The Novel’s Extra - ตอนที่ 427

บทที่ 427 การเริ่มต้นใหม่ (5)

 

ยูยอนฮา หมดสติเมื่อเธอเห็นคิมฮาจิน แน่นอนว่าคิมฮาจินไม่รู้ว่าทำไมและเขารวบรวมพลังเวทมนต์ของรอยสักใส่ในตัว ยูยอนฮา อีกครั้ง

ยูยอนฮาตื่นขึ้นมาเห็นคิมฮาจินจากนั้นก็หมดสติอีกครั้ง คิมฮาจินก็เติมพลังเวทมนต์ของรอยสักทำให้ตื่นขึ้นมาเธออีกครั้ง….

 

หลังจากทำซ้ำไปซ้ำมาประมาณ 5 ครั้ง

 

“… .”

 

ในที่สุด ยูยอนฮา ก็ตื่นขึ้นมา เธอยังคงงงงวย แต่เธอก็ไม่หมดสติลงเมื่อเธอเห็นคิมฮาจิน ‘ฉันน่าจะคุยกับเธอได้แล้วตอนนี้’ คิมฮาจินคิด

 

“เกิดอะไรขึ้นกันเธอ?”

 

“… .”

 

อย่างไรก็ตาม ยูยอนฮา ไม่ได้พูดอะไร เธอยังคงนิ่งเงียบและมองที่เขาด้วยสายตาที่เปียกคราบน้ำตา

 

“…ว่าไง?”

 

หลังจากนิ่งอยู่นาน ยูยอนฮา ก็เธอพุ่งเข้าใส่อ้อมกอดของคิมฮาจิน

 

“เฮ้ เฮ้ เธอเป็นอะไรไปน่ะ”

 

แขนของเธอบีบ คิมฮาจินและใบหน้าของเธอฝังอยู่ในหน้าอกของเขา เธอช่างดูน่าสงสารพลังทำลายของมันมากพอที่จะทำลายโลกทั้งใบ

 

“ฉันขอโทษ……ฉันขอโทษ….”

 

ในขณะที่คิมฮาจินยืนเฉยๆ ยูยอนฮา เอาแต่ขอโทษเขาเธอยังคงคิดว่าเธอกำลังฝัน คิมฮาจินเป็นเพียงภาพหลอนและเธอถูกหลอกหลอนด้วยความรู้สึกผิด

 

“ใจเย็นๆ เธอจะขอโทษอะไรเหรอ?”

 

“ฉัน…ฉัน….”

 

ยูยอนฮา อยากสารภาพทุกอย่างแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ในฝันของเธอ แม้ว่ามันจะสายเกินไป แม้ว่าเขาจะไม่สามารถให้อภัยเธอได้อีกต่อไป แต่เธอก็อยากจะบอกทุกอย่างกับคิมฮาจิน นั่นคือสิ่งที่เธอต้องทำ

สิ่งที่เธอซ่อนไว้จากเขา มันเจ็บปวดกับเธอมากแค่ไหนและเธอเสียใจมากแค่ไหน ทุกอย่างมันน่าเจ็บปวดเกินไป

 

“ขอโทษนะ มันเป็นความผิดของฉันเอง….”

 

ยูยอนฮา พูดขณะที่เธอสะอื้น

 

“ดังนั้นคุณสามารถออกจากตอนนี้ ฉันจะจำคุณได้ตลอดชีวิตของฉัน”

 

“….”

 

คิมฮาจินจ้องมองที่เธออย่างว่างเปล่า เขายังไม่เข้าใจสถานการณ์ที่ตลกขบขันนี้ ดังนั้นเขาจึงมอง ยูยอนฮา ทำแปลกๆเป็นเวลา 2~3 นาทีจากนั้น …

 

– เพี๊ยบ

 

เขาตบแก้มเธอเบาๆ

 

“โอ้ย อะไรน่ะ”

 

ยูยอนฮา พูดออกมา 2-3 คำหลังจากถูกตบ เมื่อพิจารณาว่าเธอกำลังถามว่าทำไมเธอก็ถูกตบอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้เป็นบ้าไปอย่างสมบูรณ์สินะ

 

“นายทำอะไร?”

 

“…ไม่เป็นไรแล้วหรอ?”

 

“ฉันพูดแล้วนายน่ะกำลังทำอะไรอยู่”

 

“… .”

 

ตอนนั้นเองในที่สุด ยูยอนฮา ก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอยังคงนิ่งเฉยและพยายามคำนวณวิธีแก้ปัญหาที่เป็นไปได้ทั้งหมดแล้ว…ก็

 

เพี๊ยบ เธอตบหน้าเธอเองอย่างรุนแรง

 

เธอมีความแข็งแรงพอที่จะเขย่าทั้งห้องคิ้วเธอกระตุกด้วยความเจ็บปวด

 

“อาาาาาาา มันเจ็บ….”

 

เมื่อเห็นอย่างนี้คิมฮาจินก็พูดออกมาอย่างชัดเจน

 

“ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันยังไม่ตาย”

 

“… .”

 

“แต่ขอบคุณที่บอกให้ฉันรู้”

 

นั่นคือการระเบิดครั้งสุดท้าย

 

ใบหน้าของ ยูยอนฮา เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม

 

*************************************************************************

 

2 ชั่วโมงต่อมา

 

ผมนั่งคุยกับยูยอนฮา ใบหน้าของเธอยังแดงช่าด้วยความอับอาย

ผมน่าจะทอดไข่บนใบหน้าของเธอได้เลย…

 

อึกอึก –

 

ยูยอนฮา กลืนน้ำลงไปถึง 1 แก้วได้แล้วก็เปิดปากของเธอขึ้นมา

 

“นะ-นาย นายมีทักษะแบบนั้นด้วยเหรอ….”

 

“ในทางเทคนิคฉันตายไปแล้ว มันเจ็บมาก”

 

“…ฮะ, ตะ-แต่…นายยังมีชีวิตอยู่”

 

หลังจากพูดอย่างนั้น ยูยอนฮา ก็กระแทกหัวเธอลงบนโต๊ะ ไอน้ำสีขาวลอยขึ้นมาจากหัวของเธอ ผมไม่ได้พูดเกินจริง มันเป็นไอน้ำจริงๆพิสูจน์ได้ว่า ยูยอนฮา ใช้ทักษะอยุ่

 

“แล้วแบบนี้ ฉันจะบอกอะไรกับนายอน….”

 

“ …โอ้ ใช่เกิดอะไรขึ้นกับแชนายอน”

 

ก่อนที่ผมจะสังเกต แชนายอนก็ค้นพบความจริง ผมเป็นห่วงจิตใจที่เปราะบางของเธอ

ยูยอนฮา ลุกขึ้นมาและส่งสายตาที่แวววาวมาให้ผม

 

“นายอน…กลับไปที่เทือกเขาหิมาลัย”

 

“ทำไม?”

 

“ก็…ไปแก้แค้น”

 

“แก้แค้น?”

 

“ใช่แล้วเธอบอกว่าเธอจะแก้แค้นมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์และทำให้

ปู่ของเธอต้องชดใช้บาปของเขา เธอจากไปก่อนที่ฉันจะห้ามเอาไว้”

 

“…..ฉันเข้าใจ.”

 

ผมคิดไม่ตก สถานการณ์ดูค่อนข้างจริงจัง ‘เราจะไปพบเธอเพื่อแสดง ให้เห็นว่าเรายังมีชีวิตอยู่ดีไหมนะ’ เมื่อเห็นว่าผมกำลังใคร่ครวญสิ่งที่ต้องทำ ยูยอนฮา ก็ถามออกมาดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจผิดแปลกๆ

 

“ …นายยังคงชอบนายอนมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

 

“ฮะ?”

 

ผมจ้องมอง ยูยอนฮา พร้อมสับสนกับคำถามที่ฉับพลัน เธอยิ้มอย่างขมขื่นบนใบหน้าของเธอ

 

“ฉันไม่ได้เป็นคนโรแมนติกอะไร แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนายอนแข็งแกร่งมากกว่าที่นายคิด”

 

“ …เธอหยุดพูดเรื่องแปลกๆได้ไหม? เธอเข้าใจผิดแล้ว”

 

ยูยอนฮา ยิ้มอย่างเขินอายและพยักหน้า

 

“โอเค…ฉันอยากขอโทษอีกครั้งเกี่ยวเรื่องความลับนั้น”

 

เธอกำลังพูดถึงความจริงที่ยูจินวอนอยู่เบื้องด้านหลังอุบัติการณ์ควังโอ มันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดเนื่องจากการประสานกับ ชุนดง แต่ผมไม่ได้โกรธหรืออะไร

 

“ฉันไม่สามารถพูดได้ว่าฉันไม่ได้โกรธ แต่…เฮ้ออ…”

 

ผมไม่สามารถตอบสนองอะไรที่แตกต่างไปจากที่คิมชุนดงได้เพราะมันเป็นเรื่องปกติสำหรับเรื่องที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้ มันส่วนหนึ่งจากจิตสำนึกของผม แต่เหตุผลหลักคือ ‘การซิงโครไนซ์’ จำนวนแปลกๆนี้เพิ่มขึ้นเล็กน้อยทุกครั้งที่ผมทำบางสิ่งที่ไม่สอดคล้องกับความต้องการของคิมชุนตง แต่มันมีน้อยมากดังนั้นผมจึงไม่ต้องกังวลเท่าไร

 

“ฉันมีชีวิตอยู่เพราะพ่อของเธอ แม้เขาจะไม่ได้ตั้งใจแต่ก็เป็นเพราะเขาและแม้ว่าเขาจะทำอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ”

 

เมื่อถึงตอนนั้นผมก็ตื่นตัว Smart Watch ใหม่บนข้อมือของผม

‘Essential Smartwatch Code Black’ มันเป็นนาฬิกาหรูมูลค่า 1700 ล้านวอนที่ทำจากไทเทเนียมและเพชรโลหิต

 

“ฉันได้นาฬิกาที่ฉันต้องการแล้ว ฉันต้องไปก่อน อ้อฉันทำอาหารให้เธอแล้วนะ”

 

ในขณะที่ยูยอนฮาใจเย็นลงและรวบรวมความคิดของเธอผมก็ทำอาหารกับข้าวและกิมจิให้เธอ เนื่องจากเธอมีวัตถุดิบคุณภาพสูงในตู้เย็นของเธอ ผมจึงสามารถรับประกันรสชาติของพวกมันได้เลย

 

“…รอเดี๋ยว.”

 

แต่เมื่อผมกำลังจะจากไป ยูยอนฮา ก็หยุดผมเอาไว้

 

“อา? อะไรเหรอ?”

 

“ทำไมนายถึงสวมสูท?”

 

“อ้อ นี่เหรอ?”

 

‘เพราะฉันกำลังจะไปที่พระราชวังบักกิ้งแฮมน่ะ…’ ผมกำลังเลือกคำพูดของผมแต่ยูยอนฮาก็เดินเข้ามาหาผม

 

“เนคไทของนายหลวม”

 

เธอยืนอยู่ข้างหน้าและวางมือเธอบนเน็คไทของผม เธอปลดมันแล้วผูกมันอีกครั้ง

 

“… .”

 

ในขณะเดียวกันผมก็หยุดนิ่ง กลิ่นผมของเธอทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ

ในขณะที่ความสัมพันธ์ค่อยๆก่อตัวเป็นปม …

 

ตุบ

 

มีบางสิ่งที่หนักอึ้งอยู่บนหน้าอก ผมมองลงไป ยูยอนฮา วางหน้าผากของเธอบนหน้าอกของผมในระหว่างที่ผูกเน็คไท ไม่ช้าผมก็ได้ยินเสียงจากปากของเธอ

 

“… อยู่.”

 

“…หา?”

 

“อยู่ต่อ”.

 

สักพักด้วยคำพูดนี้ของเธอ เธอก็เริ่มเขย่าผมไปมา

 

“อยู่, อยู่, อยู่, อยู่ต่อเถอะ…!”

 

หัวของผมสั่นไหว นี่เป็นครั้งแรกที่ผมถูกตัว แน่นอนไม่นานยูยอนฮาเอา มือของเธอจับไว้ที่คอของผมเพื่อโอบกอด

 

“อย่า…อย่างได้ขาดการติดต่อ นายเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของเรา”

 

“… .”

 

เสียงของเธอดังขึ้นอย่างน่ารัก ผมเขินอายเลยได้แต่เกาที่หลังคอ แม้ว่าผมจะยุ่ง แต่มันก็เป็นความจริงที่ผมไม่ได้ติดต่อเธอประมาณ 3 เดือน ไม่น่าแปลกที่เธอคิดว่าผมตายไปแล้ว

 

“ …ถ้าฉันมีเวลา”

 

“…อย่ามาแก้ตัว.”

 

ยูยอนฮา ปล่อยคอของผมและพูกเน็คไทของผมให้จนเสร็จ

 

“นี้.”

 

เธอตบไหล่ผม 2-3 ครั้งแล้วถอยออกมา เธอมองดูเน็คไทที่เธอผูกและยิ้มอย่างพอใจ

 

“…อ้อ ….ใช่!”

 

ทันใดนั้นเธอก็ตะโกนราวกับว่าเธอเพิ่งจะจำสิ่งที่สำคัญขึ้นมาได้

 

“เมื่อนายกลับไปที่หอคอย อย่าอ่านข้อความที่ฉันส่งถึงนาย! ถ้านายทำความสัมพันธ์ของพวกเราถือว่า จบกันโอเคไหม-”

 

– ข่าวฉุกเฉิน! มอนสเตอร์ทางแอฟริกากำลังเดินไปทางเหนือ

มอนสเตอร์ในทวีปอื่นๆเองก็บุกรุกดินแดนของมนุษย์ด้วยเช่นกัน! พลเรือนควรอยู่ภายในบ้านในขณะที่ …

 

ในตอนนั้นเองคำเตือนเรื่องภัยพิบัติก็โผล่ขึ้นมาใน smartwatch ใหม่ของผม smartwatch ของผมไม่ใช่อุปกรณ์เดียวที่ได้รับรู้เรื่องนี้

 

smartwatch ของ ยูยอนฮา และ smartwatches ของผู้คนบนท้องถนนนอกหน้าต่างล้วนแต่ส่งเสียงบี๊บพร้อมเตือนภัยพิบัติ

 

“… .”

 

ผมจ้อง ยูยอนฮา เธอเองก็มองมาที่ผมเช่นกัน

 

*********************************2***************************************