My House of Horrors คฤหาสน์สยองขวัญของผม - ตอนที่ 706 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

“ความปรารถนาในหัวใจจะสัมฤทธิ์ผล? เดี๋ยวก่อนนะ ไม่มีจำกัดเวลา และยังไม่มีบอกด้วยว่ามันจะใช้เวลานานแค่ไหนความปรารถนาถึงจะเป็นความจริง การใช้แต่ละครั้งจะใช้หนังสือการ์ตูนหนึ่งหน้างั้นเหรอ? พลังที่แข็งแกร่งที่สุดของกึ่งวิญญาณสีเลือดไม่ได้ทรงพลังเท่าที่ฉันคาดเอาไว้” เฉินเกออ่านข้อมูลพลังพิเศษของเอี๋ยนต้าเหนียนอย่างจริงจัง “ถ้าฉันมีความปรารถนาในใจ ฉันก็จะเติมเต็มมันด้วยสองมือของตัวเอง ใช้ชีวิตของคนอื่นทำความฝันของฉันเนี่ยนะ ต่อให้มันเป็นจริงขึ้นมา ความฝันนั่นก็จะเปลี่ยนไปเป็นไร้ความหมาย”

อ่านคำบรรยายบนโทรศัพท์เครื่องดำแล้วเฉินเกอก็รู้สึกได้ถึงความเศร้าโศกเบื้องหลัง ต้าเหนียนวาดโลกอันประหลาดและผิดธรรมดาด้วยปากกาของเขา แต่ในเวลาเดียวกัน โลกนั่นก็อาจจะมองได้ว่าบริสุทธิ์ที่สุด และใสสะอาดที่สุด มันถูกคนอื่นเรียกว่าเหนือธรรมชาติก็เพียงเพราะว่ามันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของความจริง

เฉินเกอเก็บโทรศัพท์ลงไปและไม่นานหลังจากนั้น ชิโนซากิและผู้ช่วยของเขาก็ออกมาจากห้องพร้อมกับถุงใบใหญ่ พวกเขาดูตื่นเต้น

“คุยกันเป็นอย่างไรบ้างครับ?” เฉินเกอถาม

“คนอย่างอาจารย์เอี๋ยนเนี่ยเป็นศิลปินจริง ๆ เป็นเกียรติและเป็นโชคดีของผมโดยแท้ที่มีโอกาสร่วมงานกับเขา” ชิโนซากินั้นเป็นชายผู้ภาคภูมิใจในตัวเองและมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะให้เขายอมรับอะไรเช่นนี้

“เอี๋ยนต้าเหนียนใช้เวลาทั้งชีวิตในการวาดและเขียนการ์ตูน เขาเป็นคนตรงไปตรงมาและไม่รู้จักเล่ห์เหลี่ยม ผมหวังว่าคุณจะร่วมมือกับเขาอย่างจริงใจและไม่ใช้กลอุบายใต้โต๊ะอะไรนะครับ” เฉินเกอยืนอยู่กลางทางเดินมืด เขายังสวมชุดคุณหมอชุ่มเลือดอยู่ และโซ่ก็ลากอยู่บนพื้นเป็นทางในความมืด

“เข้าใจแล้ว คุณไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น” หน้าผากของชิโนซากิมีเหงื่อเย็น ๆ ผุดพราวออกมา ประสบการณ์ในบ้านผีสิงก่อนหน้านี้ของเขาย้อนกลับมา ความทรงจำนั่นคงจะหลอกหลอนเขาไปชั่วชีวิต

“ผมดีใจที่ได้ยินอย่างนั้นนะ ผมหวังว่าพวกคุณสองคนคงจะร่วมมือกันได้เป็นอย่างดี นอกจากนั้นแล้ว หากเป็นไปได้ ผมอยากให้คุณพูดถึงบ้านผีสิงจิ่วเจียงตะวันตกบนการ์ตูนที่ตีพิมพ์ อย่างไรเสีย เอี๋ยนต้าเหนียนก็ยังนับเป็นพนักงานของผม” เฉินเกอพูดออกไปง่าย ๆ

“ไม่มีปัญหา พวกเราควรจะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน” ชิโนซากินนั้นคุ้นเคยกับโลกธุรกิจ แต่เขาไม่สามารถอธิบายความหวาดกลัวของเขาในตัวชายหนุ่มผู้นี้ได้ หลังจากส่งชิโนซากิและผู้ช่วยของเขากลับไป เฉินเกอก็ไปคุยกับเอี๋ยนต้าเหนียน

เอี๋ยนต้าเหนียนส่งผลงานของเขาให้สตูดิโอของชิโนซากิ และพวกเขาจะตีพิมพ์การ์ตูนสองเรื่องในไม่ช้า– ผู้เช่าปิศาจ และโรงเรียนแห่งปรโลก

ผู้เช่าปิศาจนั้นได้รับแรงบันดาลใจมาจากชีวิตของเอี๋ยนต้าเหนียนเองขณะที่โรงเรียนแห่งปรโลกนั้นเป็นผลงานใหม่ใช้โรงเรียนมัธยมมู่หยางเป็นฉากหลัง ทั้งสองเรื่องจะได้ลงในเวบไซต์การ์ตูนที่เป็นที่รู้จักทั่วโลกเป็นตอน ๆ ผู้เขียนนั้นใช้ชื่อเอี๋ยนต้าเหนียน และแบ่งค่าลิขสิทธิ์ระหว่างเอี๋ยนต้าเหนียนกับสตูดิโอของชิโนซากิคนละครึ่ง จากการคาดเดาของชิโนซากิแล้ว เอี๋ยนต้าเหนียนนั้นน่าจะสามารถอยู่อย่างสุขสบายได้แน่นอนในอนาคต

“เงินเป็นต้นกำเนิดของบาปมากมาย ต้าเหนียนนั้นใสซื่อเกินกว่าจะจัดการกับเงินจำนวนมากได้ เพื่อรักษาความหลงใหลในศิลปะของเขาเอาไว้ ฉันไม่ควรปล่อยให้เขาถูกเงินล่อลวงไป ฉันคิดว่าฉันคงต้องดูแลค่าลิขสิทธิ์ให้เขาไปก่อนตอนนี้”

เมื่อชื่อเสียงของเอี๋ยนต้าเหนียนโด่งดังขึ้น กึ่งวิญญาณสีเลือดตนนี้อาจจะกลายมาเป็นหนึ่งในเสาหลักของบ้านผีสิง หลังจากจัดการเรื่องเอี๋ยนต้าเหนียน เฉินเกอก็อารมณ์ดีขึ้น เขาเดินออกไปจากบ้านผีสิง ซูว่านกับเสี่ยวกู่กลับไปแล้วหลังจากทำความสะอาด แต่ว่ามือกรรไกรกับจางจิงจิ่วยังอยู่

“พวกนายสองคนทำได้ดีมากวันนี้ แต่ก็ยังพัฒนาได้อีก” เฉินเกอดึงโทรศัพท์ของเขาออกมาดูโน้ตที่จดเอาไว้ “มือกรรไกร นายมีพรสวรรค์เรื่องนี้ แต่ว่านายยังไม่ได้ใช้มันออกมาอย่างเต็มศักยภาพ ตอนที่พวกเราทำให้ผู้เข้าชมจนมุมได้ก่อนหน้านี้ ทำไมเขาถึงเลือกที่จะวิ่งไปทางนายรู้ไหม? ก็เพราะว่าเขามองเห็นจุดอ่อนของนายที่เขาสามารถฉวยโอกาสได้

“จิงจิ่ว นายไม่จำเป็นต้องรีบร้อน ยังมีหลายอย่างที่พนักงานบ้านผีสิงต้องเรียนรู้ นายทำความคุ้นเคยกับความมืด และนั่นก็ก้าวหน้าขึ้นมากทีเดียว ค่อย ๆ ทำและใช้เวลาไป ฉันจะไปที่โรงแรมและเล่นเป็นเจ้าของโรงแรมดูสักครั้ง บางทีปฏิสัมพันธ์ระหว่างฉันกับผู้เข้าชมอาจจะทำให้คุณมีแรงบันดาลใจอะไรได้”

หลังจากคุยกับพนักงานใหม่สองคนแล้ว เฉินเกอก็แนะนำบางอย่างให้พวกเขาได้อ่านก่อนที่จะให้เลิกงานได้

“ภารกิจเมืองหลี่ว่านสำเร็จแล้ว แต่ยังมีจุดที่ไม่สมบูรณ์” เฉินเกอรอจนพระอาทิตย์ตกดินก่อนที่จะคว้ากระเป๋าสะพายหลังเรียกแท็กซี่ไปยังถ้ำมังกรขาว ตอนที่เขาไปถึงที่อุโมงค์ ท้องฟ้าก็มืดไปแล้ว

“หัวใจของเงาที่จางหยากับคุณหมอเกาแบ่งกันไปมันหายไปแล้ว แต่ว่าผีทารกยังมีชีวิตอยู่ ภารกิจระดับสี่ดาวนี่ยากกว่าภารกิจเมืองหลี่ว่านมากแน่นอน หลังจากมันคลอดออกมามันก็จะมาจัดการกับฉันแล้ว ดังนั้นทางที่ดีที่สุดก็คือหามันให้เจอก่อนที่มันจะคลอด”

ผีทารกน่าจะเป็นวิญญาณสีเลือดชั้นสูง และวิญญาณสีเลือดที่น่ากลัวยิ่งกว่าจางหยา

“หากฉันไม่สามารถหยุดยั้งมันก่อนที่จะถือกำเนิดได้ อย่างนั้นฉันก็ได้แต่หวังว่าจางหยาจะมีความก้าวหน้าอะไรขึ้นมา”

ทั้งสองฝ่ายล้วนทำงานแข่งกับเวลา และความสงบในตอนนี้นั้นอันที่จริงแล้วเป็นสภาพก่อนพายุจะมา เฉินเกอหลับตาลง มือแตะที่ผนัง และมุ่งหน้าลึกเข้าไปในถ้ำ เขาเรียกชื่อตัวเองอยู่ในใจ เมื่อเขาเรียกครบสี่สิบสี่ครั้ง อากาศรอบตัวเขาก็เริ่มอึดอัด และรอบหัวใจเขาก็ราวกับจะเย็นเยือกขึ้นมา

“แกรอดชีวิตกลับมาได้?”

ได้ยินเสียงคุ้นเคย ดวงตาของเฉินเกอก็ลืมขึ้นช้า ๆ “เธอน่าจะคุ้นเคยกับการเปลี่ยนแปลงในจิ่วเจียงตะวันออกได้มากกว่าผม เงาถูกกินไปแล้ว”

เงาของแมงมุมยักษ์นั้นชะโงกอยู่เหนือตัวเฉินเกอ ที่ด้านบนอุโมงค์ แขนขาใหญ่โตคืบคลานออกมาจากความมืด และแมงมุมตัวหนึ่งก็ห้อยตัวอยู่เหนือหัวเฉินเกอ

“เงาถูกกินไปแล้ว? โดยใครกัน?” ร่างท่อนบนของแมงมุมนั้นเป็นเด็กชายคนหนึ่ง นี่เป็นลูกชายของหญิงในอุโมงค์ และเขาก็คือเจ้าของที่แท้จริงของภารกิจระดับสามดาว ที่ในอุโมงค์

“นั่นไม่สำคัญ สิ่งสำคัญก็คือพวกเราดูเหมือนจะสร้างปัญหาใหญ่ขึ้นมา” เฉินเกอเล่าให้เขาฟังเรื่องผีทารก เขาต้องการลากวิญญาณสีเลือดตรงหน้าเขาตนนี้เข้าไปยุ่งเกี่ยวในเรื่องนี้ด้วย ถ้อยคำของเฉินเกอยืนยันความสงสัยของเด็กชาย ยิ่งฟัง ใบหน้าของเขาก็ยิ่งทะมึนขึ้น สังหารเฉินเกอตอนนี้นั้นไม่ได้ประโยชน์อะไร

“ฉันพาเธอกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว และฉันก็หวังว่าพวกเราจะได้ร่วมมือกันอีกครั้งในอนาคต” หลังจากพูดทุกอย่างที่ต้องพูดแล้ว เฉินเกอก็ปล่อยแม่ของเด็กชายออกจากหนังสือการ์ตูนและถอยกลับไป

เดินออกจากอุโมงค์แล้วเฉินเกอก็เดินไปตามถนนถึงครึ่งชั่วโมงกว่าจะเรียกรถได้ เขาแบกกระเป๋าขึ้นรถไปยังโรงพยาบาลจิตเวชร้างที่จิ่วเจียงตะวันตก เฉินเกอกระโดดข้ามกำแพงอย่างง่ายดายเข้าไปยังหอผู้ป่วยสาม เขางัดประตูเปิดเข้าไปในทางเดินที่เต็มไปด้วยหมอนและที่นอน

“เหมินหนาน?” เปิดหนังสือการ์ตูนแล้วเฉินเกอก็เรียกเหมินหนานออกมา เงาสีแดงปรากฏที่ข้างตัวเฉินเกอ เมื่อเหมินหนานเห็นโถงทางเดินที่คุ้นเคยเขาก็รู้สึกถึงฝ้าน้ำตาร้อน ๆ บนดวงตา

“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน” เฉินเกอบิดขี้เกียจ เขารู้สึกสบายอย่างประหลาดในสถานที่แปลก ๆ เช่นนี้ บางทีอาจจะเป็นเพราะเขามาที่นี่บ่อยครั้งเกินไปแล้ว

“นี่เป็นบ้านผม ไม่ใช่บ้านคุณ!” เหมินหนานบ่นเบา ๆ ในฐานะวิญญาณสีเลือดตนหนึ่ง เขารู้สึกว่าเขาควรจะทำตัวมีศักดิ์ศรีกว่านี้ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่มองเฉินเกอ เขาก็รู้สึกอยากจะอาละวาดขึ้นมา