Myth Online ฮีลเลอร์สายบู๊ [网游之奶个锤子] - บทที่ 111 เสี่ยวเสวี่ย

ยูนิคอร์นแสงตัวที่เซียวเฟิงหมายปองมีรูปร่างสูงใหญ่องอาจ น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถจับมันได้

“การจับล้มเหลว…สกิลการจับมอนสเตอร์ได้รับการเพิ่มพูน”

ยูนิคอร์นแสงเย้ยหยันเขาและกระพือปีกบินหนีหายไป

เซียวเฟิงไม่ยอมแพ้และมุ่งหน้าหายูนิคอร์นตัวอื่นต่อไป ด้วยความมุ่งมั่นว่าจะต้องจับให้ได้!

แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถทำได้เลย…

เซียวเฟิงเดินทั่วภูเขากว่าครึ่งชั่วโมงแต่ก็ไม่สามารถจับสัตว์ขี่ได้สักตัวเดียว

“โว้ย! อย่างน้อยถ้าจับตัวใหญ่ไม่ได้ ขอแค่ตัวเล็กก็ยังดี…” เขาพับแขนเสื้อและเหม่อมองไปยังทุ่งหิมะกว้าง

อย่างที่เรนัลด์ได้บอกไว้ มันไม่ง่ายเลยที่จะจับยูนิคอร์นแสงตัวโตเต็มพวกนี้ หากเป็นพวกตัวที่อ่อนกว่าจะมีโอกาศจับได้มากกว่า

และพูดยังไม่ทันไรเซียวเฟิงก็พบกับฝูงยูนิคอร์นแสงดังกล่าว

พวกมันกำลังคุกเข่าให้กับยูนิคอร์นตัวหนึ่งที่มีมงกุฎอยู่เหนือหัวของมัน

เซียวเฟิงมองมันด้วยความตื่นตาและพวกยูนิคอร์นตัวใหญ่ก็บินมาจนเขาต้องรีบหลบ

ยูนิคอร์นพวกตัวใหญ่มีท่าทางเย่อหยิ่งมาก มันเดินมาโดยไม่สนใจพวกตัวเล็กและกินหญ้าอย่างสงบ

นี่คือโอกาสของเซียวเฟิงแล้ว เขาวิ่งเข้าไปใช้สกิลจับมัน

“การจับล้มเหลว สกิลการจับมอนสเตอร์ได้รับการเพิ่มพูน”

ระบบแจ้งเตือนว่าเขาจับมันไม่ได้อีกแล้ว…ยูนิคอร์นเงยหน้าขึ้นมาด้วยสายตาโอหังใส่เซียวเฟิงที่อยู่ไม่ไกล

จากนั้นพวกมันก็กินหญ้าต่อทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เซียวเฟิงรู้สึกไม่พอใจที่สุดเมื่อโดนพวกม้าเหล่านี้เหยียดหยาม เขาเดินเข้าไปใช้สกิลอีกครั้ง

“การจับล้มเหลว สกิลการจับมอนสเตอร์ได้รับการเพิ่มพูน”

เขาก็ยังคงทำไม่ได้ พวกยูนิคอร์นหันมามองเขาด้วยสายตายั่วยุและยังกินหญ้าอยู่แบบเดิม

เซียวเฟิงกดความโกรธเอาไว้และนั่งลงที่เดิมใช้เวลาสักเล็กน้อยมองไปยังยูนิคอร์นตัวสีขาวนวล และเริ่มจับมันอีกครั้งหลังจากสกิลคูลดาวน์เสร็จ

“การจับล้มเหลว สกิลการจับมอนสเตอร์ได้รับการเพิ่มพูน”

“การจับล้มเหลว สกิลการจับมอนสเตอร์ได้รับการเพิ่มพูน”

“การจับล้มเหลว สกิลการจับมอนสเตอร์ได้รับการเพิ่มพูน”

…

คูลดาวน์ของสกิลจับนั้นแค่หนึ่งนาที เซียวเฟิงใช้เวลาร่วมสิบนาทีแต่ก็ยังจับไม่ได้

พวกมันเองก็ไม่ได้สนใจเขาเลย มันเมินทำเป็นเหมือนกับว่าเซียวเฟิงไม่มีตัวตน

ชายหนุ่มกดความโกรธอีกครั้งและพยายามจับมันแต่ก็ล้มเหลวจนพวกมันกำลังจะกางปีกบินหนีไปแล้ว

“เดี๋ยวเด้!” เซียวเฟิงไม่มีทางปล่อยมันให้หนีไปแน่ ไม่งั้นเวลาที่เขาเสียไปจะสูญเปล่า

“ฮี้!”

ยูนิคอร์นสะบัดปีกอย่างรุนแรงและมองมายังเซียวเฟิงด้วยความสมเพช

ชายหนุ่มสิ้นหวังมากกว่าเดิม เขาไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้มากกว่านี้ ไม่งั้นได้ตายแน่

ชื่อของพวกยูนิคอร์นตอนนี้เป็นสีเหลืองซึ่งมีความหมายว่าเป็นกลางกับเขา ถ้าหากมันเป็นสีแดงเมื่อไหร่จะเท่ากับว่าเป็นศัตรูกับเขาแล้ว ดังนั้นเซียวเฟิงจึงทำได้แต่ยืนรอและหยิบเอาไอเทมสีขาวออกมาจากกระเป๋า

มันคือเค้กสีขาวที่เสี่ยวไป่เหลือเอาไว้ เขาหยิบมันออกมาเพื่อใช้ล่อพวกยูนิคอร์น

พวกมันยืนจ้องเซียวเฟิงด้วยความสงสัยกับอาหารบนมือของเขา และไม่รู้ว่ามันคืออะไร

เซียวเฟิงค่อย ๆ ยื่นมือออกไป พวกยูนิคอร์นเองก็ไม่ได้ถอยกลับไปแต่อย่างใด พวกมันไม่กลัวเขาเลยสักนิดเดียว

จนเมื่อเซียวเฟิงเอาเค้กเข้าไปใกล้จมูกของพวกมันได้ กลิ่นครีมหอมหวนรัญจวนใจก็ลอยเข้าไปในประสาทรับกลิ่นของพวกม้าแสงเหล่านี้

เขาหันไปเห็นยูนิคอร์นตัวอื่นเดินเข้ามาใกล้และสูดดมกลิ่นเค้กอีกครั้ง

“อาหารสำหรับพวกแกเลยนะ” เสี่ยวเฟิงพูด ถึงจะรู้ว่ามันไร้สาระแต่ก็น่าจะช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นได้

หลังจากยูนิคอร์นดมเค้กอยู่สักพักมันก็อ้าปากกัดเค้กเข้าไปหนึ่งคำ

ร่างของมันสั่นและดวงตาก็เป็นประกายต่อสิ่งที่มันได้กินไป เทียบกับหญ้าหรือหิมะแล้วเจ้าวัตถุสีขาวขุ่นมีรสชาติหวานนุ่มละมุนลิ้นอร่อยกว่ากันเยอะ!

ยูนิคอร์นสีขาวเดินเข้ามาอ้าปากจะกินเค้กอย่างเต็มปากเต็มคำ

แต่เซียวเฟิงชักมือถอยกลับเพราะกลัวจะถูกมันกัด

เจ้าม้ากัดลมเข้าไปและยืนตะลึงอยู่สักพัก มันมองเซียวเฟิงด้วยสายตาอ้อนวอน…

“จะกินมือฉันรึไง?” เซียวเฟิงบ่นอุบอิบ ก่อนที่จะค่อย ๆ ยื่นมือออกไปให้มันกินเค้ก

เจ้ายูนิคอร์นมันกัดก้อนเค้กด้วยความหิวโหยและยื่นปากออกไปด้วยความเชื่องช้า ก่อนจะกัดกินเค้กอย่างเบามือ

“กินให้เต็มที่เลย” เซียวเฟิงส่ายหัวและหยิบเค้กที่เหลืออยู่ให้มันอีก

ม้าแสงตัวนี้กินเค้กด้วยความดีใจจนกระทั่งหมดไป อีกทั้งยังเลียมือของเซียวเฟิงด้วย

ในช่วงนี้เซียวเฟิงจึงถือโอกาสลูบหัวของมัน และดูเหมือนว่ายูนิคอร์นจะไม่สนใจเรื่องนี้แล้ว

หลังจากกินเสร็จมันก็หันมามองเซียวเฟิงด้วยสายตาสงบนิ่งผิดกับตอนแรก

ชายหนุ่มหยิบเอาเค้กนมสตรอว์เบอรี่ออกมาให้มันอีก

เจ้าม้าถูกใจเค้กรสนี้มากกว่าเค้กครีมเสียอีก

ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงอันนุ่มฟูจากตัวของมัน และหยิบเอาเค้กช็อกโกแลตออกมาให้

แต่ครั้งนี้เจ้าม้ากลับไม่สนใจเลย ถ้าพูดให้ถูกคือมันไม่ถูกใจเค้กสีดำชิ้นนี้สักเท่าไหร่และไม่ยอมกินมันเลย

เซียวเฟิงตะลึงและหยิบเค้กครีมออกมาให้มันกินอีก

ชายหนุ่มใช้สกิลจับมันอีกครั้ง และในครั้งนี้ก็ขึ้นแจ้งเตือนอย่างที่เขาไม่คาดคิด

“การจับสำเร็จ ยูนิคอร์นแสงกลายเป็นสัตว์ขี่ของคุณ กรุณาตั้งชื่อ”

“เสี่ยวไป๋ ถูกระบุชื่อลงในรายการของเขตฮัวเซียเป็นอันดับแรก ต้องการปิดชื่อสัตว์ขี่ตัวนี้ของคุณหรือไม่?”

“ชื่อสัตว์ขี่ถูกปกปิดเอาไว้เรียบร้อย”

“คุณจับเจ้าหญิงแห่งเผ่ายูนิคอร์นได้ พวกยูนิคอร์นเพิ่มค่าความเป็นศัตรูกับคุณ 10 หน่วย กรุณาออกจากที่นี่ทันที”

…

ยูนิคอร์นตัวนี้เข้าไปอยู่ในช่องเก็บสัตว์เลี้ยงของเซียวเฟิง เขาดีใจมากที่ได้มันมา

แต่เมื่อหันไปเห็นพวกม้าแสงทั้งหลายที่กำลังสะบัดปีกและชื่อของพวกมันก็กลายเป็นสีแดงไปแล้ว พวกมันกำลังมุ่งหน้ามาหาเขา

เจ้ายูนิคอร์นตัวนี้เป็นเจ้าหญิงงั้นเหรอ?

พวกยูนิคอร์นตัวใหญ่ทั้งหลายวิ่งกรูเข้ามา และเซียวเฟิงก็หยิบม้วนวาร์ปออกมาใช้งานอย่างรวดเร็ว

เขากลับมาที่เมืองได้อย่างฉิวเฉียดก่อนที่จะถูกยูนิคอร์นกัดหัวขาด ชายหนุ่มถอนหายใจและนั่งอ่านข้อความทั้งหมดที่ลอยขึ้นมา

ขั้นแรกคือเขาต้องตั้งชื่อให้กับมันเสียก่อน

เซียวเฟิงครุ่นคิดอยู่นาน ในเมื่อยูนิคอร์นตัวนี้เป็นสีขาวและเสี่ยวไป๋เองก็ถูกตั้งชื่อไปแล้ว อีกทั้งเจ้าม้าตัวนี้ยังเป็นเจ้าหญิงของเผ่าพันธุ์มันอีกด้วย

“เอาเป็น เสี่ยวเสวีย”

“การตั้งชื่อสำเร็จ ยูนิคอร์นของคุณต่อไปนี้จะถูกเรียกว่า…เสี่ยวเสวีย”

จากนั้นชายหนุ่มก็เปิดดูค่าสถานะของมัน…