The Novel’s Extra - ตอนที่ 379

บทที่ 379 การสลับปริศนา (5)

 

มีหลายสิ่งที่เขาอยากจะพูดออกมา แต่เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน

เขาคิดไว้แล้วว่าจะเจอเธอสักวัน เขาไม่ได้วางแผนจะวิ่งหนีไปตลอด

แต่เขาไม่ได้เตรียมคำพูดหรือข้ออ้างอะไรเอาไว้เช่นกัน

 

“…ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

 

เธอมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะพูดกับคนตรงหน้าและในที่สุดเขาก็ทักทายธรรมดาๆกับเธอ เธอมีความรู้สึกมากมายที่เธออยากจะระบายออกมา แต่ความคิดของเธอก็สั่นคลอน เธอต้องการเวลาเพื่อแยกแยะพวกมันออกจากัน

 

“นายพูดถูก ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

 

เธอมองดูผู้ชายที่เธอชอบ

 

– อารมณ์จากหัวใจของเธอ

 

– ความรักที่เธอมีต่อเขา

 

– คำถามของเรื่องราวต่างๆ

 

– ความเกลียดชัง

 

– ความอยากเอาชนะอันรุนแรง

 

เสียงจากดาบของเธอทำให้บรรยากาศที่น่าอึดอัดใจลดลงครึ่งหนึ่ง

 

เธอชี้ไปที่เขาด้วยดาบยาวของเธอ เธอยกดาบของเธอขึ้นมาเพื่อต่อสู้ชายผู้เคยบอกว่า ‘ดาบเหมาะกับเธอมากกว่าธนู’ ใบหน้าที่เฉยเมยของเขาถูกจารึกลงในจิตใจของเธอ และตอนนี้ใบหน้าของเขาอยู่ที่ปลายดาบของเธอ

 

“ฉันมี…คำถามมากมายที่อยากถาม”

 

เธออยากฟังคำตอบ แต่ก้อนในคอทำให้เธอไม่สามารถพูดออกมาได้

 

“………….”

 

เขามองตรงไปที่ดวงตาของเธอ มีหลายอย่างที่เขาไม่ได้บอกเธอและเขาไม่สามารถบอกเธอได้ เพราะสิ่งที่เขาไม่สามารถพูดได้ในอดีตเขาก็ไม่สามารถพูดได้ในปัจจุบัน มันอาจดูเหมือนว่าเขาขี้ขลาดแต่เขาต้องทำแบบนี้ไม่งั้นเขาจะต้องหลงทางระหว่างโลกทั้ง 2 ใบนี้

 

“ฉันคิดถึงมันทุกคืน”

 

และเพราะเธอยกดาบขึ้นมา พลังเวทมนต์ของเธอก็เกาะติดกับคมดาบ กระแสพลังเวทย์มนตร์โหมกระหน่ำทุกทิศทาง

 

“แน่นอนฉันไม่ใช่คนที่ฉลาดอะไร และฉันก็ยังนึกไม่ออกแม้แต่ในคืนนี้”

 

น้ำตาไหลอาบแก้มของเธอ

 

“ฉันยังไม่เข้าใจ”

 

เธอไม่พูดอะไรมาก ประโยคหลายพันประโยคถูกรวมเข้าเป็นหนึ่งเดียว

อารมณ์ที่ท่วมท้นถูกขังอยู่ในประโยคเดียว

 

“ดังนั้นบอกฉันมาในแบบที่ฉันเข้าใจ”

 

ความตั้งใจแน่วแน่ของเธอถูกยึดมั่นในดาบที่เธอถือ

 

“พูด.”

 

“… .”

 

เขาเข้าใจเธอ แต่เขารู้จากการไตร่ตรองอย่างลึกซึ้งและความปวดร้าวทางจิตใจซึ่งเริ่มจากช่วงเวลาที่พวกเขาเจอกันอีกครั้งสิ่งเดียวที่เขาสามารถพูดได้ในตอนนี้คือ …

 

“รอก่อนนะ.” …คำพูดที่แสนขี้ขลาดนี้

 

“รออะไรอีก?”

 

เธอหัวเราะออกมา เธอมึนงงไปหมด ชีวิตของเธอช่างลำบากเหลือเกิน เธอไม่รู้สึกเหมือนมีชีวิตอยู่และเธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่เช่นกัน เธออยากใช้ชีวิตของตัวเอง แต่เธอไม่อยากรอ รอให้เขาบอกความจริงกับเธอซักวัน

 

“นายจะหนีไปแบบนี้อีกแล้วเหรอ”

 

เธอกัดฟัน ความเศร้าใจทำให้เธอปวดร้าว พ่อของเธอพร้อมที่จะละทิ้งทุกอย่างแม้แต่ แดฮยอง เพื่อเธอ ถ้าความโกรธทำให้เธอตาบอดเธอสามารถไปบอกกับ พ่อหรือว่าปู่ของเธอไม่นานเธอจะได้พบคิมฮาจินและฉีกร่างของเขาออกจากกัน แต่เธอปฏิเสธที่ทำแบบนั้นและทนทุก อย่างเอาไว้เพียงคนเดียว เธอแบกรับทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นความโกรธความเศร้า ความรัก ความเกลียดชังของเธอบนไหล่ของเธอ เพียงเพื่อให้เธอสามารถ…ได้ยินเขาบอกความจริงในสักวันหนึ่ง

 

“ฉันไม่ได้วิ่งหนี”

 

เขาตอบอย่างใจเย็นด้วยเสียงที่เธอยังคงจำได้

 

“…ถ้างั้นเอาอาวุธของนายออกมา ฉันจะเอาชนะนายและบังคับให้นายบอกความจริงออกมา ฉันจะ”

 

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอเขาหยิบปืนออกมา เธอพยักหน้าอย่างหนักแน่น

 

“ดีมาก ทีนี้ฉันจะฆ่าแกซะ”

 

เสียงเย็นชาดังขึ้น เธอลดความยาวของดาบลงในแนวทแยง เปรี้ยง…พลังเวทมนต์ที่ไม่สามารถต้านทานได้พรั่งพรูออกมาจากร่างของเธอพลังเวทมนต์และคมดาบ ตอนนี้เธอพร้อมที่จะโจมตีในเวลาไม่กี่วินาที

ต่อจากนี้

“เธอไม่ควรพูด แบบนั้นนะ”

 

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ร่างกายของเธอก็กระโจนเข้าใส่ จิตสังหารของเธอนั้นออกมาจากจริงใจและพลังเวทมนต์ในดาบของเธอก็เปลี่ยนรูปร่าง

 

วูบบบบบบบบบบบบบบ…

 

คมดาบลุกโชนอย่างเงียบๆ ขณะที่มันเคลื่อนที่ไปทางด้านข้างของเขา แต่บาเรียของเอเธอร์ขัดขวางเส้นทางของมันเอาไว้ เอเธอร์ ที่ไม่มีรูปร่างดูดซับพลังเวทมนต์ของเธอผ่าน ‘การสกัด’ แต่เธอก็ไม่ได้ตกใจกับมัน

เธอไม่มีเวลาคิด เธอยังคงแกว่งดาบของเธอ 1 ครั้ง 2 ครั้ง 3 ครั้ง…

การโจมตีที่บ้าบิ่นเต็มไปด้วยอารมณ์ พวกมันไม่เหมาะที่จะเรียกว่าทักษะดาบ เธอกรีดเพื่อที่เขาจะได้ไม่สังเกตเห็นน้ำตาไหลบนแก้มของเธอ การโจมตีของเธอเทสาดลงมาเหมือนสายฝน

 

ตู้มมมมมมม,ตู้มมมมมมม,ตู้มมมมมมม,ตู้มมมมมมม….

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงครวญครางก็ดังขึ้น เธอกลั้นลมหายใจและหยุดลง

 

“……!”

 

จากมุมมองคนนอกนอกเหนือจากใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ

ก็สามารถเห็นชายคนหนึ่งที่ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

ร่างของเขาเหมือนผ้าขี้ริ้วและแชนายอนก็รู้ตัวว่าปืนในมือของเขาไม่ได้ยิงออกมาเลยแม้แต่ครั้งเดียว เธอจ้องที่เขาอย่างว่างเปล่า ความคิดของเธอไม่อาจคาดเดาราวกับสมองของเธอแข็งค้าง มือของเธอสั่น ทำไม!!

เป็นเพราะเธอทำร้ายเขางั้นหรอ…แต่ไม่นานเธอก็กำด้ามดาบไว้แน่น

 

“นายมันขี้ขลาด!”

 

คราวนี้เธอไม่ถอยออกมา เธอฟันดาบใส่ชายคนนี้อย่างเมามันซึ่งตอนนี้กำลังนอนอยู่บนพื้น

 

ตู้มมมมมมมมมมมม-!

 

ดาบซึ่งหักเลี้ยว 180 องศาตรงหน้าเขามันมีพลังทำลายล้างสูงมาก

เขายกแขนขึ้นและพยายามหยุดดาบเอาไว้

 

– แกร็ก

 

แม้จะเป็นการป้องกันของ เอเธอร์ แต่แขนของเขาก็หักครึ่ง

 

“…ทำไม!”

 

เธอตะโกนและเตะเขา เตะลงบนท้องของเขาและเขาก็ถูกอัดลอยไปไกล

ภาพที่เขาถือหน้าอกของเขาขณะที่เขานอนอยู่บนพื้นเป็นเรื่องภาพที่

น่าสมเพช แต่เขาคลานขึ้นมาเพื่อยืนขึ้นต่อหน้าเธออีกครั้ง เธอเกลียดแบบนี้ ดังนั้นเธอเลยฟันดาบใส่เขา มือของพวกเขาพันกันและร่างกายของพวกเขาก็เช่นกัน พื้นแข็งด้านล่างกลายเป็นแอ่งน้ำ…และในที่สุด

 

“แฮกกกกก….แฮกกกกกก”

 

เธอหายใจอย่างหนักขณะที่มองดูเขา เขาอยู่ข้างล่างเธอในสภาพ

ทรุดโทรมและดาบอยู่ในมือของเธอ การต่อสู้สิ้นสุดลง แต่เธอก็ยังคงโกรธแค้นไม่เปลี่ยนแปลง

 

“…แกมันก็แค่ไอ้สารเลว”

 

เสียงของเธอสั่นไหวเต็มไปด้วยความโกรธและเธอก็จับเขาไว้ที่คอ

 

“นายคิดว่าการแบบนี้จะทำให้ฉันยกโทษนายงั้นเหรอ? แค่ให้ฉันอัดนายแค่นี้ นายมันเลว…”

 

ขณะที่เขามองดูเธอบ่นเต็มไปด้วยความเครียดแค้น ผมไม่เคยขอให้เธอให้อภัยหรือแม้แต่จะขอโทษได้ แต่อย่างน้อยผมก็สามารถช่วยเธอให้ได้ฆ่าผมได้อย่างน้อยก็ 1 ครั้ง เขารู้สึกโล่งใจด้วยความคิดและรังเกียจ

ตัวเองที่คิดเช่นนี้

 

“… .”

 

“นายรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นตอนที่ฉันคิดถึงนาย”

 

เธอร้องไห้ออกมาอย่างต่อเนื่อง

 

“หน้าอกมันแน่นไปหมดและหัวใจของฉันมันเจ็บปวด ฉันอยากเจอนาย แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันอยากที่จะเชื่อใจนาย แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันเกลียดนายมากพอที่จะฆ่านายด้วยมือของฉันเอง แต่ฉันทำไม่ได้

นายทำร้ายฉันมากขนาดนี้ แต่ฉันก็ยังอยากอยู่กับนาย….นายทำอะไรกับฉันลงไป….”

 

เธอหยิบดาบขึ้นมาจากพื้นแล้วยกขึ้นสูง ตอนนี้หัวใจของเขาอยู่ที่

ปลายดาบของเธอ เพียงแค่เธอออกแรงอีกนิดเดียวและความสัมพันธ์ที่เลวร้ายของพวกเขาก็จะสิ้นสุดลง แต่ความจริงข้อหนึ่งทำให้เธอลังเลใจ

ความตายบนชั้นที่ 20 เป็นความตายที่แท้จริง

แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็…

 

“ฉันฆ่านายได้ ฉันทำได้!”

 

เธอร้องไห้ขณะที่มองคิมฮาจินราวกับกำลังขอให้เขาหนีไปซะ แต่ดวงตาของคิมฮาจินกับจับจ้องอยู่ที่เธอ

 

“…………..!!!!!!”

 

เสียงร่ำไห้ดังก้อง

 

เธอแทงดาบของเธอลงไปอย่างแรง

 

ชึกก-!

 

ความเงียบงันเข้ามาแทนที่พายุอันรุนแรง

 

แฮกกก…แฮกกกก….

 

ลมหายใจเล็กๆบางๆดังขึ้น

—————–2——————-

“บ้าที่สุด.”

 

เธอปล่อยดาบลงไปแล้วล้มตัวลง

 

หน้าผากของเธอแตะหน้าอกอันอบอุ่นของเขา

 

“ไม่มีทาง…ไม่มีทางที่ฉันจะฆ่านายได้….”

 

คำพูดนั้นทะลุหัวใจเขา ร่างของเธอสั่นไหวในอ้อมแขนของเขาและร้องไห้ออกมาอย่างเศร้าโศก

 

“นายมันตัวเลวร้ายที่ขี้ขลาด….”

 

เสียงแหบแห้งออกมาจากปากของเธอร่างกายเล็กที่สั่นเบาๆใน

อ้อมแขนของเขาเกือบจะทำให้จิตใจของเขาแตกสลาย มันสั่นคลอนจิตใจของเขาอย่างใหญ่หลวง

 

*************************************************************************