The Novel’s Extra - ตอนที่ 490

บทที่ 490 การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ (4)

 

‘ค่าสถานะ’ ยีจีนยูนสงสัยว่า คิมซูโฮ หมายถึงอะไร จากนั้นเธอก็ตระหนักว่าเขาหมายถึง ‘การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่’ ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้

 

“อ้อ ฉันได้รับบัฟมาน่ะ แล้วพวกเธอ 2 ล่ะ?”

 

“ฉันได้รับ ‘ความดื้อรั้น’ และ ‘ขีดสุดความสามารถ’”

 

“การขยายพลัง”

 

คิมซูโฮ ได้รับ ‘ความดื้อรั้น’ และ ‘ขีดสุดความสามารถ’ แชนายอน ได้รับการขยายพลัง

 

“ฮะ? ทำไมนายถึงมี 2 อันละซูโฮ”

 

“ อืม…ฉันก็ไม่แน่ใจ”

 

“อาจเป็นเพราะเขาเคลียร์ Tower of Wish งั้นเหรอ”

 

แชนายอน เคาะที่หน้าอกของ คิมซูโฮ คิมซูโฮกอดหน้าอกของเขา

 

“อ่านั่นสมเหตุสมผลแล้ว”

 

ในขณะนั้นการสนทนาระหว่างไอลีนกับปีศาจดูเหมือนจะจบลงในที่สุด

 

“นายสัญญาว่าจะไม่บอกใครเกี่ยวกับป้อมปราการของพวกเราใช่ไหม”

 

แน่นอน.

 

“พวกเราแค่ต้องการฆ่าออร์เดน”

 

– แน่นอน ฉันไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่พวกเราสามารถช่วยให้เธอบรรลุ

เป้าหมายได้! ตราบใดที่เธอมี DP!

 

“ดี เฮ้ ทุกคนออกมา!”

 

เสียงของ ไอลีน ดังขึ้น สมาชิก 177 คนของหน่วยเฉพาะกิจเฉพาะกิจได้ก้าวออกมานอกเต็นท์

 

“พวกเราจะเริ่มฝึก!”

 

ไอลีน นำ [การฝึกฝนแบบจำลอง] ออกมา อุปกรณ์นี้ได้รับการปรับปรุงเพื่อให้สะท้อนถึงรายงานของ รูมิ ในวังของ ออร์เดน ตอนนี้มันสมจริงและแม่นยำยิ่งขึ้น

 

“ฉันต้องการให้ทกุคฝึกสิ่งนี้ วันที่เริ่มภารกิจจะไม่เปลี่ยนแปลง! พวกเราหยุด 3 สัปดาห์จากนั้น! พวกเราจะไปฆ่าออร์เดน!”

 

เสียงแหลมสูงของ ไอลีน ดังก้องไปทั่วถ้ำใต้ดิน

 

“นอกจากนี้!”

 

จริงๆแล้วเรื่องนี้ยังไม่ตายตัว สมาคมได้บอกกับไอลีนว่าพวกเขาจะ

‘พยายามและเจรจา’ แต่ไอลีนตัดสินใจที่จะประกาศให้สมาชิกทราบเพื่อยกขวัญกำลังใจ

 

“ดอกบัวดำจะเข้าร่วมกับพวกเราในภารกิจนี้!”

 

เป็นเหมือนข่าวดีของสมาชิก ชินจงฮักดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ แชนายอน พยักหน้าอย่างจริงจังเพราะ คิมซูโฮเล่าเรื่องของดอกบัวดำที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดให้เธอฟังส่วนยีจินยูนหวังที่จะถ่ายเซลฟี่กับดอกบัวดำสักครั้ง

 

“…อันนี่เป็นเรื่องจริงเหรอ? ฉันคิดว่ายังเจรจากันอยู่”

 

คนเดียวที่รู้ความจริง ยุนซึงอา เข้าหาไอลีนและกระซิบข้างหู

 

“…ฉันได้ยินมาว่าค่าใช้จ่ายในการเจรจาสูงมาก…. มีข่าวลือว่าเงินมัดจำคือ 50 พันล้านวอน”

 

“ช่างมันนั่นคือปัญหาของพวกตาแก่ พวกเราต้องการดอกบัวดำเพื่อฆ่า ออร์เดน ให้ได้”

 

ไอลีน ประกาศอย่างไม่ย่อท้อแม้จะมีข้อกังวลของ ยุนซึงอา ก่อนที่จะเริ่มฝึกซ้อมประจำ

*************************************************************************

 

[เมืองปีศาจในเอเชียกลาง]

 

ผมกลับไปที่เมืองปีศาจหลังจากตามล่าสัตว์อสูร 100 ตัวกับบอสและ

วิคเก็ช (เธอยืนยันที่จะตามพวกเรามา) ในปัจจุบันการแปลงร่างเป็นอสูรนั้นเสร็จไปเพียง 3% และสัตว์อสูรนั้นแข็งแกร่งพอๆกับมอนสเตอร์ระดับกลาง

 

กวง ทักทายพวกเราเมื่อพวกเรากลับมา

 

“ฉันมี 1,000 DP ซื้อตั๋วลอตเตอรี 50 ใบเลย”

 

– อา เราไม่ขายที่นี่

 

กวง พาพวกเราไปที่ร้านค้าทั่วไปใกล้ๆ

 

– ยินดีต้อนรับเข้ามาเลย~

 

ผมเป็นคนแรกที่เข้าไปในร้าน มีของเจ๋งๆมากมายอยู่ในนั้นและเจ้าของร้านก็เป็นยักษ์ที่ยิ่งใหญ่เท่ากับ ชอคจุนกยอง ผมหาเจ้าของร้านและพูดว่า

 

“เฮ้.”

 

– ยินดีที่ได้รู้จัก

 

“ชื่อของนายลงท้ายด้วย ‘อ็อก’ หรือเปล่า”

 

– ถูกตัอง.

 

“…โอ้ ฉันซื้อตั๋วลอตเตอรี่ 50 ใบฌลย”

 

– เจ้าจะไม่ชนะ เป็นโอกาส 1 ใน 30 ล้าน มนุษย์ไม่เคยชนะ

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ดีอ็อก ดูเหมือนจะไม่อยากขายหวยให้ผม

 

“ฉันจะแสดงให้นายเห็นว่าโชคของนายเหนือกว่ามนุษย์ ส่งตั๋วให้ฉัน”

 

– …

 

ดีอ็อก ดูไม่พอใจ แต่ผมก็มองเขาและในที่สุดเขาก็ให้ตั๋วผมมา 50 ใบ

 

– มันจะไม่ได้ผล

 

ผมขูดบัตรสลากกินแบ่ง 50 ใบทันที

 

ตั๋วแรกคือรางวัลอันดับที่ 6 100 DP

 

ตั๋วที่สองไม่มีอะไร

 

ตั๋วที่สามคือรางวัลอันดับที่ 6 อีกครั้ง 100 DP

 

บอสดวงตาเบิกกว้าง

 

“โอ้ มันออกมาค่อนข้างบ่อยสำหรับ 1 ในโอกาส 30 ล้าน”

 

“…ฮะ? โอ้ เขาหมายถึงว่าเป็น 1 ใน 30 ล้านรางวัลที่ 1 แต่รางวัลอื่นๆมีความเป็นไปได้สูง”

 

“เอ่อ…ฉันเข้าใจแล้ว อะแฮ่ม ฉันไม่เคยซื้อตั๋วลอตเตอรีมาก่อนเลย”

 

บอสปล่อยเสียงไอแห้งๆด้วยความลำบากใจ ผมขูดลอตเตอรีต่อไป

 

ตั๋วที่สี่คือ รางวัลอันดับที่ 5 500 DP

 

ตั๋วที่ห้าคือ รางวัลอันดับที่ 3 15000 DP

 

– ว้าว! นายได้รางวัลอันดับ 3 ! ขอแสดงความยินดีด้วยนะ!

 

– รางวัลอันดับที่ 3? นั่นคืออะไรเหรอ

 

“โอ้ นายโชคดีมาก”

 

กวง, ดีอ็อก และ วิคเก็ช แสดงความยินดีกับผม แต่ผมก็ยังไม่พอใจ

ผมขูดตั๋วต่อไปใบที่ 15, 23, 33, 50 แม้ว่าผมจะไม่ได้รางวัลที่ 1 จาก

50 ใบแรก แต่ผมก็ซื้ออีก 150 ใบด้วย DP ที่ผมชนะจากลอตเตอรี

 

ผมเริ่มต้นอีกครั้ง ใบที่ 69, 75, 83…. และเมื่อผมถึงลอตเตอรี่ใบที่ 109

ผมเห็นแสงริบหรี่สีทองที่ปลายนิ้วของผม

 

“อา รางวัลอันดับที่ 1 เป็นอันนี้”

 

มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยมากดังนั้นผมจึงขูดบัตรด้วยความมั่นใจ

 

[รางวัลอันดับที่ 1]

 

ผลลัพธ์เป็นสิ่งที่ผมคาดไว้อย่างแน่นอน ด้วยรอยยิ้มแจ่มใสผมส่ง

ตั๋วรางวัลอันดับที่ 1 ไปให้ ดีอ็อก

 

“เห็นไหม ตอนนี้ส่ง DP มาให้ฉันได้แล้ว”

*************************************************************************

[กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้]

 

… 10 วันผ่านไปแล้วตั้งแต่ ‘เหตุการณ์ฝนดาวตกปีศาจ’ มนุษยชาติปรับตัวเข้ากับการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน เมื่อความสับสนเริ่มสงบความแตกต่างระหว่าง ‘พ่อค้าปีศาจ’ และ ‘ปีศาจ’ ถูกกำหนดไว้และฮีโร่เริ่มซื้ออาวุธที่มีประโยชน์จากพ่อค้าปีศาจเพื่อตามล่ามอนสเตอร์และสัตว์อสูรได้ง่ายขึ้น

 

นอกจากนี้เมื่อสัปดาห์ที่แล้วบทความเกี่ยวกับ ‘ดอกบัวดำ’ ก็เริ่มมีจำนวนเพิ่มขึ้น ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่เนื่องจากพวกเขาบูชาดอกบัวดำมากขึ้นเรื่อยๆผมก็ได้แต่ตัดสินใจปล่อยพวกเขาไปมันอาจเป็นเพราะ ‘โชค’ ของผม

 

“…เธอจะมาเมื่อไหร่”

 

ปัจจุบันผมอยู่ที่โซลเพื่อรอยูยอนฮามาถึง วันนี้เป็นวันที่ผมถูกกำหนดให้พบกับ โอแจจิน สมาชิก 9 ดารา

 

เนื้อเรื่องเดิมของ โอแจจิน นั้นประกอบด้วย 2 ประโยคง่ายๆ

‘จอมเวทเพียง 1 เดียวใน 9 ดารา’,’จอมเวท 10 ดาวเพียงคนเดียวในโลก’

 

‘วันนี้เราจะคุยเรื่องอะไรกันกับโอแจจิน?…เขารู้เรื่องพ่อค้าปีศาจและ DP ไหมนะ?’

 

“อ่า เธอมานี่แล้ว”

 

ในขณะนั้นรถลีมูซีนที่หุ้มด้วยวัสดุกันกระสุนก็ปรากฏจากในระยะไกล

 

“เฮ้ นี่ ตรงนี้ๆ….”

 

ผมโบกมือให้ลีมูซีน แต่ วิ้งงง รถลีมูซีนผ่านผมไปอย่างเย็นชา

 

“อะไรกัน”

 

มีอะไรงั้นเหรอหรือว่าเราทำอะไรผิดพลาด ผมถามตัวเองอย่างสับสน

และแล้ว

 

เฟี้ยววววววววว—

 

ลมกระโชกแรงพัดผ่านมาหาผม

 

“…ฮะ?”

 

จากนั้นรถที่ผมมอบให้กับ ยูยอนฮา ก็ปรากฏตัวเหนือสายลม

 

“ไง.”

 

ยูยอนฮา กำลังนั่งอยู่บนที่นั่งของรถสโนว์โมบิลพร้อมหมวกกันน็อก

 

“โอ้~ วันนี้เธอดูดีจัง”

 

ผมยิ้มแล้ว ยูยอนฮา ก็ถอดหมวกของเธอออก ผมยาวของเธอสั่นไหวไปในอากาศและด้วยเหตุผลบางอย่างเธอทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เธอจ้องมองมาที่ผมด้วยความไม่พอใจอย่างสูง ยูยอนฮา เคาะบนที่นั่งด้านหลังเธอ ใบหน้าของเธอนิ่งมาก

 

“…มีอะไรเหรอ”

 

“ขึ้นมา ฉันมีคำถามมากมายสำหรับนาย แต่พวกเราจะไม่สามารถพบกับโอแจจินได้ถ้าพวกเราไปสาย”

 

“หา? อ้อ-ได้สิๆ แน่นอน.”

 

ผมนั่งซ้อนยูยอนฮา เธอบิดแฮนด์ทันที ใช้เวลาเพียง 0.3 วินาทีในการเริ่มต้น บนที่นั่งของยานพาหนะที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว 500 กิโลเมตรต่อชั่วโมงผมถาม ยูยอนฮา

 

“ทำไมพวกเราจะไม่ได้พบเขา ถ้าพวกเราไปสาย”

 

“ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่สามารถพบเขาได้ แต่พวกเราจะไม่สามารถสนทนากับเขาได้”

 

“…หา? ผลข้างเคียงของเขาคืออะไร?”

 

ผมไม่แน่ใจเพราะผมไม่ได้ลงรายละเอียดมากมายเกี่ยวกับเขาในเรื่องนี้

 

“ภาวะสมองเสื่อม.”

 

“หาาาาาาาา… ? …อะไรนะ?”

 

ยูยอนฮา มองมาที่ผมและตอบอย่างเมินเฉย

 

“ผลข้างเคียงของเขาคือภาวะสมองเสื่อม!!!”