The Novel’s Extra - ตอนที่ 433 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

บทที่ 433 เป้าหมายเดียวกันแต่เส้นทางต่างกัน (1)

[ชั้น 16 – เรือ Genkelope]

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาที่เรือแห่งนี้หลังจากไม่ได้มาอยู่นาน ผมมาที่นี่เพื่อเข้าร่วมการประชุมกับ วิคเก็ช สำหรับทีมที่จัดโดย ปีศาจเพื่อลอบสังหาร ออร์เดน แน่นอนว่า Tower of Wish เป็นสถานที่ที่สมบูรณ์แบบสำหรับทั้ง 2 ฝ่ายที่จัดการประชุมขึ้นมาเพราะที่นี่ทุกคนฟื้นคืนชีพหลังจากความตายได้

“ที่นี่มีผู้คนมากมายเลยนะ”

“ใช่.”

หลายสิ่งเปลี่ยนไปใน 6 เดือนที่ผมไม่ได้มาเยี่ยม สำหรับเบื้อต้น

การตรวจสอบทางเข้าเข้มงวดมากขึ้นและมีเทคโนโลยีสูงกว่าสนามบินส่วนใหญ่ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในชุดเกราะอย่างน้อย 16 คน

“มันเปลี่ยนไปมาก มันเป็นของเราก็จริงแต่ไม่รู้สึกแบบนั้นเลย”

ความโลภที่อยู่ภายในเริ่มปรากฏขึ้นอีกครั้ง ผมสามารถนำเรือลำนี้ออกไปข้างนอกได้ถ้ามีพรสวรรค์ใหม่….

“นายถูก. มีการเปลี่ยนแปลงมากมายตั้งแต่ครั้งที่แล้ว ตอนนี้ฉันหลงทางได้เลยนะ”

ดวงตาของบอส มองไปตามฝูงชน อย่างน้อยก็มีผู้เล่น 200 คนที่รอเข้าประตู ผมมองใบหน้าของพวกเขากับบอส

– พวกเราจะทำอะไรเพื่อขึ้นไปชั้น 17

– มีเรือขนส่งแยกต่างหาก นายแค่ต้องจ่าย TP เพื่อขึ้นไป และอย่าคิดทำอะไรโง่ๆที่ชั้น 16 มีการห้าม PK ที่นี่และห้ามทำการต่อสู้ทุกชนิด โรงแรมและร้านอาหารมีความเข้มข้นมากๆลองไปที่นั่นดู

– ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณ.

– และถ้านายอยากที่จะแข็งแกร่งขึ้นไปที่สนามกีฬาและดันเจี้ยน

นายสามารถฝึกซ้อมกับ NPC ในสนามและดันเจี้ยนที่ระดับต่ำสุดถึงสูงสุด

‘คิมยองจิน’ หัวหน้าใน Tower of Wish และกลุ่มหน้าใหม่ของพวกเขาจับตามองมาที่ผม อันที่จริงแล้วมันอาจผิดถ้าจะเรียกผู้เล่นที่ปีนขึ้นมาถึงชั้น 16 ว่า ‘มือใหม่’

อย่างไรก็ตามในขณะที่พวกเขามองผม ผมก็เดินผ่านแถวยาวของผู้เล่นที่รอเช็คอิน

“ดูสิพวกเขากำลังแซกแถว!”

“อะไรนะ ไม่เข้าแถวงั้นเหรอ!”

“เฮ้! นายจะทำอะไรกันแน่?”

“เอาล่ะๆ ได้โปรดเงียบๆลงเถอะ”

มีผู้เล่นไม่กี่คนที่มาหาพวกเรา แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็หยุดเอาไว้ พวกเขาเป็นทหารรักษาพระองค์

“อย่างไรก็ตาม ฮาจิน ฉันได้ยินมาว่าสมาคมฮีโร่พยายามต่อรองกับนายด้วยงั้นเหรอ”

บอสพูดขณะที่พวกเราเข้าไปในพื้นที่ด้านในของเรือ

“ใช่แล้วมันเกิดขึ้นเหรอ”

ผมไม่แน่ใจว่าใครแนะนำผม แต่สมาคมฮีโร่พยายามเชิญชวนผม

แน่นอนว่าผมไม่มีความตั้งใจที่จะเข้าร่วมกับพวกเขา แต่ผมวางแผนที่จะแทรกซึมเข้าไปใน ‘หอคอยแห่งฮีโร่’ ซึ่งเป็นบ้านของสมาคมในขณะที่พวกเขากำลังหมกมุ่นอยู่กับออร์เดนเพื่อช่วยเด็กน้อยที่ถูกเอา

รัดเอาเปรียบอยู่นั่น

“ที่สำคัญกว่านั้นบอสคุณคิดอย่างไรกับแผนของผม”

เด็กเล็กที่มี ‘ผู้มีอำนาจรักษา’ ซึ่งกำลังถูกทารุณกรรมในหอคอยแห่งฮีโร่เด็กอายุ 7-8 ขวบบเมื่อ 8 ปีที่แล้วดังนั้นตอนนี้เธออาจเป็นวัยรุ่นไปแล้ว

“น่าจะเป็นเรื่องยาก”

พวกเราต้องช่วยผู้หญิงคนนั้น เมื่อ 8 ปีที่แล้วกลุ่มระดับสูงของสมาคมยังคงมีสุขภาพที่ดีและพวกเขาเลี้ยงดูเด็กด้วยความเอาใจใส่อย่างเต็มที่ อย่างไรก็ตามสิ่งต่างๆมีการเปลี่ยนแปลง ตอนนี้พวกเขาใช้ประโยชน์จากเด็กเพียงเพื่อสนองความต้องการอันเห็นแก่ตัวของพวกเขา

“แต่เจน ชอคจุนกยอง และ จินโยฮาน ดูเหมือนจะต้องการทำเช่นนั้น”

“ …แล้วคุณล่ะบอส?”

งานนี้ต้องทำ เด็กผู้หญิงมีบทบาทสำคัญในช่วงครึ่งหลังของเนื้อเรื่อง แต่ตอนนี้ความโลภของผู้มีอำนาจยิ่งใหญ่กว่าในเนื้อเรื่องเดิมมันเป็นไปได้สูงที่เด็กจะไม่รอดจนกว่าจะถึงตอนนั้นถ้าพวกเรายังยอมให้เธอถูกเอาเปรียบแบบนี้

“ฉัน….”

บอสจ้องมองมาที่ผมด้วยความเงียบงัน

“…ฉันจะทำตามที่นายต้องการ”

ผมยิ้มอย่างโล่งอก

“ขอบคุณ.”

“…ไม่เป็นไร”

พวกเรายิ้มให้กันอย่างอบอุ่น จากนั้นพวกเราก็เดินไปตามถนนพร้อมมองทิวทัศน์ที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน

ไม่ช้าพวกเราก็มาถึงที่ประชุม มันเป็นห้องขนาดใหญ่ในโรงแรมที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน มันดูเหมือนโรงแรมที่สร้างขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่ผมหลักฐานมาจากชื่อของมันคือ [HAJ HOTEL] โต๊ะกลมขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางห้อง พวกเรานั่งที่เก้าอี้และรอให้ปีศาจมาถึง

“ฮาจิน นายอยู่เงียบๆนะ”

“ฮะ? ตกลง.”

บอสและผมนั่งลงเงียบๆ บอสเหลือบมาที่ผมแต่สายตาของเธอจ้องมอง กลางอากาศก่อนที่จะกลอกตาขึ้นและลง เธอกำลังอ่าน ‘เว็บนิยาย’ แน่ๆ

ผมสงสัยเรื่องต่างทันใดนั้นก็มีคำถามปรากฏขึ้นในจิตใจของผม

‘แชนายอนกำลังทำอะไรอยู่นะตอนนี้?’ ผมได้ตระหนักว่ามันยังไม่สายเกินไป ‘ถ้าเราอยากรู้เรื่องของคนอื่นเราต้องรู้เรื่องของตัวเองก่อน’

ผมส่งความคิดไปที่ สปาร์ตัน ให้ไปหา แชนายอน ในเทือกเขาหิมาลัย จากนั้นแบ่งปันวิสัยทัศน์ของผมกับเขา

…ทันทีที่ผมหลับตาวิวภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะก็อยู่ตรงหน้าผม

แชนายอน อยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่กลางภูเขา น้ำตาไหลอาบแก้มขณะที่เธออ่านจดหมายอยู่ในมือ

– ขอบคุณพระเจ้า ฉันดีใจ….ฉันดีใจจริงๆ….

ดูเหมือนว่าจดหมายมาจาก ยูยอนฮา จะมาถึงแล้ว แชนายอน ถือจดหมายไว้ในอ้อมแขนของเธอพร้อมกับกล่าวคำขอบคุณนับไม่ถ้วน

ผมเข้าใจเนื้อหาของจดหมายโดยประมาณได้ แม้ว่าเธอจะดูผอมลงแต่ ตอนนี้เธอดูมีความสุขอย่างแท้จริง การได้เห็นเธอเป็นแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกเศร้าเล็กน้อย เธอเป็นคนแรกในโลกนี้ที่แสดงความรู้สึกของเธอกับผม ผมไม่เคยลืมความรักอันแสนอบอุ่นที่เธอมอบให้ผม

ผมยังไม่รู้ว่าเธอเห็นอะไรในตัวผู้ชายอย่างผม

– แชนายอน เธอกำลังทำอะไรอยู่..นั่น…. เดี๋ยวก่อนเธอร้องไห้เหรอ

ในขณะนั้นเองก็มีคนมาหาแชนายอน ผมไม่คาดคิดว่าจะเจอเขาที่นั่น

1 ใน 9 ดารา เฮย์เน่และ…ยูชีฮยอก

– ฉัน….ฉันไม่ได้ร้องไห้ คุณหมายถึงอะไรฉันไม่ได้ร้องไห้ ที่สำคัญคุณจะไม่กลับไปที่ ภูเขา เพ็กตู งั้นเหรอ อาจารย์?

‘หมาป่าแห่งสวรรค์’ ฮีโร่ระดับปรมจารย์ ยูชีฮยอก เขาขมวดคิ้วและมองไปที่แชนายอน

– ฉันจะไปได้ยังไงในเมื่อตาแก่นี้กำลังพยายามขโมยลูกศิษย์ของฉันไป

– ยูชีฮยอก เรียกฉันว่าคนแก่ได้ยังไง

…ผมเฝ้าดูเหตุการณ์ที่น่าสนใจพร้อมคิดว่าจะทำยังไงดี

“สวัสดี-!”

ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออกและเสียงก็ขึ้น พวกเราทั้งคู่หยุดทำสิ่งที่พวกเรากำลังทำอยู่ทันที ‘วิคเก็ช’ คนที่เพิ่งขึ้นสู่จุดสูงสุดของลำดับชั้นในหมู่ 9 ปีศาจ มาถึงแล้ว เขาเข้าหาพวกเราอย่างมั่นใจ

“ยินดีที่ได้รู้จัก. ฉัน วิคเก็ช ‘ฮายอนฮี’ ‘

แม้ว่าชื่อและรูปร่างหน้าตาของเธอจะยังดูเด็กเกินไปที่จะถูกเรียกว่า

วิคเก็ช แต่บอสและผมก็เตรียมพร้อมทันที ลูกน้องของ วิคเก็ช รีบเข้ามาและยืนอยู่ทั้ง 2 ข้างของห้อง

“ตอนนี้ให้พวกเรามาเริ่มการประชุมกันเถอะ! ฮ่าฮ่าฮ่า!”

วิคเก็ช หัวเราะอย่างกล้าหาญอีกครั้ง

*************************************************************************

[ถ้ำกว้างใหญ่]

ในขณะเดียวกันในถ้ำของ Vast Expanse สำหรับนักล่าอย่างพวกเขา

ที่นี่คือความผาสุกที่เหนือกว่า ‘เมือง’ ผู้นำของทั้ง 2 กลุ่มกำลังสนทนากัน

“ฉัน?”

“ใช่. สมาคมต้องการให้คุณเข้าร่วมทีมลอบสังหารออร์เดน”

ยุนกวางวอนแห่ง Vast Expanse ยูจินวอนแห่ง Essence of the Strait

ยูจินวอง มองเข้าไปในดวงตาของ Vast Expanse อย่างใจเย็น

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยพลังเวทมนต์สีฟ้าส่องแสงจากระยะไกล

เคราหนาของเขาช่างน่าทึ่งเหลือเกินและผมยาวของเขาทำให้เขาดูเหมือนนักปราชญ์หรือฤาษี Vast Expanse ดูน่าเกรงขามจริงๆ

“…หากนายอยากให้ฉันไป นายต้องมีอย่างน้อยหลายหมื่นล้าน”

“นั่นคือราคาถูกมากเพราะเราคาดเตรียมไว้หลายแสนล้าน”

ยูจินวอง ตอบด้วยความใจเย็น

“นอกจากนี้เงินจะมีค่าอะไร หากสูญเสียดินแดนให้กับมอนสเตอร์?”

คำพูดของ ยูจินวอง ทำให้ Vast Expanse ยิ้ม

“บอกฉันว่านายคิดยังไง? ทำไมนายถึงคิดว่าสมาคมยินดีจ่ายให้ฉันในราคาสูงเช่นนี้”

“ …นั่นเป็นคำถามที่แปลก นายไม่ใช่ Vast Expanse ที่แข็งแกร่งอย่างล้นเหลือเหรอ?”

Vast Expanse ส่ายหัวช้าๆ

“ไม่ ฉันเห็นตัวเองเป็นแค่ตาแก่เท่านั้น แปลกมาก ยูชีฮยอก อายุน้อยกว่าฉันเพียง 8 ปี แต่เขาก็ยังเด็กกว่าฉันมาก”

ความรู้สึกถูกฝังอยู่ในเสียงของเขา หากไม่มีคำพูดใดๆ ยูจินวอง ก็รอให้ Vast Expanse พูดต่อ

“นั่นอาจเป็นอัตราปกติของมนุษย์เหนือธรรมชาติผู้ซึ่งควบคุมวิถีแห่งพลังเวทมนต์อย่างน้อยก็จนกว่าเขาจะอายุ 70”

Vast Expanse ลูบเคราของเขา มือที่ลูบเคราเริ่มสั่นไหว

“แต่นั้นไม่ใช่สำหรับฉัน ผลข้างเคียงของฉันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ”

ผลข้างเคียงของพรสวรรค์ แน่นอนว่าพวกมันหายากมากในทุกวันนี้โดยฮีโร่ทุกคนจะได้รับการจัดการอย่างเป็นระบบ อย่างไรก็ตามผลข้างเคียงเป็นเรื่องธรรมดาในหมู่ฮีโร่ในอดีตที่ต้องต่อสู้ทุกวันโดยไม่มีการจัดการที่เหมาะสม ยูจินวอง พยายามเบี่ยงเบนความสนใจจากรอยย่นบนใบหน้าของ Vast Expanse

“แล้วคุณต้องการอะไร?”

“ฉันได้ยินมาว่าสมาคมได้ดูแลเด็กที่มีอำนาจรักษาเอาไว้”

“…ใช่ ถูกต้อง.”

ยูจินวอง พยักหน้า มีผู้หญิงคนหนึ่งเป็น ‘ผู้มีอำนาจรักษา’ ที่หอคอยแห่งฮีโร่ ผู้ที่มีพลังแบบเธอสามารถรักษาความเจ็บป่วยและอาการบาดเจ็บได้ทั้งหมดยกเว้นความตาย แต่การใช้พลังในทางที่ผิดของเธอตั้งแต่อายุยังน้อยอาจเพิ่มผลข้างเคียงได้เป็นสองเท่า ดังนั้นสมาคมจึงสาบานที่จะปกป้องเด็กและสัญญากับเธอว่าจะมีวัยเด็กที่สงบสุข อย่างไรก็ตาม…ทุกวันนี้เจ้าหน้าที่ระดับสูงของสมาคมได้เริ่มใช้ประโยชน์จากเด็ก เธอถูกใช้เป็นเครื่องมือในการยืดอายุขัยของพวกเขา

“ฉันได้ยินมาว่าเธอสามารถย้อนวัยชราได้” Vast Expanse พูดพร้อมความคาดหวังในดวงตา

“การย้อนวัย ในอีกบางแง่มุมก็คือทำให้ตายเร็วขึ้นได้เลยนะ”

“ฉันรู้ แต่ตอนนี้เธอคุ้นเคยกับการยืดอายุของพวกนักการเมืองหลายคนเลยไม่ใช่เหรอ ตอนนี้สิ่งที่ถูกต้องคืออะไร?”

ยูจินวอง ไม่ตอบ เมื่อไม่นานมานี้เด็กได้ใช้พลังของเธอเพื่อรักษา

รอยแผลเป็นที่เหลืออยู่บนร่างของแชจูชึลโดยมารแต่ทุกคนเข้าใจว่าการรักษาแชจูชึลนั้นเพื่อสาธารณประโยชน์

“แกไม่รู้หรือว่าสมาคมกำลังเน่าเหม็น? ฉันขอรับรองกับแกว่าฮีโร่ที่จะเปลี่ยนข้างตามตามข้อเสนอของ ออร์เดน ออร์เดนมาหาฉันแล้ว เขาบอกว่าเขาจะมอบเด็กให้ฉัน แต่ฉันก็ปฏิเสธไป”

Vast Expanse ดวงตาโค้งเป็นรอยยิ้มอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มเป็นส่วนผสมของความภาคภูมิใจในตนเองที่ไม่เหมือนใครสำหรับคนที่เชื่อใน

ตัวเองและความรังเกียจที่ยอมให้คนอื่นชักจูง

————————————-2———————————-