The Novel’s Extra - ตอนที่ 396

บทที่ 396 ความตายครั้งแรก (2)

 

[ชั้น 8-3 Crevon, ปราสาทราชวงค์ อราธอส]

 

“ฮัดชิ้ว!”

 

จินซาฮยอค จามเสียงดังขณะดื่มชา ‘มีใครพูดถึงฉันเหรอ?’ เธอเช็ดจมูกด้วยมือของเธอแล้วหยิบถ้วยน้ำชาของเธอมาดืมต่อ

 

“ว่าแต่จริงเหรอที่ คิมฮาจิน โจมตี Pandemonium?”

 

“ใช่แล้ว ข่าวใหม่ล่าสุดคือ ทุกอย่างจบภายในเวลาแค่ 3 ชั่วโมง”

 

เบลล์ตอบอย่างแดกดัน แต่จินซาฮยอคสีหน้าเธอเย็นชา การเยาะเย้ยถากถางและการหยอกล้อแทบจะทำอะไรเธอไม่ได้เลยในตอนนี้

อาจเป็นเพราะเธอประสบความอับอายมากเกินไป ทำให้เธอไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องแบบนี้อีกแล้ว

 

“ว่าแต่ ซาฮยอค สถานการณ์ TP ของเธอเป็นยังไงบ้าง”

 

“ฉันเกือบจะได้ครบแล้ว”

 

ปัจจุบันเธอมี TP ทั้งหมด 100,000 อีกเพียงเล็กน้อยในที่สุดเธอก็สามารถปรับปรุงคุณสมบัติที่เป็นเฉพาะของเธอได้แล้ว

 

“เธอจะไม่เรียนรู้ทักษะอะไรเลยเหรอ?”

 

“ฉันไม่สามารถรักษาความสามารถขั้นสูงสุดและทักษะที่เป็นเฉพาะของฉันเอาไว้ได้เพราะฉันเคยตายไปแล้ว”

 

หากผู้เล่นเสียชีวิตแม้แต่ครั้งเดียวภายในหอคอยทักษะขั้นสูงสุดและทักษะเฉพาะก็ไม่สามารถเอาออกไปได้ และในความเห็นของ

จินซาฮยอค ทักษะอื่นๆนอกเหนือจากทักษะขั้นสูงสุดและทักษะเฉพาะล้วนน่าเบื่อมากดังนั้นเธอจึงไม่รู้สึกว่าเธอต้องการมัน

 

“อืม นั่นเป็นเรื่องจริง เธอกับรุมิ ตายแล้ว”

 

เบลล์พยักหน้าและดื่มชาของเขา

 

“ว้าว~ นี่รสชาติดีเลยนี่น่า”

 

ชาดำของราชวงศ์มีรสหวานไม่น่าแปลกใจเลยเพราะมันเป็นชา Lv.5

 

“ฉันจะเอาของเหล่านี้ติดตัวไปด้วย…เอ๊ะ?”

 

ทันใดนั้นความรู้สึกแปลกๆก็ส่งพลังกระแสไฟฟ้าไปทั่วร่างกายของเขา

นี่ไม่ใช่สัญชาตญาณ แต่เป็น [ทักษะพื้นฐาน  – ติดตาม] ของเขา ทันใดนั้นใบหน้าของเบลล์ก็เปลี่ยนไป

 

“อะไร?”

 

จินซาฮยอค ถามพร้อมกับถ้วยน้ำชาในมือของเธอ

 

“…ซาฮยอค.”

 

เมื่อเธอได้ยินเสียงอันเคร่งขรึมของเขาจินซาฮยอค ก็คิดทันทีว่า

‘ไอ้พวกนี้กำลังหลอกฉันอีกแล้ว’

 

“นายกล้า….”

 

จินซาฮยอค เริ่มพูดแต่เธอก็ยังคงมองไปด้านหลัง แน่นอนว่าคิมฮาจินไม่ได้อยู่ที่นั่น เธอตรวจสอบหน้าต่างเพื่อให้แน่ใจ แต่เขาก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นเช่นนั้นใบหน้าของ จินซาฮยอค ก็บิดเบี้ยวอย่างชั่วร้าย

 

“ฉันไม่ได้บอกนายเหรอว่าอย่างมาใช้กลอุบายแบบนี้กับฉัน”

 

“เธอยังมีระฆังที่ฉันให้เธอครั้งสุดท้ายใช่มั้ย”

 

อย่างไรก็ตามเบลล์ยังคงจริงจังอยู่ จากนั้น จินซาฮยอค ก็รู้ว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น เธอไขว้แขนแล้วถามกลับ

 

“…ระฆังอะไร?”

 

“สิ่งที่ฉันเคยให้เธอก่อนหน้านี้”

 

“อะไร อย่าบอกนะว่ากระดิ่งแมว”

 

“ ใช่แล้ว”

 

[Lv. 6 กระดิ่งแมว]

 

ไอเท็มนี้อนุญาตให้เจ้าของตรวจสอบสถานะทางกายภาพของ

เป้าหมายไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน หากเป้าหมายของเธอ

 

– คิมฮาจิน –

 

เมื่ออยู่ใกล้ระฆังนั้นก็จะเรืองแสงสีฟ้าและหากเป้าหมายกำลังใกล้เข้ามาระฆังก็จะเรืองแสงสีแดง เสียงระฆังดังขึ้น 6 ครั้งเบลเอามาให้เธอเพื่อที่เธอจะได้หลับอย่างสงบ

 

“ใช่แล้ว มันเป็นยังไงเหรอ”

 

“…เอามันออกมา.”

 

จินซาฮยอค ขมวดคิ้ว แต่ทำตามที่เธอบอก ระฆังตอนนี้เป็นสีดำสนิท ทันทีที่เบลล์เห็นมันเขาก็ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น ในเวลาเดียวกันเขาก็สับสน นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาเคยคาดคิดเอาไว้

 

‘ทำไม ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้?’

 

“บ้าจริง…….ตอนนี้มันเป็นสีดำไปหมด มันหมายความว่ายังไง?”

 

มันไม่ใช่สีแดงหรือสีน้ำเงิน

 

เบลล์ตอบคำถามของ จินซาฮยอค อย่างงุนงง

 

“ฉันคิดว่า…คิมฮาจินตายแล้ว”

 

“…เอ๊ะ………อะไรนะ?”

 

จินซาฮยอค เป็นคนที่ประหลาดใจที่สุด นิ้วของเธอพันแน่นอยู่รอบถ้วยน้ำชาคลายตัวและถ้วยหมุนเป็นวงกลมขณะที่มันตกลงสู่พื้น

 

เพล๊ง

 

– ชิ้นส่วนของถ้วยที่แตกและน้ำชาที่อยู่ภายในหกอยู่พรมทั่วพรม

แต่ทั้งคู่ก็ไม่แคร์อะไรเลยแม้แต่น้อย

 

“อะไรกัน นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?”

 

จินซาฮยอค จ้องมองที่เบลล์แล้วพูดต่อ

 

“ทำไม…..ทำไม…..ไอ้ลูกหมานั้นถึงตาย?”

 

นั่นมันเป็นไปไม่ได้

 

ตอนนี้เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งพอที่จะจัดการเธอภายในหมัดเดียวใช่ไหม มันไม่สมเหตุสมผลเลย ถ้าเขาจะต้องตาย จินซาฮยอค เชื่อว่าเธอจะคิดผิดอย่างแน่นอน แต่ทำไม?

 

“นายกำลังหลอกฉันอีกแล้วใช่ไหม”

 

“ไม่ ฉันกำลังพูดความจริงในตอนนี้ ดูซิระฆังนั้นเป็นสีดำ”

 

“นั่น….มันก็จริง ทะ….ทำไม ไอ้เจ้าบ้านี้ถึงตายอย่างกะทันหัน!”

 

จินซาฮยอค ตะโกน แต่เบลล์ไม่ตอบนี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวังเช่นกัน

คิมฮาจิน ไม่ใช่คนประเภทที่จะตายได้ง่ายๆแบบนี้

 

“…บัดซบ!”

 

จินซาฮยอค ตะโกนเสียงดังขณะที่เธอเปิด ร้านค้าผู้เล่น เธอซื้อ

[ตั่วกลับสู่โลก] โดยเร็วอย่างไม่มีความลังเล เขาตายจริงเหรอ?

ถ้าอย่างนั้น ใครเป็นคนฆ่าเขา? ใครเป็นคนศัตรูคู่แค้นของเธอ?

เพื่อค้นหาคำตอบจินซาฮยอครีบฉีกตั๋วทันที

 

*************************************************************************

 

[Essence of the Strait สำนักงานหัวหน้าเจ้าหน้าที่ยุทธศาสตร์]

 

มันเป็นช่วงบ่ายที่สงบสุข

 

ยูยอนฮา ทำงานตามปกติเมื่อเธอได้และ คุยสายวิดีโอ

 

– …นั่นไม่ใช่ พี่ชาย

 

นั่นคือสิ่งแรกที่ แชนายอน พูดเมื่อเธอรับสาย

จิตใจของ ยูยอนฮา ทรุดตัวลงเมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่านั้น

 

“อะไรนะ…?”

 

แต่เธอกลับมาใจเย็นอย่างรวดเร็ว แชจินยุน เป็นพี่ชายของ แชนายอน ดูเหมือนเธอจะก้าวหน้าอย่างรวดเร็วกว่าที่ยูยอนฮาคิดเอาไว้ แต่ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่แชนายอนจะจำพี่ชายของเธอได้อย่างละเอียด

 

“เธอกำลังพูดอะไร….”

 

– ฉันเห็นไฟล์แล้วศพในรูปไม่ใช่พี่ชายมีคนเข้าสับเปลี่ยนร่างกายของเขาเป็นคนอื่น

 

“ไม่มีทาง.”

 

– มันเป็นความจริง เชื่อฉันสิ ฉันมั่นใจ.

 

ยูยอนฮา พยายามทำท่าทางตกใจ แต่เธอก็รู้ทั้งหมดนี้อยู่แล้ว ผู้ชายที่เข้ามาแทนที่ร่างกายของแชจินยุน คือ ‘คิมจุงโฮ’ นักเวชนิติวิทยาศาสตร์ที่รับผิดชอบคดีนี้ แชฉินฮยอค สั่งให้เขาเผาศพของ แชจินยุน แต่เขาเลือกที่จะซ่อนมันไว้แทน

 

– นักเวชนิติวิทยาศาสตร์ผู้รับผิดชอบคดีนี้เป็นคนที่ชื่อ คิมจุงโฮ

แต่ฉันไม่สามารถรู้ได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

 

ยูยอนฮา เองก็เคยพยายามหา คิมจุงโฮ มาก่อน แต่เขาก็ไม่ได้ติดเรดาร์เอาไว้ที่ตัวและผู้ให้ข้อมูลที่เธอสั่งให้ติดตามคิมจุงโฮ ก็ถูกฆ่าโดย

แชจูชึล

 

“…จริงๆเหรอ?”

 

– ใช่ เขาหายตัวไปทันทีหลังจากคดีพี่ชายของฉัน แม้แต่ คิมโฮซุบ ก็หาเขาไม่เจอดังนั้นฉันก็เลยวางแผนที่จะตามหาเขา

 

แต่ แชนายอน นั้นแตกต่างกัน แม้แต่แชจูชึลก็คงไม่กล้าฆ่าหลานสาวเพียงคนเดียวของเขา ดังนั้น แชนายอน อาจเป็นเพียงคนเดียวในโลกที่สามารถเจอเขาได้

 

“เธอทำได้มั้ย?”

 

– ได้สิ ตำแหน่งสุดท้ายที่เขารู้จักอยู่ใกล้กับเทือกเขาหิมาลัย ดังนั้นฉันคิดว่าเขาซ่อนตัวอยู่ในภูเขา ผมซื้อตั๋ว Portal แล้ว

 

“………………..”

 

– เมื่อฉันไปแล้วฉันอาจจะไม่สามารถติดต่อกับเธอได้ซักพัก ฉันจะโทรไปบอกเธอว่า ฮุฮุ ตอนเจอแล้วก็แล้วกัน

 

แชนายอน ยิ้มอย่างกล้าหาญจากอีกด้านหนึ่งของหน้าจอ แต่การได้เห็นเพื่อนของเธอแบบนั้นทำให้ยูยอนฮาหนักใจ

 

– เอ๊ะ ฉันต้องไป บาย.

 

แชนายอน พูดก่อนที่ ยูยอนฮา จะได้พูดอะไร สิ่งสุดท้ายที่เธอเห็นคือประตูสู่อินเดีย

 

“เฮ้ออออออออออออออ….”

 

ยูยอนฮา ถอนหายใจลึกๆขณะที่จ้องมองหน้าจอที่ว่างเปล่า เธอถอนหายใจอย่างหนัก

 

*************************************************************************

 

[Pandemonium, ภาคตะวันออก]

 

การวิวาทสั้นๆเกิดขึ้นก่อนพระอาทิตย์ตกดิน ผ่านไปเพียงประมาณ 1 วินาทีเท่านั้น การต่อสู้ด้วยความเร็วสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็วและบอสยืนนิ่งงันพร้อมถือแขนแมลงในมือของเธอ แม้ว่าเธอจะได้รับชัยชนะ

แต่แขนนี้ไม่ได้เป็นรางวัล เธอพยายามที่จะตัดแขนข้างหนึ่ง แต่ก็ไม่สามารถป้องกันมันได้อย่างสมบูรณ์

 

“… .”

 

เธอพยายามมองสิ่งที่หลงเหลืออยู่ในอาคารที่ถล่ม แสงตะวันของพระอาทิตย์ตกลงอย่างช้าๆมีชายคนหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนถนนที่มืดมิด แต่มนุษย์คนนี้ไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นมนุษย์อีกต่อไป ทุกอย่างตั้งแต่หัวไหล่ถึงกระดูกเชิงกรานของเขาถูกผ่าครึ่งรวมถึงหัวใจของเขา เขากลายเป็นศพอย่างไม่ต้องสงสัย

 

“….”

 

อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถละทิ้งความหวังได้ เธอไม่สามารถยอมรับได้ว่าเขาตายแบบนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นในทันทีและทุกอย่างมันรู้สึกเหมือน ความฝัน

 

เธอเดินไปหาเขาแบบไร้เรี่ยวแรง ขาของเธอไม่สามารถขยับได้ตามที่ใจต้องการ เธอเกือบจะล้มลงไปหลายครั้ง แต่ในที่สุดก็มาถึงหน้าเขา

 

แต่ความจริงนั้นโหดร้าย ร่างกายของเขาถูกผ่าครึ่งและเลือดไหลออกมาทั่วร่างกายของเขา เธอมองเขาด้วยความงุนงงและคร่ำครวญต่อหน้าเขา

 

เธอไม่คิดอะไรอีกแล้ว มีเพียงมือของเธอเท่านั้นที่ยังเคลื่อนไหวอยู่

มือซ้ายของเธอซึ่งสวมแหวนที่เขามอบให้เธอนั้นถูกวางไว้บนหน้าผากของเขา

 

ผิวของเขาเย็นชาจนเธอกลัว เธอกลัวความเย็นชาที่ไม่สามารถเพิกถอนได้นี้ ความกลัวของเธอเปลี่ยนไปเป็นความเจ็บปวดความเจ็บปวดที่ทำให้จิตใจของเธอแตกสลาย

 

“อ่า….อาาาาาาาาาาาาา”

 

เธอตัวสั่นด้วยความเจ็บปวด นี่มันเหมือนในอดีตงั้นเหรอ การสูญเสียใครสักคนก่อนที่จะตระหนักได้ในภายหลังว่าเขา…มีค่าสำหรับฉัน

 

ทันใดนั้นวิสัยทัศน์ของเธอก็เบลอจากนั้นเธอก็รู้ว่าน้ำตากำลังไหลรินบนใบหน้าของเธอ