The Novel’s Extra - ตอนที่ 438

บทที่ 438 อาณาเขตของออร์เดน (2)

 

[หอคอยแห่งวีรบุรุษ]

 

หอคอยแห่งวีรบุรุษเป็นหอคอยขนาด 77 ชั้นที่สร้างขึ้นโดยสมาคม

เมื่อเทียบกับความสูงที่ยิ่งใหญ่อย่างไรก็ตามความกว้างของมันค่อนข้างเล็กอย่างน้อยก็จากด้านนอก อันที่จริงแล้วข้างในนั้นใหญ่กว่าหอคอยที่ปรากฏอยู่ด้านนอกมาก หอคอยแห่งวีรบุรุษ เป็นอาคารที่

โดดเด่นสร้างขึ้นด้วยเทคนิควิศวกรรมเวทมนต์ที่เรียกว่า

‘สถาปัตยกรรมการขยายตัว’

 

นั่นเป็นสาเหตุที่ชั้นหนึ่งของหอคอยใหญ่พอที่จะเก็บบ้าน 4-5 หลังได้

มีช่องว่างที่อยู่อาศัยแยกต่างหากสำหรับพนักงาน

 

“ศาสตราจารย์พลังเวทย์มาจากไหน”

 

ในหมู่พวกมันบ้านชั้น 33 ถูกกำหนดให้เป็นที่อยู่อาศัยของเด็กบางคน มันเป็นบ้านของ ยียูริ เด็กน้อยที่มีอำนาจในการรักษาเรียกว่า

‘หญิงสาวผู้มีพลังวิเศษ’

 

“เป็นที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวางว่าเกิดขึ้นหลังจาก Outcall….”

 

15 ปีภายใต้การคุ้มครองอย่างเข้มงวดของสมาคมขณะนี้ได้รับบทเรียนส่วนตัวจากศาสตราจารย์ Cube

 

“แต่ฉันคิดว่าคำตอบนั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้เธอพึงพอใจ”

 

อาจารย์ส่งสำเนารายงานการวิจัยที่เขาเตรียมไว้ล่วงหน้าให้เธอ

 

“โปรดดูนี่”

 

“โอ้นี่คือเอกสารชิ้นหนึ่งของเขาอีกแล้วงั้นเหรอ”

 

ศาสตราจารย์พยักหน้าให้ ยียูริ

 

“ใช่ มันซับซ้อนอย่างน่าเหลือเชื่อชัดเจนและมีรายละเอียด ฉันยังไม่อยากเชื่อว่านักเรียนอายุ 17 ปีเขียนผลงานชิ้นเอกเช่นนี้ออกมาได้”

 

“อ่า…ฉันเห็น.”

 

ยียูริ ยินดีรับกระดาษ อันที่จริงมีชื่อที่คุ้นเคยเขียนอยู่ด้านบน

 

[กำเนิดพลังเวทมนต์และหาทางเอาชนะ] – [Cube Class 1,

อันดับ 934, คิมฮาจิน]

 

ชื่อของเขาคือ ‘คิมฮาจิน’ อัจฉริยะที่มีความสำเร็จในทฤษฎีเวทมนต์ถูกบันทึกไว้ในตำรา ยียูริอ่านเอกสาร 5 ฉบับที่เขาเขียน พวกมันทั้งหมดอยู่ในวิชาที่แตกต่างกัน แต่สมบูรณ์แบบเท่าเทียมกัน

 

“ ‘คิมฮาจิน’ ฉันมองข้ามชื่อนี้ไปขณะเรียนหนังสือ”

 

ศาสตราจารย์ยิ้มเบาๆ “เช่นเดียวกันสำหรับนักเรียนที่ Cube เขาส่งบทความสอบทั้งหมด 23 เรื่องและบทความ 8 เรื่อง แต่ทั้งหมดได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิชาการที่สำคัญ ปัจจุบันมีงานวิจัยทั้งหมด 8 ชิ้นที่อยู่บนพื้นฐานของเอกสารของที่เรียกว่า เอกสาร ฮาจิน”

 

“ว้าว…. ที่น่าตื่นตาตื่นใจ.”

 

“เขาเป็นนักเรียนที่ฉลาดที่สุดเท่าที่ฉันเคยสอนมา”

 

ศาสตราจารย์ยิ้มขณะที่เขานึกถึงอดีตที่ไกลโพ้นในฐานะนักวิชาการ

ผู้ติดตามความจริงที่ลึกซึ้งเขาถือว่าคิมฮาจินเป็นตัวกระตุ้น คิมฮาจินเก่ง ฉลาดและมีพรสวรรค์แถมยังมีความคิดสร้างสรรค์….

 

ติ้งๆๆๆ

 

ทันใดนั้น smartwatch ของเขาก็ส่งเสียงบี๊บๆ ศาสตราจารย์มองไปที่ข้อความ

 

“อาดูเหมือนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ฉันจะออกไปซักพักแล้วดังนั้นโปรดอ่านกระดาษในระหว่างนี้ ฉันจะกลับมาไม่นานหรอก”

 

“ ได้คะ”

 

ศาสตราจารย์ออกไปและยียูริก็อ่านหนังสืออย่างตั้งใจ

 

“โอ้ …. “

 

ยิ่งเธออ่านกระดาษของ คิมฮาจิน มากเท่าไหร่เธอก็ชื่นชมมันมากขึ้นเท่านั้น เอกสารทางวิชาการไม่ได้มีไว้เพื่อความบันเทิง แต่เอกสารของเขาดึงดูดเธอได้อย่างง่ายดายราวกับว่าเธอหลงใหลไปกับเวทมนตร์

 

ปัง –

 

ประตูเปิดอีกครั้งหลังจากนั้นไม่นานและยียูริก็มองไปบนกระดาษ ศาสตราจารย์กลับมาแล้ว เขาสวมรอยยิ้มที่อบอุ่นบนใบหน้าของเขา

 

“คุณ ยูริ มีข่าวดี”

 

“…คะ?”

 

“พ่อแม่ของเธอมาเยี่ยม เธอจะสามารถใช้เวลาที่เหลือของวันกับ

พวกเขาได้”

 

รอยยิ้มแผ่ไปทั่วใบหน้าของยี่ยูริ โดยปกติแล้วเธอเจอพวกเขาในทุกๆ

2 เดือน

 

“จริง-จริงเหรอ?”

 

“ใช่ แต่เธอจะได้รับการปกป้องอย่างเข้มงวด เธออยากจะไปไหม”

 

“คะ! แน่นอน.”

 

ยูริรีบลุกขึ้นและเก็บข้าวของรวมทั้งเอกสาร จากนั้นเธอก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่เธอโปรดปราน

 

“ตามฉันมา”

 

ศาสตราจารย์นำทางยูริพร้อมรอยยิ้ม ยูริตามศาสตราจารย์ไปที่ลิฟต์ที่ล็อคแน่นหนาบนชั้น 55

 

“ไปกันเถอะ”

 

“คะ…?”

 

หลังจากมาถึงหน้าลิฟต์แล้วยูริก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ สัญชาติญาณของเธอเตือนเธอให้ระวัง

 

เธอหยุดและมองไปรอบ ๆ

 

โดยปกติชั้นนี้จะเต็มไปด้วยทหารยาม แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างไม่มี

พวกเขาอยู่ที่นี่ในวันนี้

 

“ขอโทษนะศาสตราจารย์ แต่ -!

 

ศาสตราจารย์จับมือยูริขณะที่เธอพยายามถอยกลับ เขาดึงเธอและพูดว่า “คุณควรตามฉันมาหากเธออยากมีชีวิตอยู่”

 

“อะไรนะ? ได้-โปรด”

 

ประตูลิฟต์ปิดและพวกเขาก็ลงมาที่ชั้นหนึ่งอย่างรวดเร็ว ศาสตราจารย์ลากยูริออกจากลิฟต์แม้ว่า Tower of Heroes จะอยู่ที่ ประตูควังฮวา แต่สิ่งที่ต้อนรับพวกเธอข้างนอกนั้นเป็นอะไรที่ว่างเปล่า

 

“ศาสตราจารย์ พวกเราอยู่ไหน”

 

“อย่ากลัวไปเลยตามฉันมา พวกเราจะไปพบพ่อแม่ของเธอ”

 

ศาสตราจารย์หรือเจนจับมือเธอแน่น ยียูริซึ่งตอนนี้สะอื้นเบาๆ

เจนพยายามพายูริไปที่หลบซ่อน

อย่างไรก็ตาม

 

“เธอจะไปที่ไหน ~”

 

มีเสียงปรากฏอย่างเงียบๆและหยุดเธอเอาไว้ เจนขมวดคิ้วเพราะการมาอย่างกะทันหันของแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

 

“สวัสดี ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ. คุณเจนใช่ไหม?”

 

คนที่ทักทาย เจน คือ คิมจินวู นักล่าจาก Vast Expanse เจนจ้องมอง ไปที่เขาดวงตาของคิมจุนวูเหมือนหมาจิ้งจอกที่น่ากลัวเหมือนในอนิเมะ

แต่ตอนนี้มีพลังเวทมนต์ทำลายล้างที่อยู่ข้างกายของเจน

 

“ไง แกคือสุนัขรับใช้แห่ง Vast Expanse สินะ”

 

ชอคจุนกยอง พึมพำในขณะที่เขาก้าวมาข้างหน้าจากด้านหลังเจน

คิมจินวู ยิ้มให้เขา ใบหน้าของเขาโค้งทันที

 

“แกพูดถูกไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

 

“…โอ้? ฉันจะจัดการไอ้บ้านี้เอง ดังนั้นเธอพาเด็กออกไป”

 

เจนพยายามทำตามที่เขาบอก

 

… แต่มีคนที่ซ่อนตัวอยู่ในที่ดินเปล่านี้

 

“เธอไม่สามารถไปจากที่นี่ได้”

 

ทันใดนั้นเสียงต่ำๆที่เปล่งออกมาและจากที่นั่นมีชายชราคนหนึ่งสวมเครื่องแบบออกมา ทั้ง ชอคจุนกยอง และ เจน แข็งตัวเมื่อเห็นชายชรา

 

“เด็กคนนั้นคือความหวังของฉัน”

 

Vast Expanse ผู้ซึ่งได้รับการยอมรับว่าแข็งแกร่งที่สุดในสาขาอาชีพปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา ชอคจุนกยอง จ้องมองไปที่ Vast Expanse แค่มอง ชอคจุนกยอง ก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นของจริง ผ่านไปไม่กี่นาทีในความเงียบงัน เจนถามอย่างระมัดระวัง

 

“…คุณมาแค่ 2 คนใช่ไหม”

 

คิมจุนวูพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร เขาคิดว่าตัวเลขไม่สำคัญกับ

Vast Expanse ที่มีอยู่

 

“ว้ายยยย…. ดีเลย.”

 

เจนหายใจถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอมั่นใจมากขึ้นไม่นานเช่นเดียวกับ Vast Expanse กลุ่ม Chameleon Troupe เองก็ปรากฏตัวขึ้นจากความมืดทีละเงาที่มีอยู่มากมาย และไม่ใช่แค่คนเดียว

 

เจ้าของที่นั่งสีเงิน เกอิต้า

เจ้าของที่นั่งสีน้ำเงิน, ยูคยองฮวาน

เจ้าของที่นั่งสีน้ำตาล ฮิราโนะ อาราชิ

เจ้าของที่นั่งสีเขียว จินโยฮาน

เจ้าของที่นั่งของสีเขียวขุ่น เซนต์​ริน

เจ้าของที่นั่งฟ้า คาลิฟา

และสุดท้ายคือ เจ้าของที่นั่งสีขาว บอส

สมาชิกทั้งหมดของ Chameleon Troupe ยกเว้นแค่ 2 คนมารวมตัวและล้อมรอบชายทั้ง 2

 

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า …. “

 

นี่เป็นความมั่นใจของผู้ชายที่ว่ากันว่าแข็งแกร่งที่สุดงั้นหรอ?

 

“พวกแกคงเป็น Chameleon Troupe มันนานมากแล้วที่ฉันไม่ได้สนุกแบบนี้”

 

แม้ว่าเขาจะถูกรายล้อมไปด้วยศัตรูที่แข็งแกร่งจำนวนมากแค่

Vast Expanse ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

*************************************************************************

 

[อาณาเขตของ ออร์เดน]

 

ในขณะเดียวกันผมก็มาถึงใจกลางของแอฟริกากับสปาร์ตัน ผมเห็นอาณาเขตของออร์เดนในระยะไกล ผมศึกษาอาณาเขตจากระยะไกล

 

“…อะไรกัน?”

 

ตอนแรกผมสงสัยว่าผมมาถูกที่แล้วหรือยัง สิ่งต่างๆมากมากต่างจากสภาพดั้งเดิมของผม ผมจินตนาการถึงปราสาทเดี่ยวที่ยืนอยู่ตรงกลาง แต่ในสายตาของผมที่นี่เป็นดินแดนกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยกับดักและสิ่งกีดขวางรอบๆปราสาทที่ตกแต่งอย่างสวยงาม

 

“มันเปลี่ยนมากเกินไปหรือเปล่า”

 

ผมพึมพำในความสิ้นหวัง ‘เนื้อเรื่องเดิม’ ไม่มีอีกแล้ว ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามีเพียงหูและตาของผมเท่านั้นพึ่งพาได้

 

“นี่มัน….”

 

ผมหายใจเข้าลึกๆและรวบรวมพลังเวทมนต์ของรอยสักมารอบดวงตาของผม ด้วยปรมจารย์นักแม่นปืน ขั้น 2 ดวงตาพันไมล์ของมันทำให้ผมเห็นภาพเต็มๆของ อาณาเขตของออร์เดน

 

‘ที่ที่น่าจะเจอปาร์ตี้ของไอลีนมากที่สุดก็คือ … ‘ อย่างที่ผมคิดตอนนี้มีสิ่งกีดขวางอยู่ในสายตาของผม

 

[บาเรียเวลา]

– สัปดาห์ภายในกำแพงนี้เท่ากับ 1 ชั่วโมงข้างนอก อย่างไรก็ตามมันเป็นไปไม่ได้ที่จะฝึกภายในนั้นเพราะการไหลของพลังเวทมนต์และอากาศนิ่งสนิท

– ช่องสัญญาณฟรี แต่ส่งออกไม่ได้

– หากต้องการทำลายบาเรียนี้จำเป็นต้องใช้พลังที่เทียบเท่ากับหรือไม่ก็ปลดปล่อยเวทมนต์ที่ยิ่งใหญ่กว่าออกมา

 

นี่เป็นกับดักที่น่าสงสัยที่สุดจากกับดักทั้งหมดที่รุมล้อมอาณาเขตของ ออร์เดน แน่นอนว่าผมไม่ได้สนใจว่ากับดักนั้นเป็นยังไง ผมนำ

[กุญแจลึกลับ] ติดตัวมากับผมจากหอคอยเพื่อเตรียมตัวสำหรับสิ่งต่าง ๆ

 

“มาดูกัน….”

 

สายตาของผมทะลุผ่าน บาเรียเวลาอย่างง่ายดายและผมมองเข้าไปข้างใน ‘มีอะไรในนั้นไหม’ ผมพิจารณาอย่างใกล้ชิด

 

“…โอ้?”

 

ผมเจอ 3 คน ใบหน้าของพวกเขาสกปรกเสื้อผ้าของพวกเขาถูกฉีกขาดและจากกระดูกที่ยื่นออกมาของพวกเขาผมคาดว่าพวกเขาไม่ได้กินอะไรมาเป็นเวลานานแล้ว

 

ไอลีน, ชินจงฮัก และ จินเซยอน พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่นั่น

 

– ฉันหิว….

 

ไอลีน พึมพำอย่างน่าสงสาร จินเซยอน มักจะปลอบโยน ไอลีน ตลอดเวลาแต่ตอนนี้แม้แต่เธอเองก็ดูเหมือนจะทนไม่ไหว

 

– …ฉันเองก็หิวเหมือนกัน

 

– …

 

ฮีโร่ทั้ง 3 คนนี้เป็นโครงกระดูกที่เกือบจะอดตายผมสงสัยว่าทำไมเป็นแบบนี้ ผมมองดูรอบๆบริเวณกว้างภายในบาเรีย ผมใช้เวลาไม่นานก็เข้าใจ

 

“…ไม่มีอะไร.”

 

ไม่มีอะไรอยู่ข้างใน ไม่มีหญ้าไม่มีสัตว์ไม่มีน้ำไม่มีอะไรเลย

 

– น้ำ น้ำ อาาาา…. น้ำ….

 

ออร์เดน รู้วิธีจัดการกับไอลีน ไอลีนนั้นแข็งแกร่งแต่วิธีจัดการกับคนที่แข็งแกร่งแบบเธอนั้นเรียบง่ายอย่างน่าประหลาดใจ แค่ไม่ต้องต่อสู้กับเธอ การต่อสู้โดยไม่ต้องต่อสู้ มันง่ายมาก และต้องขอบคุณผู้ที่ทรยศจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะจัดการพวกเธอ

อย่างไรก็ตามถ้าสิ่งนี้ถูกต้องพวกเขาอาจตายที่นี่ได้เลย

 

“สปาร์ตัน ไปเอาถุงอาหารจากที่บ้านมา”

 

– เจี๊ยบบบบบบบบบ

 

ผมส่ง สปาร์ตัน ไปและรอมันกลับมาหลังจากนั้น 3 นาทีพร้อมถุงที่เต็มไปด้วยอาหารและน้ำ ผมคว้าพวกมันและวิ่งไปที่บาเรีย