Nine Sun God King เทพราชันเก้าตะวัน - ตอนที่ 824 : สัตว์ประหลาดอันชั่วร้าย

ตอนที่ 824 : สัตว์ประหลาดอันชั่วร้าย

การที่ตระกูลหลงเปิดหีบยักษ์ใบนี้ออก มันหมายความถึงพวกเขามีกําลังเสริมแล้ว

ฉินหยุนเวลานี้เป็นกังวล ว่าที่ภายนอกจะมีคนของตระกูลหลงอยู่มากมาย ดังนั้นเขาจึงเร่งรีบนําเชี่ยวเย่ว์เหม่ยลงสู่พื้นดินเบื้องล่าง

ทั้งเขาและเชี่ยวเย่ว์เหม่ยยังไม่เสร็จสิ้นกระบวนการผสานรวมกับเนตรศักดิ์สิทธิ์ เวลานี้ยังคงมีความรู้สึกปวดศีรษะคงอยู่บ้าง ดังนั้นการซ่อนตัวจึงเป็นทางเลือกดีที่สุด

ยามที่ฉินหยุนจมดิ่งลงใต้ดิน เขาหลงเหลือเนตรวิญญาณไว้ด้านบน เพื่อที่จะได้พบ เห็นว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นบ้าง

หีบยักษ์เปิดออกโดยสมบูรณ์ เสียงดังอึกทึกจากภายนอกดังเข้ามา ได้ยินเสียงเหล่านี้ ฉินหยุนลอบกังวล ว่าพวกตนอาจถูกตระกูลหลงจับตัวได้

ทั้งเขาและเชี่ยวเย่ว์เหม่ยเวลานี้ไม่พร้อมต่อสู้ กระทั่งหลบหนี้ยังไม่ได้ เพราะกระบวนการผสานรวมกับเนตรศักดิ์สิทธิ์ยังไม่เรียบร้อยดี

ด้วยเนตรวิญญาณที่หลงเหลือไว้ด้านบน ทําให้เขาได้เห็นกลุ่มคนตระกูลหลงเดินเข้ามา ภายนอกเป็นเวลากลางวัน แสงตะวันร้อนแรงเจิดจ้าสาดส่องสู้ในหีบ เสียงอุทานร้องตะโกนตระหนกตกใจดังไม่ขาด

ผู้คนตระกูลหลงเหล่านี้ยินดีจนโห่ร้องออกมา พวกเขาได้เห็น ว่ามันมีหีบสมบัติน้อยใหญ่กระจัดกระจาย ความรู้สึกยามนี้ คือไม่ต่างอะไรกับได้รับสมบัติกองโต

หลายคนของตระกูลหลงต่างมารวมตัวกันที่นี้ โดยคร่าวน่าจะหลักพันคน ฉินหยุนคาดเดาว่าตอนนี้พวกตนมาถึงฐานลับของตระกูลหลงในแคว้นมังกรทะยานฟ้า

ทันทีที่เข้ามา พวกเขาไม่รอช้าเร่งรีบเปิดหีบน้อยใหญ่ มันมีทั้งอุปกรณ์ลึกล้ำและอุปกรณ์วิญญาณอยู่ภายใน และยังมีอุปกรณ์ป้องกันและอาวุธอีกหลากหลาย

บรรดาคนหนุ่มต่างคว้าจับอุปกรณ์เหล่านั้นขึ้นมา ความยินดีเผยออกทางสีหน้าไม่รู้จบ หลายคนต่างเก็บมันไป

“อุปกรณ์วิญญาณและลึกล้ำจํานวนมากมายนัก นี่มากพอให้ชนชั้นหัวกะทิของพวกเราติดอาวุธครบมือได้!”

“เมื่อพวกเราได้สิ่งเหล่านี้กลับคืน คิดว่าน่าจะพอให้ต้านรับตระกูลเจี้ยนได้ ถึงตอนนั้น พวกคนของตระกูลเจี้ยนจอมอวดดีจะต้องพ่ายแพ้ต่อพวกเรา!”

“เหตุใดของพวกนี้ดูโบราณคร่ำครึนัก?”

“อย่าได้ลืมว่าเป็นบรรพบุรุษหลงเหลือไว้ตั้งแต่อดีตกาล เป็นปกติที่จะดูโบราณไปบ้าง!”

“แต่.. แต่พวกมันหลายชิ้นเสียหายไปแล้วไม่น้อย!”

อย่างรวดเร็ว หลายผู้คนต่างได้พบ ว่าอุปกรณ์ทั้งหลายเหล่านี้พร้อมผุพังทุกเมื่อ บรรดาจักรพรรดิยุทธ์และครึ่งเซียนต่างเผยสีหน้าน่าเกลียด

“หรือจะเสียหายตอนหีบร่วงหล่น?”

“เป็นไปไม่ได้! อุปกรณ์เหล่านี้ไม่ได้เปราะบางเพียงนั้น เพียงตกกระทบรุนแรงจะเสียหายได้อย่างไร?”

“พวกมันเสียหาย ก็เพราะขาดพลังงานหล่อเลี้ยงเป็นเวลายาวนาน!” อาจารย์จารึกเต๋าผู้หนึ่งกล่าวอย่างนึกเสียหาย เขาถอนหายใจยาว “หีบนี้ไม่ต่างอะไรกับพื้นที่ปิดผนึก พลังงานวิญญาณภายนอกจึงไม่อาจเข้าไปได้! เรื่องราวเช่นนี้จึงได้เกิดขึ้น!”

ผู้คนตระกูลหลงที่เมื่อครู่โห่ร้องยินดี เวลานี้กลายเป็นหมดเรี่ยวแรง หากอุปกรณ์เหล่านี้ไม่เสียหาย เท่ากับพวกเขาจะเสริมความมั่งคั่งแก่ตระกูลหลงอย่างมหาศาล และยังเป็นการเสริมกําลังโดยรวมแก่ตระกูลหลงอีกด้วย

“พวกเราค้นหาให้ทั่ว ดูว่ายังมีอะไรใช้การได้บ้างหรือไม่!” ครึ่งเซียนผู้หนึ่งตะโกนสั่งการ

ผู้อื่นต่างรู้สึกใจสลาย พวกเขากระจายตัวกันออกค้นหาอย่างหมดเรี่ยวแรง ไม่นานนักจึงพบยันต์จํานวนหนึ่ง ทว่าก็ไม่อาจใช้งานได้อีกต่อไปแล้ว

หากอุปกรณ์เหล่านี้ได้รับพลังงานบํารุงเลี้ยง เช่นนั้นก็คงไม่มีปัญหาแม้ผ่านกาลเวลาหลายหมื่นปี ทั้งยังจะแข็งแกร่งขึ้นด้วยซ้ำ บรรดาศิษย์รุ่นเยาว์ตระกูลหลงต่างบ่นอุบต่อบรรพบุรุษ

“เหตุใดบรรพบุรุษจึงผนึกหีบนี้เอาไว้? หรือไม่อาจแกะสลักค่ายอาคมที่ภายนอกหีบ?” ศิษย์ยังหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยถาม

“เจ้าไม่เข้าใจ สาเหตุว่าทําไมหีบนี้ผนึกเอาไว้ ไม่ใช่เพื่อขวางกั้นพลังงานวิญญาณ แต่เป็นการซ่อนสิ่งที่อยู่ภายในโดยสมบูรณ์! เจ้าต้องทราบว่าภายในนี้มีหลายสิ่งอย่าง หากพวกมันดูดกลืนพลังงานมาโดยตลอดเพื่อคงสภาพ เช่นนั้นผู้อื่นก็พบเจอมันง่ายดายแล้ว!”

“จะบอกว่าพวกเราถูกบรรพบุรุษหลอกลวงเอาหรือ?”

ถึงตอนนี้เอง ชายชราผู้หนึ่งจึงตะโกน “ตรงนี้มีหินผลึกม่วงจํานวนมากที่หมดสิ้นพลังงาน!”

ผู้เฒ่าหลายคนต่างเร่งรีบไปรับชม สถานที่ตรงนั้น คือที่ฉินหยุนและเชี่ยวเย่ว์เหม่ยเพิ่งอยู่เมื่อครู่

“หินผลึกม่วงจํานวนมากกองอยู่ตรงนี้ พวกมันมากพอจะเป็นแหล่งพลังงานบํารุงเลี้ยงอุปกรณ์ทั้งหมดเป็นเวลาหลายหมื่นปี แต่แล้ว หินพวกนี้กลับถูกใช้งานหมดไปก่อนหน้านี้หลายพันปีแล้ว!” ชายชราผู้หนึ่งหยิบก้อนหินขึ้นมาบีบมันจนแหลก คิ้วเวลานี้ต้องขมวดกันแน่น

“หรือจะบอกว่า มันจะมีสิ่งที่ดูดกลืนพลังงานทั้งหมดจากหินพวกนี้อยู่ในกล่อง?” ชายวัยกลางคนอดไม่ได้ที่จะเผยเสียงสัน

ฉินหยุนหันมองรอบด้วยเนตรวิญญาณ เพื่อต้องการรับชมว่าสิ่งที่อยู่ในนี้คืออะไร ก่อนหน้านี้ทั้งเขาและเชี่ยวเย่ว์เหม่ยพบเห็นสิ่งเคลื่อนที่เร็ว มันเร็วขนาดที่ว่าพวกเขาไม่อาจมองเห็นได้อย่างกระจ่างชัด

ผู้คนตระกูลหลงต่างจมดิ่งในห้วงความหวาดกลัว พวกเขามั่นใจ ว่าภายในนี้มันต้องมีสิ่งชวนขนพองสยองเกล้าคงอยู่

“อ๊าก!”

ทันใดนี้เอง เสียงกรีดร้องพลันดังขึ้นใกล้เคียง หน้าท้องของชายหนุ่มผู้หนึ่ง เวลานี้ระเบิดออกอวัยวะภายในทั้งหลายในช่องท้องกลับกลายเป็นว่างเปล่า กระทั่งแก่นเต๋ยังเลือนหาย ที่หลงเหลือ ก็มีแต่เนื้อและกระดูก เลือดสีแดงฉานกระเซ็นกระจายไปทั่ว ไม่ว่าผู้ใดพบเห็นต่างต้องหวาดกลัว

ชายหนุ่มผู้นี้ยังไม่ใช่จบสิ้นชีวิต ทว่าสีหน้าก็ซีดเผือดไม่ต่างอะไรกับคนตาย เวลานี้ได้แต่กรีดร้องออกราวเสียสติ

“เกิดอะไรขึ้น?” ชายชราก้าวเดินเข้ามาเอ่ยถาม

“ข้าไม่ทราบ! ข้าไม่ทราบ!” ชายหนุ่มตะโกนตอบกลับ “อวัยวะภายในข้าหายหมดแล้ว… หมดสิ้น”

ผู้คนที่เร่งรีบมารับชม เวลานี้ต้องสูดลมหายในเย็นเยือกยามได้เห็น

“เร่งรีบถอนตัว! ออกจากพื้นที่นี้!” ครึ่งเซียนตะโกนสั่งการ

ถึงตอนนี้เอง เสียงกรีดร้องดังพลันปรากฏจากที่ไกลออกไป ที่ตรงนั้น เมื่อครู่กว่าสิบคนกําลังเปิดหีบ เวลานี้หน้าท้องระเบิดเปิดออก อวัยวะภายในและแก่นเต๋ต่างหายกันถ้วนหน้า!

ที่โดนเล่นงาน คือขอบเขตวรยุทธ์ลึกล้ำและขอบเขตวรยุทธ์วิญญาณ ทางด้านราชันยุทธ์และจักรพรรดิยุทธ์ยังคงอยู่ดี

แม้ผู้คนเหล่านี้บาดเจ็บสาหัส ทว่าก็ยังไม่ตายในระยะเวลาอันสั้น เนื่องด้วยเพราะร่างกายแข็งแกร่ง รวมถึงมีเลือดที่แข็งแกร่ง

“เร่งรีบหนี!” ราชันยุทธ์ร้องตะโกน

หลายคนเริ่มบินเผ่นหนี หลายสิบคนพยายามยกหีบก่อนหลบหนี แต่แล้วหน้าท้องพลันต้องเปิดออก เสียงกรีดร้องดังระงมอีกครั้งหนึ่ง แก่นเต๋พวกเขาสูญหายแล้ว เรี่ยวแรงให้บินหนีไม่หลงเหลือ

ขณะคนกลุ่มใหญ่หลบหนี เสียงกรีดร้องระงมก็เริ่มดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

ตอนนี้เอง ฉินหยุนจึงได้เห็นเจ้าสิ่งนั้นผ่านทางเนตรวิญญาณ อย่างไม่คาดคิด อีกฝ่ายเป็นตัวตนคล้ายแมงมุม พวกมันตัวใหญ่ขนาดราวอ่างล้างหน้า ทั้งความเร็วยังมากล้ำ

“นี่มันตัวอะไรกัน?” ฉินหยุนเอ่ยถามหลิงหยุนเอ๋อ

“ข้าไม่ทราบ มันน่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตประหลาดสักอย่างหนึ่ง เจ้าและเย่ว์เหม่ยไม่ถูกมันโจมตีคําถามคือเพราะอะไร?” หลิงหยุนเอื้อถามกลับ

ฉินหยุนขมวดคิ้ว “เสียงหีบยักษ์สั่นจากภายในก่อนหน้า เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าตัวนี้จะเป็นต้นตอ!”

หลังจากที่แมงมุมเหล่านั้นผนวกตัวเข้าในร่างของคนหนุ่มตระกูลหลง อวัยวะภายในพวกเขารวมถึงแก่นเต๋จะถูกกลืนกิน

ตอนนี้ พวกเขาโรยรากันคนแล้วคนเล่า เสียงกรีดร้องดังระงมไม่ขาด บรรดาคนหนุ่มที่เหลือต่างหวาดกลัวถึงขีดสุด พวกเขากรีดร้องขอความช่วยเหลือ

หลายคนที่บินขึ้นฟ้า เวลานี้พบเห็นกว่าสามร้อยคนนอนโอดครวญบนพื้น หน้าอกและหน้าท้องเปิดออก เลือดไหลหลั่งเป็นสายไม่หยุด ภาพฉากเช่นนี้ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกด้านชาเกิดความหวาดกลัวเกาะกุมในหัวใจ

ได้เห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นผ่านทางเนตรวิญญาณ ฉินหยุนเวลานี้ต้องเกิดความหนักใจขึ้น

“นี่มันตัวบ้าอะไรกัน? พวกมันถึงขั้นไม่มีวิญญาณด้วยซ้ำ!” ฉินหยุนเกิดความหวาดกลัวไม่รู้จบ

เชี่ยวเย่ว์เหม่ยพบเห็นร่างวิญญาณเพียงหนึ่งผ่านกระจก ทว่าแมงมุมเหล่านั้นกลับมีจํานวนมากมายมหาศาล นอกจากนี้แล้ว ทั้งฉินหยุนและเชี่ยวเย่ว์เหม่ยยังอยู่ระหว่างผสานรวมเข้ากับเนตรวิญญาณ เขาคิด ว่าเนตรวิญญาณนี้ต่างหากจึงเป็นร่างวิญญาณ

“ผู้อาวุโส เหตุใดบรรพบุรุษจึงหลอกลวงต่อพวกเราเช่นนี้ได้?”

“จริงด้วย พวกเราหลายคนสิ้นชีพ ยิ่งไปกว่านั้น ที่หลงเหลือเอาไว้กลับมีแต่กองขยะ!”

“พวกเราสมควรลงไปช่วยเหลือดีหรือไม่?

“จริงด้วย มีคนลอบโจมตีพวกเราก่อนหน้า ทราบหรือยังว่าเป็นผู้ใด?”

“พวกเราไม่คุ้มเสี่ยงชีวิตลงไปช่วยเหลือ!”

“อวัยวะภายในและแก่นเต๋ไม่หลงเหลือแล้ว หากกลับไป อวัยวะภายในสามารถฟื้นฟูใหม่ด้วยเม็ดยาได้ ทว่าแก่นเต๋ต้องผ่านการสร้างขึ้นอีกครั้ง นั่นหมายถึงเวลาอันยาวนาน!”

“ หมดหวังแล้ว ปล่อยให้ตายไปก็แล้วกัน!”

ฉินหยุนไม่คาดคิด ว่าตระกูลหลงสามารถโหดเหี้ยมได้เพียงนี้ หากเป็นนครเซียนยุทธภัณฑ์หรือแม้กระทั่งตระกูลเจี้ยน พวกเขาจะไม่มีทางรับชมศิษย์ตนเองตกตายโดยไม่ลงมือช่วยเหลือ

ฉินหยุนยังคงกอดเชี่ยวเย่ว์เหม่ยเอาไว้ เขากําลังอดทนต่อความเจ็บปวดอันคมกล้าภายในหัวทั้งยังต้องระแวดระวังตลอดเวลา เพราะพวกเขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับอยู่ประชิดฝูงแมงมุมชวนสะพรึง

ฉินหยุนได้แต่เห็นตัวแมงมุมเหล่านี้ ส่วนว่าพวกมันกินอวัยวะภายในและแก่นเต๋าอย่างไรนั้น เขาไม่อาจทราบ

โดยสรุป แมงมุมประหลาดเหล่านี้เป็นตัวตนชวนสะพรึง กระทั่งจักรพรรดิยุทธ์และครึ่งเซียนยังแทบไม่อาจจับพวกมันเอาไว้ได้

ผู้คนตระกูลหลงล้วนไม่มีความเห็นใจแม้เป็นพวกเดียวกัน พวกเขายังคิด ว่าภายในหีบจะต้องมีสิ่งอื่นที่มีประโยชน์ใช้งานได้คงอยู่ ดังนั้นพวกเขาจึงยังไม่จากไปที่ใด กระนั้น แม้เป็นครึ่งเซียนก็หาได้หาญกล้าลงไปตรวจสอบ พวกเขาต่างหวาดเกรงต่อตัวตนอันแข็งแกร่งเบื้องล่างที่อาจสังหารพวกเขาได้

ฉินหยุนเวลานี้ภายในยังหวาดกลัว เขาไม่คาดคิด ว่ามันจะมีสิ่งมีชีวิตที่สามารถกัดกินอวัยวะภายในและแก่นเตอย่างรวดเร็วได้ แต่แล้วอย่างกะทันหัน เขารับรู้ได้ถึงออร่าอ่อนจางที่เข้ามาใกล้

“พวกมันคิดเข้ามาทางนี้?” สภาวะของฉินหยุนเวลานี้คือซ่อนเร้นออร่าเอาไว้ กล่าวได้ว่าเขาซ่อนเร้นตัวตนภายในหีบยักษ์โดยใช้พลังเงาโดยสมบูรณ์

“ใจเย็นก่อน พวกมันไม่อาจทําอะไรท่านได้!” เชี่ยวเย่ว์เหม่ยกล่าวคําออก

ฉินหยุนเวลานี้ต่างได้ยินเสียงที่เข้ามาจากรอบทิศ รอบด้านมันมีหีบมากมายที่บรรจุสิ่งของเอาไว้ เสียงของพวกมัน เขาสามารถได้ยินเด่นชัด ว่าตัวหีบและสิ่งของภายในกําลังผุพัง ภายในใจฉินหยุนยิ่งร้อนรน เขาตระเตรียมเรียกหม้อราชสีห์สวรรค์สะกดมังกรออกมาเพื่อหลบซ่อนตัวแล้ว

“พวกมันมาแล้ว!” จากในความมืด ฉินหยุนสัมผัสได้ถึงแมงมุมเหล่านั้นที่เคลื่อนผ่าน

แมงมุมเหล่านี้เคลื่อนไหวเชื่องช้ายิ่ง และพวกมันก็ผ่านไปทั้งอย่างนั้น

ฉินหยุนค่อยใช้โอกาสนี้มองพิจารณาแมงมุมเหล่านี้ให้ถี่ถ้วน พวกมันเหมือนแมงมุมที่มีหลายขา ทว่าขาเหล่านั้นต่างมีกรงเล็บมังกร และร่างแมงมุม ที่ตรงกลางร่างก็มีเกล็ดมังกรอัดแน่นคงอยู่