นๆ ออกไปพร้อมกัน

เขาจับจ้องไปยังรอบกาย ไม่นาน เสียง “เคร้ง เคร้ง เคร้ง” ก็ระเบิดขึ้นข้างกายเขาทันใด

“ทางนี้!”

หลิงม่อหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย พลันแผ่หนวดสัมผัสพุ่งไปยังทิศทางหนึ่ง

เสี่ยวป๋ายเองก็เงื้ออุ้งเท้าขึ้น และตะปบไปทางนั้นดัง “พลั่ก”

“โครม!”

เสียงกระแทกดังขึ้น หลิงม่อพลันขมวดคิ้วแน่น

โจมตีโดนแล้ว…แต่ว่า…

“ฉันบอกแล้วไง ว่าแกจะสิ้นหวัง…แต่ก่อนหน้านั้น ฉันมีข่าวดีมาแบ่งปันให้พวกแกฟังด้วยล่ะ ฉันจำได้ว่ามีเด็กผู้หญิงอีกคนที่อยู่กับหมีแพนด้าตัวนี้ใช่ไหม…” เงาร่างของถังฮ่าวพลันไหววูบ เขาปรากฏตัวในท่ายกมือกุมหน้าอกในจุกที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล

เลือดสดๆ ไหลซึมออกมาตามซอกนิ้วของเขา แต่กล้ามเนื้อบริเวณบาดแผลกำลังหดตัวเข้าหากันอย่างเห็นได้ชัด รูแผลสิบกว่ารูที่เกิดจากการโจมตีโดยหนวดสัมผัสค่อยๆ กลายเป็นจุดสีแดง จนสุดท้ายก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย…

“อวี๋ซือหราน?”

หลิงม่อใจหายวาบ ก่อนหน้านี้ตอนที่คุยกัน ซอมบี้โลลิตัวนั้นบอกว่าเธอกำลังมาที่นี่ไม่ใช่หรอ? ถึงแม้ไม่ได้ถามละเอียด แต่คิดว่าเธอคงจัดการศัตรูเรียบร้อยแล้ว…

“ฉันคิดว่า ตอนนี้เธอคงตายไปแล้วมั้ง” ถังฮ่าวหัวเราะหึหึ

—————————————————————————–