My House of Horrors คฤหาสน์สยองขวัญของผม - ตอนที่ 615

เตรียมงานให้พร้อม

รถแท็กซี่จอดอยู่ที่ทางเข้าอุโมงค์ และสมาธิของเฉินเกอนั้นก็นิ่งอยู่ขณะที่เขาตรวจดูหน้าหนึ่งของหนังสือการ์ตูน หลังจากนั้นเป็นนาน ก็มีการเคลื่อนไหวจากตำแหน่งที่นั่งคนขับรถ ดังนั้นเฉินเกอจึงดึงประตูรถเปิดออกเบา ๆ “ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว”

เขาตบหน้าคนขับเบา ๆ จากนั้นก็ปิดปากเขาเอาไว้ เขาเดาว่าสิ่งแรกที่คนขับรถจะทำหลังจากตื่นขึ้นมาก็คือกรีดร้องดังนั้นจึงระวังไว้ก่อน ดวงตาของคนขับเบิกโพลงและใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ใจเย็นก่อน และฟังผม” หลังจากคุยกับเด็กชายแมงมุมแล้ว เฉินเกอก็ไม่ได้กลับออกไปทันที เพื่อให้แน่ใจว่าภารกิจสมบูรณ์ เขาใช้เวลาอยู่ในอุโมงค์จนกระทั่งพระอาทิตย์ขึ้น หลังจากสำรวจอยู่หนึ่งคืน เฉินเกอก็พบอะไรหลายอย่าง

ดวงวิญญาณมากมายที่ตายจากอุบัติเหตุนั้นปักหลักอาศัยอยู่ในอุโมงค์ ที่นี่นั้นอันตรายเท่า ๆ กับที่ห้องเก็บศพใต้ดิน แต่ว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่เงานั่นมา มันก็จะจัดการชำระล้างที่นี่อย่างหมดจด นำเอาวิญญาณเหล่านี้ที่ขวางทางมันไปหรืออาจจะกินลงไป เมื่อเวลาผ่านไป จำนวนผีในอุโมงค์ถ้ำมังกรขาวก็ลดลง และเพราะอย่างนั้น เฉินเกอจึงได้ประโยชน์จากเรื่องนี้

พวกเขายังเจอผีมากมายมุ่งหน้ามาทางอุโมงค์ตอนที่พวกเขามาถึงเพราะว่านั่นคือเด็กชายวางเหยื่อล่อให้พวกเขามา เด็กชายนั้นได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้กับเงานั่นและวิธีที่เร็วที่สุดที่จะฟื้นฟูตัวเองก็คือการกิน

หลังจากพูดคุยกันแล้ว เฉินเกอก็รู้ว่าเด็กชายยังปิดบังพลังพิเศษเอาไว้ และพลังนั่นก็ดูจะเกี่ยวข้องกับร่างใหญ่โตของแมงมุม เฉินเกอไม่ได้พูดคุยกับเด็กชายมากนัก และเมื่อถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่ได้วางแผนจะนำเอาเด็กชายกลับไปที่บ้านผีสิงของเขา หลังจากเปิด ‘ประตู’ ในกองไฟ เด็กชายก็บิดเบี้ยวไปโดยสิ้นเชิง

เขาเกลียดทุกอย่างยกเว้นแค่แม่ของเขา เห็นแก่ตัว เกลียดชัง โกรธแค้น– อารมณ์ด้านลบทั้งหมดของมนุษย์ล้วนพบได้ในตัวเด็กชาย ดังนั้น พูดอีกอย่างหนึ่งแล้ว เด็กชายนั้นอันตรายกว่าที่เห็นภายนอก

เฉินเกอดึงความคิดกลับมาและหันกลับไปหาคนขับรถที่กำลังตื่นตระหนก และเสียงของเขาก็อ่อนโยน “พวกเราดูเหมือนว่าจะเจอผีเข้าแล้วคืนนี้”

เฉินเกอปล่อยมือช้า ๆ เขาวางกระเป๋าลงที่ที่นั่งผู้โดยสารและพูดอย่างใจเย็น “พวกเราค่อยคุยกันบนถนน แต่ตอนนี้ ออกจากสถานที่ผีสิงนี่กันก่อน”

คนขับรถรีบสตาร์ทเครื่องและเลี้ยวกลับออกมาที่ถนน “เกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้? ผมจำได้ว่ามีผู้โดยสารแปลก ๆ สามคน ไม่ เดี๋ยวก่อน สองคน อยู่ในรถ และจากนั้นพวกเราก็ถูกพาเข้าไปในอุโมงค์ถ้ำมังกรขาว มีคนมากมายทุบไปทั่วหน้าต่างรถ และยังมีรอยมือเปื้อนเลือดเต็มไปหมด รถพัง และโทรศัพท์ก็ใช้การไม่ได้”

ตอนที่เขาพูด คนขับรถก็ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้ เฉินเกอรีบพยายามสงบอารมณ์ของเขา “ผมคิดว่าคุณถูกผีสิง ผมขึ้นรถคุณมาจากจิ่วเจียงตะวันตก และผมก็ต้องการไปหาเพื่อนที่จิ่วเจียงตะวันออก แต่ระหว่างทาง ตอนที่พวกเราผ่านตึกร้างเก่า ๆ ว่างเปล่าแห่งหนึ่ง จู่ ๆ คุณก็หยุดแล้วลดกระจกลงแล้วพูดกับอากาศ จากนั้นคุณยังเปิดประตูรถ คุณไม่รู้หรอกว่าผมกลัวแค่ไหน”

“คุณไม่เห็นใครเลยเหรอ?” ใบหน้าคนขับรถซีดขาว

“ไม่มีใครเลย ผมเห็นแค่คุณพูดกับอากาศ จากนั้นก็เกิดบางอย่างที่น่ากลัวยิ่งกว่าขึ้น หลังจากขับไปอีกครู่หนึ่ง จู่ ๆ คุณก็เหยียบเบรก ร้องออกมาว่าเกือบจะชนคนเข้า ผมรีบหันไปดู แต่บนถนนก็ไม่มีใคร จากนั้น คุณไม่ได้ถามผมด้วยซ้ำ คุณเปิดประตูหลังแล้วก็เริ่มวุ่นวายไปทั่วอีกครั้ง เฉินเกออธิบายกับคนขับรถเหมือนเขาเป็นฝ่ายผิด “จากนั้น ตอนที่ผมกำลังว่าคิดคงไม่มีอะไรแปลกไปกว่านี้แล้ว หลังจากคุณพูดคนเดียวจบ คุณก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังอุโมงค์ถ้ำมังกรขาว ผมพยายามแล้วแต่หยุดคุณไม่ได้”

“ผมคิดว่าผมจำเรื่องนั้นได้” คนขับรถสูดลมหายใจเย็น ๆ เขารู้สึกเหมือนแขนขาจะแข็งชาไป “นี่ผมถูกสิงจริง ๆ เหรอ? บนโลกนี้มีผีจริง ๆ เหรอ?”

“นั่น ผมก็ตอบไม่ได้ แต่ไม่ว่ายังไง คุณก็ทำให้ผมกลัวที่สุดในชีวิตแล้วคืนนี้” เฉินเกอกอดกระเป๋าที่มีกลิ่นเลือดจาง ๆ ลอยออกมาเอาไว้และดูน่าสงสารมาก

“พวกเราน่าจะเจอผีกันจริง ๆ นั่นแหละ” คนขับรถมองกระจกรถที่สะอาดมาก– ไม่มีรอยฝ่ามือสีเลือดให้เห็นเลย เขาไม่รู้ว่านั่นเป็นเฉินเกอและพนักงานทั้งหมดของเขาที่ทำความสะอาดรถของเขาอยู่เกือบหนึ่งชั่วโมง หัวใจของเขาสั่นสะท้าน และคนขับรถก็คอยแต่จะรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ว่า เขาก็หุบปากเงียบ และเขาก็ทำได้แค่ถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากขับออกมาจากจิ่วเจียงตะวันออก

ขณะที่ท้องฟ้าเริ่มสว่างเรือง คนขับรถส่งเฉินเกอลงที่สวนสนุกนิวเซนจูรี่

“ส่งผมที่นี่แหละ นี่หนึ่งร้อย ไม่ต้องทอน” เฉินเกอนั้นกำลังจะหันหลังกลับแล้วตอนที่คนขับรถคว้าแขนเสื้อของเขาเอาไว้ “มีอะไร?”

“พี่ชาย คุณแน่ใจนะว่าคืนนี้คุณไม่เห็นอะไรเลย?” คนขับรถมองไปรอบ ๆ รถของตัวเอง “ได้โปรด ตอบผมตามตรง ผมไม่คิดว่าผมจะสามารถขับรถคันนี้ได้อีกแล้ว ผมคอยแต่จะรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องในนี้”

“ไม่ต้องห่วง รถของคุณตอนนี้สะอาดมาก และในอนาคต ก็เลิกขับไปยังจิ่วเจียงตะวันออก” เฉินเกอพูดขณะคว้ากระเป๋าของตัวเองมุ่งหน้าไปยังสวนสนุก

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่เมื่อคืนนี้? โอ้ ใช่แล้ว ฉันสามารถกลับไปตรวจดูที่กล้องในรถ… เดี๋ยวก่อนนะ ใครถอดมันออกไป? ถ้าเป็นผี อย่างนั้นก็เป็นผีไฮเทคแล้ว!”

…

กลับไปที่สวนสนุก เฉินเกอก็เข้าไปในห้องพักพนักงานและดึงเอาโทรศัพท์เครื่องดำออกมา ขณะที่พระอาทิตย์กำลังขึ้น เขาก็ได้รับข้อความแจ้งภารกิจสำเร็จ

“ขอแสดงความยินดี ผู้เป็นที่ชื่นชอบของเหล่าวิญญาณ ที่ทำภารกิจระดับสามดาวสำเร็จ

“ปลดล็อกฉากใหม่ ที่ปลายอุโมงค์

“ที่ปลายอุโมงค์: มีอะไรอยู่ที่ปลายอุโมงค์?

“อัตราความสำเร็จของภารกิจ: 20%

“รางวัลลับยังไม่ปลดล็อก”

อัตราความสำเร็จต่ำ สูงกว่าอัตราความสำเร็จที่หมู่บ้านโลงศพเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เฉินเกอกำลังนั่งอยู่บนเตียงคิดกับตัวเอง ในเมื่ออัตราความสำเร็จนั้นแค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น ดูเหมือนว่าเด็กชายในอุโมงค์ยังปิดบังบางอย่างที่สำคัญมากเอาไว้จากฉัน เขาน่าจะโกหกฉันเมื่อคืนนี้ แต่มันก็ยากที่จะบอกว่าสิ่งที่เขาโกหกคืออะไร

เด็กชายนั้นมีความเกลียดชังเต็มหัวใจ ดังนั้น มันจึงเป็นธรรมดาที่เขาจะไม่เชื่อเฉินเกอ หากไม่ใช่เพราะแม่ของเขา เด็กชายก็คงเอาเฉินเกอแขวนคอไปแล้ว

ดูเหมือนว่าเขาจะต้องได้รับบทเรียนอย่างแท้จริงสักครั้ง

เฉินเกอเก็บโทรศัพท์ เขาลงไปที่ชั้นใต้ดินและพบฉากที่เพิ่งปลดล็อกใหม่อยู่ข้าง ๆ สระผีแฝดใต้น้ำ

มันเป็นอุโมงค์ที่มองไม่เห็นปลายทาง เฉินเกอนั้นไม่รู้ว่ามันจะนำไปที่ใด และแค่ยืนอยู่ที่ทางเข้า เฉินเกอก็รู้สึกได้ถึงสายลมเย็นเสียดกระดูกที่แผ่ออกมา

เด็กชายเปิดประตูที่ในร่างของเขาได้เฉพาะที่ในอุโมงค์ถ้ำมังกรขาว ฉันอยากรู้ว่าเขาจะทำแบบนั้นได้ไหมหากเขาอยู่ในนี้ที่บ้านผีสิงจำลองมันออกมา

เด็กชายนั้นพิเศษเพราะว่าเขาครอบครองประตูที่เคลื่อนที่ได้ เฉินเกอประเมินค่าเขาไว้สูงเพราะว่าเขาเชื่อว่าในอนาคตอันใกล้นี้ เด็กชายน่าจะมีบทบาทสำคัญ

หลังจากปิดทางเข้าแล้ว เฉินเกอก็กลับออกไป เขาวางแผนจะจัดการกับฉากใหม่ ๆ เหล่านี้ ผสานให้มันกลายเป็นฉากระดับสี่ดาวจำลองหลังจากทำฉากระดับสามดาวครึ่งในเมืองหลี่ว่านสำเร็จ

เขามีแนวคิดอยู่ในใจแล้ว

ตอนที่ฉากใหญ่นี้ถูกสร้างขึ้น บ้านผีสิงของฉันก็จะมีชื่อเสียงขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง

ตั้งแต่ตั้งใจรับมือกับเงานั่น มันก็นานแล้วที่เฉินเกอไม่ได้เห็นสีหน้ามีความสุขบนหน้าของผู้เข้าชมของเขา

พยากรณ์อากาศบอกว่าคืนนี้จะมีฝนตก หลักจากพระอาทิตย์ตกแล้ว ฉันจะไปสำรวจที่รอบ ๆ เมืองหลี่ว่านดูเผื่อว่าฉันจะเจอกับผู้หญิงในชุดเสื้อกันฝนสีแดงคนนั้น