Myth Online ฮีลเลอร์สายบู๊ [网游之奶个锤子] - บทที่ 12 คนที่ท้าฉันต่อยในโลกความจริงคือผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ

บทที่ 12 คนที่ท้าฉันต่อยในโลกความจริงคือผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ?

ตามชายป่ายังมีคนที่กำลังล่ามอนสเตอร์กันจำนวนมาก แต่ครั้งนี้เซียวเฟิงสามารถเข้าไปในส่วนลึกของป่าได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งทั้งนี้ก็ต้องขอบคุณชุดแฟชั่นที่ทำให้เขาไม่เป็นที่สะดุดตา

‘ไนท์ คูนเนอร์ต้องการเพิ่มผู้เล่นเป็นเพื่อน จะรับหรือไม่?’

เซียวเฟิงได้รับข้อความที่ไม่คาดคิดจากระบบเพื่อนของเกม ผู้ที่ส่งมาคือไนท์ คูนเนอร์ที่โดนเขาฆ่าไปก่อนหน้านี้ถึง 3 รอบ

สงสัยเขาจะยอมแพ้แล้วมั้ง? ชายหนุ่มคิดเอาเองก่อนที่จะกดยอมรับข้อเสนอ

“ไอ้บ้า! ฉันจะฆ่าแก!”

ทันทีที่เขากดรับเพื่อน ก็มีข้อความขู่ส่งมาหาทันที ดูท่าชายหนุ่มจะคิดผิดที่ว่าอีกฝ่ายจะยอมเลิกราแล้ว เขาจึงเลิกสนใจแล้วเดินต่อไปในป่า จนถึงเขตที่มีหมาป่าขนดำ ซึ่งพวกมันต่างก็พากันพุ่งเข้ามาขวางทางข้างหน้า ทว่าก็โดนจัดการอย่างง่ายดาย ทำเอาพวกคนรอบ ๆ ตัวตกตะลึงในสิ่งที่เกิดขึ้น

“เฮ๊ย ไอกร๊วก! ที่เงียบนี่เป็นใบ้เหรอวะ?! ฉันจะฆ่าแก! มาเจอกันตัว ๆ หน่อยเป็นไง!” ไนท์ คูนเนอร์ส่งข้อความมาอีกรอบ ดูท่าว่าเขาโกรธยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

“โดนฆ่าไปตั้ง 3 รอบนี่ไม่เข็ดเลยรึไง?” เซียวเฟิงตอบข้อความกลับไปอย่างช่วยไม่ได้

“อะไร! ฉันจะฆ่าแก! มาเจอกันตัว ๆ หน่อย! กล้าเปล่า?” ดูท่าว่าไนท์ คูนเนอร์จะสติแตกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ไม่ ความสามารถของเราต่างกันเกินไป นั่นไม่เรียกว่าการสู้ด้วยซ้ำ” เซียวเฟิงปฏิเสธอย่างไม่คิด

“หมายถึงนอกจอว้อยยยย! กล้ามาเปล่า?”

นอกเกมเนี่ยนะ?

เขานิ่งค้างไป หมายถึงว่าให้ไปต่อยกันในชีวิตจริง นี่ต้องแค้นฝังหุ่นขนาดไหนถึงมาท้าอะไรแบบนี้เนี่ย?

มันเป็นเรื่องปกติของมิธ ที่ว่าผู้เล่นที่อาศัยอยู่ในเมืองเดียวกันในชีวิตจริงจะถูกส่งมาอยู่ที่หมู่บ้านเดียวกัน และเมื่อไปถึงเลเวล 10 และเข้าไปในเมืองใหญ่ได้ พวกเขาจะถูกนับว่าอยู่เมืองเดียวกันในทันทีถ้าพวกเขาไม่ได้เจาะจงเลือกเมืองไหน เพราะว่าแผนที่ของเกมนี้ใหญ่มาก และการทำแบบนี้ก็เพื่อให้มันสะดวกสบายมากขึ้น

เพราะฉะนั้นการแลกเปลี่ยนและการท้าสู้ในชีวิตจริงจึงทำได้ง่ายมาก

“ก็ไม่กล้ามานี่หว่า? กลัวรึไง?”

เขาไม่ได้ตอบกลับไป ไนท์ คูนเนอร์เลยยิ่งสุมไฟเข้ามาอีก

“กลัวอ่ะสิ? ขี้ขลาด!”

“ป๊อด! ใจมด!”

“นี่แมนจริงปะเนี่ย? ปากดีอย่างเดียวรึไง? น่าเศร้าว่ะ!!”

ไนท์ คูนเนอร์ส่งข้อความมาติด ๆ กัน 3 ข้อความ ซึ่งก็ล้วนแต่เป็นคำหยาบเพื่อที่จะยั่วโมโหเซียวเฟิง จากนั้นเซียวเฟิงเดินมาถึงที่ที่เขาฆ่าราชาหมาป่าโลหิต ก่อนที่ความอดทนของชายหนุ่มจะหมดลง

“ได้ อยากตายที่ไหนว่ามา!!!”

“โห ก็กล้านี่หว่า! 2 ชั่วโมงหลังจากนี้ ที่ย่านการค้ามหาวิทยาลัยเซียเวลา 10 โมงครึ่ง จะรออยู่ที่สวนด้านหลัง อย่าหนีซะล่ะ!” ไนท์ คูนเนอร์ส่งเวลาและสถานที่นัดมาให้

“อย่าสายแล้วกัน!”

เขาสนใจที่นัดหมายที่ไนท์ คูนเนอร์นัดมา แบบนี้แสดงว่าอีกฝ่ายคงจะเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเซียล่ะมั้ง?

ว่าแล้วชายหนุ่มก็ปิดหน้าต่างข้อความ ก่อนจะทำภารกิจต่อ แต่บางอย่างก็พลันเข้ามาสะกิดใจของเขาจนได้

“เดี๋ยวนะอีก 2 ชั่วโมงจะ 10 โมงครึ่ง? งั้นนี่ก็ 8 โมงครึ่งแล้วนี่หว่า!”

เซียวเฟิงถอนหายใจ เขาทิ้งเรื่องภารกิจแล้วปิดเกมทันที

“โง่ งี่เง่า ไปตายซะ…”

เมื่อเปิดตาขึ้นมาแล้ว ชายหนุ่มก็พบว่ามันเช้าแล้วจริง ๆ ด้วย!! ก่อนที่เสียงอันละมุนจะดังเข้าสู่รูหู และตามมาด้วยอะไรบางอย่างที่กระแทกท้องของเขา

หลังจากที่เซียวเฟิงถอดหมวกออกมา เขาก็เจอเข้ากับเซียวหลิงที่กำลังยืนเท้าสะเอวอยู่บนเตียง เด็กสาวเตะเขาพร้อม ๆ กับใบหน้าที่น่ารักราวกับนางฟ้านั้นกำลังบูดบึ้งด้วยความโกรธ ปากก็พูดว่าร้ายพี่ชายอย่างตนไปเรื่อย ๆ

เซียวหลิงยังสวมเสื้อตัวเดียวกับเมื่อวาน ไหล่ขาวนวลโผล่พ้นเสื้อออกมา ผมสีบลอนนุ่มฟูถึงกลางหลัง เธอยืนอยู่บนเตียงและเตะท้องของพี่ชายไม่หยุด ทำให้ชายเสื้อของเด็กสาวพลิ้วไหวไปมา ซึ่งจากมุมสายตาของเซียวเฟิง มันก็ได้เผยเห็นแพนตี้ตัวจิ๋วลายฟ้าขาวได้อย่างชัดเจนจนคนเป็นพี่ชายอดไม่ได้ที่จะกล่าวเตือนออกมา

“รู้แล้ว ๆ อย่ายืนเตะแบบนั้น มันเห็นข้างล่างหมดแล้ว”

เขายกมือยอมแพ้ก่อนจะเดินไปแต่งตัว

“เจ้าข้ารับใช้ไร้ประโยชน์! สาบานเอาไว้แล้วไม่ใช่รึไง?! แล้วมาปล่อยให้เจ้านายหิวได้ไง! ไปตายสักร้อยครั้งไป!”

เซียวหลิงไม่ปล่อยพี่ชายตัวเองไป เธอเหยียบพี่ชายของเธอไว้ด้วยเท้าเล็ก ๆ พร้อมกับก้มลงมองผู้เป็นพี่ด้วยความโกรธ ทำให้คอเสื้อกว้าง ๆ นั่นเลื่อนตกลงมาจนเผยให้เห็นเนินอกคู่สวย

“อ่า! จะตายแล้ว เช้านี้อยากกินอะไรล่ะ?”

จะเมื่อวานหรือวันนี้ เธอก็เรียกพี่ชายของเธอแบบเดิม ๆ ว่าข้ารับใช้!!

แต่เขาก็รู้ดีว่ารอบนี้ตัวเองเป็นฝ่ายผิด เลยไม่ได้หงุดหงิดอะไร ชายหนุ่มจับน้องสาวที่กำลังดิ้นไปมาลงจากเตียงก่อนจะเข้าไปในครัว

“ปล่อยฉันนะเจ้าโง่ แล้ววันนี้ฉันอยากกินขนมปังปิ้ง”

เซียวเฟิงทำสลัดผลไม้ หยิบขนมปังใส่เตาอบ แล้วอุ่นนมด้วย หลังจากนั้นก็เอาชุดของน้องสาวไปเตรียมซัก พอเด็กสาวแต่งตัวเสร็จ ชายหนุ่มก็จัดแจงหวีผมเธอให้เรียบร้อย

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ ทั้งสองก็มานั่งกินข้าวเช้ากัน

“เจ้าข้ารับใช้โง่เง่า วันนี้มีธุระแต่เช้าเลยรึไง?”

หลังจากกลืนขนมปังชิ้นสุดท้ายและเลียคราบนมที่ติดอยู่ที่มุมปาก เธอก็ถามเซียวเฟิงเพราะวันนี้เขาแต่งตัวพร้อมมาก ผิวของเธอขาวราวกับน้ำนม และยิ่งเซียวเฟิงช่วยแต่งตัวให้อีก มันก็ทำให้เธอดูงดงามราวกับตุ๊กตาตัวน้อย ๆ เด็กสาวดูสวยงามเสียจนดูไม่ใช่คนของโลกใบนี้เลยด้วยซ้ำ

“เปล่า มีนัดน่ะ” เขาตอบแบบขอไปทีก่อนจะก้มลงกินสลัดผลไม้จนหมดเกลี้ยง

“เดทเหรอ?” หูเธอพึ่งออกราวกับกระต่ายป่า ดวงตาสีฟ้าสวยทั้งสองมองมาที่ผู้เป็นพี่อย่างกังวล

“ก็เปล่า วันนี้ไปมีเรื่องน่ะ อย่าลืมไปโรงเรียนด้วยนะ” เขาเก็บโต๊ะกินข้าวเสร็จแล้วก็เดินออกไปทันที เพราะมันใกล้จะถึงเวลานัดแล้ว

“มีเรื่อง?”

เธอถามอย่างงง ๆ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากอีก และพอเซียวเฟิงปิดประตูปั๊บ เด็กสาวก็สะบัดถุงเท้าออกแล้วกระโดดลงไปนอนบนโซฟาอย่างดีใจในทันที

“เจ้าขี้ข้างี่เง่า อย่าหวังเลยว่าฉันจะไปในที่แย่ ๆ แบบนั้น!”

หลังจากกระโดดอยู่บนโซฟา เธอก็ลงไปควานหาเครื่องเกมพกพาที่ซ่อนเอาไว้ แล้วก็หยิบมันออกมาเล่นอย่างสนุกสนาน

อีกด้านหนึ่ง เซียวเฟิงก็ได้มาถึงที่นัดด้วยแท็กซี่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซึ่งร้านโกลด์เมดัลที่เขาเคยทำงานอยู่ก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน ดังนั้นเขาเลยอยากจะระลึกความหลังซะหน่อย แต่คงต้องรีบแล้ว เพราะชายหนุ่มดันใช้เวลาตอนอยู่ที่บ้านมากไปหน่อย และตอนนี้เขาก็ใกล้จะสายแล้วด้วย!!

ถึงจะบอกว่าเป็นป่าด้านหลังวิทยาลัย แต่มันก็เล็กเหลือเกิน มันมีแค่แนวต้นท้อ 2 แนวเป็นแถวเรียงยาวเท่านั้น ซึ่งพวกนักศึกษาก็มักจะมาที่นี่เฉพาะในตอนที่ดอกท้อบานเท่านั้น ประตูหลังมีการใส่รหัสของประตูเอาไว้ ซึ่งก็มีน้อยคนเท่านั้นที่จะรู้ ดังนั้นในตอนที่ไปถึง เขาก็ไม่พบใครเลยนอกจาก….

หญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนพิงต้นท้ออยู่ ดูแล้วน่าจะไม่ใช่ไนท์ คูนเนอร์

เขามองหาอยู่หลายรอบแล้วแต่ก็ไม่พบไนท์ คูนเนอร์ หรือว่าอีกฝ่ายจะกลับไปแล้วเพราะว่าเซียวเฟิงมาสายกันนะ? หรือไม่ก็อาจจะรอกันคนละที่หรือเปล่า?! แต่ชายหนุ่มจะไม่ยอมกลับไปทั้ง ๆ แบบนี้แน่ เขายืนพิงต้นไม้รอแล้วก็มองหาไนท์ คูนเนอร์ไปด้วย

เซียวเฟิงมองไปรอบ ๆ อยู่หลายครั้ง ซึ่งก็แน่นอนว่าเขารู้สึกสนใจสาวน้อยที่ยืนพิงต้นท้อใกล้ ๆ นั่นทันที เพราะรอบข้างไม่มีใครสักคนและสาวคนนั้นก็สวยมาก! อายุน่าจะเพิ่ง 20 คงจะเป็นนักศึกษามหาลัยนี้ ผมยาว สูงและผอม ผิวของเธอกระจ่างใสไร้ริ้วรอยและการเติมแต่งด้วยเครื่องสำอาง เรียกว่าสวยธรรมดาก็ว่าได้ หญิงสาวสวมสเวตเตอร์สีเหลืองแบบพอดีตัว ทำให้รู้ว่าเอวของเธอนั้นบางมาก เช่นเดียวกับกางเกงวอร์มขาสั้น ที่เผยให้เห็นขาเรียวยาวข้างหนึ่งยืนอยู่ที่พื้นส่วนอีกข้างยันไปข้างหลังไว้กับต้นท้อ เป็นภาพที่งดงามมาก ยิ่งส่งเสริมให้คนตรงหน้าดูสวยยิ่งกว่าเดิมเข้าไปใหญ่ เขายืนรออยู่ตรงนั้นมานานมากแล้ว ซึ่งในระหว่างนั้นก็มีนักศึกษาสาวสวยเดินผ่านไปมามากมาย ทว่าเขาก็ไม่ได้สนใจอะไร

โดนในขณะเดียวกันนั้น หญิงสาวที่กำลังพิงตนท้อก็ได้หันมามองเซียวเฟิงจนได้ ซึ่งมันก็ทำให้เห็นข้อด้อยของเธอ ที่ว่าหญิงสาวนั้นผอมมากเกินไปหน่อย จนทำให้รูปร่างดูไม่โดดเด่น ขนาดว่ายืนในท่ากอดอก บริเวณอกเสื้อก็นูนขึ้นแค่เล็กน้อยเท่านั้น

…ดูเหมือนว่าเธอจะมองหน้าเซียวเฟิงตลอดตั้งแต่ที่เขาเดินมา และหลังจากมองสักพัก หญิงสาวก็จึงค่อยเดินเข้ามาหา

ชายหนุ่มหลบตาทันที เพราะเขาจ้องเธออยู่นานแล้ว พอเธอเดินเข้ามาหาแบบนี้ เขาก็เลยรู้สึกอึดอัดขึ้นมาซะดื้อ ๆ

“นายคือ… ไอ้นักบวชบ้านั่นสินะ?”

พอเธอมาหยุดยืนอยู่ด้านหน้าเขา เสียงหวาน ๆ ก็ถามขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“ห๊า?”

ชายหนุ่มหันกลับมาทันที เขาจ้องมองร่างตรงหน้าอย่างไม่น่าเชื่อสายตา ก่อนที่จะคิดบางอย่างได้แล้วถามกลับไป

“หรือว่าเธอคือ… ไนท์ คูนเนอร์?”

แล้วเขาก็มั่นใจทันทีว่าคนตรงหน้าคือไนท์ คูนเนอร์ เพราะหญิงสาวเป็นคนเดียวที่อยู่ที่นี่และเหมือนกำลังรอใครบางคนอยู่

เดี๋ยว ๆ! ไนท์ คูนเนอร์เป็นผู้หญิง?

สาวสวยตรงหน้าเนี่ยนะ? เขามึนงงไปหมด

“นายจริง ๆ ด้วยสินะ!”

ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะเพิ่มอายุและโครงสร้างร่างกาย แต่ไนท์ คูนเนอร์ก็ยังคงมั่นใจว่าใช่แน่! ดวงตาของเธอรีเล็กทันที ทำให้บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความมาดร้าย

“ใช่ ฉันคือ แด๊ด…”

เซียวเฟิงพยักหน้า แต่ก่อนที่เขาจะทันพูดจบประโยค สายลมก็เข้ามาปะทะหน้า เพราะไนท์ คูนเนอร์ที่ตอนนี้มีแววตาวาวโรจน์ส่งหมัดตรงของเธอเข้าเบ้าตาเขาทันที!!

“เดี๋ยว ๆ! คุยกันก่อน! อย่าเพิ่งซัดสิ!”

เซียวเฟิงปัดการโจมตีนั้นออกแล้วรีบหลบออกมา เขามาเพื่อที่จะมีเรื่องก็จริง แต่ก็ไม่ได้คิดว่าไนท์ คูนเนอร์จะเป็นผู้หญิง ดังนั้นแล้วจะดีจะเลวยังไง สุภาพบุรุษก็ไม่ควรจะลงไม้ลงมือกับผู้หญิง!!

“ไม่มีอะไรต้องพูดทั้งนั้น! วันนี้ฉันจะอัดนายนี่แหละ!”

“ถ้าไม่ได้ลงมือวันนี้ งั้นฉันยอมให้เรียกชื่อซือเยี่ยจิ๋งแบบกลับหลังเลยเอ้า!”

ไนท์ คูนเนอร์มองมาที่เซียวเฟิงราวกับอาฆาตมาตั้งแต่ชาติปางก่อน เธอเล็งเตะผ่าหมาก กะว่าให้เซียวเฟิงลงไปนอนในครั้งเดียว!