My House of Horrors คฤหาสน์สยองขวัญของผม - ตอนที่ 604

แขกที่ไม่ต้องการ

“เข้าไปถึงส่วนที่ลึกที่สุดของอุโมงค์ก่อนเที่ยงคืน ดังนั้น นี่ก็หมายความว่าฉันแค่ต้องเดินเข้าไปในอุโมงค์งั้นเหรอ?” เงื่อนไขของภารกิจนั้นคลุมเครือเกินกว่าที่เฉินเกอจะเข้าใจได้ไปสักนิด หากเขาทำภารกิจทดลองล้มเหลว บทลงโทษก็คือฉากของภารกิจนั้นก็จะถูกล็อกเอาไว้ไปตลอดกาล ดังนั้นเฉินเกอจึงไม่กล้าเสี่ยงอะไรทั้งนั้น “สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ก็คือเดินเข้าไปในอุโมงค์ให้ลึกเท่าที่จะทำได้”

เฉินเกอนั้นได้ทำการค้นคว้าเกี่ยวอุโมงค์ถ้ำมังกรขาวมาก่อนแล้ว ทุกอย่างบนออนไลน์นั้นดูจะเกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์คนนั้น หรือพูดอีกอย่างหนึ่ง คนส่วนใหญ่รู้แค่ว่าผีผู้หญิงเอาแต่ทวงถามชีวิต เฉินเกอนั้นไม่สามารถหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับวิญญาณตนอื่น ๆ อย่างเสียงลมหายใจประหลาด เงาของแมงมุม หรืออะไรอย่างนั้นได้บนอินเตอร์เนตเลย

“ฉันต้องไปที่นั่นก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน” เพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ต่อเนื่องกันในอุโมงค์ถ้ำมังกรขาว ผู้เชี่ยวชาญหลายคนจึงได้เข้าไปทำการปรับปรุงโครงสร้าง แต่ก็น่าแปลก ไม่ว่าจะแก้ไขกันอีกกี่ครั้ง เมื่อเปิดใช้งาน ก็มักจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น และในที่สุด ทางแก้เดียวก็คือปิดทั้งอุโมงค์นั่นลง

ในอินเตอร์เนตบอกว่าอุโมงค์นั่นได้รับการแก้ไขสามครั้งใหญ่ และยังมีการแก้ไขเล็ก ๆ น้อย ๆ อีกหลายต่อหลายครั้ง มีคนแนะนำให้ผสมเลือดสุนัขกับกีบของลาสีดำเข้าไปในผนังและพื้นของอุโมงค์ แต่นั่นก็ไม่ได้ยืนยันว่าจะใช้ได้ผลจริง ๆ ด้านในอุโมงค์นั้นซับซ้อน และเฉินเกอก็ไม่กล้าทำอะไรโดยประมาท

เขาแบกกระเป๋าเอาไว้ ปิดล็อกบ้านผีสิง เฉินเกอรีบออกจากสวนสนุกนิวเซนจูรี่และโบกแท็กซี่เพื่อไปที่อุโมงค์ถ้ำมังกรขาว จากประสบการณ์ก่อนหน้า เฉินเกอไม่ได้บอกคนขับรถโดยตรงว่าเขากำลังจะไปถ้ำมังกรขาวแต่บอกให้คนขับรถส่งเขาที่ทางแยกใกล้กับอุโมงค์

จุดประสงค์ดั้งเดิมของอุโมงค์ถ้ำมังกรขาวก็คือเพื่อเชื่อมจิ่วเจียงกับเมืองซินไห่ จิ่วเจียงนั้นล้อมรอบด้วยทะเลสาบและเทือกเขา ดังนั้นเพื่อเศรษฐกิจของเมืองแล้ว เส้นทางขนส่งจึงจำเป็น โชคร้าย อุบัติเหตุคอยแต่จะเกิดขึ้นบนถนนเส้นนี้

คนเก่าคนแก่ในจิ่วเจียงบางคนบอกว่าทะเลสาบจิ่วเจียงนั้นมีเฟิงฉุยเป็นเก้ามังกรเล่นลูกแก้ว ดังนั้นการตัดถนนผ่านภูเขาของจิ่วเจียงจึงทำให้พลังดีของเฟิงฉุยรั่วไหล และมันก็ไม่น่าแปลกใจที่คอยแต่จะเกิดอุบัติเหตุแปลก ๆ ขึ้นบนถนนเส้นนั้น ไม่มีใครพูดเรื่องนี้ในตอนแรก แต่อุบัติเหตุประหลาดที่เกิดขึ้นต่อเนื่องก็เริ่มเปลี่ยนความคิดผู้คน พวกเบื้องบนในที่สุดก็เปลี่ยนใจและปิดอุโมงค์ถ้ำมังกรขาวลง

ราตรีปกคลุมจิ่วเจียง ตอนที่แท็กซี่ขับมาถึงจิ่วเจียงตะวันออก บนถนนก็มีรถน้อยลง และจำนวนของตึกสูงระฟ้าก็ลดลงด้วยเหมือนกัน บ้านที่ตามริมถนนก็ดูทรุดโทรมและเก่า

คนขับรถนั้นมีอัธยาศัยดี เขาชวนเฉินเกอคุยตลอดทาง อุโมงค์ถ้ำมังกรขาวนั้นอยู่ที่ชานเมืองและก่อนที่จะไปถึงจุดหมาย รถหลายคันก็จอดนิ่งอยู่บนถนน

บนถนนแคบ ๆ แสงไฟถนนแต่ละต้นนั้นห่างกันมาก บางทีคงเพราะถนนนี้ไม่ค่อยได้ใช้งาน รัฐบาลจึงไม่ได้สนใจบำรุงรักษามันนัก ขยะเกลื่อนเต็มถนนและแสงไฟถนนหลายต้นก็ใช้การไม่ได้

“ผมเกลียดการขับรถมาที่จิ่วเจียงตะวันออก คนที่นี่เกลียดคนนอกและยังมีนิสัยชอบทิ้งขยะลงบนถนน กับคนขับมีประสบการณ์อย่างผมมันก็ไม่เท่าไหร่ แต่กับพวกมือใหม่นี่มักจะเกิดอุบัติเหตุเวลามาที่นี่” คนขับรถบ่นตามปกติ

“ขยะน่าจะไม่ใช่คนท้องที่ทำนะ” เฉินเกอเคยมาที่ชานเมืองจิ่วเจียงตะวันออกหลายครั้งแล้ว และทุกครั้ง ความรู้สึกที่เขาได้จากที่นี่ก็คือมนุษย์เป็น ๆ ควรจะอยู่ให้ไกลจากที่นี่

ยิ่งแท็กซี่เข้าใกล้อุโมงค์ถ้ำมังกรขาว สภาพพื้นที่ก็ยิ่งดูกันดาร รอบด้านนั้นเต็มไปด้วยต้นไม้และพุ่มไม้สลับกับบ้านเรือนและแสงไฟเป็นครั้งคราว

“คุณส่งผมที่นี่ก็ได้” เฉินเกอไม่ต้องการให้คนขับแท็กซี่ได้รับอันตราย ระยะที่เหลือนั้นเขาตัดสินใจจะเดินไปเอง อย่างไรเสีย นี่ก็ยังหัวค่ำมาก

“คุณแน่ใจเหรอ? ตรงนี้มันไม่มีอะไรเลย ไม่มีแม้แต่เงาคนที่ใกล้ ๆ นี่” คนขับรถพูดอย่างนั้น แต่ว่าเขาก็ยินดีรับค่าโดยสารจากเฉินเกอแล้ว เขาส่งกระดาษที่มี QR code ของกระเป๋าตังค์ในวีแชทของเขาให้เฉินเกอ

เฉินเกอรู้ว่าผู้ชายคนนี้ก็แค่เป็นคนสุภาพเท่านั้น หลังจากเขาจ่ายเงินและเตรียมตัวลงจากรถ จู่ ๆ คนขับรถก็พูด “ทำไมถึงมีผู้หญิงอยู่ตรงนั้น?”

เฉินเกอมองตามสายตาของคนขับรถไปแล้วก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งยอง ๆ อยู่หน้าบ้านพักเก่า ๆ ที่ด้านซ้ายของถนน เธอสวมรองเท้าข้างเดียว และเสื้อผ้าที่ด้านหนึ่งของเธอก็ฉีกขาด เธอนั่งอยู่หน้าบ้านก้มหัวต่ำเหมือนกำลังหาอะไรอยู่

คนขับรถลดกระจกหน้าต่างลงแล้วยื่นหน้าออกไป ผู้หญิงคนนั้นดูเปราะบางและอ่อนแอ แขนของเธอผอมเหมือนกิ่งไม้ ชุดกระโปรงลายทางสีขาวเหลืองนั้นยับยู่ยี่เหมือนมีคนขยำมัน

“เฮ้! ทำไมคุณมาอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะ?” คนขับรถไม่ถามความเห็นเฉินเกอและร้องเรียกออกไปตรง ๆ ผู้หญิงคนนั้นได้ยินคนขับและเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ม่านผมสีดำแยกออกเผยให้เห็นใบหน้าซีด ๆ เธอดูปกติ แต่อย่างที่เขาว่ากัน สีขาวสามารถปกปิดความน่ารังเกียจเป็นร้อย ๆ แบบได้ เธอมีความเย้ายวนของตัวเอง

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้พูด แต่ว่าลุกขึ้นยืนช้า ๆ เธอเดินตรงมาทางแท็กซี่โดยไม่พูดอะไรสักคำ ด้านข้างของชุดของเธอนั้นขาด และชุดเองก็เต็มไปด้วยฝุ่นและใบไม้แห้ง มีแผลบนน่องทั้งสองข้างของเธอแต่น่าแปลก ไม่มีแผลไหนมีเลือดออก

“สมองของเด็กคนนั้นมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?” เมื่อคนธรรมดาเจอกับอะไรเช่นนี้ พวกเขาไม่ได้คิดถึงผีในทันที คนขับรถก็เป็นคนธรรมดาเช่นนั้น

หน้าต่างรถถูกเคาะเป็นจังหวะ ผู้หญิงคนนั้นมาถึงข้างแท็กซี่ในไม่ช้า เธอใช้ฝ่ามือของเธอเคาะลงบนหน้าต่าง ใบหน้าไร้ความรู้สึก

หากนี่เกิดขึ้นกับคนทั่วไป พวกเขาย่อมรู้สึกไม่ค่อยดี แต่การกระทำของคนขับรถนั้นค่อนข้างแปลก เขายิ้มให้ผู้หญิงที่ด้านนอกและเหมือนเขากำลังพูดกับตัวเองต่อ “ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว ผมจะพาคุณกลับบ้าน”

จากนั้นเขาก็เปิดประตูรถ และผู้หญิงคนนั้นก็ขยับเข้ามานั่งในที่นั่งผู้โดยสาร

“เกิดอะไรขึ้น?” เฉินเกอยังนั่งอยู่ที่ด้านหลัง และเขาก็หันไปมองที่ด้านหน้า

ผู้หญิงคนนั้นก้มหน้าต่ำเมื่อเข้ามาในรถ เธอไม่พูดอะไรสักคน แต่ว่าคนขับรถนั้นพูดไม่หยุด มันเหมือนเขากำลังคุยกับดินฟ้าอากาศและมันก็น่าประหลาดมาก

“คุณแต่งงานแล้ว?”

“การใช้ความรุนแรงในครอบครัวไม่ใช่เรื่องที่ต้องทน ถ้ามันเกิดขึ้นครั้งหนึ่งแล้ว มันก็จะเกิดขึ้นอีก ไอ้ชั่วนั่นไม่ควรได้รับการอภัย”

“ผมเข้าใจว่าทำไมคุณถึงหนีออกจากบ้าน คุณน่าสงสารชะมัด”

“คุณคิดจะหนีไปบ้านพ่อแม่คุณเหรอ? ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ ไม่มีปัญหา”

เฉินเกอไม่สามารถทนให้คนบริสุทธิ์ถูกทำร้ายได้ เขาดึงเอาปากกาลูกลื่นออกมาจากกระเป๋าแล้วทิ้งข้อความเอาไว้ที่ด้านหลังกระดาษที่มี QR code นั่น– ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นเหมือนที่เห็น

จากนั้น เขาก็ส่งกระดาษกลับไปให้คนขับรถ “คุณ โค้ดนี่มันใช้ไม่ได้! ลองดูหน่อยสิว่ากระดาษนี่มันมีอะไรผิดไปหรือเปล่า”

“ฮึ? มันน่าจะใช้ได้นี่” คนขับรถจ้องกระดาษอยู่นานแต่กลับไม่ยอมพลิกด้านมันไปมา “คุณใช้แอพอื่นจ่ายเงินได้ไหมล่ะ?”

จากนั้นเขาก็ดึงกระดาษแผ่นอื่นออกมาแล้วส่งให้เฉินเกอ

เฉินเกอไม่รับกระดาษ เขามองไปยังที่นั่งผู้โดยสาร “คุณจะส่งเด็กคนนี้กลับบ้านเหรอ? บ้านของเธออยู่ที่ไหนล่ะ? บางทีพวกเราอาจจะไปทางเดียวกัน ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมจะจ่ายค่าโดยสารของเราสองคนเอง”

คนขับรถเห็นที่เขาพูดมีเหตุผล “เธออาศัยอยู่ที่หมู่บ้านใกล้ ๆ นี่ มันลึกเข้าไป แต่ที่นั่นน่ะกันดารกว่า ผมไม่คิดว่าคุณจะไปที่นั่นหรอกใช่ไหม?”

“ว้าว บังเอิญจังเลย ผมจะไปที่นั่นนั่นแหละ งั้นก็ขับไปเลย คุณส่งผมลงพร้อมเธอก็ได้” เฉินเกอเปิดกระเป๋าแล้วเอื้อมมือเข้าไปข้างใน