The Novel’s Extra - ตอนที่ 404

บทที่ 404 ดอกบัวดำ (4)

 

“เฮ้ เธอจะไปไหน….”

 

เธอได้ยินเสียงของชินจงฮักจากด้านหลัง แต่เธอเลือกที่จะเพิกเฉย

ยูยอนฮาเดินต่อไปเรื่อยๆ เธอเดินผ่านทุกคนที่มารวมตัวกันเพื่อทำพิธีเธอเดินผ่านดอกไม้และใบไม้ร่วงในสวนและในที่สุดก็มาถึงหน้าห้องพักพ่อของเธอ

 

“อ๋อ พ่ออยู่ที่นี่เองเหรอ”

 

ยามที่ทางเข้ายอมรับและ ยูยอนฮา เธอเดินเข้าไปหายูจินวอนที่กำลังประสาทกลับอย่างเห็นได้ชัด

 

“พ่อ.”

 

“โอ้ โอ้ ~ น่ารักจังเลย!”

 

ยูจินวอง เดินมาหาเธอพร้อมรอยยิ้มและกอดเธอใหญ่ ยูยอนฮา ปิดประตูด้านหลังของเธอทันที

 

“ยอนฮา ขอบคุณมาก พ่อไม่อาจหยุดคิดได้เลยว่าลูกเป็นโชคดีของพ่อ”

 

ยูจินวอง กล่าว เสียงของเขาเต็มไปด้วยความรักที่ไร้ขอบเขตสำหรับลูกสาวของเขา และเมื่อเธอรู้สึกถึงน้ำตาของเธอจิตใจเขาก็เดือดดานความโศกเศร้าที่เธอพยายามระงับไว้ไม่สามารถถูกเก็บไว้ได้อีกต่อไป

ยูยอนฮาหลั่งน้ำตาออกมา

 

“ยะ-ยอนฮา?”

 

ยูจินวอง ไม่สามารถอธิบายความสับสนที่เขารู้สึกได้ด้วยคำพูด ในฐานะพ่อของเธอ เขาสามารถบอกได้ว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่น้ำตาแห่งความสุข ยูยอนฮา ไม่ใช่คนประเภทที่จะแสดงน้ำตาออกมาแม้แต่ในสถานการณ์ที่ร้ายแรงที่สุด

 

“ยอนฮา เกิดอะไรขึ้น? ยอนฮา, ยอนฮา?”

 

ยูยอนฮา ร้องไห้และตัวสั่น ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอกลั้นเอาไว้จนกระทั่งตอนนี้ระเบิดออกมาทั้งหมด ความเครียดที่กัดกินร่างกายและจิตใจของเธอกลายเป็นน้ำตาที่ล้นออกมา ยูจินวอง น้ำตาไหลเมื่อเห็นน้ำตาที่ลูกสาว หลั่งออกมาในอ้อมแขนของเขา

 

“ยอนฮา, ยอนฮา ใจเย็นๆ ได้โปรด พ่อช่วยอะไรลูกไม่ได้ถ้าลูกไม่บอกพ่อว่ามันเกิดอะไรขึ้น….”

 

เสียงของ ยูจินวอง จางหายไปในหูของเธอ ยูยอนฮา ทุบหน้าอกของพ่อด้วยหมัดของเธอ

 

‘พ่อ พ่อรู้ไหมว่ามีใครบางคนที่พ่อเป็นหนี้เขา’ เธอกลืนคำพูดเหล่านั้นลงไปและต่อว่าพ่อของเธอเอง เธอไม่พอใจกับการกระทำผิดในอดีตของพ่อเธอ

 

แต่เมื่อคิมฮาจินตายไปแล้วทุกอย่างก็ไร้ความหมาย ความจริงนี้ทำให้ ยูยอนฮา ร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม

 

*************************************************************************

 

[ชั้น 27 โคลอสเซียม]

 

คิมซูโฮ ได้รับจดหมายจาก จินเซยอน เมื่อเขาลุกขึ้นจากการพักผ่อนเขาก็พบม้วนกระดาษบนเตียงของเขา พลังเวทมนต์ของ จินเซยอน ถูกสลักไว้บนกระดาษ

 

[หากพวกเธอเผชิญหน้ากับ ดอกบัวดำ พวกเธอจะสูญเสียความมั่นใจ ด้วยวิธีนี้พวกเราจะสามารถรวมตัวกันและหลบหนีจากโคลอสเซียมได้ หากพวกเธอมีข้อสงสัยส่งข้อความมาหาฉัน]

 

ข้อความนั้นยากที่จะเชื่อ แต่พลังเวทมนต์ของ จินเซยอน พิสูจน์ได้ว่าเป็นของจริง ไม่ว่ายังไงคิมซูโฮก็เขียนคำตอบกลับมา

 

[จริงเหรอ? ฉันได้ยินมาว่า รุ่นพี่ แพ้]

 

เธอตอบกลับอย่างรวดเร็ว

 

[ดอกบัวดำช่วยฉัน พวกเราเป็นพันธมิตรกันชั่วคราว…]

 

มันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่าเธอร่วมมือกับดอกบัวดำ แต่เขาไม่ได้มีทางเลือก ไม่เพียงแต่พลังเวทย์มนตร์เท่านั้น แต่ยังมีการเขียนด้วยลายมือเหมือนของ จินเซยอน อีกด้วย

 

– ตอนนี้การต่อสู้จะเริ่มขึ้นในไม่ช้า! ผู้ท้าชิงในครั้งนี้คือ คนแคระ ไอลีน ซึ่งได้ชัยชนะติดต่อกันถึง 3 ครั้ง!

 

ในขณะนั้นเสียงประกาศการต่อสู้ครั้งต่อไป คิมซูโฮ รอฟังเสียงของ

ไอลีน ที่ตามมา

 

– เฮ้ แกเรียกใครว่าคนแคระ ฉันบอกให้แกเปลี่ยนชื่อเล่นนั้นซะไง!

 

ตามที่คิดไว้ตะโกนแหลมๆของ ไอลีน ดังกึกก้องจนเขย่าสวรรค์และโลก

ไอลีนยังคงเป็นไอลีน คิมซูโฮยิ้มอย่างอบอุ่น แต่ความคิดที่เป็นอันตรายทำให้เขานึกถึงเรื่องในวินาทีต่อมา

 

– คู่ต่อสู้ของไอลีนคือนักธนูทมิฬซึ่งเป็นผู้ชนะ จินเซยอน!

 

ไอลีน ได้รับม้วนกระดาษหรือยังนะ? ไม่สิ เขอสังเกตเห็นการเขียนของกระดาษที่ปรากฏขึ้นมาในทันที

 

..

 

“พระเจ้านี่มันไร้สาระ ฉันบอกให้แกเปลี่ยนชื่อเล่นนั้น! ทำไมแกไม่ฟังฉัน หืม? แกอยากตายใช่ไหม”

 

ไอลีน บ่นยามขณะที่พวกเขาเดินไปตามทางเดินไปยังที่ลานต่อสู้พร้อมกัน ยามปีศาจที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์หิมะได้แต่เกาหลังคอของเขา

 

“พวกเขาบังคับให้ฉันพูดมัน….”

 

“อย่ามาแก้ตัว”

 

“มันไม่ใช่ข้อแก้ตัวนะ….”

 

“ฉันบอกว่าไม่พูด ก็คือไม่”

 

วาจาสิทธิ์ของ ไอลีน ทำงาน

 

“เปลี่ยนมันซะในครั้งต่อไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม”

 

ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะกลับกัน แต่ก็ช่วยไม่ได้สุดท้าย

ไอลีน ก็กลายเป็นที่รู้จักกันดีว่าประสบความสำเร็จเพราะตั๋วของเธอขายหมดในทันทีที่วางขาย

 

“อย่างไรก็ตาม.”

 

ไอลีน จำคู่ต่อสู้ของเธอได้ ‘นักธนูทมิฬ’

 

“ นักธนูทมิฬ….”

 

แต่เหลือเวลาอีกไม่มากที่เธอจะได้กลั่นกรองเอกลักษณ์ของนี้ของเขา

พวกเธอมาถึงที่ลานต่อสู้ไม่นานหลังจากนั้นและ ไอลีน ก็ได้รับอาวุธของเธอจากยาม จริงๆแล้วมันไม่ใช่อาวุธอะไรมากก็แค่สร้อยข้อมือ สร้อยข้อมือช่วยหมุนเวียนพลังเวทมนต์ในร่างกายของเธอ

 

– การต่อสู้ในวันนี้จะเป็นการต่อสู้ของมนุษย์กับมนุษย์อีกครั้งหนึ่งมันจะต้องเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดและเลือดพล่าน! สนุกกับเวลาของพวกคุณ!

 

ผู้ประกาศตะโกนเมื่อเปิดประตู ไอลีน เข้าสู่สนามประลองอย่าง

กล้าหาญ แม้จะเดินด้วยเท้าเล็กๆของเธอก็ตาม

 

“…ฮะ?”

 

และด้วย 2 เท้าที่มั่นคงของเธอในที่สุดเธอก็มองเห็นชายที่ยืนตรงหน้า

เสื้อคลุมสีดำที่มีสัญลักษณ์ดอกบัวปัก หน้ากากสีดำปิดหน้าเขา

ธนูสีดำในมือของเขา

 

รูปร่าง หน้าตาของคู่ต่อสู้ของเธอมันดูคุ้นเคยเกินไป ของทั้งหมดชี้ไปที่บุคคลทเพียงคนเดียวดวงตาของไอลีนเบิกกว้าง

 

“แก…ดอกบัวดำ!”

 

ไอลีนชี้ไปที่ชายข้างหน้าเธอแล้วตะโกนออกมา ครู่หนึ่งผมของเธอก็ลุกด้วยความตกใจ แต่ในไม่ช้าเธอก็ฟื้นฟูความใจเย็นของเธอ หากคู่ต่อสู้ของเธอคือดอกบัวดำจริงๆ เธอต้องใจเย็นเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

 

– เริ่มต้นการต่อสู้ เดิมพันด้วยชีวิต!

 

แม้ว่าจะมีการประกาศการเริ่มต้น แต่ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ พวกเขาศึกษากันอย่างถี่ถ้วนผ่านไป 3 นาที ผู้ชมต่างก็หัวเราะเยาะและในที่สุด ไอลีน ก็เริ่มต้นด้วย วาจาสิทธิ์

 

“เฮ้ แกถอดฮูดออกก่อน”

 

ไอลีน อยากรู้เรื่องใบหน้าของเขามากกว่าอะไรทั้งหมด วาจาสิทธิ์ของเอื้อมถึงดอกบัวดำ

 

…อย่างไรก็ตามดอกบัวดำไม่ได้ขยับ

 

“อะไรกัน?”

 

ไอลีนสับสน ทำไมไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยละ

 

‘เขาแค่ต่อต้านวาจาสิทธิ์ของฉันได้งั้นเหรอ ไม่แม้ว่าจะเป็นแบบนั้น

ฉันก็น่าจะมองเห็นการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง…. ‘ ไอลีน เอียงศีรษะไปด้านข้างและใช้ วาจาสิทธิ์ อีกครั้ง

 

“ฉันบอกให้ถอดฮูดออกมา!”

 

แต่ดอกบัวดำก็ยังไม่ปฏิบัติตามและในเวลานั้นคิมฮาจินเองก็สงสัยเช่นเดียวกับไอลีน

 

‘… ทำไม วาจาสิทธิ์ จึงไม่ทำงานกับเรานะ’

 

*************************************************************************

 

[วิหาร มาร – 34º51’15.4” N 128º43’50.2” E]

 

…ท่ามกลางความมืดสีแดงเข้มหอคอยหินตั้งตระหง่าน พื้นระหว่างหอคอยถูกปกคลุมไปด้วยเลือดและกระดูก รอยแดงๆของเลือดและความขาวของกระดูก เชื่อมโยงกันและยืดออกเป็นรูปแบบแปลกๆ

 

“ท่านผู้นำ ผู้คนจำนวนมากกำลังเดินเล่นรอบๆที่นี่ พวกเราจะต้องย้ายคุณไปที่วิหารอื่น”

 

นี่คือพระวิหารที่มีมารอาศัยอยู่ ภายในวัดซึ่งจัดทำขึ้นโดยเฉพาะสำหรับการปรากฏตัวที่ชั่วร้าย ปีศาจได้โค้งคำนับมาร มารผู้ที่นั่งบนบัลลังก์ตอบ

 

“ข้าไม่ต้องการ….”

 

มารมีรูปร่างของชายหนุ่มคนหนึ่ง เสียงหนึ่งไหลออกมาจากปากของเด็กหนุ่ม คำพูดของมาร หนังแน่น

 

“ให้พวกเขา…เข้ามา….”

 

เสียงของเขาคล้ายกับเสียงตีเหล็กหรือเสียงไฟไหม้ภายในเตา

 

“ฉันอยากพบ…คนที่มีค่า…มนุษย์….”

 

แต่อารมณ์ที่ฝังอยู่ภายในนั้นยังห่างไกลจากความอยากรู้ มารกำลัง

กุมศีรษะมนุษย์เอาไว้ในมือ มนุษย์ยังมีชีวิตอยู่แม้จะถูกแยกออกจากร่างกายของเขา เขากลายเป็นของเล่นสำหรับมาร เพราะมารที่ยืดอายุของเขาเอาไว้ แต่ทั้งหมดจะจบลงในวันนี้

 

ตู้มมมมมมม

 

มารกำแน่นรอบศีรษะ มันระเบิดขึ้นมาทันทีจากนั้นก็ไม่เหลือร่องรอยใดๆแต่มนุษย์ยังมีชีวิตอยู่ ปีศาจอย่าง ‘มาร’ ไม่ได้ตั้งใจจะให้เขาตายอย่างรวดเร็วและง่ายดายแบบนั้น

 

มาร เป็นปีศาจที่รักความรุนแรงและซาดิสม์ ในเวลาเดียวกันเขาก็เป็นคนที่น่ากลัวมากที่สุด เขาต้องการความเจ็บปวดที่โหดร้ายและทุกข์ทรมานมากขึ้นไปเรื่อยๆเพื่อบรรเทาความกระหายที่ไม่รู้จักพอสำหรับความชั่วร้ายของเขา

 

“ส่ง…มา…มนุษย์……มาอีก”

 

“ความปรารถนาของท่าน คือคำสั่งของข้า ปีศาจ เกเชซ”

 

ปีศาจทำตามคำสั่งของมาร

 

เช่นเดียวกับบาเรียที่ตั้งอยู่ที่ไหนสักแห่งในทะเลทางใต้ถูกทำลายทันทีในตอนนั้นเองปีศาจได้ยินเสียงร้อง

 

– บาเรียรอบเกาะหายไปแล้ว!

 

ดวงตาและหูของ ผู้เป็นอมตะที่อยู่ใกล้ๆเกาะตรวจพบว่ามีวิหารอยู่จริงๆ ผู้เป็นอมตะเห็นและได้ยินทุกสิ่งที่เขารายงาน

 

“แกจะเป็น…คนแรก….”

 

และปีศาจผู้รับใช้ ก็อยู่ในสายตาของผู้เป็นอมตะแล้วในตอนนี้