The Novel’s Extra - ตอนที่ 412

บทที่ 412 การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน (6)

 

“แล้วทำไมเขาไม่เปิดเผยความจริงกับคน…อา.”

 

มันเป็นคำถามที่โง่มาก เมื่อรู้เรื่องนี้ ยูจินวอง รีบปิดปากของเขาทันที

 

“ใช่คะ.”

 

ไม่มีข้อพิสูจน์ว่าเมล็ดปีศาจอยู่ในร่างของ แชจินยุน ไม่มีใครรู้ว่าเมล็ดพันธุ์ปีศาจคืออะไร แม้ว่าเขาจะมีหลักฐาน แชจูชึล ก็จะไม่ยอมรับว่าหลานชายของเขากลายเป็นปีศาจ และ แชจูชึล มีอำนาจพอที่จะเปลี่ยนแปลงความจริงเป็นความเท็จหากเขาต้องการ

 

“ถึงกระนั้นพ่อก็คิดว่ามันยากที่จะเชื่อว่านักเรียนคนเดียวจะ….”

 

“หนูเห็นด้วย. แต่หนูไม่คิดว่าเขาทำคนเดียว Jeronimo น่าจะช่วยเขา”

 

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ยูจินวอนก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว เขาจำฉายาของ

คิมฮาจิน ซึ่งแพร่กระจายไปทั่วโลกได้

 

“ Jeronimo…เฟนรีล งั้นเหรอ”

 

“ใช่ คะ.”

 

กลุ่มทหารรับจ้างที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกซึ่งหยุดยั้งหายนะแห่งชาติได้

พวกเขาที่มีสมาชิกเพียง 20 คนแต่คาดว่าจะมีอิทธิพลในระดับเดียวกับ Vast Expanse เป็นไปได้ว่าทั้งหมดนั้นมาจากความช่วยเหลือของ Jeronimo

 

“นี่คือทั้งหมดที่หนูรู้”

 

“…พ่อเข้าใจแล้ว.”

 

ยูยอนฮา ลุกขึ้นมา

 

“พ่อไปได้แล้วละ หนูเหนื่อยแล้ว. หนูอยากจะนอนต่อ”

 

“ … ยอนฮา ทำไมไม่ให้พ่ออยู่กับลูกในวันนี้-”

 

“หนูจะบอกแม่”

 

“….”

 

ยูจินวอง ลุกขึ้นทันที ไม่ใช่เพราะเขากลัวภรรยาของเขา แต่เพราะเขารู้ว่าเขาอยู่ในตำแหน่งใดแม้ว่าเขาจะไม่อยากออกก็ตาม เพราะเขาอยากอยู่ข้างลูกสาวของเขา แต่ตอนนี้เขารู้สึกขอบคุณที่เขาไม่ได้ถูกลูกสาวเกลียด

 

“พ่อจะไปแล้ว พ่อจะพยายามทำให้ดีที่สุดดังนั้นอย่าทนรับทุกอย่างเอาไว้…..ขอเวลาไม่นานทุกอย่างจะดีขึ้น”

 

“รอไม่ได้….อิทธิพลของ แชจูชึล นั้นไม่มีใครเทียบได้แล้วในทุกวันนี้

หนูกังวล.”

 

“ไม่นะ…พ่อจะ.”

 

ยูจินวอง ยิ้มอย่างอบอุ่น

 

“แล้วเจอกันนะคะ”

 

เธอยิ้มอย่างจริงใจให้พ่อของเธอ ยูยอนฮาจ้องมองแผ่นหลังพ่อของเธอเป็นเวลานาน

 

“…เฮ้ออออออออออออออ”

 

ตอนนี้เธออยู่คนเดียวเธอเดินไปรอบๆห้องนั่งเล่นและถอนหายใจ

นอกหน้าต่างความมืดทำให้โลกมืดมิด มันเงียบราวกับว่าเวลาถูกหยุด

 

ในความเงียบที่น่ากลัวนี้ … ยูยอนฮาคิดถึงคิมฮาจินอยู่นาน

 

คิมฮาจินรู้ว่าแชจินยูนเป็นปีศาจ แต่ก็ยังมีบางสิ่งที่ไม่สมเหตุสมผล ไม่มีหลักฐานว่า แชจินยุน มีเมล็ดพันธุ์ปีศาจดังนั้น คิมฮาจิน รู้ได้ยังไง?

 

“…เขากลับมาจากอนาคต นั่นเป็นวิธีเดียวเท่านั้น ที่จะรู้ได้”

 

ในที่สุดเธอก็ได้บทสรุปที่เธอลังเลอยู่นาน มันเป็นคำอธิบายที่น่าเชื่อถือมากที่สุดแล้ว

 

คิมฮาจินก็เหมือนปูของชินจงฮัก เขาเป็นผู้หวนคืน

 

“เฮ้อออออออ…. “

 

ยูยอนฮาเดินอย่างช้าๆเข้าไปในห้องนอนของเธอ เตียงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ที่มุมห้อง ยูยอนฮา จ้องมองมันอย่างว่างเปล่า จากนั้นเธอก็เข้าหามันอย่างช้าๆและล้มตัวเองลงในอ้อมกอดของมัน

 

เตียงที่เขามอบให้เธอนั้นยังคงสะดวกสบาย แม้ว่าเขาจะจากไปแล้ว

แต่เตียงของเขาก็ยังคงอยู่ ยูยอนฮา สูดดมเตียงอย่างระมัดระวัง กลิ่นของเตียงยังคงมีอยู่มันเป็น…..กลิ่นของคิมฮาจิน

 

เธอเสียใจ ยูยอนฮา ปกปิดใบหน้าของเธอ เมื่อคิดถึงตอนนี้มันก็มีคำใบ้ทุกอย่าง

 

เขารู้ว่าฉันชอบอาหารอะไร อาจเป็นเพราะพวกเราสนิทกันมาก่อนที่เขาจะย้อนเวลากลับไป ทำให้เขารู้สึกว่าเขารู้ฉันชอบกินอาหารอะไร

 

เราเป็นคนแบบไหน?

เรามีความสัมพันธ์แบบไหนกับเขากันแน่?

เราได้บอกความลับที่น่าอายให้เขาฟังหรือเปล่า?

หรือว่าเขารู้ความลับที่น่าอายของเราแล้ว?

 

ยูยอนฮา อยากกำจัดความโศกเศร้าของเธอออกไปแต่มันไม่ง่ายเลย

ยิ่งเธอคิดถึงเขามากเท่าไหร่หัวใจของเธอก็ยิ่งปวดร้าว

 

ยูยอนฮา ร้องไห้บนเตียงของเธอ เมื่อน้ำตาเริ่มไหลพวกมันจัไม่หยุด น้ำตาที่เกิดจากความเสียใจนั้นเจ็บปวด เธอร้องไห้ราวกับว่าท้องฟ้าได้ตกลงมา ยูยอนฮาสั่นด้วยความเจ็บปวดจนความเจ็บปวดทำให้เธอหลับไปจากความเหนื่อยล้า

 

*************************************************************************

 

[ชั้น 28 – ป่าสู่ปราสาทของราชาปีศาจ]

 

ปาร์ตี้ของ ไอลีน ถูกโจมตีโดยกลุ่มปีศาจแปลกๆบางตัวจะไม่มีวันตายเว้นแต่ ‘แก่นกลาง’ ของพวกมันถูกทำลาย บางตัวต้องโจมตีกายภาพ

ในขณะบางตัวเหมือนหมอกและบางคนก็เคลื่อนไหวหรือโจมตีได้แม้จะตายไปแล้ว

 

“อาาาาาาาาา แบบนี้เมื่อไรจะจบ!”

 

หลังจากการต่อสู้กับสัตว์ประหลาดที่ไม่มีที่สิ้นสุดเป็นเวลานาน

ไอลีนก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธขณะจ้องมองปีศาจต่างๆ

แม้ว่าพวกเขาจะฆ่า 46 จาก 53 ปีศาจได้ แต่ที่เหลืออีก 7 นั้นเป็นพวกที่จัดการได้ยากที่สุด

 

“เฮ้อออออออออออ..น่ารำคาญๆๆๆ”

 

ไอลีน ดูเหมือนจะเหนื่อยไม่น้อย

 

“นายสบายดีไหม?”

 

จินเซยอน ถาม คิมซูโฮ

 

“อ่า ผมไม่เป็นไร”

 

คิมซูโฮที่ยุ่งอยู่กับการตัดสิ่งที่ไม่มีร่างกายต่างอีกตั้ว แม้จะเหนื่อยแต่เขาก็สบายดี จินเซยอน รู้สึกเหมือนเธอรู้ว่าทำไม ดาบศักดิ์สิทธิ์ในมือของคิมซูโฮ ทุกครั้งที่คิมซูโฮฆ่าปิศาจดาบศักดิ์สิทธิ์จะซึมซับพลังของมันทำให้บริสุทธิ์และเปลี่ยนเป็นพลังส่งให้คิมซูโฮ มันหมายความว่าพลังของเขานั้นไม่มีขีดจำกัด

 

“แต่เหล่านั้นอาจจะยุ่งยากกว่านี้”

 

คิมซูโฮกล่าวขณะที่เขาชี้ดาบไปที่ปีศาจทั้ง 6 ที่เหลืออยู่ พวกมันล้วนเป็นปีศาจระดับสูงที่ได้รับพรจากราชาปีศาจ เนื่องจากพวกมีอำนาจเหนือจากดินแดนแห่งนี้ พรสวรรค์ ของ คิมซูโฮ จึงไม่สามารถใช้งานได้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงต้องเผชิญหน้ากับพวกมันด้วยพลังจากดาบของเขาเอง

 

– มนุษย์ของแกแข็งแกร่งกว่าที่พวกเราคิด

 

– แต่ตอนนี้พวกเราเบื่อแล้ว จะไม่มีการเล่นอีกต่อไป

 

“แน่นอนแต่นั้นไม่ได้หมายความว่าฉันจะแพ้”

 

คิมซูโฮยิ้มและเริ่มรวบรวมพลังเวทมนต์ของเขาเพื่อใช้ทักษะขั้นสูงสุด

การใช้ มิสเทลทีน เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาทักษะลับที่สามารถทลายภูเขาลงได้อย่างง่ายดาย…

 

ไม่สิมันกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

 

ก่อนที่พลังเวทมนต์สีทองของคิมซูโฮจะเปล่งออกมาเป็นรูปร่างแห่งแสง ดวงดาวก็เริ่มกะพริบบนท้องฟ้า

 

วิ้งงงงงงงงงงงง….

 

แสงหลายนั้น 10 ดวงหล่นลงมาจากราวกับดาวตก

 

“อะ-อะไรกัน?”

 

“…?”

 

“ว้าว….”

 

คิมซูโฮ ยกเลิกทักษะขั้นสูงสุดของเขา จินเซยอน และ ไอลีน เงยหน้าขึ้นมองทิวทัศน์ที่สวยงามด้วยความงุนงงและ อียองฮา ก็หยิบกล้องออกมาและเริ่มถ่ายรูป

ปีศาจจ้องมองมันด้วยความรังเกียจ

 

ไม่ช้าดาวยิงก็แตะพื้น เป้าหมายของแสงดาวคือปีศาจอย่างเห็นได้ชัด อย่างไรก็ตามปีศาจยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่คิดมากอะไร พวกมันมั่นใจในความสามารถว่าสามารถต้านทานการโจมตีนี้ได้

 

เปรี้ยงงงง

 

– อัก?

 

จากนั้นความตายก็ปรากฏจากปากของปีศาจตัวหนึ่ง นั่นมัน คิมฮาจิน! [การลงโทษและระเบียบวินัย] เปลี่ยนกระสุนเวทมนตร์ธรรมดาให้กลายเป็นกระสุนแสงด้วยพลังแห่งรอยสักมันเจาะทะลุร่างกายทั้งปีศาจทั้ง 6 และเผาวิญญาณของพวกมันโดยทันที

 

“…อะไรกัน?”

 

ดาวยิงหายไปเหมือนของแถมป่าเงียบลงในทันที ในขณะที่คนอื่นยืนอยู่แบบงุนงง คิมซูโฮ ก็ตะโกนออกมา

 

“ฮาจิน!”

 

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ไอลีน จินเซยอนและอียองอาก็หันหลังกลับไป พวกเขาเห็นชายในชุดคลุมสีดำยืนอยู่บนต้นไม้ปีศาจ

 

เขากระโดดลงมาเบาๆและเริ่มเดินมาพร้อมรอยยิ้มที่สดใส ทุกย่างก้าว ของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ

 

“…สวัสดี.”

 

เฟนรีล, คิมฮาจิน

 

นอกเหนือจากคิมซูโฮทุกคนต่างตกใจกับความแข็งแกร่งของเขา

 

“นะ-นาย…มาได้ยังไง…”

 

คิมฮาจิน ยิ้มให้ไอลีนที่กำลังชี้นิ้วของเธอมาที่เขาด้วยความตกใจ

ในขณะเดียวกันคิมซูโฮก็เข้ามาและคว้าไหล่ของคิมฮาจินเอาไว้

 

“อ้า~ นายมาที่นี่ได้ยังไง นายผ่านโคลีเซียมมายังไง?”

 

“โคลีเซียม? ฉันไม่รู้ ฉันไม่เคยไปที่นั่น ฉันแอบเข้ามาที่นี่เลย”

 

คิมซูโฮ ตกหลุมพลางคำโกหกที่ไร้เดียงสาของ คิมฮาจิน อย่างสมบูรณ์

 

“อ่า นั่นสมเหตุสมผลแล้ว นายเก่งในเรื่องการซ่อนตัว อย่างไรก็ตามมันเยี่ยมมากที่ได้เจอนายที่นี่ ฮาจิน”

 

หลังจากแบ่งปันอ้อมกอดอันอบอุ่น คิมฮาจินก็มองไปที่ไอลีน

 

“ฉันมาเพราะได้ยินเสียงดัง พวกเธอกำลังจะไปที่ปราสาทของราชาปีศาจใช่ไหม?”

 

“อะ? ใช่เลย.”

 

ไอลีนพยักหน้า คิมฮาจินพูดต่อ

 

“ถ้างั้นก็ไปด้วยกันเถอะ”

 

“…เรื่องนี้”

 

ไอลีนถอนหายใจจากนั้นก็นั่งลงบนพื้นทันที

 

“ฉันไม่รู้…พวกเราหมดแรงแล้ว ฉันจะกลับบ้านไปซักพักหนึ่งก่อน ฉันต้องไปเติมพลังเวทย์มนตร์”

 

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก”

 

คิมฮาจินหยิบไพ่ออกมาด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจ

 

“…นั่นอะไร?”

 

เวลานี้จินเซอยนแสดงความสนใจอย่างมาก เธอเดินไปหาเขาและแอบจ้องมองการ์ดในมือของเขา

 

“มันเป็นการ์ดระดับ 8 ดาวที่ฉันได้รับจากอาณาจักรแห่งการ์ด”

 

“อะ-อะไรนะ? 8,8 ดาว?!”

 

“จะ-จริงๆเหรอ?!”

 

ดวงตาของ ไอลีน และ จินเซยอน เบิกกว้าง การด์ที่ดีที่สุดที่พวกเธอก็คือ 5 ดาวแม้ว่าจะใช้เงินไปหลายกองก็ตาม

 

“ใช่มันจะช่วยล้างความเหนื่อยล้าของพวกเธอออกไป”

 

คิมฮาจิน รูดการ์ด

 

[โรงน้ำชาแห่งปาฏิหาริย์ปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว] [อัญเชิญพื้นที่]

[8 ดาว] ＊ประสิทธิผลดี＊

○โรงน้ำชาลึกลับที่ไม่สามารถพบได้เมื่อมองหามักปรากฏขึ้นเมื่อไม่มีใครอยู่ที่นั้น ชาที่ขายนั้นมีผลที่น่าอัศจรรย์

○อัญเชิญโรงน้ำชาลึกลับไปยังสถานที่ที่คุณเลือก

○ชาที่ขายในโรงน้ำชาแห่งนี้มีความพิเศษ

○สามารถอัญเชิญได้ 3 ครั้ง

===

 

คิมฮาจิน ใช้การ์ด 8 ดาวในมือ

 

วิ้งงงงงงงงงงงงงงงง-!

 

ในทันใดนั้นแสงสีทองก็พุ่งออกมาจากการ์ดและโรงน้ำชาขนาดเล็กก็ปรากฏตัวขึ้นกลางป่าแห่งอาณาจักรปีศาจ