แฟนผมกลายเป็นซอมบี้ - บทที่ 994 เครื่องยินกระสุน

เห็นชัดว่าสัตว์ประหลาดใต้น้ำเหล่านี้แบ่งออกเป็นสามกลุ่ม…กลุ่มแรกเฝ้าอยู่ชั้นบน อีกหนึ่งกลุ่มหนึ่งทำหน้าที่ผลิตแผ่นฟิล์ม และกลุ่มที่รับหน้าที่กำจัดศัตรู ก็คือ “มนุษย์หน้าอืด” พวกนี้นั่นเอง…

“ถ้าอย่างนั้น พวกที่อยู่ข้างบนก็จงใจทำให้เราลงมางั้นหรอ? หรือว่า ความจริงพวกมันไม่มีสิทธิ์กินเรา?” หลิงม่อคิด

เทียบกับซอมบี้ที่อยู่บนพื้น สัตว์ประหลาดที่นี่ซับซ้อนกว่า…พวกมันแบ่งหน้าที่ และแบ่งลำดับขั้นกันอย่างชัดเจน แต่อย่างน้อยก็มีเรื่องหนึ่งที่เหมือนกัน ก็คือพวกมันมีร่างแม่ตัวเดียวกัน

หลิงม่อเต็มไปด้วยความสงสัย…ร่างแม่แบบไหนกันแน่ที่สามารถสร้างสัตว์ประหลาดขึ้นมาได้พร้อมกันสองแบบทั้งบนดิน และในน้ำ

อีกหนึ่งปัญหาที่ทำให้เขาประหลาดใจมากก็คือ วิธีการผลิตของร่างแม่มนุษย์ประหลาดตัวนี้ จะต่างจากวิธีการของเหล่าร่างแม่ที่อยู่บนดินมากหรือไม่?

แม้ว่าร่างแม่ถือว่ากำเนิดขึ้นมาก่อน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่ารุ่นหลังของพวกมันจะเกิดขึ้นจากการสืบพันธุ์เท่านั้น…ความจริงแล้ว ร่างแม่ที่พูดถึงถือว่าเป็นแหล่งแพร่เชื้อขนาดเล็ก การมีอยู่ของมันจะส่งผลให้ซอมบี้ส่วนหนึ่งเกิดการกลายพันธุ์ในระดับหนึ่ง และจะเริ่มเปลี่ยนแปลงไปจนมีส่วนคล้ายร่างแม่ในบางด้าน ภายใต้แหล่งกำเนิดเดียวกัน ระหว่างซอมบี้และร่างแม่เหล่านี้จะมีความสัมพันธ์แบบพึ่งพิงกัน คือการให้ “ร่างแม่” เป็น “ราชา” ของกลุ่มใหม่นี้ และคอยบริการรับใช้ทุกอย่าง

การรวมกลุ่มลักษณะพิเศษอย่างนี้ หลิงม่อมองว่ามันคล้ายกับนางพญามดสร้างรังให้ตัวเอง…ต้องบอกว่า ระหว่างที่การแพร่เชื้อวิวัฒนาการไปเรื่อยๆ พฤติกรรมบางอย่างของซอมบี้กำลังเริ่มกลับไปเป็นเหมือนเดิมช้าๆ…แต่ขณะเดียวกัน นี่ก็ถือว่าเป็นวิธีการรวมกลุ่มกันที่ได้ผลมากทีเดียว มันได้ยกระดับอัตราความสำเร็จของซอมบี้ระดับสูงมากทีเดียว…

นี่ถือเป็นทั้งข่าวดีและร้ายสำหรับหลิงม่อ ด้านหนึ่งพวกเย่เลี่ยนมีอัตราหาอาหารได้มากขึ้น ในอีกด้าน การรวมกลุ่มกันอย่างนี้จะส่งผลให้การแข่งขันที่มีระหว่างซอมบี้ระดับสูงรุนแรงยิ่งขึ้น และ “ผู้สันโดษ” อย่างพวกเย่เลี่ยนที่ไม่ได้รวมกลุ่มกับซอมบี้ตัวอื่น ก็อาจกลายเป็นเป้าหมายในการล่าได้ง่ายๆ…

ดังนั้นการปรากฏตัวของประชากรมนุษย์ประหลาดเหล่านี้ ถือว่ามีทั้งข้อดีและข้อเสียต่อหลิงม่อ…แต่ว่าข้อดีหรือข้อเสียที่มากกว่ากันแน่ จำเป็นต้องตามหาร่างแม่ตัวนั้นก่อนถึงจะตัดสินได้

เหมือนกับที่ซย่าน่าบอก เครือข่ายใต้ดินไม่ได้มีแค่ที่นี่ และมนุษย์ประหลาดก็ไม่ได้มีอยู่แค่ที่นี่ที่เดียว

มนุษย์ประหลาดในพื้นที่นี้ได้สร้างระบบเพาะเลี้ยงของตัวเองขึ้นมาแล้ว แต่มนุษย์ประหลาดในพื้นที่อื่นอาจขึ้นมาบนดินแล้วก็ได้…ไม่ว่าหลิงม่อคิดจะจัดการมนุษย์ประหลาดที่นี่ยังไง สุดท้ายเขาก็ไม่อาจควบคุมทิศทางที่เรื่องจะดำเนินไปได้อยู่ดี

ดังนั้นระหว่างที่สำรวจ หลิงม่อก็คิดกระจ่างแล้ว…สิ่งที่เขาต้องทำก็คือเขาต้องพยายามเรียนรู้เกี่ยวกับประชากรกลุ่มใหม่นี้ให้เร็วที่สุด และหาทางรับมือโดยเร็ว

เขาทำได้เพียงเท่านี้…

“แต่ว่า ตอนนี้จะทำไงดี?” หลิงม่อกวาดมอง “มนุษย์หน้าอืด” ที่อยู่รอบตัวพวกนี้

หลังจากมีพวกมากขึ้น สัตว์ประหลาดที่ลอบโจมตีเขาเมื่อกี้ก็เริ่มมีท่าทีเหมือนอยากเข้ามาจู่โจมเต็มที่

เห็นชัดว่ามันมีสติปัญญาอยู่บ้าง หลังจากลอบสังเกตหลิงม่ออยู่ครู่หนึ่งแล้วพบว่าไม่ถูกโจมตีโดยพลังที่มองไม่เห็น มันจึงลองขยับเข้ามาใกล้ช้าๆ

“เชี่ย!”

หลิงม่อเห็นอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ช้าๆ ในใจเริ่มร้อนรน

และไม่ใช่แค่มันตัวเดียว สัตว์ประหลาดที่อยู่รอบตัวก็เริ่มเคลื่อนไหวด้วยเหมือนกัน

อยู่ในน้ำพวกมันดูเหมือนปลา แม้แต่ท่าทางเวลาว่ายก็ยังดูไม่ค่อยเหมือนมนุษย์นัก ขาสองข้างที่แนบชิดกันน่าจะถือได้ว่าเป็นอวัยวะในการผลักดัน ในขณะที่แขนสองข้างคือส่วนที่ช่วยให้ร่างกายของพวกมันบิดหมุนได้ตามใจยามอยู่ใต้น้ำ ดีที่เหล่าเครื่องผลิตยังคงแน่นิ่งไม่มีการตอบสนองเหมือนศพ ไม่อย่างนั้นหลิงม่อคงถูกรุมทุกทิศ

“ข้างบน?”

ตอนนี้ทางที่เขาพอจะหนีไปได้ ก็มีแต่ข้างบนเท่านั้น แต่พอคิดได้ว่าในไอหมอกมืดเหล่านั้นยังมีสัตว์ประหลาดซ่อนตัวอยู่อีกไม่น้อย หลิงม่อก็ไม่ค่อยมั่นใจแล้วว่าตัวเองจะสามารถหนีรอดออกไปได้สำเร็จ

“ใจเย็นก่อน ค่อยๆ คิด…” หลิงม่อท่องในใจ

ตอนนี้สัตว์ประหลาดพวกนั้นอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงสิบห้าเมตรแล้ว และเมื่อระยะห่างหดสั้นลงเรื่อยๆ พวกมันก็ดูใจกล้ามากขึ้นด้วยเช่นกัน…พูดง่ายๆ ก็คือ พวกมันเริ่มเข้ามาเร็วขึ้นแล้ว

นอกจากนี้ เมื่อบวกกับการอากาศที่เหลือ หลิงม่อมีเวลาเหลือไม่มากแล้วจริงๆ…

“คิดดีๆ สิ…”

หุ่นซอมบี้กลอกลูกตาไปมา ขณะเดียวกันหลิงม่อก็กำลังเค้นสมองคิดอย่างรวดเร็ว

“ใช่แล้ว!”

หลิงม่อพลันก้มมองเครื่องผลิตที่อยู่ข้างล่างทันที…

เวลานี้สัตว์ประหลาดตัวที่โจมตีเขาเป็นตัวแรกเริ่มยกแขนขึ้นแหวกว่าย และโกงงอร่างกาย

เห็นมันทำท่าเพิ่มความเร็วอย่างชัดเจนอย่างนั้น หลิงม่อพลันร้อนใจทันที

พอมันเริ่มเคลื่อนไหว สัตว์ประหลาดตัวอื่นต้องเคลื่อนไหวตามแน่นอน

แต่…ยังไม่ถึงเวลา

“รออีกเดี๋ยว…” หลิงม่ออดกลั้นต่อความคิดที่อยากสูดหายใจ

ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนหน้าอกเริ่มพองโต และเริ่มมีอาการมึนๆ

ถึงแม้ศักยภาพร่างกายของซอมบี้จะแข็งแกร่ง แต่ก็ยังอ่อนไหวต่อปฏิกิริยาเมื่อยามขาดอากาศหายใจอยู่ดี…

นอกจากนี้ยังสามารถอดทนอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ประหลาดมาจนถึงตอนนี้ได้ หลิงม่อก็รู้สึกพึงพอใจต่อหุ่นซอมบี้ที่สภาพร่อแร่ตัวนี้มากแล้ว…

เป็นเพราะเลือกได้ดีตั้งแต่แรกจริงๆ…

“รอก่อน…”

หลิงม่อฟังเสียงหัวใจเต้น “ตึกตัก ตึกตัก” และพยายามข่มใจต่อไป

ถูก “มนุษย์หน้าอืด” สิบกว่าตัวล้อมวงเข้ามาพร้อมกัน ถึงแม้ไม่ใช่ร่างจริงที่อยู่ตรงนี้ แต่หลิงม่อกลับยังคงรู้สึกดดันสุดๆ ซ้ำไอหมอกมืดที่อยู่รอบตัวก็ยังป่วนพล่านไม่หยุด ราวกับมี “มนุษย์หน้าอืด” กำลังเข้ามาสมทบเพิ่ม

หลิงม่อเดาว่าเป็นเพราะเลือดจากแก้มของเขาในตอนนั้น…แต่ดูจากการเคลื่อนไหวเป็นกลุ่มของมนุษย์ตะขาบพวกนั้น การคาดเดานี้อาจไม่ถูกต้องก็ได้ แต่ไม่ว่าอย่างไร ไม่นานเขาจะต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดทั้งหมดที่อยู่ในบ่อน้ำแล้ว…

“ในเมื่อไม่ได้วิวัฒนาการจนกลายเป็นปลาไปเลย ก็แสดงว่ายังสามารถเดินบนบกได้สินะ?” หลิงม่อยังคง “ยืน” อยู่ที่เดิม เบิกตากว้างจ้อง “มนุษย์หน้าอืดพวกนั้น”

ในวินาทีนี้ สัตว์ประหลาดตัวแรกอยู่ห่างจากเขาไม่ถึง 6 – 7 เมตรแล้ว…ดูจากท่าทางของมัน มันตัดสินใจจะเพิ่มความเร็วอีกครั้ง ในเสี้ยววินาทีที่มันเพิ่มความเร็วสำเร็จ หลิงม่อต้องตายแน่ๆ…

“วูบ!”

ในที่สุดสัตว์ประหลาดก็เคลื่อนไหว!

แทบจะในขณะเดียวกับที่มันพุ่งตัวเข้ามา “มนุษย์” ประหลาดจำนวนมากก็เริ่มทยอยพุ่งตัวออกมาราวกับกระสุนปืนใหญ่

ขณะเดียวกันคนที่เริ่มเคลื่อนไหวพร้อมกับ “มนุษย์หน้าอืด” พวกนี้ ก็ยังมีหลิงม่อด้วย!

เขาไม่ได้ว่ายน้ำ แต่เขาเลียนแบบท่าทางของสัตว์ประหลาดเหล่านี้ ด้วยการพุ่งตัวขึ้นไปข้างบนเหมือนลูกกระสุน!

ชั่วขณะหนึ่ง ใต้น้ำราวกับมีลูกกระสุนจำนวนนับไม่ถ้วนถูกยิงออกมา…

เพียงแต่เป้าหมายของสัตว์ประหลาดพวกนั้นล้วนเป็นหลิงม่อ ในขณะที่เป้าหมายของหลิงม่อ คือด้านบน…

———————————————-