Nine Sun God King เทพราชันเก้าตะวัน - ตอนที่ 859 : มังกรเซียนที่สอง

ตอนที่ 859 : มังกรเซียนที่สอง

ร่างกายฉินหยุนยังคงบาดเจ็บ กระนั้นเวลาไม่คอยให้เขาได้รักษาตนเอง เขาต้องเร่งรีบไปเข้าร่วมงานประลองยุทธ์โดยเร็วที่สุด บอกลากับหลงเปียเรียบร้อย เขาจึงออกจากหอคอยเก้ามังกรทัณฑ์อสูรจากทางด้านบนพร้อมบินทะยาน

“การแข่งขันสมควรจะเริ่มแล้วกระมัง? ต้องรีบแล้ว!” ฉินหยุนเป็นกังวล ว่าคนของสํานักมังกรฟ้าจะเลือกจัดงานก่อนถึงกําหนดเวลา เพื่อที่จะทําให้เขาไม่อาจเข้าร่วมแม้ออกมาได้

การแข่งขันเช่นนี้ กล่าวได้ว่าหลงฉวนอู่และเซียนหลูจิ้งชื่นชอบ ตระกูลหลงเวลานี้ต่างคิดกันไปว่าให้เซียนหลูจิ้งได้รับวิญญาณยุทธ์มังกรและหงส์อมตะ ก็ยังดีกว่าปล่อยให้ฉินหยุนได้รับกลับคืนไปวันนี้ช่วงเช้า ลานประลองยุทธ์อัดแน่นด้วยผู้คน การแข่งขันมีการปรับเปลี่ยนตารางเวลาใหม่ โดยเริ่มขึ้นเร็วกว่ากําหนดเดิมหนึ่งวัน! ฉินหยุนเวลานี้สบถก่นด่าต่อสํานักมังกรฟ้าขณะเร่งรีบเดินทาง

ที่ลานกว้าง ชายวัยกลางคนตะโกนดัง “รอบที่สาม หลงอวี้เทียนและหลงเถา ขึ้นมาบนลานประลอง!”

หลงเถาขึ้นบนลานประลองเรียบร้อยแล้ว ด้วยเพราะว่างจึงกล่าววาจาไปเรื่อย “น่าเสียดายนักที่ตัวบัดซบหัวล้านนั้นไม่เสนอหน้ามา กลายเป็นว่าข้าไร้ซึ่งคู่ต่อสู้ ช่างน่าเบื่อเสียนี่กระไร หากตัวบัดซบหัวล้านนั่นโผล่หน้าออกมา เช่นนั้นคงได้ตบศีรษะล้านเลี่ยนจนดังเพี้ยะอย่างสาแก่ใจเป็นแน่ ฮ่าฮ่าฮ่า!”

หลงอวี้คังตะโกนจากด้านล่างเวที “หลงเถา หากน้องชายข้าอยู่ที่นี่ จึงเป็นเจ้าที่ถูกทุบตีจนร้องเรียกหามารดา!”

หลงเถาจึงหัวเราะตอบดัง “หลงอวี้คัง อย่าได้กล่าวถึงน้องชายเจ้า แม้เป็นตัวเจ้าที่สู้กับข้า ยังต้องเป็นเจ้าที่ร้องขอความเมตตาจากข้า! ผู้คนล้วนทราบว่าหลงเถาผู้นี้แข็งแกร่งเพียงใด เอาชนะเจ้าภายในยี่สิบกระบวนท่ายังสามารถ!”

“คิดเห่าหอนอะไรจงทําไป!” หลงอวี้คังตะโกนตอบโต้ด้วยอารมณ์เลวร้าย “เจ้าจงรอ หลังการแข่งขันครั้งนี้จบลง เมื่อนั้นข้าจะทําเจ้าประลอง!”

“เหอะ… แม้แต่คนเช่นเจ้ายังคิดทําข้าประลองงั้นหรือ? เจ้าไม่คู่ควร และข้าก็ไม่ว่าง!” หลงเถาหัวเราะดังยิ่งขึ้น

ชายชราเริ่มตะโกนขานนับเวลา “หลงอวี้เทียน ขึ้นมาบนเวทีเดี๋ยวนี้! หากไม่ปรากฏตัวภายในเวลาที่กําหนด เช่นนั้นเจ้าหมดสิทธิ์และถือว่าพ่ายแพ้!”

หลงเถากล่าวคํา “บางทีมันคงตายในหอคอยเก้มังกรทัณฑ์อสูรไปแล้วกระมัง เข้าร่วมงานนี้หรือ… อย่าได้กล่าวถึงมันไปแล้ว!”

เซียนหลูจิ้งครวญครางเบา “หากตัวบัดซบหัวล้านนั่นตายที่ภายใน เช่นนั้นก็ออกจะเป็นความตายที่ง่ายดายเกินไปแล้ว!”

“เจ้าหัวล้านน่ารังเกียจนั่น หวังว่ามันคงยังไม่ตาย ข้าคิดอยากสังหารมันด้วยมือข้าเอง!” หลงฉวนอู่กัดฟัน แน่นเผยคำออก แม้กระทั่งเขายังไม่เคยแตะต้องกายเซียนหลูจิ้ง กระนั้นฉินหยุนกลับได้ขย้ำที่จุดนั้นของนาง! เรื่องนี้ท่าหลงฉวนอู่หน้าเขียวคล้ําริษยาไม่รู้จบ

“ข้าจะนับถึงสิบ หากหลงอวี้เทียนไม่ปรากฏตัว เช่นนั้นก็ถือว่าตกรอบ!” ชายชราตะโกนดัง “หนึ่ง… สอง… สาม..”

ขณะขานนับถึงเจ็ด สายลมกระโชกรุนแรงจึงพุ่งทะยานลงที่เวที ฝูงชนที่รับชมในสนามประลองแห่งนี้ต่างอุทานร้อง เพราะที่ตรงกลางเวที ได้ปรากฏชายหนุ่มศีรษะล้านเลี่ยนเป็นประกาย ผู้นี้คือฉินหยุนที่อ้างตนเป็นหลงอวี้เทียน

เสื้อผ้าฉินหยุนฉีกขาดระดับหนึ่ง ทั้งกําลังกายยังคล้ายสภาพไม่สมบูรณ์ เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับบาดเจ็บ กระนั้นรูปลักษณ์ยังคงดีอยู่ โดยเฉพาะกับผู้คนตระกูลหลง พบเห็นชายหนุ่มศีรษะล้านเสื้อผ้าฉีกขาดบนเวที เวลานี้พวกเขาแทบถลนตาออกอย่างไม่อาจเชื่อ

หลงอวี้คังและหลงคังเฉิงต่างเผยความยินดี ทั้งนี้พวกเขายังตื่นตะลึง เพราะแม้เป็นพวกเขาก็หาได้คาดคิดว่าฉินหยุนจะสามารถออกมาได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ ผู้คนภายในคฤหาสน์ราชันมังกรล้วนทราบดี ถึงความน่าสะพรึง ของหอคอยเก้มังกรทัณฑ์อสูร กล่าวได้ว่าแทบไม่เคยมีผู้ใดหลุดพ้นออกมา

ทว่าตอนนี้ ได้มีคนที่เข้าไปและออกมาด้วยเวลาที่น้อยกว่าสองวัน หลงเถายังนึกถึงที่ภายใน เขาเติบโตในคฤหาสน์ราชันมังกรแต่เด็ก ดังนั้นย่อมทราบดีว่าหอคอยเก่ามังกรทัณฑ์อสูรเป็นสถานที่ชวนสะพรึงอย่างไร

สีหน้าฉินหยุนเวลานี้เคร่งเครียด ดวงตาของเขาเผยความเย็นเยือกจับจ้องหลงเถา การแข่งขันครั้งนี้สําคัญต่อเขาอย่างยิ่ง มันข้องเกี่ยวกับวิญญาณยุทธ์ของหลงเฉียวเฟิง

หลงเถาพบเห็นฉันหยุนสภาพไม่ค่อยดี เวลานี้ภายในใจค่อยเผยความโล่งอก เขาเลือกขึ้นเสียงกล่าวคำดัง “เจ้าออกมาจากหอคอยเก้ามังกรทัณฑ์อสูร ได้ทราบแล้วว่ามีความสามารถอยู่บ้าง! กระนั้นสภาพตอนนี้คล้ายย่ำแย่ไม่น้อย แม้สภาพดียังไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้แก่ข้า อย่าได้กล่าวถึงตอนนี้! หากคิดสู้กับข้า เช่นนั้นผลลัพธ์คือ เจ้าที่สภาพครึ่งเป็นครึ่งตาย! ข้าจะไม่สังหารเจ้า เพราะพี่ใหญ่หลงคือผู้เดียวที่จะปลิดชีวิตเจ้า!”

ฉินหยุนแค่นเสียงพร้อมหันมองทางหลงฉวนอู่ ใบหน้าหลงฉวนอู่เวลานี้เผยความขื่นขมและความเกลียดชัง เขามองที่ฉินหยุนด้วยสีหน้าหนักอึ้ง

“หลงเถา หักแขนขามันให้หมด ทุบตีจนมันไม่อาจพูดกล่าว จากนั้นจึงทรมานมันจนถึงแก่ความตายที่นี่และวันนี้!” หลงฉวนอู่กล่าวเสียงลุ่มลึก

“พี่ใหญ่หลงวางใจ ข้าย่อมทําตามท่านว่า!” หลงเถาหัวเราะรับค่าอย่างอารมณ์ดี

ผู้ตัดสินเฒ่าชราเปิดการทํางานม่านพลัง เขาสั่นระฆังดังเป็นการให้สัญญาณเริ่มต้น

หลงเถาเผยเสียงหัวเราะพร้อมพุ่งทะยาน “เจ้าหัวล้านที่น่ารังเกียจ ให้ข้าทําลายเจ้าจนสิ้นซาก!”

ฉินหยุนเพียงยืนเฉยที่ตําแหน่งเดิม สภาพของเขาตอนนี้ไม่ใช่ดีที่สุด ทว่าก็ไม่ได้บาดเจ็บสาหัส คิดเผชิญหน้ากับหลงเถา กล่าวได้ว่าไม่อาจเป็นการซ้อมมือด้วยซ้ํา

“ดูที่หลงเถา หมอนั้นกําลังใช้กรงเล็บมังกรสวรรค์!”

“เจ้านั่นไปเรียนมาได้เมื่อใดกัน? นั่นเป็นวิชายุทธ์มังกรสวรรค์!”

“ได้ยินมาว่าเป็นวิชายุทธ์ระดับราชันอันสูงล้ํา หากใช้งานให้ดี ย่อมสามารถใช้มันต้านรับอุปกรณ์เต่ด้วยมือเปล่าด้วยซ้ํา!”

“หลงฉวนอู่สมควรเป็นผู้สอนให้แล้ว!”

“เจ้าหัวล้าน จงล้มลงเสีย!” หลงเถาตะโกนออกอย่างอหังการ

มือของเขาแปรเปลี่ยนเป็นกรงเล็บมังกร พร้อมทําการฟาดฟันออกด้วยพลังงานมังกร พลังงานอัดแน่นจนเกิดเป็นเสียงคํารามร้องของมังกรคลั่ง มันเปี่ยมล้นด้วยพลังรุนแรงเข้ากระหน่า ฉินหยุนยังคงยืนที่ตําแหน่งเดิม เขาได้เห็นหลงเถาเข้ามาใกล้จึงยึดแขนออก เกล็ดสีทองพลันปรากฏพร้อมเสียงมังกรคําราม นี่คือวิชายุทธ์โทเทม เกล็ดมังกรพยัคฆ์ฟาดฟัน

เกล็ดมังกรส่องประกายแสงนับไม่ถ้วนอัดแน่นด้วยพลังมังกรพยัคฆ์ได้แปรเปลี่ยนเป็นคมกระบี่ พวกมันร้องแหวกมวลอากาศเป็นพายุโหมเข้าโปรยปรายใส่หลงเถา

หลงเถาผู้ซึ่งพุ่งทะยานเข้ามา เวลานี้กลับกลายเป็นหวาดกลัวสุดกู่ เขาใช้กรงเล็บต้านรับ พร้อมกันนี้ ฉินหยุนได้หายวับในพริบตาไปปรากฏต่อหน้าหลงเถาพร้อมต่อยหมัด

กําปั้นของเขาทอประกายด้วยแสงเก้าสี มันราวกับอุกกาบาตร่วงหล่นจากฟากฟ้ามอดไหม้ปะทะอย่างรุนแรงเป้าหมายของหมดนี้คือปากของหลงเถา นี่คือเคล็ดวิชามังกรหลอมกระบวนท่าอุกกาบาตร่วงหล่น ปากของหลงเถาคือเป้าหมายของหมัดหนักอึ้งนี้ เลือดเนื้อ รวมถึงฟันต่างกระเด็นหลุดจากปากหมดสิ้น

ผู้คนยามพบเห็น เวลานี้ต่างรู้สึกราวกับเป็นปากตนเองที่ต้องเจ็บจนใช้มือลูบคลำ หลงเถาเจ็บปวดเหล็อคนา เขาได้ทราบตอนนี้ ว่ากําลังของคู่ต่อสู้ชวนสะพรึงถึงเพียงใด ร่างนั้นพลันต้องลอยลิ่วกระแทกพื้น ฉินหยุนไล่ตามติด พร้อมพุ่งลงจากฟากฟ้าต่อยหมัดเข้าปะทะศีรษะหลงเถา

หมัดนี้ของฉินหยุนกําไว้แน่นขนาดปรากฏเส้นเลือดสีเขียวพบเห็นเด่นชัด ทั้งยังเผยซึ่งประกายแสงสีทองสุกสว่าง เพียงมอบย่อมทราบ ว่ามันคือพลังสายฟ้าอัดแน่นชวนสะพรึง

หมัดของฉินหยุนปะทะรุนแรงเข้ากับหลงเถาจากฟากฟ้า เสียงระเบิดพลันดังกึกก้องกระจายพร้อมแรงสั้นไหว

ตู้ม!

หมัดที่สะกดลงจากฟากฟ้า ลานประลองสันไหวรุนแรงอยู่ครู่หนึ่ง ทั้งร่างหลงเถาถูกปกคลุมด้วยมวลสายฟ้ามหาศาลระเบิดต่อเนื่อง หลายผู้คนพบว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นยากมองเห็นผ่านประกายแสงจนละลานตา เวลานี้ พวกเขาล้วนตื่นตะลึงภายในใจ เพราะร่างกายหลงเถาถูกฉีกกระชากออก ทั้งยังกระจัดกระจายก่อนถูกเผาไหม้ โดยสายฟ้ารุนแรง

เสียงฟ้าคํารามยังคงดังต่อเนื่องอีกก้องถึงฟากฟ้า ร่างกายหลงเถาเลือนหายหมดสิ้น เป็นเขาถูกกําจัดขนาดว่าไม่หลงเหลือสิ่งต่างหน้า ผู้คนเวลานี้ต่างร้องอุทานตื่นตะลึง หลงเถาผู้เป็นบุตรชายของผู้อาวุโสคนหนึ่ง เวลานี้ถูกสังหารอย่างสิ้นซาก!

หลงอวี้คังเผยเสียงหัวเราะดัง “น้องชาย สังหารได้ดี!”

ด้วยหลงคังเฉิงอยู่ที่นี่ ฉินหยุนจึงไม่คิดยั้งมือ โดยเฉพาะกับผู้ซึ่งประกาศชัดว่าคิดสังหารเขา กลุ่มผู้อาวุโสตระกูลหลงเวลานี้ส์หน้ากลับกลายเป็นน่าเกลียด กระนั้นพวกเขาไม่กล่าวคําใดออก

เพราะบุตรชายของหลงคังเฉิงถูกหลงฉวนอู่ลงมือสังหารในการแข่งขันประลองยุทธ์ หลังม่านพลังปิดตัวลง หลงคังเฉิงจึงทะยานร่างขึ้นไปคุ้มกันฉินหยุน กลุ่มคนของสํานักมังกรฟ้า รวมถึงผู้อาวุโสตระกูลหลง เวลานี้ต่างเผยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะอีกฝ่ายคือคนที่เพิ่งออกมาจากหอคอยเก้ามังกรทัณฑ์อสูรอันชวนสะพรึง และตอนนี้ กลุ่มชายชราได้บินเข้ามาใกล้

“หลงอวี้เทียน เจ้าออกมาจากหอคอยเก้ามังกรทัณฑ์อสูรได้อย่างไร?” ชายชราผู้หนึ่งกล่าวถามเสียงเย็น

“ข้าออกมาได้อย่างไรล้วนไม่ใช่ธุระกงการพวกเจ้า!” ฉินหยุนขึ้นเสียงตอบกลับอย่างไม่ไว้หน้า

“ไม่เคยมีผู้ใดออกจากหอคอยเก้ามังกรทัณฑ์อสูรได้! เจ้าที่ออกมาได้โดยยังไม่ทันผ่านพ้นสองวัน ที่ต้องเป็นอุบายใดแน่! หากเจ้าไม่อาจหาคําอธิบาย เช่นนั้นพวกเราก็มีแต่ต้องตั้งข้อสงสัย!” ชายชราตะโกนออกด้วยโทสะ

“ข้าเอาชนะผู้คุมคุกได้ นี่เป็นกฎหรือไม่ใช่?” ฉินหยุนตอบกลับ “หากไม่เชื่อ จงไปที่ชั้นเก้าและสอบถามต่อผู้อาวุโสหลงเป๋ยด้วยตัวเจ้าเอง!”

ได้ยินนามหลงเป๋ย ผู้คนสานักมังกรฟ้า รวมถึงผู้อาวุโสตระกูลหลง ทุกผู้คนเวลานี้ต่างเผยสีหน้าแปรเปลี่ยน

“พวกเจ้าจงไปสอบถาม นั่นจึงเป็นการยืนยันให้แก่ข้าได้อย่างดี!” ฉินหยุนกล่าวตอบ

“อวี้เทียน หลงเป๋ยผู้นั้นอยู่ที่หอคอยเก้ามังกรทัณฑ์อสูรชั้นที่เก่าจริงอย่างนั้นหรือ?” หลงคังเฉิงเอ่ยถามอย่างเคร่งเครียด

“ท่านปู่ ท่านไม่ทราบเรื่องนี้หรอกหรือ?” ฉินหยุนรู้สึกว่าเรื่องราวตอนนี้มีอันใดผิดแผกแล้ว

“หอคอยเก้ามังกรทัณฑ์อสูรลึกลับยิ่ง กระทั่งพวกเราก็ไม่อาจทราบเรื่องราวภายในนั้น!” หลงคังเฉิงส่ายศีรษะ “มา ให้ข้าพเจ้าไปรักษาตัว!”

หลงคังเฉิงฉินหยุน รวมถึงหลงอวี้เทียนกลับไปยังพื้นที่พักฟื้น

“ท่านปู่ ผู้อาวุโสหลงเป๋ยเป็นมาอย่างไรกันแน่?” ฉินหยุนเอ่ยถามเสียงเบา

“คฤหาสน์ราชันมังกร แท้จริงมีสองมังกรเซียนคงอยู่ หนึ่งคือหลงเป๋ย ทว่า… ทว่าเขาเป็นตัวตนพิเศษยิ่ง! เดิมเขาถูกจับตัว ภายหลังจึงยอมรับต่อโชคชะตา กระนั้นเขาก็ยังคงมีความเกลียดชังฝังรากลึกต่อสํานักมังกรฟ้า เพราะพวกเขาคือผู้จับตัวเขามากักขังไว้ที่นี่!”

ฉินหยุนกลายเป็นยินดีหลังได้ทราบความ หลงเป๋ยแท้จริงมีตัวตนเช่นนี้ และยังทําให้เขาได้ทราบถึงสาเหตุที่ตนพ่ายแพ้ หลงเปยคือเซียน อีกฝ่ายสะกดการฝึกฝนเอาไว้ เป็นผลให้ผู้อื่นยากตรวจทราบกําลังของเขา ฉินหยุนตอนนี้ยังนึกถึง ที่คฤหาสน์ราชันมังกรมีมังกรเซียนถึงสอง

“เจ้าหัวล้านที่น่ารังเกียจ เจ้าจงรอ คู่ต่อสู้คนถัดไปของเจ้าคือข้า!” หลงฉวนอู่ก้าวเดินเข้ามา สีหน้าเวลานี้ เผยความกระหายต่อโลหิต เสียงหัวเราะชั่วร้ายเผยออกอย่างไม่คิดปิดบัง