The Novel’s Extra - ตอนที่ 491

บทที่ 491 เมฆแห่งสงคราม (1)

 

ยูยอนฮา และผมมาถึงที่จังหวัดพยองอันเหนือ ย้อนกลับไปตอนที่ฉันยังอยู่ใน Cube จังหวัดพย็องอันเหนือยังคงเป็นดินแดนรกร้างเนื่องจากจำนวนมอนสเตอร์ในพื้นที่และดินแดนที่แห้งแล้ง อีกเหตุผลหนึ่งก็คือมันอยู่ใกล้กับแมนจูเรียซึ่งเต็มไปด้วยปีศาจป่าเถื่อน

 

“…มีการเปลี่ยนแปลงมากมายเลยฮะ”

 

แต่ตอนนี้จังหวัดพยองอันเหนือแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง ราวกับว่าผมอยู่ในเมืองทั่วๆไปของโลก แม้ว่าอาคารจะไม่ได้สูเนื่องจากการโจมตีของมอนสเตอร์ที่อาจเกิดขึ้น แต่วิทยาศาสตร์เวทมนต์ได้เปลี่ยนสถานที่นี่ให้เป็นเมืองที่มีเทคโนโลยีสูง เครื่องยนต์ AI วิ่งไปตามถนนและผมเห็นทหารแบก ‘ปืนเลเซอร์เวทมนต์’ มากกว่าปืนทั่วไป

 

“นายบอกให้ฉันลงทุนในดินแดนรกร้างดังนั้นนี้คือสิ่งที่ฉันทำ ผู้อพยพจะแห่กันมาที่นี่ในเร็วๆนี้”

 

ยูยอนฮา พูดห้วนๆ

 

“โอ้ ใช่…ฉันพูดแบบนั้นเหรอ”

 

ฉัมเกาแก้มตัวเองเบาๆ ผมส่งข้อความถึงเธอเกี่ยวกับแนวคิดทางธุรกิจบางอย่าง แต่ผมไม่คาดคิดว่า ยูยอนฮา จะลงมือทำทุกอย่างที่เขาบอกบางทีนี่อาจเป็นเพราะโชคของผมด้วยสินะ

 

“ฉันคิดว่ามีชาวต่างชาติมากมายเลยนะ”

 

คนส่วนใหญ่ที่เดินไปมาเป็นชาวต่างชาติ ผู้คนจากทั่วโลกมารวมตัวกันที่นี่บางทีอาจเป็นเพราะประเทศบ้านเกิดของพวกเขาอันตรายเกินไปหรือเพราะพวกเขาเพียงแค่ชื่นชมเกาหลี

 

“100% ของดินแดนที่นี่เป็นของฉัน มันไม่ใช่แค่จังหวัดพยองอันเหนือ จังหวัด ฮัมพย็อง จังหวัด ชากัง และ จังหวัด รยังกัง ซึ่งถูกทิ้งร้างใน ตอน Outcall ทั้งหมดถูกฟื้นคืนโดยกิลด์ Essence of Strait”

 

“โอ้? ทำได้ดีมาก”

 

“จังหวัดฮัมพย็องและพย็องอัน ผ่านการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สุด นอกเหนือจากอาคารที่อยู่อาศัย ตอนนี้ที่นี่ยังมีโรงเรียนสถานศึกษาสมาคมของฮันเตอร์และอื่นๆ ที่นี่ยังไม่สามารถเปรียบเทียบกับโซลได้ แต่ผู้อพยพประมาณ 2 ล้านคนอาศัยอยู่ที่นี่ในขณะนี้ อย่างที่นายเห็นพวกเรากำลังพยายามทำอย่างดีที่สุดเพื่อช่วยเหลือสังคม”

 

“…ใช่นั่นมันยอดเยี่ยมมาก”

 

ผมเดินไปพร้อมกับพูดชม ยูยอนฮา และเดินผ่านผู้อพยพที่พูดภาษาเกาหลี พวกเรามาถึงหน้าโรงพยาบาลที่ล้อมรอบด้วยกำแพงเวทมนต์

 

พยาบาลกำลังรอพาพวกเราเข้าไปข้างใน พวกเราเดินผ่านห้องโถงที่ว่างเปล่าไปที่ลิฟท์

 

ยูยอนฮา กดไปที่ชั้นใต้ดิน 6F ประตูลิฟต์เปิดขึ้นพร้อมกับเสียง ดิ้ง

 

“…พวกเราอยู่ในยุค 70 หรือไง”

 

ชั้นใต้ดินชั้นที่ 6 ของโรงพยาบาลสร้างขึ้นเหมือนย่านที่อยู่อาศัย

มันเกือบจะดูเหมือนว่าพวกเราย้อนเวลากลับมาจากในลิฟท์เนื่องจากบ้านถูกสร้างในสไตล์ดั้งเดิมพร้อมทีวีเก่าๆและแม้แต่โทรศัพท์แบบหมุน

เมื่อเห็นแบบนี้ผมก็สับสน ยูยอนฮา อธิบายทันที

 

“พวกเขาสร้างมันขึ้นมาแบบนี้โดยเจตนาเพื่อให้ 9 ดารา โอแจจิน สงบจิตใจ เขาอาศัยอยู่ในที่ซ่อนตัวในหมู่บ้านเก่าๆบนเกาะเชจู ชั้นนี้เป็นแบบจำลองของหมู่บ้านนั้น”

 

“…ฉันเข้าใจแล้ว.”

 

ผมจินตนาการถึงความเสียหายที่จอมเวทย์ระดับ 10 ดาว สร้างขึ้นจากความโกรธ เป็นการดีที่สุดที่จะกำจัดทุกสิ่งที่สามารถกระตุ้นเขา

 

“ตามฉันมา.”

 

พวกเราเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ยูยอนฮา ถอดรองเท้าแล้วยืนอยู่หน้าประตูเลื่อนของห้องหลักของบ้าน ผมตามเธอไป

 

ต๊อก ต๊อก

 

ยูยอนฮา เคาะและคำตอบก็ดังขึ้นทันที

 

– เข้ามา.

 

เสียงของผู้สูงอายุเป็นของผู้หญิง

 

“ขอโทษนะ”

 

ผมเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับยูยอนฮา รูปลักษณ์ที่อบอุ่นในชนบทของห้องทำให้ผมนึกถึงบ้านของปู่กับย่า ข้างในสามีและภรรยาก็มองมาที่พวกเรา

 

“…สวัสดีฉันชื่อยูยอนฮา คนนี้คือคิมฮาจิน”

 

“สวัสดี.”

 

พงกเราทั้ง 2 โค้งคำนับ คู่รักเก่าแก่ต้อนรับพวกเราด้วยรอยยิ้ม

 

“ยินดีที่ได้รู้จักทั้งคู่ ฉันชื่อ ยียุนโฮ คุณเองก็พูดสวัสดีสิ”

 

“…ฉันคือ โอแจจิน”

 

โอแจจินตอบสั้นๆ เขาดูเย็นชาและชัดเจนและเป็นสิ่งที่ผมจินตนาการไว้จอมเวทจะมีลักษณะเครายาวและผมยาว

 

“ยินดีที่ได้รู้จัก.”

 

“เนื่องจากฉันไม่มีเวลามากตัดเรื่องไร้สาระไปซะ ฉันได้ยินมาว่าเธอมีวิธีการรักษาผลข้างเคียงของฉันงั้นเหรอ”

 

โอแจจิน ตรงไปที่จุด

 

“ใช่ เป็นไปได้”

 

เมื่อได้ยินคำตอบที่มั่นใจของผม ใบหน้าของยียุนโฮ ก็สดใสขึ้น แต่

โอแจจินไม่ได้พูดอะไร เขาจ้องมาที่ผมและกระพริบตา 2-3 ครั้งจากนั้นเขาก็หันไปหาภรรยาของเขา

 

เขาพูดว่า “…แม่ ฉันหิวแล้ว~”

 

“อ่า…เขาเอาอีกแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ แค่บอกฉันแล้วฉันจะบอกข้อมูลนี้ให้เขาในภายหลัง”

 

“ฉันหิว~ ฉันหิว~ ฉันหิว~!”

 

แกนดัล์ฟแก่ๆเริ่มโมโหหิว

 

“ฉันหิวววววววววววววว~!”

 

ผมมึนงงแต่ก็ไม่ได้ตื่นตระหนกและนำส่วนผสมพร้อมกับครกออกมา

 

“แชมร็อค, โอโทเรน, แสงโสม,มรกต,และเขาของมิโนเทารัส พวกมันเป็นส่วนผสมของยาทั้งหมดจาก Tower of Wish”

 

“ฉันจะกินมัน!”

 

โอแจจินพยายามที่จะแย่งวัตถุดิบไปอย่างรวดเร็ว แต่ผมใส่พวกเขาในครกก่อนที่เขาจะจับมือของผม ด้วยความชำนาญที่น่าประหลาดใจและพลังเวทมนต์ของรอยสักผมได้บดขยี้ส่วนผสมและทำให้เป็นยาต่อหน้า ยียุนโฮ, ยูยอนฮา และ โอแจจิน ต่างก็สังเกตเห็นทักษะการทำยาของผมด้วยความงุนงง ไม่ช้าก็มีเม็ดยา 5 เม็ดออกมา

 

[ยามหัศจรรย์]

 

ยามาพร้อมกับเอฟเฟกต์ต่างๆ แต่ผมลบส่วนใหญ่ด้วย ‘การตั้งค่า’ และเพิ่ม ‘ผลย้อมกลับของผลข้างเคียง’ เป็นคุณสมบัติลงไป แต่ละเม็ดใช้ 70SP ในการทำและส่วนผสมมีราคา 100,000 TP รวมกันแล้ว 350 SP และ 500,000TP ไม่ถูกแต่ก็ไม่แพงถ้าผมเอาชนะใจ โอแจจิน ได้

 

“ยาเม็ดนี้จะรักษาผลข้างเคียงของ 9 ดารา โอแจจิน ได้”

 

ยียุนโฮ มองเม็ดยาในมือของผมด้วยความตกใจ

 

“แต่ผมต้องการให้คุณสัญญาอะไรบางอย่างกับผม”

 

1 เม็ดทุก 2 สัปดาห์

 

“เมื่อเขาหายแล้วเขาจะต้องช่วยมนุษยชาติ”

 

เมื่อผมส่งยาให้ ยียุนโฮ เธอพยักหน้าอย่างมั่นใจ

 

“แน่นอนแม้ว่าฉันอยากจะหยุดเขา เขาก็อยากมันทำมากกว่าใคร

สามีของฉันเป็นฮีโร่ผู้กล้าหาญที่สุดที่ฉันรู้จัก”

 

ไม่น่าแปลกใจที่ยียุนโฮมีความเชื่อมั่นอย่างมากในตัวสามีของเธอ

*************************************************************************

ยูยอนฮา พูดทันทีที่พวกเราออกจากโรงพยาบาล

 

“…มันไปได้ด้วยดีกว่าที่ฉันคาดไว้”

 

“แน่นอน.”

 

พวกเราไม่จำเป็นต้องโน้มน้าวใจพวกเขามากนัก ในทางใดทางหนึ่งก็จะต้องมีการคาดหวัง 9 ดาราเป็นฮีโร่ที่ได้รับการคัดเลือกจากประชาชนตามความแข็งแกร่งและลักษณะของพวกเขา สิ่งเดียวที่ทำให้พวกเขาหยุดการช่วยเหลือมนุษยชาติคือผลข้างเคียงของความสามารถพวกเขา ตราบใดที่ปัญหาหายไป 9 ดารา ส่วนใหญ่ก็ยินดีช่วยเหลือ

 

“…ว่าแต่ นายรู้เรื่องนี้ไหม”

 

ดูเหมือนว่า ยูยอนฮา ยังคงอยากพูดมากกว่านี้

 

“นี่เป็นข้อมูลลับสุดยอด แต่ฉันได้ยินว่าดอกบัวดำช่วยสมาคมฮีโร่ในภารกิจลอบสังหารออร์เดนของพวกเขา”

 

ดอกบัวดำ คำพูดนี้ทำให้ผมสะดุ้งทุกครั้งที่ได้ยิน แต่ผมก็พยักหน้าอย่างสบายๆ

 

“ฟังดูน่าสนใจ.”

 

“ใช่แล้ว…นายจะไม่เข้าร่วมด้วยเหรอ”

 

“ฉันเหรอ? ฉันสนใจชีวิตของฉัน จะเกิดอะไรขึ้นถ้าดอกบัวดำฆ่าฉัน?”

 

“ชิ…ใช่สิ นายฆ่าดอกบัวดำในหอคอย ฉันเดาว่านายเองก็คงกลัว”

 

ยูยอนฮา หัวเราะคิกคักกับความจริง

 

“ตอนนี้ฉันคิดๆดูแล้วนายน่าทึ่งจริงๆ”

 

“…ขอบคุณนะ แล้ว…”

 

เมื่อคิดว่าบทสนทนาเริ่มไปถึงทางตัน ผมเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว

 

“วันนี้เธอเป็นยังไงบ้าง”

 

“ไม่ว่างเหมือนเคย ฉันยุ่งมากจริงๆ”

 

“ทำไม?”

 

“นายรู้ไหมกับเมืองปีศาจและพ่อค้าปีศาจที่ปรากฏขึ้นมานั้น…ทำให้ฉันต้องคิดหาวิธีที่จะได้รับ DP”

 

“เธอจะทำยังไงกับ DP?”

 

นี่เป็นคำถามสำคัญ ฉันไม่แน่ใจว่าจะใช้ 1.8 ล้าน DP ที่ได้มาจาก

ลอตเตอรี่ยังไง แต่ผมแน่ใจว่า ยูยอนฮา จะให้ความคิดดีๆกับผม

 

“เยอะมาก ซื้อไอเท็มจากมิติอื่นๆก็อย่างหนึ่ง แต่สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ DP เป็นสกุลเงินใหม่ หากนายอยากได้อาคารนายก็สามารถซื้อได้ ถ้านายต้องการทองคำ นายก็สามารถซื้อได้ หากนายต้องการอาวุธ

นายก็สามารถซื้อได้ นายสามารถสร้างเมืองทั้งเมืองได้ใน 3 วินาทีหากนายมี DP เพียงพอ”

 

“อืม………..ฉันเข้าใจแล้ว”

 

“DP สามารถเป็นอะไรก็ได้ทำให้เป็นการปฏิวัติวงการ พวกเราจะไม่ต้องรอให้โครงการเสร็จสิ้นหรือรอการวิจัยอีกต่อไป”

 

“อ้า….”

 

ผมพยักหน้าและหยิบ [สมุดเช็คอะไรก็ได้] ออกมา

 

===

[สมุดเช็คอะไรก็ได้] [8 ดาว] ＊ ผลดี ＊

– สมุดเช็คที่สามารถจ่ายได้ทุกอย่าง ผู้ซื้อจะต้องรับรู้สิ่งที่เขาจ่ายออกไป

===

 

ผมเขียน 1 ล้าน DP และให้เช็คกับ ยูยอนฮา ที่จ้องมองมาที่ผมอย่างประหลาดใจ

 

“…นี่มันอะไรน่ะ?”

 

“1 ล้าน DP.”

 

“หาาาา…อีกครั้งสิ?”

 

ยูยอนฮาตรวจสอบด้วยท่าทางที่งุนงง

 

“เธอจะมี 1 ล้านในขณะที่ทุกคนมีไม่ถึง 1 พัน เธอน่าจะสามารถควบคุมตลาดได้ด้วยสิ่งนี้ได้ใช่ไหม”

 

“อืม, นี่มันยังไงกันแน่?”

 

“มันเป็น เช็ค DP แค่ฉีกมันแล้วเธอจะได้รับ 1 ล้าน DP”

 

“นายกำลังพูดบ้าอะไร….”

 

ยูยอนฮา บ่นในขณะที่เธอฉีกเช็คออกครึ่หนึ่ง DP ของผมก็ตกอยู่ในมือของเธอทันที ตอนนี้ผมเหลือเพียง 800,000 DP

 

“… ?!”

 

ดวงตาของ ยูยอนฮา ข้างไปประมาณ 2 วิ เธอดูตกใจยิ่งกว่าตอนที่เธอรู้ว่าผมยังมีชีวิตอยู่ซะอีก

 

“นี่มันอะไรกัน?”

 

ผมยิ้มเมื่อเห็น ยูยอนฮา ตกใจ

 

“ 1 ล้าน DP ฉันลงทุนกับเธอไม่ได้แจกฟรีดังนั้นใช้มันเพื่อขับเคลื่อนตลาด เธอเอาไปทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ แต่ครึ่งหนึ่งของสิ่งที่เธอทำจะเป็นของฉันโอเคไหม”

 

“แน่นอน แต่นายสร้างรายได้เป็นล้าน DP ได้ยังไง การล่าสัตว์อสูร

ไม่น่าจะพอที่จะ….”

 

‘ไม่สิฉันกำลังฝันไปอยู่เหรอ?’ ยูยอนฮาส่ายหัวและตบแก้มของเธอ

เธอหยุดหลังจากแก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง

 

“ว้าว…ฮิฮิฮิฮิ”

 

ยูยอนฮา ยิ้มอย่างสดใสหลังจากรู้แล้วว่าเธอไม่ได้ฝัน มันเป็นรอยยิ้มที่ผู้คนใฝ่ฝันมันเกิดขึ้นจากความสุขอันบริสุทธิ์ที่สามารถก้าวข้ามคู่แข่งของเธอได้

************************************2************************************