Myth Online ฮีลเลอร์สายบู๊ [网游之奶个锤子] - บทที่ 371 กลับบ้าน

บทที่ 371 กลับบ้าน

บทที่ 371 กลับบ้าน

ในสวนของตระกูลเจียง เจียงไคเซินกำลังนั่งอยู่ในศาลาคนเดียว ชายชราที่ควรจะเต็มไปด้วยกำลังวังชา พลันเผยความเหนื่อยล้าและความชราในขณะนี้ บางครั้งก็มีเหงื่อออกเล็กน้อยบนหน้าผากของเขา

“นายน้อยของแกอยู่ที่ไหน?”

เจียงไคเซินจิบชาเย็น ๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะและตะโกนใส่คนรับใช้นอกศาลา

“นายน้อยยังอยู่ในเกมครับ ว่ากันว่าอำนาจของกิลด์แอนติควิตี้ได้เริ่มแผ่ขยายมาทางทิศตะวันออกแล้ว และช่วงนี้เขาจะยุ่งมากครับ”

ชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนพ่อบ้านเข้ามาจากนอกศาลาและรายงานกับเจียงไค

“กิลด์แอนติควิตี้…” เจียงไคเซินคร่ำครวญแล้วโบกมือ “ฉันเข้าใจแล้ว ออกไปได้”

“ครับ! นายท่าน!” พ่อบ้านถอยกลับและปิดประตูศาลา

เจียงไคเซินขมวดคิ้วและไตร่ตรอง นึกถึงฉากที่น่าเหลือเชื่อที่เกิดขึ้นในท่าเรือวันนี้ สำหรับคนปกติ การจะรอดจากห่าฝนกระสุนได้นั้นเทียบเท่ากับจินตนาการ อย่างไรก็ตาม เนื่องด้วยสถานะของเจียงไคเซิน เขาจึงสามารถเข้าถึงด้านอันไม่เป็นที่รู้จักมากมาย

“ตัวตนของคนที่อยู่กับซางกวน ซีเฟย คือใครกันแน่? บอดี้การ์ดผิวดำกับนกสีดำนั่นมาจากไหน? เดี๋ยวก่อน…” เจียงไคเซินนึกถึงประโยคที่จืออี้พูดไม่จบ

“เขามาจากตระกูลจาง…”

“ตระกูลจาง… เขามาจากตระกูลจางเหรอ?” เจียงไคเซินรู้สึกประหลาดใจ “ถ้าเขามาจากตระกูลจาง บางทีมันก็อาจจะเป็นไปได้จริง ๆ แต่ซางกวน ซีเฟยไม่ได้มีสัญญาแต่งงานกับตระกูลซีเหมินหรอกเหรอ? เธอจะอยู่กับคนของตระกูลจางได้ยังไง? และพวกเขาสนิทกันมากด้วยหรือ?”

“บางทีตระกูลซีเหมินอาจจะสนใจข่าวนี้มาก”

…

วันนี้เป็นวันเกิดปีที่ยี่สิบสองของหลิวเฉียงเหว่ย และเป็นกำหนดเส้นตายของพิธีหมั้นหมายระหว่างเธอกับตระกูลจางในอดีต วันนี้คือการมาถึงของโชคชะตาสีเทาของเธอและจุดจบของชีวิตของเธอ

แต่หลังจากที่รู้ว่าเซียวเฟิงเป็นคู่หมั้นของเธอ ชะตากรรมสีเทานี้ก็พลิกผันและหายไปในทันที ในทางตรงกันข้าม หลิวเฉียงเหว่ยอดไม่ได้ที่จะตั้งตารอการมาถึงของวันนี้

น่าเสียดายที่ความคาดหวังของหลิวเฉียงเหว่ยแตกสลาย เนื่องจากพิธีตามกำหนดการเดิมที่จะจัดขึ้นในวันนี้ก็ได้ถูกยกเลิกชั่วคราวเนื่องจากเซียวเฟิงหายตัวไป

ตระกูลจางหาตัวเซียวเฟิงไม่พบ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องยกเลิกแผนเดิม ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็ขอโทษตระกูลหลิว หลังจากหลิวเฉียงเหว่ยอธิบายพ่อของเธอ หลิวยี่ก็โล่งใจและตัดสินใจปล่อยทุกอย่างให้หลิวเฉียงเหว่ยทำตามใจ ดังนั้นเขาจึงมีท่าทีที่ไม่แยแสต่อพฤติกรรมของตระกูลจาง

หลิวเฉียงเหว่ยกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นของวิลล่า

เธอไม่ได้เข้าสู่ระบบเมื่อเช้านี้และกำลังรอข่าวของจางเสี่ยวหยู ทว่า ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงตรงแล้ว เธอยังไม่ได้ข่าวอะไรเลย เธออดไม่ได้ที่จะติดต่อจางเสี่ยวหยู แต่ก็นึกได้ว่าเธอไม่รู้หมายเลขโทรศัพท์ของจางเสี่ยวหยู เธอเพิ่งจะเพิ่มเธอเป็นเพื่อนในเกมเท่านั้นเอง

หลิวเฉียงเหว่ยส่ายหัวด้วยความลำบากเล็กน้อยและตัดสินใจว่าเธอต้องปล่อยเรื่องนี้ไป และจัดงานวันเกิดธรรมดาไปก่อน

ในห้องครัว นอกจากหนิงเคอเค่อแล้ว ซือเยี่ยจิ๋งและเฉียนโตวโตวก็กำลังยุ่งอยู่เช่นกัน พวกเขากำลังเตรียมอาหารกลางวันอันโอ่อ่า คนอื่น ๆ คาดไม่ถึงเลยว่าเฉียนโตวโตวจะทำอาหารได้จริง ๆ เธออบเค้กให้หลิวเฉียงเหว่ยด้วยตัวเอง

ซือเยี่ยจิ๋งรู้วันเกิดของหลิวเฉียงเหว่ย หลังจากบอกเฉียนโตวโตวทุกคนในวิลล่าก็รู้ด้วย แม้เซียวหลิงจะไม่พูดอะไร แต่วันนี้เธอไม่ได้ทำตัวเอาแต่ใจ กลับกัน เธอทำการบ้านอยู่ในห้องแทน

เอเรบัสยังคงอยู่ในชุดราตรีสีดำอันหรูหรา โดยขายาวของเธอเผยออกมาอย่างสง่างาม เธอเอนกายบนโซฟาและดูทีวี

“หยุดนะ! หลิวเฉียงเหว่ย เตรียมตัวกินมื้อกลางวันได้แล้ว!”

ในครัวเกิดเสียงดัง ดูเหมือนว่าเฉียนโตวโตวกำลังเล่นพิเรนทร์ ซือเยี่ยจิ๋งตะโกนออกมาข้างนอกหลังจากหยุดเธออย่างปวดหัว

มีความเศร้าเล็กน้อยเผยอยู่ในแววตาของซือเยี่ยจิ๋ง เพราะเธอรู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไรสำหรับหลิวเฉียงเหว่ย แม้ว่าตระกูลจางจะยังไม่มา แต่ซือเยี่ยจิ๋งรู้ว่าเมื่อตระกูลจางปรากฏตัว มันจะทำให้พวกเขาต้องสิ้นหวังอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ซือเยี่ยจิ๋งยังไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเซียวเฟิง ดังนั้นเธอจึงเป็นห่วงเรื่องหลิวเฉียงเหว่ยในใจตลอด

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอมองดูใบหน้าของหลิวเฉียงเหว่ยดี ๆ แล้ว เธอก็ประหลาดใจเช่นกัน เนื่องจากเธอไม่เห็นสีหน้าไม่สบายใจหรือเศร้าใจใด ๆ บนใบหน้าที่สวยงามของหลิวเฉียงเหว่ย แต่กลับมีความรู้สึกคาดหวังอย่างคลุมเครือปรากฏขึ้นแทน

เรื่องนี้ทำให้ซือเยี่ยจิ๋งสงสัย หลิวเฉียงเหว่ยกำจัดเงาของตระกูลจางได้แล้วงั้นหรือ?

ใช่แล้ว! มันต้องเป็นเพราะวันนี้กิลด์มิดซัมเมอร์เอาชนะกิลด์แอนติควิตี้ได้แน่ ๆ! หลิวเฉียงเหว่ยกลายเป็นหนึ่งในผู้ที่ทรงอำนาจที่สุดในโลกของเกม และสถานะภาพของเธอก็สำคัญมาก! บางทีแม้แต่ตระกูลจางก็ต้องปฏิบัติต่อเธออย่างจริงจัง!

ซือเยี่ยจิ๋งแอบสังเกตหลิวเฉียงเหว่ยสองสามครั้งและเห็นว่าไม่มีความเศร้าในสายตาของหลิวเฉียงเหว่ยเลย หลังจากยืนยันว่าหลิวเฉียงเหว่ยไม่ได้แกล้งทำเป็นว่าเธอโล่งใจ ก็ยิ่งยืนยันความคิดของเธอมากขึ้น!

หลิวเฉียงเหว่ยในที่สุดเธอก็ทำได้! ในที่สุดเธอก็สามารถเปลี่ยนโชคชะตาของเธอด้วยโลกที่สองได้!

ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณไอ้สารเลวเซียวเฟิงนั่น! แต่ทำไมไอ้เวรนั่นไม่กลับมาสักที แล้วฉันจะขอบคุณเขายังไงตอนที่เขากลับมา?

“ฉันจะบอกให้เซียวหลิงลงมากินข้าว เคอเค่อช่วยเอาเค้กออกมาด้วย” เฉียนโตวโตวรีบขึ้นไปชั้นบน

หนิงเคอเค่อในครัวตอบอย่างเงียบ ๆ รับสายตาเอ็นดูของเฉียนโตวโตวกลับมา เธอมองดูเค้กในเตาอบอย่างชื่นชมเพราะเธอไม่สามารถทำอาหารขั้นสูงเช่นนี้ได้

หลิวเฉียงเหว่ยก็ลุกขึ้นจากโซฟา ขยับร่างกายเล็กน้อย และพร้อมที่จะไปยังห้องอาหาร

แต่ในขณะนั้นเอง เอเรบัสที่นั่งอยู่ไม่ไกลก็ลุกขึ้นยืนและมองไปทางประตูวิลล่า

“มีอะไรเหรอเอเรบัส?”

หลิวเฉียงเหว่ยอดไม่ได้ที่จะหันไปมองและถาม เธอยังคงไม่ค่อยคุ้นเคยกับเอเรบัสเพราะเอเรบัสสงบและสงบเกินไปจนรู้สึกว่าเธอถูกมองข้ามไปง่าย ๆ ราวกับว่าเธอโปร่งใส

แม้แต่ในเกมหลิวเฉียงเหว่ยก็ไม่ค่อยได้พบเอเรบัส แม้ว่าหน่วยมือสังหารของเธอจะอยู่ในการดูแลของหลิวเฉียงเหว่ย แต่ตัวเธอเองก็มักจะไม่ค่อยมาให้เห็น

“ดาร์ก…เซียวเฟิงกลับมาแล้ว” เอเรบัสพูดแล้วมองไปทางประตูวิลล่า หากตั้งใจฟังดี ๆ ก็จะได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังเข้ามาเรื่อย ๆ

“อะไรนะ? เซียวเฟิง เขากลับมาแล้วเหรอ?” หลิวเฉียงเหว่ยตกตะลึงครู่หนึ่งแล้วก็เผยความประหลาดใจออกมา จากนั้นเธอก็กำลังจะรีบไปที่ประตูวิลล่า

“เดี๋ยวก่อน นอกจากพวกเขาแล้ว ยังมีออร่าประหลาดซึ่งเต็มไปด้วยความดุร้ายด้วย! มันอันตรายมาก!” เอเรบัสหยุดหลิวเฉียงเหว่ยและเตือนเธอ

เมื่อมองไปที่เอเรบัสที่ดูเคร่งเครียดเล็กน้อย หลิวเฉียงเหว่ยก็ต้องหยุด แต่หัวใจของเธอยังคงเต็มไปด้วยความสุข เธออดไม่ได้ที่จะแสดงความตื่นเต้นผ่านแววตาของเธอ โดยลืมบอกซือเยี่ยจิ๋งในครัวและเฉียนโตวโตวกับคนอื่น ๆ ที่ชั้นบน

ภายในเวลาไม่ถึงห้านาที ในสายตาที่คาดหวังของหลิวเฉียงเหว่ยก็เห็น…

รถตู้ไม่ติดป้ายทะเบียนเลอะโคลนก็จอดอยู่หน้าวิลล่า

“ท่านเซียว คุณนี่เข้าใจหารถจริง ๆ ฉันเกือบจะสั่นอยู่ตลอดทางแล้ว”

หลิวเฉียงเหว่ยเปิดประตูวิลล่า แต่ก่อนที่เธอจะทักทายเซียวเฟิง เธอเห็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์และแต่งตัวสวยงามออกมาจากที่นั่งข้างคนขับของรถตู้พร้อมแว่นกันแดด เธอกำลังถือกระเป๋าเดินทางใบเล็ก ๆ และบ่นกับใครบางคนในรถ น้ำเสียงของเธอดูยั่วยวน

เมื่อเห็นฉากนี้ ความตื่นเต้นและความคาดหวังดั้งเดิมของหลิวเฉียงเหว่ยก็หายไปในทันที เธอกลับสู่บรรยากาศสุขุมโดยมองดูรถตู้อย่างสงบ

“มีรถตู้สีดำอยู่ตรงข้างถนนพอดี มันช่วยประหยัดเวลาได้มากเลยนะ” จากนั้นเซียวเฟิงที่หายตัวไปเป็นเวลาหนึ่งเดือนก็ออกมาจากเบาะหลังของรถตู้และส่ายหัว

การเดินทางกลับจากท่าเรือตะวันออกมายังเมืองเฉิงไห่ทางตอนใต้ เนื่องจากเขาไม่สามารถขึ้นเครื่องบินได้ เขาจึงเดินทางได้แค่ทางบกเท่านั้น ตั้งแต่การลักลอบขึ้นรถไฟความเร็วสูงไปจนถึงการหารถตู้สีดำและขับกลับมาตลอดทาง เซียวเฟิงใช้เวลาทั้งหมดไปสองวันกับหนึ่งคืน เขาอดทนต่อความยากลำบากของการเดินทางอันยาวนาน

“เฮ้ โกสต์ เฉียงเหว่ย ไม่เจอกันนานเลยนะ ยังสวยเหมือนเคย”

เมื่อปิดประตู เซียวเฟิงเงยหน้าขึ้นและเห็นโกสต์กับหลิวเฉียงเหว่ยยืนอยู่ที่ประตูวิลล่า เขาพลันยิ้มและทักทายทันที เผยให้เห็นฟันขาวของเขา

หลิวเฉียงเหว่ยไม่ส่งเสียง ท่าทีของเธอเรียบนิ่งมาก เอเรบัสพยักหน้าเป็นคำตอบ จากนั้นคิงคองก็ลงจากรถตู้ด้วย แล้วก็มีนกสีดำตัวหนึ่งออกมาจากหลังรถ โผล่หัวออกมาและมองไปรอบ ๆ

“ท่านโกสต์!”

คิงคองทำความเคารพเอเรบัส แต่สายตาเอเรบัสจับจ้องนกสีดำตั้งแต่มันโผล่หัวออกมา

“ดาร์ก นกตัวนี้คืออะไร?”

“ฉันเจอมันที่ฐาน มันเกิดจากหลอดยีนหมายเลข 1” เซียวเฟิงกล่าวพลางมองหลิวเฉียงเหว่ยที่อยู่ข้าง ๆ

“อะไรนะ! หลอดยีนหมายเลข 1?” มีความเคร่งเครียดในแววตาของเอเรบัส จากนั้นเธอก็เดินออกไปพร้อมกับเซียวเฟิงและกระซิบคุย คิงคองก็ทำหน้าที่เป็นยามโดยธรรมชาติ คุ้มกันรอบ ๆ ทั้งสองคน ดูเหมือนว่าเขาจะมีเจตนาไม่อนุญาตให้หลิวเฉียงเหว่ยและจืออี้เข้าใกล้

ท่าทีแปลกแยกเช่นนี้ทำให้หลิวเฉียงเหว่ยขมวดคิ้ว สายตาของเธอเย็นชายิ่งขึ้น

“ที่นี่คือที่ที่ท่านเซียวอาศัยอยู่เหรอ? ปรากฎว่าเขาเก็บผู้หญิงไว้ในรังรักด้วย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ท่านเซียวจะไม่มีวันลืมและอยากกลับมาอีก”

อันที่จริงจืออี้เดาไว้อยู่แล้ว เธอใช้เวลาสองสามวันกับเซียวเฟิงและรู้คร่าว ๆ ว่าเซียวเฟิงมีบางอย่างที่อยากซ่อนจากเธอ แต่ในฐานะผู้หญิงที่ฉลาด เธอรู้ว่าอะไรควรและไม่ควรทำ

ในขณะนี้ เธอไม่มีความอยากรู้ถึงบทสนทนาของพวกเซียวเฟิง กลับกัน เธอบิดเอวบางของเธอเหมือนงูน้ำ และเข้ามาหาหลิวเฉียงเหว่ยด้วยรอยยิ้ม

“เธอคือ…จืออี้?” หลิวเฉียงเหว่ยมองขึ้นลงที่จืออี้ โดยเฉพาะหลังจากหยุดมองหน้าอกของจืออี้อยู่ครู่หนึ่ง เธอก็จำตัวตนของจืออี้ได้ทันที เลยถามด้วยความแปลกใจเล็กน้อย

“ฉันไม่คิดเลยว่าคุณโรส หัวหน้ากิลด์มิดซัมเมอร์จะสวยขนาดนี้ สมแล้วที่เป็นสาวในฝันอันดับ 1 ของเขตฮัวเซีย คุณทำให้ฉันรู้สึกละอายใจจริง ๆ”

จืออี้ถอดแว่นกันแดดบนใบหน้าของเธอออกเผยให้เห็นใบหน้าที่มีเสน่ห์และผิดกับตัวตนของเธอ จากนั้นเธอก็มองไปที่หลิวเฉียงเหว่ยและอดไม่ได้ที่จะอุทาน

ความงามที่ไร้ที่ติของหลิวเฉียงเหว่ยจะทำให้ผู้หญิงทุกคนอิจฉาริษยาอย่างแน่นอน!

“ไม่น่าแปลกใจที่ท่านเซียวจะสนับสนุนกิลด์มิดซัมเมอร์อย่างเต็มกำลัง แม้ว่าเขาจะถูกองค์กรสั่งเก็บ เขาก็ยังทิ้งอุปกรณ์และสัตว์เลี้ยงของตัวเองไว้ตอนที่เขาออกจากเกม ดูเหมือนว่าภายใต้มนต์เสน่ห์ของหัวหน้ากิลด์มิดซัมเมอร์อย่างคุณ จะไม่มีใครสามารถต้านทานมันได้ แม้แต่ท่านเซียวก็ไม่เว้น ขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังรู้สึกถูกล่อลวงเลย” น้ำเสียงของจืออี้มีเสน่ห์ซึ่งติดหูมาก

“ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?”

หลิวเฉียงเหว่ยไม่ได้ดูใจดี เพราะขณะที่ความงามของเธอช่างน่าอัศจรรย์ เสน่ห์ของจืออี้ก็น่าดึงดูดเช่นกัน แน่นอนว่ามันเป็นภัยคุกคามอย่างใหญ่หลวงต่อผู้หญิงคนอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นจืออี้และเซียวเฟิงปรากฏตัวพร้อมกัน!