The Novel’s Extra - ตอนที่ 521

บทที่ 521 ภารกิจสังหาร ออร์เดน (11)

 

…ฉันจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อไหร่ แต่ฉันเริ่มเห็นความทรงจำในอดีตของฉันเมื่อฉันหลับตาลง

 

แม่ของฉันยิ้มอย่างสดใสให้กับฉันที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอสวนที่พวกเราเคยเดินเล่น ฉันเห็นภาพเธอตัวเต็มไปด้วยเลือดที่ตายแล้วฝนที่ตกลงมาในระหว่างงานศพพี่ชายของฉันจับมือของฉันเอาไว้ขณะในที่เขาพยายามกลั้นน้ำตาของตัวเองและสัญญาที่ให้ไว้กับหน้าหลุมศพของเธอ…

 

นั่นคือตอนที่ฉันตัดสินใจเป็นฮีโร่

 

ฉันเข้าสู่ โรงเรียนเตรียมเพื่อทำตามคำสัญญาแต่วันหนึ่ง ฮีโร่ที่ฉันไม่รู้จักก็มาเยี่ยมฉัน ฉันยังจำชุดสีดำที่สวมใส่ได้อยู่เลยมันเป็นชุดที่สวมใส่เพื่อแสดงความโศกเศร้ากับการจากไปของสหาย พวกเขาบอกฉันว่า พี่ชาย ตอนนี้กลายเป็น ‘เจ้าชายนิทรา’

 

ความตกใจและความเศร้าโศกครอบงำฉัน แต่ฉันก็ยังไม่ยอมแพ้

ศัตรูของฉันยังคงมีชีวิตอยู่ข้าง ฉันเชื่อว่าสักวันพี่ชายจะหายดีแล้วถ้าฉันฝึกฝนอย่างหนักเพื่อที่จะได้เป็นฮีโร่เขาจะตื่นขึ้นมาและกอดฉันเอาไว้ในอ้อมแขนของเขาด้วยความดีใจ

 

ฉันที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความหวังจึงเข้าสู่ ‘Cube’

 

นั่นคือตอนที่ฉันเจอเขาเป็นครั้งแรก เขาค่อนข้างแปลกๆเขาพูดถึงพี่ชายทั้งๆที่เจอกับเป็นครั้งแรกและเลือกที่จะต่อสู้กับฉัน เขาเรียกฉันว่านักธนูที่สิ้นหวังและบอกให้ฉันเปลี่ยนไปใช้ดาบ

 

ฉันเกลียดเขาแทบตาย ฉันอยากที่จะเอาชนะเขาให้ได้

 

แต่เวลาผ่านไปก่อนที่ฉันจะรู้ตัว ฉันก็ชอบเขาเข้าซะแล้วจริงๆแล้วฉันพึ่งรู้ว่าตัวเองจ้องมองเขาอยู่ตลอดเวลา ฉันอยากให้เขาอยู่เคียงข้างฉัน

 

…ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม

 

คิมฮาจินชายผู้ลึกลับ คนร้ายที่ฆ่าพี่ชายโดยไม่มีคำอธิบาย แม้ว่าตอนนี้ฉันจะรู้ว่าการกระทำของเขานั้นถูกต้อง แต่ฉันรู้ว่าเขาเลือกที่จะเงียบและทนรับความเจ็บปวดนี้เอาไว้เพื่อฉัน ถ้ามีคนถามฉันว่าฉันเกลียดเขาหรือเปล่า…ฉันจะตอบไปว่า

 

ใช่.ฉันอาจจะเกลียดเขา แต่ในขณะเดียวกันฉันก็รักเขาจนหมดหัวใจ

 

“….”

 

ฉันมองย้อนกลับไปในขณะที่วิ่งไปเรื่อยๆ คิมฮาจินช้ากว่าฉันเล็กน้อย เขาไม่ได้วิ่งหนีจากท่าทางของเขา เขาไม่ได้วางแผนจะวิ่งหนีไปไหน

ดังนั้นฉันจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ฉันมีคำถามมากมายที่จะถามเขา แต่อย่างที่เขาพูดสถานการณ์นี้มันไม่เหมาะสม

 

พวกเรายังคงวิ่งต่อไป ในที่สุดพวกเราก็มาถึงห้องบัลลังก์ของ ออร์เดน การผสมผสานของพลังที่ไม่น่าเชื่อจาก ออร์เดน และ ฮีโร่ ข้างในทำให้ พวกเราต้องหยุดเดิน

 

“…เธอไปต่อได้ไหม”

 

คิมฮาจินถามฉัน เสียงของเขาเบากว่าปกติ ทันใดนั้นมีคำถามปรากฏขึ้นในจิตใจของฉัน คิมฮาจิน เสียงปกติเป็นแบบไหนกันนะ

 

“แน่นอน ถ้านายไม่ได้ไหน”

 

คิมฮาจินยิ้มจากคำตอบของฉัน รอยยิ้มที่เศร้าโศกของเขาทำให้หัวใจของฉันสั่นไหว

 

“ฉันหนีไปไหนไม่ได้หรอก คุณใช้การ์ดกับฉันแล้วนี่น่า”

 

“…อ้อ ใช่แล้ว.”

 

บัตรระดับ 8 ดาว [การสื่อสารที่ไม่มีที่สิ้นสุด] ฉันสงสัยว่า Extra7 มีความสัมพันธ์บางอย่างกับคิมฮาจิน แต่กลับกลายเป็นว่าพวกเขาเป็นคนเดียวกัน กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือคิมฮาจินช่วยชีวิตฉันเอาไว้ในหอคอยแห่งความปรารถนา…มันทำให้หัวใจของฉันสั่นไหวอีกครั้ง

 

“เฮ้ นาย-”

 

แต่ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรบางอย่าง …

 

อุว้ากกกกกกกกกกกก… !

 

ทันใดนั้นก้อนเนื้อขนาดใหญ่ก็ลอยออกมาจากประตูห้องบัลลังก์

ก้อนเนื้อซึ่งน่าจะเป็นมนุษย์กลิ้งเหมือนลูกบอลโบว์ลิ่งและชนเข้ากับเสาขนาดใหญ่

 

“…นั่นใครน่ะ?”

 

ขณะที่ฉันขมวดคิ้ว ฉันสังเกตเห็นว่าคิมฮาจินสะดุ้ง

 

“นั้นไม่ใช่เขาเหรอ? ไอ้บ้าที่เรียกตัวเองว่า ชอคจุนกยอง?”

 

“ …เอ่อ ใช่ เขาเองละ”

 

“นายรู้จักเขาด้วยเหรอ?”

 

“อืม ฉันเคยเจอเขา 2-3 ครั้งในหอคอย….”

 

แต่แล้วท่าทางที่ใจเย็นของคิมฮาจินเปลี่ยนไปในทันใด เหมือนคนที่เห็นภาพสยองขวัญ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว

 

“เฮ้ จินซาฮยอค!” เขาตะโกนชื่อของ จินซาฮยอค

 

จินซาฮยอค ขมวดคิ้วและโต้กลับ “อะไรอีกละ?”

 

“เธอสร้างบังเกอร์ด้วยการจัดการแห่งความจริงได้ไหม?”

 

“…บังเกอร์?”

 

“ใช่ สิ่งที่สามารถทนต่อระเบิดนิวเคลียร์….”

 

ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงอะไร แต่ฉันมีอะไรแบบนั้นอยู่นะ

 

“บังเกอร์เหรอ? ฉันคิดว่าฉันมีนะ”

 

ฉันหยิบการ์ดออกมา มันเป็นการ์ดระดับ 8 ดาวที่ฉันได้รับพร้อมกับ [การสื่อสารที่ไม่มีที่สิ้นสุด]

 

===

[บังเกอร์ลวงตา] [8 ดาว] คุณภาพดี

– สร้าง ‘บังเกอร์ลวงตา’ ในพื้นที่ที่กำหนดเป็นเวลา 48 ชั่วโมง

– บังเกอร์นี้สามารถมองข้ามผลกระทบขนาดใหญ่ได้ทั้งหมด

○ อัญเชิญพันธุ์มิตร

– คุณสามารถเรียกกลุ่มพันธมิตรได้มากถึง 30 คนที่กำลังอยู่ในอันตราย

จากการไหลของเวลาได้ 10 วินาทีภายในบังเกอร์นั้นเท่ากับ 1 วินาทีในภายนอก

===

 

“ว่าแต่นายต้องการบังเกอร์ไปทำอะไร?”

 

“… !”

 

ดวงตาของคิมฮาจินเบิกกว้างและเขาก็รีบหยิบการ์ดออกจากมือของฉัน

เขาเปิดใช้งานมันทันทีจากนั้นเขาก็พูดด้วยรอยยิ้ม

 

“จริงๆแล้วฉันสามารถมองเห็นอนาคตด้วยทักษะเฉพาะส่วนตัวได้น่ะ”

 

*************************************************************************

 

[ห้องราชบัลลังก์]

 

จิตวิณญาญเหล็กไหล เฮย์เนค, ผู้เป็นอมตะ แชจูชึล, ปรมจารย์วาจาสิทธิ์ ไอลีน, หมาป่าแห่งสวรรค์ ยูชีฮยอก, อสูรสายฟ้า ยูจินวอง, นักธนูผู้ศักดิ์สิทธิ์จินเซยอน,ดาบศักดิ์สิทธิ์ คิมซูโฮ,จ้าวแห่งศาสตราวุธ คิมยองจิน….

 

ฮีโร่หลายคนรวมตัวกันในห้องราชบัลลังก์ของราชามอนสเตอร์ พวกเขามีเป้าหมายร่วมกันก็คือการฆ่าออร์เดน

 

“…ราชามอนสเตอร์ ออร์เดน”

 

ก่อนการต่อสู้ครั้งสุดท้ายจะเริ่มขึ้น เฮย์เนค เรียกชื่อของออร์เดน

 

“ทำไมแกถึงต้องพิชิตมนุษย์?”

 

นั่นคือคำถามแรกของ เฮย์เนค

 

ออร์เดนตอบเบาๆ “เพราะพวกเขาไม่สามารถอยู่ร่วมกับฉันได้”

 

“…และทำไมถึงเป็นแบบนั้น” นั่นเป็นคำถามที่ 2 ของเฮย์เนค

 

ออร์เดนตอบหลังจากเงียบไปชั่วครู่ “มนุษย์คุ พวกเจ้าสามารถอาศัยอยู่ในโลกที่ปกครองโดยลิงได้หรือไม่? พวกเจ้าสามารถให้พื้นที่อยู่อาศัยของพวกเจ้ากับพวกเขาและช่วยพวกเขาได้หรือไม่?”

 

ออร์เดนไม่สามารถนิยามความรู้สึกที่เขามีต่อมนุษยชาติได้อย่างชัดเจน แต่เขารู้ว่า ‘การอยู่ร่วมกัน’ นั้นไม่ใช่แค่ภาพลวงตา ออร์เดนไม่สามารถยืนหยัดอยู่เหนือโลกที่มนุษย์ปกครองได้และมนุษย์เองก็มองว่าเขาเป็นภัยคุกคาม

 

“…งั้นก็ไม่มีที่ว่างสำหรับการเจรจาเลยสินะ”

 

คราวนี้เสียงเด็กๆดังขึ้น เป็นของผู้บัญชาการกองกำลังพิเศษ ไอลีน

เธอเดินขึ้นและยืนตรงกลางห้องบัลลังก์

 

“แน่นอน” ออร์เดนพยักหน้า “ มอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์และมนุษย์ไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ นั่นคือสิ่งที่พวกเราเป็น”

 

ออร์เดน สรุปอย่างเด็ดเดี่ยว ฮีโร่เองก็ยกอาวุธขึ้นและชี้ไปที่ ออร์เดน

ออร์เดนมองดูพวกเขาจากบัลลังก์ของเขา

 

นั่นคือธรรมชาติของมนุษย์ พวกเขามีความเป็นปัจเจกชนอย่างยิ่ง

แต่เมื่อพวกเขามารวมกันภายใต้เป้าหมายร่วมกันพวกเขาก็สามารถมีพลังที่แข็งแกร่งนี่คือความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดและสำคัญที่สุดระหว่าง มอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์กับมนุษย์

 

“…ฉันเข้าใจแล้ว.”

 

“เข้าใจอะไร”

 

ราชาปีศาจมองดูมนุษย์อย่างชัดเจน เขารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเดือดอยู่ในจิตใจของเขา อาจเป็นความโกรธ ความเศร้าโศก การจากลาหรือความตื่นเต้น ไม่ว่ายังไงออร์เดนก็รวบรวมอารมณ์ที่กระเซ็นไปมาในหัวใจของเขา

 

“ข้าชื่อ ออร์เดน—!”

 

เสียงคำรามของเขาสั่นสะเทือนโลกและดังขึ้นไปทั่วท้องฟ้า

 

“ข้าคือ ราชาแห่งมอนสเตอร์!”

 

คลื่นพลังเวทมนต์ระเบิดออกมาจากร่างของกษัตริย์ที่แท้จริง

 

โครมมมมมมมม… !

 

การสั่นของพลังเวทมนต์ทำลายแผ่นดินและทำให้ท้องฟ้าเปลี่ยนสี

คิมซูโฮเหวี่ยงดาบของเขาใส่ใจกลาง ‘ความโกลาหล’ ที่กำลังก่อตัว

แต่ในเวลานั้นลมกระโชกก็ซัดลงมา

 

“… !”

 

“คุรุคุรุ… .”

 

คนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ที่สุดของออร์เดนมอนสเตอร์รูปร่างคล้ายตั๊กแตนตำข้าว คุรุคุรุ ปรากฏตัวขึ้น คุรุคุรุ พุ่งไปที่ คิมซูโฮ แล้วเหวี่ยงขาหน้าของเขาเข้าใส่

 

“คุรุรุ!”

 

ด้วยความเร็วที่ไม่สามารถคาดเดาได้ทำให้เคียวมาถึงตัวในเสี้ยววินาที คุรุคุรุ เทหมดหน้าตักเพื่อขัดขวาง คิมซูโฮ

 

“แกเป็นใคร-! ถอยออกไป-!”

 

วาจาสิทธิ์ ของ ไอลีน ผลัก คุรุคุรุ ออกไป แต่มันก็สายเกินไป

 

“…ชิ.”

 

พลังเวทมนต์แห่งความโกลาหลของออร์เดนระเบิดออกมาและคิมซูโฮก็ไม่มีทางเลือกนอกจากดูการระเบิดของพลังเวทมนต์ของราชามอนสเตอร์

 

วิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงง

 

แสงที่ท่วมท้นจากพลังเวทมนต์ที่กระจายอยู่ทั่วโลก

*************************************************************************