The Novel’s Extra - ตอนที่ 365

บทที่ 365 ชั้น 20 (1)

 

ในช่วงดึกของวันหนึ่งบอสกลับไปที่ฐานของ Chameleon Troupe เป็นครั้งแรกและกระโดดขึ้นไปบนเตียงในห้องของเธอ จากนั้นเธอจ้องมองที่เพดานเพื่อรำลึกถึงแดร๊กคูล่า เธอจ้องมาเป็นเวลานานก่อนที่จะหยิบของออกมาจากกระเป๋าของเธอ แหวนทองคำขาวที่เธอได้รับมามันเปล่งประกาย ถึงแม้ว่ามันจะดูภายนอกธรรมดาๆ แต่ก็ไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นของธรรมดา

 

‘…ทำไมคิมฮาจินถึงมอบสิ่งนี้ให้ฉันล่ะ?’

 

แน่นอนเขาบอกว่ามันเป็นไอเท็มที่เหมาะกับเธอ บอสยอมรับเรื่องที่เขาพูด แต่เธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขัดแย้งเล็กน้อย

 

เธอถอนหายใจ แต่ก็ตัดสินใจว่าจะสวมแหวนวงนี้

[การขยายพลังเวทมนต์ระดับสูง] เป็นเอฟเฟกต์ระดับสูงสุดที่ทำได้ยากโดยไม่คำนึงว่าจะมีเงินมากขนาดไหน คำถามคือนิ้วที่จะสวมมัน บอสตอบคำตอบนี้อย่างรวดเร็ว

 

“นิ้วที่เจ็บปวด”

 

บอสมีนิ้วเดียวที่ ‘เจ็บปวด’

 

“….”

 

9 นิ้วของเธอนั้นหยาบกระด้างด้วยบาดแผล ทุกวันนี้ผู้หญิงที่เป็นแบบนี้มักจะเป็นฮีโร่มักไม่ได้รับเวทมนตร์หรือมานาสามารถทำอะไรกับพวกเขาได้บ่อยครั้งที่เธอได้รับการดูแลเอาใจใส่ตั้งแต่อายุยังน้อย แน่นอนว่าบอสไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา

 

แต่มีเพียงนิ้วเดียวที่แตกต่างกัน นิ้วก้อยซ้ายของเธอไม่มีแผลใดๆและเนื่องจากมันไม่เคยถูกตัดหรือมีบาดแผลใดๆ มันเหมือนแผลกัดกินนิ้วของเธอตลอดเวลาก็จะเจ็บ บอสวางแหวนบนนิ้วนี้และแหวนก็เปลี่ยนขนาดเพื่อให้พอดีกับมัน

 

“…อืม.”

 

‘แหวน แหวนของฉัน ของขวัญที่ฉันได้รับ’ บอสนอนจ้องแหวนบน

นิ้วก้อยของเธอบนเตียงและปรากฏรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้าของเธอ

 

*************************************************************************

 

สมาคมและกิลด์พันธมิตรชนะสงคราม แต่ก็เหมือนแพ้สงคราม

พวกเขาไม่ได้รับความเสียหายเพียงอย่างเดียวแต่ทั้งนอกและในสถานที่ค้นหา แต่ปีศาจได้ยึดสิ่งของกว่า 60% เนื่องจากสมาคมเชื่อว่าพวกเขาสามารถเรียกคืนได้อย่างน้อย 50% พวกเขาคิดว่านี่เป็นความพ่ายแพ้ที่ชัดเจน อย่างไรก็ตามไม่ใช่สมาคมทั้งหมดที่ล้มเหลว ในความเป็นจริง

‘ผู้รังสรรค์ศักดิ์สิทธิ์’ เป็นหนึ่งในผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด จากชั้นใต้ดินที่ 1 พวกเขาค้นพบไอเท็มที่มีราคาแพง 8 ชิ้นรวมถึงหมวกและชุดเกราะหนังส่วนตัวของเตมูจินและยังมีเสื้อผ้าอื่นๆที่เป็นของสะสมที่มีค่า

 

“ทำได้ดีมาก ซูโฮ”

 

ด้านนอกทางเข้าด้านหน้าของโรงพยาบาลเปียงยาง คิมซูโฮและ

หยุนซึงอา ก็หันหน้าเข้าหากันและยิ้มเบาๆ หยุนซึงอา มักจะต่อสู้กับแรงกดดันทุกประเภททำให้มีท่าทางเย็นชา แต่วันนี้รอยยิ้มของเธอเป็นของแท้

 

“ทั้งหมดต้องขอบคุณ คุณหัวหน้า” คิมซูโฮ คำนับ

 

หยุนซึงอา ลูบหน้าผากของเขาอย่างนุ่มนวล คิมซูโฮยิ้มอย่างเขินอายแม้จะเป็นการสัมผัสเพียงเล็กน้อยก็ตาม

 

“ตอนนี้พวกเราดีขึ้นแล้ว นายรอรับโบนัสได้เลย ฉันวางแผนที่จะมอบ

ไอเท็มให้นาย”

 

“ฮะ? ไม่ ฉันไม่ได้”

 

“รับไปเถอะ มันคงเป็นไปไม่ได้หากไม่มีนาย จริงสินายขุดไอเท็มที่ถูกฝังมากมายในเวลาเพียง 1 นาทีได้ยังไง”

 

แม้ว่านักดาบจะไม่ได้มีความเชี่ยวชาญในการขุดหาอะไรบางอย่าง

แต่ ผู้รังสรรค์ศักดิ์สิทธิ์ ของคิมซูโฮได้ตัดการเชื่อมต่อระหว่างไอเท็มและพื้นดินทำให้พวกมันโผล่ขึ้นมาเหมือนลูกบอลพองตัวที่วางลงบนใต้น้ำ

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า….” คิมซูโฮหัวเราะอย่างเขินอายในคำชมของหยุนซึงอา

 

“อย่างไรก็ตามนายกลับไปได้แล้ว นายอยากเจอเพื่อนของนายใช่ไหม?” หยุนซึงอากล่าว

 

“อ่า.”

 

“ถ้างั้นฉันจะกลับไปทำงาน ฉันอยากรายงานไอเท็มและพูดคุยกับสมาคมและ…มีอีกหลายอย่างที่ฉันต้องทำ”

 

คิมซูโฮยิ้มและหยุนซึงก็จากไปเมื่อรถที่เธอขี่หายไปจากสายตาคิมซูโฮ

กลับมาที่โรงพยาบาล เขารีบไปเยี่ยมเพื่อนคนหนึ่งของเขาทันที ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องของ แชนายอน เขาก็ได้ยินเสียงของเธอ

 

“อะไรกัน? เธอแน่ใจเหรอ?”

 

ผ้าพันแผลรอบคอและแขนของเธอ แชนายอน กำลังจ้องมอง ยีจินยูน ด้วยความตกใจ

 

“ไม่เลย…ฉันรีบมาแลัวนะแต่ก็ไม่เห็นตอนนั้น หัวหน้าทีม คิมยองจิน เองก็บอกแบบนั้น ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นคนยิงลูกธนูใส่เธอ”

 

“จริงๆเหรอ? อย่าโกหกฉันนะ”

 

“ฉันไม่ได้โกหกจริงๆ เธอบอกว่าได้รับการรักษาทันทีที่ลูกธนูยิงใส่เธอ

ใช่ไหม? พลังของฉันได้แค่ช่วยรักษา ไม่ใช่รักษาในทันที”

 

“ถ้าอย่างนั้นใครล่ะ นอกเหนือจากเธอแล้วเป็นใคร”

 

คิมซูโฮเดินเข้ามาและนั่งลงบนเก้าอี้

 

“พวกเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?”

 

“…ฮะ?”

 

แชนายอน และ ยีจินยูน หันไปหา คิมซูโฮ ในเวลาเดียวกัน

 

“อ้าวๆๆๆๆ นั้น เดอะแบกของกิลด์ ผู้รังสรรค์ศักดิ์สิทธิ์~”

 

แชนายอน หรี่ตาของเธอลงแบบติดตลก ดูเหมือนว่าจะมีข่าวลือแพร่กระจายไปทั่วจากการค้นพบไอเท็มของกิลด์ผู้รังสรรค์ศักดิ์สิทธิ์ คิมซูโฮหัวเราะเบาๆ

 

“ฉันได้ยินมาว่า กิลด์ Essence of the Strai เองก็ได้รับไอเท็มดีๆเหมือน กันนี่น่า”

 

“ใช่ แต่มันไม่น่าพอใจเพราะพวกเราอยู่ในชั้น 5 เลยนะ”

 

“พวกเธอไม่ได้ ม้าตัวเมียกับม้าตัวผู้เหรอ?”

 

“อ้า? นายรู้ได้ยังไง?”

 

ขณะที่พวกเขากำลังพูดถึงเรื่องกิลด์ของพวกเขาก็มีเด็กใหม่ 4 คนเข้ามาในห้องของแชนายอน

 

“เป็นไงบ้าง ผู้อาวุโส!”

“สวัสดี!”

“ร่างกายคุณเป็นยังไงบ้าง!”

“ฉันหวังว่าอาการบาดเจ็บของคุณจะไม่เลวร้ายเกินไปนะ!”

 

พวกเขาคือฮีโร่ฝึกหัดของ Essence of the Strai ในฐานะนักเรียนปี 3 ของ Cube พวกเขาเป็นรุ่นน้องของ แชนายอน แชนายอน จ้องมองที่พวกเขาพร้อมหรี่ตา

 

“ทำไมพวกนายมาที่นี่”

 

“พวกเรามาที่นี่เพื่อเจอคุณ! พวกเราได้ยินมาว่าคุณบาดเจ็บ!”

 

“…ขอบคุณนะ แต่ฉันไม่ชอบแบบนี้ คราวหน้าอย่างมาละ”

 

“รับทราบ!!”

 

ฝ่ายชายและฝ่ายหญิง 2 คนไม่ได้ออกจากห้องของ แชนายอน พวกเขานำของขวัญที่เตรียมมาอย่างดีวางลงมาบนพื้นดินและจ้องมองเธออย่างมั่นคง

 

แชนายอน ถอนหายใจและพูดขึ้นมา “ใจเย็น ฉันไม่ทำอะไรพวกนายหรอก”

 

“อะ…นั้นสิ! เข้าใจ!”

 

หลังจากได้ยินคำพูดแสนโหดเหี้ยมแล้ว คิมซูโฮ ก็เงยหน้าของเขาขึ้นมามองเหตุการต์ที่น่าสับสนนี้

 

“พวกเขาเป็นใคร?”

 

“ฉันไม่รู้ พวกเขาชอบใจตอนที่ฉันถูกคำสาป”

 

“…ฮะ? ไม่มีทาง.”

 

“ใช่แล้ว ฉันคิดว่าบุคลิกของฉันแย่ลงเพราะพวกเขา พวกเขาไม่ฟังอะไรเลยตอนที่ฉันบอกพวกเขา ฉันไม่สามารถทำอะไรกับพวกเขาได้เพราะพวกเขามาเยี่ยมฉันทุกครั้งที่ฉันออกจากหอคอย ฉันกลัวว่าพวกเขาจะตามฉันเข้าไปในหอคอยด้วยซ้ำ เด็กๆพงกนี้น่ากลัว … ” แชนายอน บ่น แต่เธอก็มีความสุขมากที่มีคนมาเยี่ยมเธอ

 

“โอ้~? เกิดอะไรขึ้น? บอกฉันมานะ.”

 

“…เมื่อ 3 เดือนที่แล้ว ฉันออกจากหอคอยมาสักพักและสมาคมก็มอบหมายให้ฉันดูแลฮีโร่ผู้ฝึกหัดดูซักครั้ง”

 

ภารกิจที่พวกเขาทำด้วยกันคือจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง พวกเขาโต้เถียงกับฮีโร่ของกิลด์ต่างประเทศเกี่ยวกับซากศพของมอนสเตอร์ เพราะแถมฮีโร่คนนั้นยังคงพูดพล่ามด้วยเหตุผลแต่ก็ไร้เหตุผลแชนายอนจึงโกรธและจัดการเขาด้วยคำสาป

 

“อ้อๆ มันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในยุโรปใช่มั้ย เด็กเหล่านั้นอาจคิดว่าเธอเจ๋งจริงๆ แต่เธอก็ไปโดนคำสาปซะเองใช่ไหม?

 

“…ไม่ ว่าแต่คิมซูโฮ”

 

แชนายอน จิบกาแฟแล้วพูดกับ คิมซูโฮ ว่า “นายติดต่อกับเขาได้ไหม?”

 

“… .”

 

คิมซูโฮรู้ถึงน้ำหนักของคำพูดเธอ

 

“ฉันไม่รู้” เขาถามกลับ “แต่จะเป็นยังไงถ้าฉันทำได้”

 

“ใครจะรู้…แต่อย่างน้อยในชีวิตนี้ฉันจะต้องเจอเขาอย่างน้อยอีก 1 ครั้ง” แชนายอนบ่น

 

คิมซูโฮรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเพราะยีจินยูนดูคึกคักเมื่อได้ยินเรื่องนี้แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรและถามออกมา “แล้วถ้าเธอเจอเขาล่ะ”

 

“อืม….” หลังจากคิดนิดนึงแชนายอนก็พูดตอบ “พวกเราอาจจะต้องต่อสู้กันจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่ง”

 

เสียงของเธอเต็มไปด้วยความโศกเศร้า คิมซูโฮยิ้มอย่างขมขื่น

เขาอยากถามว่า ‘การทำแบบนั้นมันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกนะ?’ แต่เขาก็ไม่ทำเช่นนั้น

 

“ถ้านายเจอเขาก็บอกฉันด้วยนะ” แชนายอน ขอร้องจากใจจริง

 

เธอมั่นใจในตัวเองมาก เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอเอาชนะหนึ่งในสิ่งที่กัดกินจิตใจของเธอ เธออยากที่จะทำให้มันหายไปดังนั้นถ้าเจอกันทุกอย่างต้องจบลง

 

– เธอรู้สึกว่าตอนนี้เธอสามารถเผชิญหน้ากับเขาและถามเขาเกี่ยวกับความจริงได้แล้ว

 

“เอาล่ะ~”

 

แชนายอน พูดขึ้นมา

 

“ตอนนี้ฉันจะไปหา ยอนฮา ก่อนนะ”

 

จากนั้นเธอก็ออกไปตามหายูยอนฮา แชนายอน คิดจะทำอะไรกันแน่เธออาจอยู่ในห้องรับรองเพื่อรอสมาชิกของสมาคมที่กำลังผ่าตัด

 

– เคาะๆ!

 

แชนายอน เคาะประตูห้องรับรอง เมื่อดูว่าประตูส่งเสียงทุ้มเบาๆดูเหมือนว่าประตูจะถูกล็อคอยู่ แต่แชนายอนมองเห็นรูปร่างที่คุ้นเคยของยูยอนฮาในห้อง ดูเหมือนว่ายูยอนฮาจะกินบะหมี่ถ้วยอยู่

 

“แคก,แคก แคก.”

 

ทันทีที่ แชนายอน เข้ามาในห้อง ยูยอนฮา ก็พ่นบะหมี่ออกมา เธอเช็ดปากราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ

 

“อ้าว เธอมาที่นี่เองเลยเหรอ นายอน”

 

เมื่อเห็นการกระทำตลกๆของ ยูยอนฮา แชนายอน ก็หัวเราะออกมา

 

“…เธอทานราเมนอยู่ใช่ไหม?”

 

“หะ-หืม? ราเม็ง? อะไรเหรอ ราเมนอะไร?”

 

ยูยอนฮา พูดโกหกแบบตลกๆ แชนายอน ชี้ไปที่บะหมี่ถ้วยบนโต๊ะ

 

“เธอกินเจ้านั้นอยู่นะ”

 

“ โอ้…นี่เหรอ?”

 

ยูยอนฮา จ้องมอง แชนายอน จากนั้นก็บะหมี่ถ้วย จากนั้นก็กลับมาที่ แชนายอน จากนั้นก็เป็นบะหมี่ถ้วยจากนั้นก็ แชนายอน แล้วบะหมี่ถ้วย …ท้ายที่สุด…

 

ผัวะ—!

 

เธอสะบัดมือตบบะหมี่ลงไป เมื่อมองไปที่ซุปและบะหมี่บนพื้นแล้ว

แชนายอนก็ถามด้วยความตะลึง

 

“…เธอทำอะไรละนั้น?”

 

“อ้า~ นี่อะ แบบว่า?”

 

ยูยอนฮา จ้องที่บะหมี่ถ้วยบนพื้น

 

“ทำไมคุณทำอย่างนั้น?”

 

“อืม…? เอ่อ…อ้อ นี่มันอะไรเนี่ย!”

 

ทันใดนั้น ยูยอนฮา ก็ตะโกนราวกับว่าเธอเพิ่งสังเกตเห็นบะหมี่ถ้วยที่หกบนพื้น แชนายอน หรี่ตาแคบลงทันที

 

“…เธอกำลังล้อฉันเล่นรึเปล่า?”

 

“เฮ้ๆ.ฉันเป็นหัวหน้าของเธอนะ เธอจะต้องถูกลงโทษที่พูดแบบนี้กับฉัน”

 

“….”

 

แชนายอน เลือกที่จะลืมสิ่งที่เธอเห็นและเดินไปหา ยูยอนฮา และพอ แชนายอน ใกล้พอแล้วก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเธอ บะหมี่ถ้วยก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ยูยอนฮา ทำบางอย่างแบบไม่ต้องสงสัยด้วยพลังเวทมนต์ของเธอ

 

“ว่าแต่เธออยากได้อะไรงั้นเหรอ นายอน?”

 

“…ฉันกำลังรอเพื่อนร่วมทีมน่ะ การผ่าตัดเป็นยังไงบ้าง”

 

ยูยอนฮา ยิ้ม

 

“ดี. ทุกอย่างเรียบร้อยดี. ไม่มีการสูญเสียแขนขาหรือพลังเวทย์”

 

แชนายอน พยักหน้าด้วยความโล่งอก เธอดีใจที่ได้ยินว่าไม่มีใครได้รับบาดเจ็บสาหัส ตอนนั้นเองที่เธอเรื่องเบาสมองเลยพูดออกมา

 

“จริงสิแล้วเรื่องอื้อฉาวนั้นเป็นยังไงบ้าง”

 

ข่าวแรกที่เธอเห็นหลังจากออกจากหอคอยเป็นเรื่องอื้อฉาวที่เกี่ยวข้องกับ ยูยอนฮา มันเป็นเรื่องอื้อฉาวของความสัมพันธ์จากรายงานที่เธออ่าน ยูยอนฮา กำลังออกเดทกับ ลอเรน ลูกชายของบรษัทข้ามชาติที่ชื่อ เลสเรน

 

“…เขามันน่าขยะแขยง ฉันกำลังจะฟ้องร้องเขาอยู่แล้ว”

 

ปฏิกิริยาของ ยูยอนฮา เป็นไปตามคาด แชนายอน พยักหน้าและถอนหายใจออกมา

 

“นั้นสิ ฉันเดาว่าเราทั้งคู่ยังห่างไกลจากการออกเดทกับใคร”

 

“หืม? แต่ฉันมีแฟนแล้วนะ”

 

เมื่อได้ยินคำพูดของ ยูยอนฮา แชนายอน ก็ดวงตากว้างทันที

 

“อะไรนะ?! กับใคร?!”

 

ยูยอนฮา ยิ้มอย่างสดใสและพูดออกมาอย่างมั่นใจ

 

“กับงานยังไงละ”

 

ยูยอนฮา คิดจะเล่นตลก แต่ แชนายอน ไม่คิดแบบนั้นน

 

“ใครเป็นคนทำงานให้เธอ!”

 

“…ไม่จริงใช่มั้ย?”

 

************************************2************************************