The Novel’s Extra - ตอนที่ 371
บทที่ 371 ระยะเวลาการเตรียมการ (1)
[ชั้น 20 สถานีแห่งจุดจบ]
“พวกเราไปคุยกับแบบส่วนตัวได้มั้ย?”
ผมพูดกับบอสเพราะไม่สามารถทนรอได้อีกต่อไป บอสเงยหน้าของเธอด้วยใบหน้าที่อยากรู้อยากเห็น
“เกี่ยวกับอะไรเหรอ?”
“… .”
ผมไม่ตอบ แต่บอสก็พยักหน้า
“โอเคพูดมาได้เลย”
“ไม่ใช่ที่นี่ มากับผมสักแปบ”
“หืม? ทำไมละ…?”
ผมจับข้อมือของเธอก่อนที่เธอได้ทำอะไร ดวงตาของบอสเบิกกว้างขณะที่เธอจ้องมองข้อมือที่ถูกจับผมดึงเธอไปที่ ‘คาเฟ่’ ทันที
“เดี๋ยวก่อน นาย….”
ความสงสัยภายในใจของบอสได้ถูกพูดออกมา
“ฉันไม่ใช่ ด็อปเปิลแกงเกอร์”
“… .”
ไม่ว่ายังไงผมก็มาถึงร้านกาแฟใกล้ๆกับบอส พวกเราจ่ายค่าที่นั่งและ
นั่งลงที่โต๊ะแล้วหันหน้าเข้าหากัน ในที่สุดพวกเราก็อยู่กับแบบ 2 ต่อ 2 ในร้านกาแฟ แต่บอสก็เงียบงัน ผมเองก็ไม่สามารถพูดเองออกมาได้อย่างง่ายดาย แต่ผมไม่อยากหยุดไว้แบบนี้ความสงสัยของผมจะทวีคูณเหมือนเซลล์มะเร็งเพราะงั้นผมต้องทำให้มันถูกต้อง….
“…บอสคุณอยากได้การกาแฟไหม”
…แบบนี้ได้ไหมนะ.
สถานการณ์ไม่ถูกต้อง เวลาก็ไม่ดีเช่นกัน ผมต้องสร้างการสนทนาที่ดีเพื่อโน้มน้าวบอสให้ตอบกลับ ไม่มีใครในโลกที่จะตอบคำถามด้วยความจริงตั้งแต่แรก?
“กาแฟ…?”
“ใช่ เอาอะไรมั้ย”
ผมบังคับตัวเองให้ยิ้มออกมาและเสยผมซึ่งเปียกจากเหงื่อของผมเอง
“ฉันอยากได้อเมริกาโน่”
“โอเค ผมจะสั่งให้นะ”
ผมดึงหน้าต่างคำสั่งอัตโนมัติขึ้นที่โต๊ะและสั่งอเมริกาโน่ จากนั้นผมก็ดำเนินการต่อทันที
“อ่า ใช่แล้ว บอสคุณได้รับรางวัลอะไรบ้างจากการเอาชนะ
ด็อปเปิลแกงเกอร์?”
บอสมองมาที่ผมอย่างสงสัยและตอบสั้น ๆ
“…ลูกแก้วแห่งความคิด”
“โอ้ จริงเหรอ? มันทำอะไรได้บ้างละ?”
“ฉันบอกไม่ได้”
“ฮะ? ทำไม?”
“เพราะ…..นายจะขอมันไปจากฉันแน่ๆ”
“อืม……..ผมเคยทำแบบนั้น..เมื่อ…อะแฮ่ม”
ผมได้รับรางวัลทั้งหมดที่เธอได้รับจากทัวร์นาเมนท์แห่งการต่อสู้ทำให้ผมได้รับ ‘ยาพิษแห่งอารมณ์’ ซึ่งเป็นไอเท็มที่บอสไม่ต้องการจะมอบให้ผม ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง…อย่างไรก็ตามในอีก 45 นาทีข้างหน้าผมยังคงพูดคุยเรื่องไร้สาระไปเรื่อยและไม่เคยพูดถึง ‘เรื่องนั้น’ พร้อมได้แต่หวังว่าสักวันคงมีโอกาส
ผมมันเป็นคนงี่เง่าแบบนี้ละ
*************************************************************************
[ชั้น 8-3 กำแพงด้านตะวันออกของ Crevon]
หลังจากที่ประตูขึ้นสู่ชั้นที่ 9 เปิดขึ้นฝูงมอนสเตอร์จำนวนมากก็หลั่งไหลเข้าสู่ Crevon ทุกวัน ผู้เล่นสามารถหยุดพวกมันไว้ได้จนถึงขณะนี้
แต่เมื่อสงครามยืดเยื้อผู้คนจำนวนมากก็เริ่มจาก Crevon เพื่อปีนหอคอย
เป็นผลให้ระดับบนของราชวงศ์ Crevon อยู่ในความทุกข์จากสถานะที่อ่อนแอของกองกำลังของพวกเขา แต่ในการต่อสู้ป้องกันของวันนี้
มือใหม่ก็เข้ามามีชื่อเสียง เธอมีทักษะอย่างมากจนถึงจุดที่คำว่า
‘มือใหม่’ ไม่เหมาะกับเธอ
“คุณจะรักษาคำสั่งของคุณได้อีกนานแค่ไหน?”
คำถามนี้มาจากรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมของ Crevon เขาชี้ไปที่สิ่งมีชีวิตที่ยืนอย่างมั่นคงเหนือกำแพงปราสาท มอนสเตอร์อัญเชิญซึ่งมีลักษณะคล้ายเต่ายืนเหมือนภูเขาและผิวหนังสีเทาที่แข็งแก่รงของมันนั้นแข็งเหมือนก้อนหิน
ตอนนี้การต่อสู้สิ้นสุดลงแล้ว แต่ในระหว่างการต่อสู้มันมีความว่องไวกว่าตัวอื่นๆ บางครั้งมันจะจัดการกับศัตรูด้วยร่างกายอันมหึมาของมันและทำลายกลุ่มที่รวมตัวกันอยู่ บางครั้งมันก็อ้าปากกว้างแล้วปล่อย
‘ลมหายใจเยือกแข็ง’ ซึ่งจะทำให้ศัตรูทั้งหมดไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ออกมา
“การอัญเชิญที่ทรงพลังนั้นยากที่จะรักษาสภาพเอาไว้ได้นาน”
“…หากตรงตามเงื่อนไขบางประการ มันสามารถอยู่ได้อย่างถาวร”
อาแฮอิน ตอบเบาๆเพราะความพยายามอย่างต่อเนื่อง
– การฝึกอบรมและการทำสมาธิ – เธอฟื้นฟูความสามารถของเธอได้
ครึ่งหนึ่งแล้วและสามารถอัญเชิญก็กลัยมาสู่ระดับสูงแล้ว
“ถาวร…?”
แต่รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมไม่กล้าเชื่อคำพูดของเธออย่างง่ายดาย Crevon มี ‘โรงเรียนจอมเวทย์’ 7 ที่ทำหน้าที่คล้ายกับหอคอยเวทมนต์ของโลก – มีผู้เล่นเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เก่งกว่าพวกเขา
– และเขารู้ว่า ‘การอัญเชิญ’ เป็นสนามแห่งเวทมนตร์ที่ล้าหลังใน
ยุคปัจจุบัน
“สิ่งที่ฉันหมายถึงคือถ้าคุณสามารถวางหินมาน่าใกล้กับเต่าสีดำที่ฉันเรียกออกมา ฉันสามารถเรียกเขาได้ตลอดทั้งวัน”
เต่าคะนอง เช่นเดียวกับ มังกรฟ้า 1/4 ผู้พิทักษ์ Crevon จากเทพนิยายตะวันออกและสิ่งมีชีวิตในตำนานเป็นสัตว์เทพท่ามกลางสัตว์ที่ถูกอัญเชิญระดับสูง แม้ว่ามันเป็นสมาชิกที่อ่อนแอที่สุดของผู้พิทักษ์ทั้ง 4 แต่ก็เป็นเพื่อนสนิทของ อาแฮอิน นับตั้งแต่ที่เธอเรียกเขาออกมาได้เป็นครั้งแรกในช่วงต้นยุค 2000 ของเธอ
“โอ้! นั่นมันช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ใช่เลย”
“แต่ในกรณีนั้น-“
“คุณสามารถพูดคุยกับฉันเกี่ยวกับรายละเอียดได้เลย”
ยูยอนฮา ยิ้มและแทรก อาแฮอิน กับการสนทนาของรัฐมนตรี เธอได้ฟังพวกเขาอย่างเงียบๆและก้าวขึ้นเมื่อเธอรู้สึกว่าการเจรจากำลังจะไปยังขั้นตอนต่อไป
“พวกเราจะต้องหารือเกี่ยวกับข้อกำหนดโดยละเอียด พวกเราไม่ได้เป็นอาสาสมัครทำงานนะ”
คำพูดของเธออ่อนโยน แต่ตรงประเด็นในความตั้งใจของพวกเธอ รัฐมนตรีจ้องมองที่ ยูยอนฮา จากนั้นศึกษาใบหน้าของ อาแฮอิน
อาแฮอิน เองก็พยักหน้าด้วยเช่นกัน
“ฉันเข้าใจแล้ว ถ้างั้นเข้าไปในพระราชวังเพื่อพูดคุยกันต่อไปเถอะ”
“พระราชวัง อธารอส….เป็นเกียรติอย่างยิ่ง”
เมื่อได้ยินคำพูดของ ยูยอนฮา เสียงหัวเราะก็ดังมาจากปากรัฐมนตรีและเขาก็เรียกรถของเขา ในไม่ช้ารถม้าจาก 1 / 3 แบรนด์รถม้าที่ใหญ่ที่สุดของ Crevon ‘แบร์นเลก’ และม้าที่ยอดเยี่ยมทั้ง 3 นั้นมีความแข็งแกร่งเท่ากับม้า 300 ตัวรวมกันเป็นสายลม
“เชิญเข้าไปนั่งได้เลย”
“พวกเรากำลังจะไปแล้วเหรอ?”
“ แน่นอนทำไมละ”
ยูยอนฮา และ อาแฮอิน ขึ้นรถม้า ต้องขอบคุณเวทมนต์แห่งการขยายพื้นที่ ภายในรถจึงมีพื้นที่กว้างขวางกว่าอย่างน้อย 3 เท่าเมื่อมองจากด้านนอก แน่นอนว่าการขับขี่นั้นสะดวกสบายมาก ผู้หญิง 2 คนคือ
อาแฮอิน และ ยูยอนฮา นั่งเคียงข้างกันและจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง รถเริ่มเดินทางอย่างราบรื่น ยูยอนฮา เริ่มไตร่ตรองเกี่ยวกับสิ่งที่และสิ่งที่จะไม่ยอมแพ้ในระหว่างการต่อรองกับราชวงศ์ในขณะที่
อาแฮอิน ได้เปิดชุมชน ‘โจรที่เรียนรู้ที่จะขโมยเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด’ สุภาษิตนั้นพอดีกับอาแฮอินอย่างสมบูรณ์ ชุมชนเป็นโลกใหม่ของ
อาแฮอิน ที่ไม่เคยใช้โซเชียลมีเดียมาก่อนบนโลก
AhHaeInHaeIn : 「ผู้เล่น พลาโบ คือ…เฮฮามาก…ㅎㅎ…
ฉันคิดว่า…ปุ่มท้อง…กำลังจะ…แตก…เหมือนกัน! …ㅋㅋ」
ในฐานะที่เป็น ยูยอนฮา ดู อาแฮอิน เขียนความคิดเห็นข้างต้นเป็นความคิดฉับพลันข้ามใจของเธอ ‘เธอดูเหมือนวัยรุ่นเมื่ออยู่ข้างนอกแต่จริงๆอยู่ในวัย 30 ปี’
“อืม เจ้าหญิง อาแฮอิน”
เมื่อไม่นานมานี้ คิมฮาจิน ได้ถามคำถามกับเธอ
“หืม? เกิดอะไรขึ้น?”
ถ้ามีคนบอกว่าเธอรู้จักอาจารย์ที่เก่งในเรื่องเวทมนตร์ แต่ก็สามารถเก็บความลับและซื่อสัตย์เอาไว้ได้ เป็นเมื่อก่อนเธอคงว่า ‘ไม่มี’ ท้ายที่สุด
คนที่เข้มแข็งก็ก็ไม่อาจซื่อสัตย์ได้ในเวลาเดียวกันได้ อย่างไรก็ตาม …
“คุณมีแผนจะรับลูกศิษย์ไหม?”
“…ลูกศิษย์?”
อาแฮอิน ขมวดคิ้วด้วยคำถามฉับพลัน
“ใช่ ฉันรู้ว่ามันฉับพลัน แต่ความคิดนี้เพิ่งปรากฏในจิตใจของฉัน
อ้อมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย แค่เพื่อนของฉันคนหนึ่งบอกฉันว่าเขาเจอจอมเวทย์ที่มีพรสวรรค์สูงมาก”
“………………”
อาแฮอิน ไม่ตอบและก็จ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ผู้หญิงตัวเล็กที่มีหัวเล็กโน้มตัวเข้าหาหน้าต่างรถอย่างระแวดระวัง จากมุมมองของผู้อยู่ใกล้ๆเธอดูเหมือนสาวน้อยน่ารัก ‘ไม่เป็นไร เธอต้องไม่เป็นไร’ ยูยอนฮา ตัดสินใจเลิกคิดโดยไม่คิดมาก ทันใดนั้น อาแฮอิน ก็พึมพำ
“…ฉันไม่ยอมรับ ศิษย์”
“อืม ใช่ ฉันเข้าใจแล้ว.”
ยูยอนฮา ถอยกลับโดยไม่ลังเล แต่ อาแฮอิน ยังคงจ้องมองที่ ยูยอนฮา เธอดูค่อนข้างไม่พอใจและ ยูยอนฮา ตระหนักว่าเป็นเพราะเธอไม่ได้ถามว่า ‘ทำไม’
“ถ้าคุณไม่รังเกียจ ฉันจะถามคุณว่าทำไม”
“เฮ้ออออออออออ….”
เธอถอนหายใจด้วยการแกล้งทำและมองดูออกไปไกลๆ
“ฉันเคยมีลูกศิษย์”
ดวงตาของเธอระลึกถึงอดีตเมื่อ 10 ปีที่แล้วเมื่อเธอยังดูอ่อนวัย เมื่อก่อนเธอมีลูกศิษย์
“ศิษย์นั่นเป็นปีศาจในตอนนี้”
“………”
ยูยอนยอนพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม มันเกิดขึ้นบ่อยครั้ง จอมเวทย์ที่หมกมุ่นอยู่กับการศึกษาและการวิจัยได้สัมผัสกับการล่อลวงของปีศาจได้อย่างง่ายดาย ด้วยเหตุนี้กฎหมายจึงกำหนดให้มี
‘อุปกรณ์ตรวจจับพลังงานปีศาจ’ ในหอคอยเวทมนต์ทุกแห่งและในบ้านของจอมเวทย์ระดับ 5 ดาวขึ้นไป
“ฉันขอโทษ. ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนั้น”
“…ไม่มีปัญหา. แต่จอมเวทย์คนนี้มีความสามารถขนาดไหนกันถึงทำให้เธอขอให้ฉันสอนเขา”
“ก็ดี จากที่ฉันรู้…จอมเวทย์คนนี้จะขึ้นไปแข่งขันกับคุณได้ภายใน 5 ปี”
แน่นอนว่าคิมฮาจินไม่ได้พูดอะไรแบบนั้น ยูยอนฮา แค่คิดว่าถึงเวลาที่สมควรแล้วอยากยั่วยุเธอซะหน่อย
“ช่างชั่วร้ายเหลือเกินนะเธอ”
แต่ อาแฮอิน ทำรอยยิ้มเหมือนผู้ใหญ่
“ใช่แล้วมันฟังดูค่อนข้างไร้สาระ”
‘ตอนแรกก็คิดว่ามันไม่ได้ผลกับ อาแฮอิน จอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่อยู่เหนือระดับ 7 ดาว แต่เหยื่อก็ติดกับแล้วสิ…’ …รถม้ายังคงนิ่งสงบต่ออีก 5 นาที
“เพื่อนของเธอชื่ออะไร”
ทันใดนั้น อาแฮอิน ก็พูดขึ้นมาเหมือนแกล้งถาม ยูยอนฮา ระงับรอยยิ้มเอาไว้และตอบเธอ
“โอ้ ขออภัย? นั่นเป็นความลับ เขามีสิทธิ์ที่จะได้รับความเป็นส่วนตัวของตัวเอง”
“…………”
อาแฮอิน พยักหน้าโดยไม่พูดอะไร จอมเวทย์ระดับ 8 ดาวผู้ซึ่งกำลังจะกลายเป็นจอมเวทย์ 9 ดาว พักคางของเธอไว้บนมือราวกับคิดคำพูดของ ยูยอนฮา
“อืมมมมม 5 ปี งั้นเหรอ?”
จากนั้นเธอก็เยาะเย้ยและบ่น
“5 ปี….ที่น่าสนใจ”
“…เฮ้ออออออออออออออออ”
ถัดจากเธอ ยูยอนฮา ยิ้มอย่างเงียบๆ ดูเหมือนว่าเธอจะประสบความสำเร็จในการอนุญาตคำขอของเขาอีกครั้ง
***********************************2*************************************
YOU MAY ALSO LIKE
