The Novel’s Extra - ตอนที่ 403

บทที่ 403 ดอกบัวดำ (3)

 

ผมขอความช่วยเหลือจาก จินเซยอน ในการช่วยเพื่อนเหลือของเธอ

สิ่งที่ผมมอบให้เธอเป็นเพียงส่วนหนึ่งของแผนนั้นคือ ม้วนกระดาษ

 

“…?”

 

จินเซยอน เอียงศีรษะของเธออย่างสงสัยอะไรคือ ม้วนกระดาษ ผมอธิบายสั้นๆ

 

“ฉันมี 5 ม้วนที่เชื่อมโยงถึงกัน เขียนบางสิ่งลงในนั้นด้วยพลังเวทมนต์และมันจะปรากฏต่อหน้าผู้อื่นเช่นกัน”

 

จินเซยอน เงยหน้าขึ้นและมองมาที่ผม ดวงตาของเธอเปล่งประกาย

 

“นายหาของแบบนี้มาได้ยังไง”

 

ไอเท็มทั้งหมดยกเว้นเครื่องแต่งกายและอุปกรณ์น่าจะถูกเอาออกไปเมื่อผู้เล่นเข้าสู่โคลอสเซียมเป็นครั้งแรก นอกจากนั้นผู้เล่นถูกแบนจากการใช้ Community และบริการระบบอื่นๆเมื่อพวกเขาเข้าสู่

หอคอยราชาปีศาจทำให้จำเป็นต้องกำหนดวิธีการสื่อสารกับผู้อื่นเมื่อพวกคุณอยู่ที่นี่

 

“ฉันสร้างมันขึ้นมาเอง”

 

“อะไรนะ…ขออีกที?”

 

ความสามารถพิเศษของผม [เวทมนต์ 4 ธาตุ] การทำม้วนกระดาษด้วยทักษะนี้เป็นเพียงเศษเค้กเท่านั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผมใช้พลังเวทย์ของรอยสัก

 

“เพื่อนของเธอน่าจะรู้จักพลังเวทมนต์ของเธอดี เธอต้องอธิบายแผนของพวกเราให้พวกเขาฟัง”

 

พลังเวทมนต์ทำงานเหมือนลายนิ้วมือ แผนคือให้จินเซยอนเขียนข้อความโดยใช้พลังเวทมนต์ของเธอซึ่งจะส่งไปยังสมาชิกคนอื่นๆ

เมื่อพวกเขาจำพลังเวทมนต์ของเธอได้แล้วมันก็ไม่ยากที่จะโน้มน้าวพวกเขา

 

“แต่สำหรับแผนนี้ พวกเราจะต้องส่ง ม้วนกระดาษ ให้พวกเขาก่อน”

 

“เธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น”

 

สปาร์ตันจะเป็นคนส่ง ม้วนกระดาษ ผมส่งม้วนกระดาษที่เหลือให้

สปาร์ตันที่อยู่ใต้เสื้อคลุมของผม มันส่งม้วนกระดาษให้ ไอลีน,

คิมซูโฮ และ อียองอา ตามลำดับ

 

“ฉันเข้าใจแล้ว มันเป็นสัตว์เลี้ยงของนายจริงๆด้วย”

 

“ไม่จำเป็นต้องคุยกัน เขียนข้อความของเธอลงไปก่อน”

 

“อินทรีของนาย หล่อมากจริงๆ”

 

สปาร์ตันแสดงท่าทางเขิยอายตามคำชมของจินเซยอน ผมเลยผลัก

สปาร์ตันลงไปในช่องว่างขนาดใหญ่ใต้เสื้อคลุมของผม

 

*************************************************************************

 

[กรุงโซล – หอคอยสมาคมฮีโร่]

 

ฝูงชนจำนวนมากรวมตัวกันที่สนามหน้าของสมาคมฮีโร่องค์กรระหว่างประเทศที่รับผิดชอบในการแต่งตั้งและจัดการฮีโร่ทั่วโลก

 

ฝูงชนที่เข้าร่วมงานวันนี้น่าประทับใจมาก มันประกอบไปด้วยฮีโร่และดาราผู้โด่งดัง,เจ้าหน้าที่สมาคม,หัวหน้ากลุ่มบริษัท,ผู้นำของกิลด์ ฯลฯ … แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่มาที่นี่เพื่อ ‘แสดงความยินดี’ แต่ก็ยังคงความเป็นทางการและเคารพ ‘พิธีรับตำแห่นงฮีโร่ระดับปรามจารย์’ เป็นตอบรับความรู้สึกที่แท้จริง

 

“เฮ้ออออออออออ… .”

 

นี่เป็นพิธีรับตำแหน่งปรมจารย์คนแรกในรอบ 4 ปี ฮีโร่ที่จะได้รับการเลื่อนตำแหน่งในครั้งนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหัวหน้ากิลด์

‘Essence of the Strait’ ซึ่งเป็นกิลด์ที่ทรงอิทธิพลที่สุดในทุกวันนี้

วันนี้เป็นวันที่ความฝันของพ่อเธอจะเป็นจริง แต่มันไม่เพียงพอที่จะทำให้ ยูยอนฮา รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อย

 

“… .”

 

เธอไม่ลงจากรถลีมูซีนของเธอ เธอยังคงจ้องมอง smartwatch ของเธอ

เธอไม่ได้รับการตอบกลับจากคิมฮาจินมาเป็นเวลา 1 สัปดาห์แล้วและวิดีโอที่ถ่ายโดยโดรนก็ไม่สามารถชัดเจนได้มากไปกว่านี้

 

เธอเฝ้าดูวิดีโอหลายร้อยครั้งแล้วและตอนนี้ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับความจริง ชายในวิดีโอนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าคิมฮาจินและโดน ‘สัตว์ประหลาดรูปร่างมนุษย์” ที่เขาไล่ตามไป….เธอไม่กล้าคิดต่อได้แต่กัดฟันแน่น

 

“ทำไม….”

 

‘…เขาไปคนเดียวเหรอ?’ เธอบอกเขาหลายล้านครั้งแล้วว่าไม่ต้องทนทุกอย่างเอาไว้คนเดียวแล้วทำไม

 

ยูยอนฮา กำกำปั้นของเธอแน่น เธอเล่นวิดีโอบน smartwatch อีกครั้ง ที่มุมของหน้าจอมีคนอีกคนหนึ่งนอกเหนือจากคิมฮาจิน เนื่องจากกระโปรงหน้ารถเธอจึงไม่สามารถบอกได้ว่าคนนี้เป็นชายหรือหญิง

เธอยังไม่สามารถคิดอะไรเกี่ยวกับบุคคลลึกลับนี้ได้เลย

 

“อ่า … .”

 

ตอนนี้มันก็สายเกินไปที่จะรู้ว่าเป็นเขาหรือเธอ ยูยอนฮา ถอนหายใจด้วยความโศกเศร้า

 

ดิ้งๆๆๆๆๆๆ

 

ทันใดนั้น smartwatch ของเธอก็ดังขึ้น เรื่องนี้ทำให้เธอตกใจในระดับที่เธอรับโทรศัพท์โดยไม่ตรวจสอบว่าใครเป็นคนโทรใส

 

“ไง สวัสดี!”

 

– อาาาา~ ยอนฮา ~

 

เสียงที่อยู่อีกด้านของ smartwatch เป็นของแชนายอน

 

– เป็นฉันเอง แชนายอน เธอเป็นยังไงบ้าง ~

 

เสียงร่าเริงของ แชนายอน เหมือนดาบทิ่มแทงจิตใจของ ยูยอนฮา

ยูยอนฮาพูดอะไรไม่ออก เมื่อไม่มีคำตอบกลับมาจากเพื่อนของเธอ

แชนายอน เลือกที่จะพูดก่อน

 

– ฉันได้ยินมาว่าพ่อของเธอได้เลื่อนตำแหน่งให้เป็นฮีโร่ระดับปรมจารย์ฉันจะได้ยินข่าวนั้นตลอดเส้นทางไปเทือกเขาหิมาลัยเลยนะ

 

“…เธอยังอยู่ในเทือกเขาหิมาลัยใช่ไหม”

 

ยูยอนฮา บังคับไม่ให้น้ำตาของเธอไหลออกมา เสียงสำลักของเธอนั้นสั่นไหวอย่างน่าสังเวช

 

– จริงๆแล้วฉันเพิ่งปีนขึ้นมาได้ไม่นานมานี้เอง แต่ตอนนี้ฉันอยู่ในเมือง

 

แชนายอน เสียงฟังดูไร้เดียงสา ยูยอนฮา อยากเลียนแบบความร่าเริงของเธอ แต่น้ำตามันเต็มใบหน้าของเธอจนยิ้มไม่ออก

 

“แล้วงานเป็นยังไงบ้าง”

 

– ฉันสละเวลาของตัวเอง ชาวเมืองคนหนึ่งบอกฉันว่าเขาเห็นเขาดังนั้น

ฉันคิดคงใช้เวลาไม่นาน

 

ยูยอนฮารู้สึกว่าเธอจำเป็นต้องหยุดแชแนยอน แม้ว่าเธอจะค้นพบความจริงสำเร็จ แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเพราะคิมฮาจินตายไปแล้ว

ความจริงจะกลายเป็นความโศกเศร้าที่หนาวเหน็บซึ่งจะบดขยี้

แชนายอน อย่างแน่นอน

 

“…นายอน.”

 

– อ้อ จริงๆนะตอนนี้ ฉันแข็งแกร่งมาก เทือกเขาหิมาลัยนั้นดีเท่ากับเขาเพ็กตูเลยละ มีมอนสเตอร์มากมายปรากฏตัวที่นี่

 

แชนายอน พูดต่อ เธอพูดถึงความแข็งแกร่งของเธอและการเติบโตอย่างรวดเร็วของพลังเวทมนต์ในร่างกายในแง่ของปริมาณและคุณภาพเกี่ยวกับความรู้สึกพึงพอใจที่เธอทำให้เธอไปถึงระดับใหม่….

 

ต๊อก ต๊อก—

 

ในขณะนั้นเองมีคนมาเคาะหน้าต่างของรถลีมูซีน

 

– อ้อ ใช่ พิธีการจะเริ่มขึ้นแล้วเหรอ? ขอโทษนะฉันรบกวนเธอมากเกินไป ฉันจะโทรหาเธอในภายหลัง!

 

แชนายอน วางสายลง ยูยอนฮา ไม่มีโอกาสพูดต่อ

 

คิมฮาจินตายแล้ว

 

เธอไม่สามารถบังคับให้แชนายอนยอมรับความจริงข้อนี้ได้

 

ต๊อก ต๊อก—

 

เสียงเคาะดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ยูยอนฮา ดึงหน้าต่างลงครึ่งหนึ่ง

ด้านหลังหน้าต่างคือพนักงานที่ดูเหมือนบอดี้การ์ด

 

“ถ้าคุณไม่มีบัตรเชิญ คุณต้องออก…อ้า ผมขอโทษด้วยครับ!”

 

พนักงานจำยูยอนฮาได้และรีบโค้งคำนับทันที ยูยอนฮา ดึงหน้าต่างขึ้นมาโดยไม่ตอบและมองไปที่คนขับรถ รถลีมูซีนเข้าไปในที่จอดรถของสมาคมอย่างราบรื่น

 

…ไม่นานหลังจากที่รถลีมูซีนจอดในนั้น ยูยอนฮา ลงจากรถและเดินไปที่สนามหญ้าของสมาคม

 

แม้ว่าเธอจะได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาใกล้เธอยกเว้นกลุ่มคนไม่กี่คน ครึ่งหนึ่งของผู้คนที่มารวมตัวกันที่นี่ในวันนี้คือศัตรูของเธอ

 

“สวัสดี.”

 

ท่ามกลางฝูงศัตรูเธอสามารถเรียกชายคนนี้ว่าพันธมิตรได้อย่างมั่นใจ ปาร์คโซฮยอก ของ SH Agency เดินเข้าหาเธอ SH Agency ได้ต่ออายุสัญญากับ Essence of the Strait เมื่อไม่นานมานี้หลังจากพิสูจน์ความสามารถของตนโดยปรากฏว่าเป็นกลุ่มบริษัทที่น่าเชื่อถือ

 

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ.”

 

ยูยอนฮา ต้อนรับเขาตามปกติ ปาร์คซูฮยอกก็ตอบเธออย่างมีความสุขเช่นกัน แต่คำพูดที่ออกมาจากปากของเขาในวินาทีต่อมาก็แทง

ยูยอนฮา เข้ากลางหัวใจ

 

“โอ้ ใช่แล้วหัวหน้าฮาจินเป็นยังไงบ้างครับ”

 

“… .”

 

ยูยอนฮา แข็งตัว

 

“พวกเราติดต่อกันจนกระทั่งประมาณ 1 เดือนที่แล้ว แต่ตอนนี้ผมไม่สามารถติดต่อเขาได้เลย เขายังอยู่ข้างในหอคอยหรือเปล่าครับ?”

 

ยูยอนฮา ยืนนิ่งขณะที่เธอมองดู ปาร์คโซฮยอก แต่ไม่สนใจเธอสนแต่เรื่อง หอคอยแห่งความปรารถนา

ยูยอนฮา ต้องกลับไปที่หอคอยเพื่อให้แน่ใจ เธอส่งข้อความถึงคิมฮาจิน มากกว่า 700 ข้อความและไม่ได้รับการตอบกลับแม้แต่ครั้งเดียว

 

“เขาเป็นคนที่ยุ่งมา ผมไม่ค่อยเจอเขาเลย หลายปีก่อนเขาเป็นคนแรกที่เริ่ม…?”

 

ปาร์คซูฮยอกยังคงพูดต่อว่าคิมฮาจินใจร้ายแค่ไหนที่ไม่ได้ติดต่อมาหา แต่ก็หยุดลงเมื่อเขารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เขารู้สึกว่า ยูยอนฮา อยู่ด้านหลังของเขา

 

“หัวหน้า?”

 

เมื่อปาร์คซูฮยอกเรียก ยูยอนฮา เธอก็ได้แต่ยิ้มเบาๆ

 

“ …ถูกต้อง”

 

นั่นคือทั้งหมดที่เธอพูดได้ ในขณะนั้นเธอสังเกตเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยเข้ามาใกล้จากระยะไกล มันคือชินจงฮัก ชินจงฮักมองไปที่ปาร์คซูฮยอกแล้วยืนอยู่ตรงหน้ายูยอนฮา

 

“ขอแสดงความยินดีด้วย.”

 

นี่เป็นคำแรกของชินจงฮัก เขาไม่เคยอยู่เลยในตอนที่เธอต้องการเขา

ยูยอนฮา ตอบกลับอย่างรุนแรงด้วยความไม่พอใจจากจิตใต้สำนึก

“ใช่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ฉันได้ยินมาว่านายออกไปท่องเที่ยวในหอคอย…แต่ทำไมนายถึงกลับมาเร็วขนาดนี้? นายถูกไล่ออกมาหรือเปล่า?”

 

“… .”

 

คิ้วของชินจงฮักสั่นคลอน เขาจ้องมอง ยูยอนฮา และหน้านิ่วขมวดคิ้ว แต่ไม่ช้าก็ส่ายหัว

 

“ฉันแค่หยุดพัก ยังไงก็ตาม แชนายอน ยังอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

 

แม้แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาทำก็แค่การมองหา แชนนายูน ยูยอนฮา กำเล็กๆของเธอแน่น

 

“นายอนไม่มา”

 

คำตอบสั้นๆ จากนั้น ยูยอนฮา เธอเดินผ่านชินจงฮักไปในทันที

——————-2————–