Myth Online ฮีลเลอร์สายบู๊ [网游之奶个锤子] - บทที่ 487 วิญญาณของต้นไม้เพลิงมนตรา

บทที่ 487 วิญญาณของต้นไม้เพลิงมนตรา

บทที่ 487 วิญญาณของต้นไม้เพลิงมนตรา

ไม่มีบอสเถาวัลย์ตัวไหนที่ดร็อปอาร์ติแฟกต์ แต่พวกมันก็ดร็อปธนูและโล่ระดับเทพเจ้ามา ในท้ายที่สุด ธนูก็ตกไปอยู่ในมือของนักธนูอายุสิบเจ็ด และไนฟก็เป็นคนได้ไป

ในฐานะบอสระดับเทพเจ้าที่ถูกฆ่าครั้งแรก ก็ดร็อปของสวมใส่สองชิ้น แม้ว่าจะไม่มีอาร์ติแฟกต์ แต่อาวุธระดับเทพเจ้าทั้งสองก็เป็นอาวุธคุณภาพสูง ซึ่งสามารถพูดได้ว่าดีแล้ว…

“น่าจะมีห้องบอสตัวสุดท้ายอยู่ข้างหน้า ถ้าไม่มีอะไรผิดไป บอสตัวหน้าก็เป็นระดับตำนาน ไปกันเลยทุกคน”

หลังจากพักอยู่ครู่หนึ่งเพื่อรอให้ผู้เล่นที่ฟื้นคืนชีพที่หน้าดันเจี้ยนตามมาแล้ว ซอดออฟไดนัสตี้ก็กล่าว

เล่าสวีถอนตัวไปแล้ว และคนมาแทนก็ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเจ้าหนูน้อยซางกวน อาโอเชิน อาจเป็นเพราะซีเหมินชุยเสวียอยู่ด้วย เขาถึงไม่ได้แสดงความกระตือรือร้นกับเซียวเฟิงมากนัก แต่แชตส่วนตัวนั้นไม่เคยหยุดนิ่ง ทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องจืออี้

เป็นเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ตระกูลซีเหมินรับความผิดของตระกูลจาง และผลลัพธ์ของการประลองแบบโบราณก็ถูกเปิดเผยต่อสาธารณะในหมู่ตระกูลใหญ่ที่สืบเชื้อสายมาจากบรรพบุรุษ เพียงแต่หลายคนที่ยังไม่รู้ว่าใครคือตัวหลักของตระกูลจางในเหตุการณ์นี้ แม้แต่ภายในกิลด์แอนติควิตี้ หลังจากที่หวงฟู ตงไลเผยแพร่สู่สาธารณะ คนอื่น ๆ ก็รู้ว่าเจ้าแห่งฮีลเลอร์เป็นสมาชิกของตระกูลจาง

ตอนนี้เด็กน้อยดูเหมือนจะมีพี่เขยแล้ว และเขาก็ไม่เป็นมิตร ส่วนจืออี้ที่อยู่ข้าง ๆ ก็ส่งสายตาคู่สวยของเธอมาเป็นครั้งคราว เห็นได้ชัดว่าเด็กน้อยกำลังคุยกับเธอแบบส่วนตัวอยู่

“นี่มัน…”

“ช่างเป็นสถานที่ที่สวยงามอะไรเช่นนี้!”

เมื่อกลุ่มดันเจี้ยนเคลื่อนพลต่อ ในที่สุดก็เข้ามาในส่วนที่ลึกที่สุดของดันเจี้ยน ห้องบอสตัวสุดท้าย ดินแดนแห่งต้นไม้เพลิง

หลังจากออกจากทางเดินบนภูเขาที่มืดมิด จู่ ๆ ก็สว่างจ้า ทิวทัศน์ที่สวยงามก็ปรากฏขึ้นในสายตาของทุกคน!

มันล้อมรอบด้วยกำแพงภูเขาโดยมีลานสีแดงขนาดใหญ่แบบเปิดโล่งสวยงามราวกับสวรรค์!

บนพื้นดินสีแดงเข้มที่ปกคลุมไปด้วยใบไม้สีแดง ตรงกลางลานมีต้นไม้ใหญ่สูงขึ้นไปบนท้องฟ้าและปกคลุมท้องฟ้า!

มันเหมือนกับร่มเงาให้ลานกลางแจ้งนี้!

“เจ้านักผจญภัย พลังแห่งแสงที่น่าขยะแขยง ความสงบสุขนับพันปี ในที่สุดมันก็แตกสลายแล้วงั้นหรือ?”

โดยไม่ให้ทุกคนในกลุ่มดันเจี้ยนได้มีเวลาชื่นชมมากนัก ขณะที่มีคนเดินเข้าไปใกล้ใจกลางลานด้วยความประหลาดใจ ก็มีต้นไม้สีแดงเพลิงขนาดยักษ์ส่งเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธก็ก้องกังวานในลานนี้เช่นกัน

“ใครพูด?”

“ดูเหมือนเสียงจะมาจากต้นไม้ต้นนั้น ต้นไม้นั้นเป็นบอสตัวสุดท้ายหรือเปล่า?”

“เป็นไปได้ ตามชื่อดันเจี้ยน บอสตัวสุดท้ายควรเป็นปีศาจต้นไม้เพลิงมนตรา ถ้าจะเป็นต้นไม้นั่นก็ไม่น่าแปลกใจเลย”

“แต่ขนาดของต้นไม้ต้นนี้…ฉันเกรงว่าจะสู้ได้ไม่ง่ายนัก!”

กลุ่มบุกดันเจี้ยนซึ่งเป็นผู้เล่นยอดฝีมือทั้งหมด ต่างก็เริ่มเปลี่ยนจากสีหน้าชื่นชมเป็นสภาวะตื่นตัวในทันที เข้าล้อมรอบต้นไม้ยักษ์ที่อยู่ตรงกลางอย่างระมัดระวัง

“เป็นแค่แมลงตัวน้อย คิดจะมารบกวนการนอนของข้าหรือ?”

ต้นไม้ยักษ์สีแดงสูงเสียดฟ้าลุกเป็นไฟส่องแสง และจากนั้นในสายตาของทุกคน ก็มีแสงและเงาควบแน่นจากแสงของลำต้นไม้

แสงและเงามีรูปร่างเหมือนคน คนสองคนที่สูงเกือบสี่เมตร ร่างกายกำยำและยังเป็นสีแดงเพลิงอีกด้วย เมื่อแสงและเงาค่อย ๆ แข็งตัว ในที่สุด สิ่งมีชีวิตรูปร่างยักษ์ที่มีร่างกายสีแดงก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของทุกคน หรือถ้าจะอธิบายให้เหมาะสมยิ่งขึ้นมันก็คือสัตว์ประหลาด

วิญญาณของต้นไม้เพลิงมนตรา

เลเวล : 50

ระดับ : ตำนาน

คุณสมบัติ : ปีศาจ

พลังชีวิต : 1,500,000 / 1,500,000

พลังโจมตีกายภาพ : 14,000 – 14,400

พลังโจมตีเวท : 14,000 – 14,400

พลังป้องกันกายภาพ : 10,600 – 12,600

พลังป้องกันเวท : 10,000 – 12,000

บทนำ : ปีศาจต้นไม้เพลิงมนตราที่ทรงพลังจากโลกปีศาจ หลังจากร่างกายถูกผนึก วิญญาณที่ทรงพลังและน่าสะพรึงกลัวก็หลบหนีออกมาได้ และกำลังหาทางออกจากร่างกายของมัน

“พลังป้องกันหลักหมื่น! เราจะทำลายพลังป้องกันนั่นได้ยังไง?”

“ถ้าไม่ใช่เพราะบัฟของเจ้าแห่งฮีลเลอร์ให้ความมั่นใจกับฉัน ฉันก็เกรงว่าต่อให้พวกเราที่มีพลังต่อสู้อยู่ในระดับแนวหน้าของเขตรวมกับนักบวชที่คุณภาพดีที่สุดก็อาจจะไม่สามารถทำลายพลังป้องกันนั่นได้”

“ด้วยพลังป้องกันมากกว่า 10,000 หน่วย พลังโจมตีของเราต้องมีมากกว่า 1,000 ถึงจะสร้างความเสียหายได้ และนั่นก็ยังคงเป็นความเสียหายหลักเดียว มันก็ยากที่จะเอาชนะ!”

“พลังชีวิตของบอสมี 1.5 ล้านหน่วย! ต่อให้การโจมตีราบรื่นก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อย 6 ชั่วโมงหรือ…มากกว่านั้น!”

“ต่อให้ผ่านได้ ระยะเวลาที่ต้องใช้ก็มีความสำคัญรองลงมา ฉันเกรงว่าต่อให้เอายอดฝีมือทั้งหมดในเขตจีนของเรามารวมตัวกันที่นี่ก็ไร้ประโยชน์”

“นายจะรู้ได้ยังไงถ้านายไม่ลอง เราใช้เวลาเกือบ 10 ชั่วโมง กว่าจะมาถึงที่นี่ได้ และการต่อสู้ครั้งนี้สามารถชนะได้ ไม่แพ้แน่นอน!”

“ฉันแนะนำให้ออฟไลน์และพักผ่อนก่อน ยังไงเราก็บุกดันเจี้ยนอย่างเข้มข้นมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้ว อย่างน้อยเราต้องพักกินข้าวกินน้ำบ้าง”

“ฉันเห็นด้วย พักก่อนสู้บอส และหารือเกี่ยวกับกลยุทธ์เพื่อหลีกเลี่ยงความโกลาหล นี่คือบอสตัวสุดท้ายแล้ว”

ผู้เล่นทั้งหมดร้อยคนในกลุ่มบุกดันเจี้ยนหยุดอยู่ที่ขอบห้องบอสต่างพากันตกใจกับพลังของบอสตัวสุดท้าย ในขณะเดียวกันก็แนะนำให้พักผ่อนและเตรียมตัวรับมือกับการต่อสู้กับบอสที่ยากที่สุดในช่วงระดับนี้

ไม่มีใครคัดค้าน และข้อเสนอให้พักผ่อนก็ผ่านอย่างเป็นเอกฉันท์ ดังนั้นทุกคนจึงออกจากห้องบอสอีกครั้ง และออกจากเกมที่นอกทางเข้า

มันไม่ปลอดภัยที่จะปล่อยตัวไว้ในห้องบอส ต่อให้จะไม่ได้เข้าไปในระยะสนใจของบอส แต่พวกเขาก็ปลุกบอสขึ้นมาแล้ว เป็นการยากที่จะรับประกันได้ว่าบอสจะไม่เตร่ไปเตร่มาแล้วผ่านผู้เล่นที่ทิ้งตัวไว้จนเริ่มต้นการต่อสู้

เซียวเฟิงก็เป็นหนึ่งในผู้เล่นที่ต้องการหยุดพัก เขาใช้หมวกเล่นเกมซึ่งไม่มีระบบป้อนสารอาหารเท่ากับห้องเล่นเกมส่วนใหญ่ที่ใช้สำหรับคนเล่นเกมหนัก ๆ และสามารถออนไลน์ได้เป็นเวลานาน โดยทั่วไปแล้วผู้เล่นยังต้องพักผ่อน

แม้ว่าชายหนุ่มจะไม่สนใจ แต่หลิวเฉียงเหว่ยและคนอื่น ๆ ก็ทนไม่ได้ เซียวเฟิงเห็นหลิวเฉียงเหว่ยเผลอหลับในไปมากกว่าหนึ่งครั้ง

“หือ? จิ๋งจิ๋งไม่ออกจากเกมเหรอ?”

เซียวเฟิงผลักประตูและเห็นหลิวเฉียงเหว่ยออกมาจากห้องของเธอ แต่ซือเยี่ยจิ๋งไม่ตามมา ดังนั้นเซียวเฟิงจึงถามอย่างแปลกใจ เพราะซือเยี่ยจิ๋งและหลิวเฉียงเหว่ยนอนบนเตียงเดียวกัน

“กำลังเฝ้าตัวละครของฉันไว้นะ เดี๋ยวฉันจะเอาอาหารของเธอไปที่ห้อง”

หลิวเฉียงเหว่ยถูขมับของตัวเองด้วยปลายนิ้วสีซีดของเธอและพูดกับเซียวเฟิง เมื่อเธออยู่กับเซียวเฟิงถ้าไม่ใช่เพราะอารมณ์ไม่ดี น้ำเสียงของเธอจะไม่เย็นชาและไร้ตัวตนอีกต่อไป มันเต็มไปด้วยสัมผัสที่นุ่มนวล

“ตกลง”

เซียวเฟิงพยักหน้า เขาคิดและแสดงความเข้าใจ

แม้ว่าผู้เล่นหญิงจะออฟไลน์ แต่ระบบป้องกันการล่วงละเมิดยังคงมีผลอยู่ ดังนั้นโดยทั่วไปแล้วจะไม่มีใครกล้ายุ่งกับตัวละครที่ถูกปล่อยทิ้งไว้

แต่กฎของระบบไม่ได้ปลอดภัย 100% แม้ว่าการสัมผัสโดยตรงกับตัวละครของผู้เล่นหญิงจะมีการลงโทษจากระบบ แต่ถ้าไม่สัมผัสโดยตรง และลวนลามจากระยะหนึ่ง ก็จะไม่ถูกรวมอยู่ในรายการนี้

ตัวอย่างเช่น การใช้กล้องเพื่อถ่ายภาพระยะใกล้ในส่วนสงวน เช่น ต้นขา หรือพฤติกรรมที่ใกล้เคียงกับการอนาจาร เช่น ดมกลิ่นตัว พวกนี้ไม่อยู่ในขอบเขตของการลงโทษ

และพฤติกรรมลามกเหล่านี้ก็ไม่เป็นที่ยอมรับสำหรับผู้เล่นหญิงทั่วไป ไม่ใช่แค่หลิวเฉียงเหว่ย และยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่เธอผู้เป็นเทพธิดาอันดับหนึ่งในประเทศจีนจะไม่ถูกหมายตา

ในกลุ่มบุกดันเจี้ยนที่มีมากถึงร้อยคน ย่อมมีคนทุกประเภท และการจะมีผู้เล่นที่พยายามสัมผัสร่างกายโดยยอมเสี่ยงโดนระบบลงโทษก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นซือเยี่ยจิ๋งจึงถูกทิ้งให้ดูแลตัวละครของหลิวเฉียงเหว่ย แน่นอนว่ามันจำเป็น แต่บริการนี้ไม่รวมถึงการดูแลตัวละครเซียวเฟิงด้วย ดังนั้นเขาเลยไม่รู้

“โอ้ กลิ่นหอมจัง!”

จืออี้เดินลงบันไดพร้อมเช็ดผมยาวที่เปียกชื้น สวมกระโปรงยาวสีม่วงสุดเซ็กซี่ ผิวสีขาวระบายไอน้ำที่เธอเพิ่งอาบน้ำมา และเธอก็ได้กลิ่นหอมเย้ายวนของผักในร้านอาหารเมื่อมาถึงบันได สาวสวยคนนี้ดูสดใสขึ้นนิดหน่อยในขณะนี้

“เธอได้มื้อที่ดีแล้ว ปกติเขาไม่ค่อยทำอาหาร”

หลิวเฉียงเหว่ยนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว โดยมีจานสองจานอยู่ตรงหน้าเธอ หญิงสาวเหลือบมองจืออี้ด้วยหางตา ดวงตาที่สวยงามของเธอยังคงจ้องไปที่ด้านหน้าของเธอ เธอเปิดปากพูดพร้อมมองอาหารจานร้อนตรงหน้า

ขณะที่พูด เธอก็กลืนน้ำลายของเธอโดยไม่รู้ตัว เธอก็ไม่ได้กินอาหารอร่อย ๆ มาเกือบสิบชั่วโมงแล้ว แล้วก็หิวด้วย แต่หญิงสาวก็พยายามถือตะเกียบของเธอไว้และรอเซียวเฟิง

“เขา? นี่คือสิ่งที่พระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่เซียวทำงั้นเหรอ?”

จืออี้ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็เอามือหยกปิดปากเผยให้เห็นถึงความประหลาดใจ

ตอนนี้เป็นเวลาตีสามแล้ว หนิงเคอเค่อนอนหลับไปแล้ว และแน่นอนว่าต้องเป็นเซียวเฟิงต้องเข้าครัว

“ว้าว ปรากฏว่าเซียวเฟิงแอบมีสมบัติลับซ่อนอยู่ด้วย!”

ดวงตาของจืออี้เปลี่ยนจากตกใจเป็นประหลาดใจทันที เธออดใจรอไม่ไหวจนยื่นนิ้วเรียวไปที่จาน และบิดผักที่หั่นเป็นชิ้นเข้าปาก มันวิเศษมาก ประสบการณ์การรับรสที่ไม่มีใครเทียบได้ทำให้ความรู้สึกดี ๆ ซึมซาบเข้าสู่ร่างกายของเธอในทันที

“เธอควรรอให้เขามาก่อนที่จะทานอาหารนะ” หลิวเฉียงเหว่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย มองดูการกระทำของจืออี้ด้วยความไม่พอใจ

“แค่ลองชิมเอง ไม่เห็นเป็นไรเลย” จืออี้ยังคงดูดปลายนิ้วของเธอ แม้ว่าต่อมรับรสของเธอจะเปิดกว้าง แต่ภายใต้การจ้องมองของหลิวเฉียงเหว่ยเธอก็ถูกบังคับให้ล้มเลิกความคิดที่จะชิมมันต่อไป

“กินตอนร้อน ๆ เถอะ เรามีเวลาพักไม่นาน”

เซียวเฟิงเดินออกจากครัวพร้อมจานอีกสองจานในขณะนี้ เมื่อเห็นว่าผู้หญิงสองคนไม่ได้ขยับตะเกียบ เขาก็กล่าวพร้อมนั่งลงและกินข้าว

คราวนี้ จืออี้และหลิวเฉียงเหว่ยไม่ลังเล และเริ่มกินอาหารในจานของพวกเขาอย่างเร่งรีบ และไม่รักษาภาพลักษณ์ในการกินเลย

มื้อนี้ไม่ใช่อาหารเย็นด้วยซ้ำ มันจัดว่าเป็นของว่างตอนดึก ด้วยการเร่งความเร็วของจืออี้และหลิวเฉียงเหว่ย อาหารก็ถูกกินหมดอย่างรวดเร็วภายในสิบนาที