The Novel’s Extra - ตอนที่ 497

บทที่ 497 สงครามอันขุุ่นมัว (7)

 

คิมซูโฮ ออกจากป้อมปราการใต้ดินอันมืดมิดที่หยุดนิ่งและวางเท้าลงบนดินของแอฟริกาที่ร้อนและแห้งแล้ง

 

เป้าหมายของภารกิจนี้คือการตรวจสอบ ‘หมู่บ้าน’ ที่รูมิเคยพูดถึง ทีมได้รับคำสั่งให้ยืนยันว่ามี ‘หมู่บ้าน’ ในแอฟริกาจริงๆหรือไม่และมีกี่คนที่อาศัยอยู่ในนั้นและเพื่อหาเหตุผลที่ ออร์เดน สร้างหมู่บ้านเหล่านี้ขึ้นมาตั้งแต่แรก

 

“เดี๋ยวก่อน”

 

ทีมลาดตระเวนประกอบด้วย คิมซูโฮ, ชินจงฮัก, แชนายอน และ

จินเซยอน นอกจากนั้นก็มี เบลล์ และ รูมิ ที่มาทำหน้าที่เป็นผู้นำทาง เนื่องจากมันเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับทีมที่จะเคลื่อนไหวอย่างหลบๆซ่อนๆ คิมซูโฮหยิบการ์ดของเขาออกมา

 

===

[ผงพรางตัว] [7 ดาว] ผล ดี

○ ผงที่ช่วยพรางตัวตน (200g)

○ โรยผงนี้ลงบนร่างกายของคุณเพื่อลบร่องรอยการเคลื่อนไหวทางกายภาพ (ผลลัพธ์นาน 24 ชั่วโมงต่อ 3g)

===

 

เขาได้รับการ์ดใบนี้จากอาณาจักรแห่งการ์ด มันสมบูรณ์แบบสำหรับภารกิจซ่อนเร้นเหมือนภารกิจปัจจุบัน

 

“ทุกคนโรยสิ่งนี้ลงบนร่างกายของตัวเอง”

 

คิมซูโฮใช้การ์ดของเขา ผงปกปิดการแสดงตนของสมาชิกทั้ง 6 คนและทีมเริ่มภารกิจของพวกเขาอย่างราบรื่น

 

“ไปกันเถอะ.”

 

พวกเขาเคลื่อนที่อย่างเงียบสนิท หลังจากนั้น 4 ชั่วโมงหลังจากเดินทางทีมก็มาถึงป่าฝน ป่าฝนมีขนาดใหญ่และหนาแน่นด้วยต้นไม้ แต่เบลล์สามารถค้นหาเส้นทางที่ถูกต้องด้วยความช่วยเหลือของรูมิ มอนสเตอร์ในป่าฝนไม่ได้สังเกตเห็นว่าวีรบุรุษผ่านพวกเขาไป

 

[เฮ้ เฮ้ เฮ้ คิมซูโฮ]

 

ขณะที่พวกเขาเดินผ่านป่าทึบ แชนายอน ก็ส่งข้อความมาถึง คิมซูโฮ

 

[พวกนายเองก็ได้รับภารกิจด้วยใช่ไหม?]

 

คิมซูโฮรู้แน่ชัดว่าแชนายอนกำลังพูดเรื่องอะไร

 

「ภารกิจ – ภารกิจลาดตระเวน」

「รางวัลเมื่อสำเร็จ – ได้รับ DP พร้อมค่าสถานะ ‘ความดื้อรั้น’ เพิ่มขึ้นเล็กน้อย」

 

การแจ้งเตือนภารกิจนี้โผล่ขึ้นมาทันทีเมื่อเธอรับภารกิจครั้งแรก มันคล้ายกับเควสจาก Tower of Wish แต่ก็แตกต่างกันบ้าง คิมซูโฮ ส่งคำตอบโดยไม่พูดอะไร

 

[ใช่ ฉันเองก็ได้รับแล้ว]

 

[เฮ้ แล้วนายได้อะไรจากการล้างข้อมูลครั้งนี้]]

 

[DP และค่าสถานะ]

 

[อ้อ เหมือนกันเลย]

 

ในขณะนั้นเองเบลล์ผู้ทำหน้าที่นำทีมจากด้านหน้าหยุดอย่างกะทันหัน คิมซูโฮก็หยุดลงและมองไปข้างหน้าด้วย เบลล์พูดขึ้นมา

 

“ดูเหมือนว่าพวกเราจะอยู่ที่นี่”

 

คิมซูโฮและสมาชิกคนอื่นๆของทีมลาดตระเวนเข้าหาเบลล์ ในที่สุดแล้วพวกเขาก็สามารถมองเห็นว่าร่างกายของเบลล์ที่ล่องหนอยู่

 

“…”

 

ขากรรไกรของพวกเขาค้างและพวกเขาก็พูดไม่ออก

 

พวกเขารู้ว่าส่วนนี้ของแอฟริกาเป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ที่มีหญ้าเหลืองและต้นไม้สีเขียวสูงที่กลมกลืนกันอย่างสง่างาม นั่นคือสิ่งที่ทุกคนรู้

 

“ว้าว.”

 

แต่ทิวทัศน์ที่วางอยู่ตรงหน้าไม่มีอะไรที่เหมือนกับสิ่งที่พวกเขาคาดหวัง

มันเป็นเมืองมากกว่าหมู่บ้าน ไม่เพียงมีแต่ร่องรอยของทุ่งหญ้าสะวันนาเท่านั้นแต่ยังคงมีอาคารสูงเป็นแถว อาคารสูง 6 ชั้นตั้งอยู่ใจกลางแหล่งช้อปปิ้ง ตัวเมืองและเขตที่อยู่อาศัยถูกแยกออกจากกันมนุษย์และ

มอนสเตอร์ที่มีรูปร่างมนุษย์แออัดอยู่ตามถนน

 

“หมู่บ้านนี้เรียกว่า ‘ลูพิตัน’ มันเป็นหนึ่งในหมู่บ้านระดับกลางที่ใหญ่ที่สุดของ ออร์เดน มนุษย์ส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ที่นี่ถูกล้างสมองประชากรประมาณ 300,000 – 500,000 รวมถึงมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ ดังนั้นมันจึงเป็นเมืองขนาดกลาง เจ้านายของหมู่บ้านแห่งนี้เป็นมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ ทรูโบน ชื่อ ‘เพร์รอน’”

 

รูมิอธิบายทันทีที่เธอเห็นหมู่บ้าน

 

‘หมู่บ้านระดับกลาง, ลูพิตัน,’ แชนายอน คิดว่า ‘ถ้านี่เป็นแค่ระดับกลางแล้วหมู่บ้านระดับสูงจะใหญ่ขนาดไหน?’

 

“ถ้านี่เป็นแค่ระดับกลางแล้วหมู่บ้านระดับสูงจะยิ่งใหญ่ขนาดไหน”

แชนายอนพูดอย่างที่ใจเธอคิด

 

“หมู่บ้านระดับสูงไม่ใหญ่มาก จริงๆแล้วพวกมันคือ ‘ห้องทดลอง’ ที่

นักวิทยาศาสตร์ของออร์เดนเปลี่ยนมนุษย์ให้เป็นมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ “

 

“…อะไรนะ? ห้องปฏิบัติการ?”

 

“ใช่ เพราะออร์เดนล้างสมองคนเหล่านี้พวกเขาทุกคนจึงต้องการที่จะกลายเป็นผู้อยู่อาศัยในหมู่บ้านระดับสูง อย่างไรก็ตามเพื่อที่จะกลายเป็นหนึ่งในผู้อยู่อาศัยเหล่านั้นพวกเขาต้องเพิ่มระดับของพวกเขาผ่านการฝึกฝนตนเอง แต่เมื่อพวกเขามาถึงหมู่บ้านที่มีระดับสูงพวกเขาจะกลายเป็นมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์อย่างทันทีทันใด….”

 

ขณะที่รูมิกำลังจะอธิบายต่อไปเธอก็มีศัตรูที่ร้ายกาจและเดือดดาลมาหาพวกเขา

 

“ในที่สุดฉันก็พบคุณ….”

 

ทั้งทีมหันไปตามเสียงที่มาจาก

 

“แกไอ้ลูกหมาตัวเมีย”

 

ที่ท้องฟ้าของแอฟริกาเป็น จินซาฮยอค เธอจ้องมองเบลล์และรูมิอย่างโกรธแค้นในสายตาของเธอ

 

เบลต์กับรูมิรีบซ่อนตัวอยู่หลังแชนายอนและจินเซยอนอย่างรวดเร็ว ปฏิกิริยาของเธอนั้นเหมาะสมกับสายลับที่หวาดกลัวดังนั้นแชนายอนและจินเซยอนจึงปกป้องเธอโดยไม่มีคำถาม

 

“…จินซาฮยอค”

 

คิมซูโฮ เป็นคนแรกที่พูดชื่อของเธอออกมา แต่ คิมซูโฮ นั้นเป็นสิ่งที่ไกลที่สุดจากใจของ จินซาฮยอค ในตอนนี้ ความโกรธของเธอพุ่งตรงไปที่ชายที่ชื่อ เบลล์

 

“แก ไอ้สารเลว”

 

– จินซาฮยอค เธอช่วยใจเย็นลงหน่อยได้ไหม?

 

เบลล์ส่งข้อความถึง จินซาฮยอค ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค

 

“อะไรนะ? แก-“

 

– ฉันขอโทษ. ฉันรู้ ฉันไม่คิดว่าเธอจะหาฉันเจอได้เร็วขนาดนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะแข็งแกร่งขึ้นอีกแล้วสินะ จินซาฮยอค ฉันภูมิใจในตัวเธอนะ

 

เบลล์ สับสนเขาไม่ได้โกหกจินซาฮยอคเก่งขึ้นจริงๆ เธอมีเข้าใจเกี่ยวกับค่าสถานะใหม่ [เหนือกฏเกณฑ์] และ [บิดเบือนความจริง]

 

“ใช่นั่นคือเหตุผลที่ฉัน”

 

– แต่อย่างพึ่งทำอะไร เธอจะทำลายทุกอย่างถ้าเธอส่งเสียงอึกทึกที่นี่ เธอไม่เห็น แชนายอน และ คิมซูโฮ อยู่ที่นี่เหรอ?

 

“โกหก … .”

 

ความโกรธของ จินซาฮยอค เป็นเหมือนภูเขาไฟที่กำลังปะทุและไม่สามารถหยุดยั้งได้ เบลล์ไม่มีทางเลือกอื่นลากคิมฮาจินเข้ามาในการสนทนาอีกครั้ง

 

– แชนายอน มีความเป็นมาลึกซึ้งกับคิมฮาจิน บางสิ่งที่เธอรู้ไม่ตรงกับความจริง

 

“อะไรนะ?”

 

– เธอคิดว่าคิมฮาจินเป็นคนรับใช้ของเธอใช่ไหม? แต่ความทรงจำของ แชนายอน บอกไม่เหมือนกัน เธอรู้จักทักษะที่ฉันเรียนรู้มาจากที่

Tower of Wish ใช่มั้ย

 

เบลล์เรียนรู้ทักษะขั้นสูงสุดที่เรียกว่า [ทะเลแห่งความทรงจํา] ทักษะนี้อนุญาตให้เขาสำรวจความทรงจำของคนอื่นในขณะที่พวกเขาหลับหรือหมดสติ เบลล์มองเข้าไปในความทรงจำของผู้คนจำนวนมากระหว่างที่เขาพักที่ป้อมปราการใต้ดิน แชนายอน เป็นหนึ่งในเป้าหมายที่ง่ายที่สุดของเขา ความทรงจำของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์และบาดแผลที่ไม่สามารถมองข้ามได้

 

“…………”

 

– จินซาฮยอค เป็นไปได้ที่คิมฮาจินกำลังโกหกเธอ เธอต้องหาทางทำให้แน่ใจว่าเขาเป็นใครกันแน่สิ?

 

จินซาฮยอค รู้ว่าเบลล์กำลังพูดความจริง

 

– ชิ, เธอไม่อยากรู้เหรอว่าความทรงจำลลึกซึ้งแบบไหนที่ แชนายอน มีกับ คิมฮาจิน? ฉันพนันว่าเธอจะต้องประหลาดใจถ้าเธอรู้

 

เธอสงสัยจริงๆเกี่ยวกับความทรงจำของ แชนายอน ทำไมเบลล์ถึงได้มีความมั่นใจมากขนาดนี้

 

– แค่ทำตัวเหมือนเธอไม่รู้จักพวกเรา จินซาฮยอค เธอไม่สามารถบอกพวกเขาว่า รูมิ อยู่ที่นี่แล้วหรือที่พวกเรากำลังทำสิ่งนี้เพื่อเธอ

 

“… .”

 

จินซาฮยอค ตัดสินใจปล่อยให้เบลล์หลอกเธออีกแค่ครั้งเดียว

 

“คิมซูโฮ แก ฉันตามหาแกมานานแล้ว”

 

เธอแกล้งทำเป็นว่าคิมซูโฮเป็นเป้าหมายของเธอมาโดยตลอด แต่เธอพูดออกมาอย่างเคอะเขินและแม้แต่ คิมซูโฮ ก็ดูสับสนเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันในพฤติกรรมของเธอ

 

“…ฉันเหรอ?”

 

“…ใช่ แกไอ้คนทรยศ แกนั้นแหละ”

 

“… .”

 

“ฉันตามหาแก คิมซูโฮ แกไอ้สารเลว ไอ้คนไม่ซื่อสัตย์ ไอ้ลูกเต่าหน้าตาเหมือนหนู แกตายซะ”

 

แม้ว่าเธอจะพูดจาแปลกๆ แต่ความโกรธของจินซาฮยอค เป็นเรื่องจริง

คิมซูโฮ คว้า มิสเทลทีน และจ้องมองไปที่ จินซาฮยอค

 

“โอเค แต่จะลองจริงๆเหรอ พวกเราอยู่ถัดจากหมู่บ้านของ ออร์เดน ไม่ไกล ถ้าพวกเราต่อสู้กันที่นี่พวกเราจะจบกันทั้งคู่”

 

“ยัยผู้หญิงบ้านี้มันพูดอะไร?”

 

คิมซูโฮ พยายามเอาใจ จินซาฮยอค แต่สมาชิกคนหนึ่งในทีมของเขาไม่สามารถทนต่อคำด่าของ จินซาฮยอค ได้ ด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธเหมือนโทรลล์ แชนายอน ก้าวออกมาข้างหน้าเพื่อเผชิญหน้ากับจินซาฮยอค

 

“เธอเป็นใคร ยัยหมาบ้านี้มาจากไหน?”

 

“…อะไรนะ? เธอพูดอะไร ยัยคนน่ารังเกียจ”

 

“เธอมัน หมาบ้า”

 

แชนายอน และ จินซาฮยอค ทั้ง 2 หน้าบึ้งใส่กันราวกับว่าเกลียดกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว ประกายไฟพุ่งออกมาจากสายตาของพวกเธอ

การแข่งจ้องตาที่ไม่หยุดยั้งกำลังจะเริ่มขึ้น….และแล้ว

 

“เธอมาทำอะไรที่นี่?”

 

ทันใดนั้นมีชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นจากด้านหลังพุ่มไม้ ทุกคนหันมาสนใจเขา ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครแม้แต่เบลล์หรือรูมิ ชายคนนี้ซึ่งดูเหมือนจะอยู่ในวัย 30 ของเขาถือตะกร้าในมือข้างหนึ่งและเคียวอีกมือดูเหมือนว่าเขาจะเป็นผู้อาศัยในหมู่บ้าน ชายผู้ถูกล้างสมองโดยเหล่ามอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์จ้องมองไปที่คิมซูโฮก่อนจะก้าวถอยหลัง

 

“พวกแกเป็นคน…คนนอก”

 

เขาคว้า Smart Watch เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจจะรายงานต่อเจ้าหน้าที่

ทุกคนแลกเปลี่ยนสายตากันอย่างประหม่า ในที่สุด รูมิ ก็พูดออกมา

 

“ไม่ พวกเราเองก็มาจากหมู่บ้านเหมือนกัน”

 

“หมู่บ้าน?”

 

“ใช่ ลูพิตัน พวกเราออกมาเพื่อรวบรวมพืชผลและนี่เป็นการต่อสู้กันเองในหมู่พวกเรา”

 

ชายผู้นั้นยังคงสงสัยว่า “…เป็นพืชชนิดใด?”

 

“ลอเรล.”

————————2——————-