The Novel’s Extra - ตอนที่ 524

บทที่ 524 ออร์เดน (2)

 

“… !”

 

คิมซูโฮลืมตาท่ามกลางความพินาศอาคารพังทลายและเศษคอนกรีตกระจายอยู่ทุกหนทุกแห่ง ที่ใจกลางสถานที่นั้นเป็น ออร์เดน เขาเต็มไปด้วยบาดแผลแต่ก็ยังมีชีวิตอยู่ เขาไม่เหมือนคนใกล้จะสิ้นลม ดวงตาของ ออร์เดน มองตรงไปที่ คิมซูโฮ

 

“…เจ้าตื่นแล้วหรือเจ้ามนุษย์?”

 

เสียงของ ออร์เดน ช้า แต่ชัดเจน

คิมซูโฮพยักหน้าอย่างเงียบๆตอนนี้เขาไม่สามารถพูดออกมาได้ แต่เขาต้องยกดาบขึ้น การต่อสู้ของเขายังไม่จบ …

 

“วางใจเถอะ หัวใจของข้าถูกทำลายไปแล้ว ข้ามีเวลาเหลืออยู่ไม่มากแล้วละ”

 

ออร์เดนเริ่มรักษาบาดแผลของคิมซูโฮ อาการปวดแสบปวดร้อนที่ห่อหุ้มร่างกายของเขาเหือดหายไปอย่างรวดเร็ว

 

ถึงกระนั้น คิมซูโฮ ก็มองที่ ออร์เดน ด้วยสายตาที่ไม่ไว้ใจ แต่แววตาของ ออร์เดนนั้นช่างซื่อตรงไม่เปลี่ยนแปลง

 

“ข้าต้องการค้นหาคำตอบดังนั้นข้าจึงพาเจ้ามาที่นี่”

 

“…คุณพาผมมาที่นี่เหรอ”

 

แล้วแมลงยักษ์ก็ปรากฏขึ้นจากด้านหลังออร์เดน

 

‘คุรุรุ,คุรุรุ….’ เขาทำเสียงแปลก ๆ

 

มันคือ ‘คุรุคุรุ’

 

ออร์เดนประกาศว่า “ข้าบอกได้เลยว่าเจ้าไม่ได้มาจากโลกใบนี้”

 

ทันใดนั้นหัวใจของคิมซูโฮก็เต้นแรง ดวงตาของ ออร์เดน มองตรงไปที่รากฐานการดำรงอยู่ของคิมซูโฮ

 

“คุณรู้ได้ยังไง?”

 

ออร์เดนยิ้มเบาๆ

 

“ข้าพยายามที่จะกัดกินเจ้าเพื่อยืดอายุของข้า แต่เจ้าได้ทำลายหัวใจของข้าไปทำให้อยู่ในสภาวะที่ไม่สามารถกู้คืนได้ ข้าไม่อาจรักษาอาการบาดเจ็บของข้าได้ แต่ข้าสามารถดู ‘กระจกแห่งความทรงจำ’ ของข้าได้ ตอนนี้ข้าแน่ใจเรื่องหนึ่งที่ข้าได้อ่านความทรงจำของเจ้าแล้ว”

 

“…”

 

“เจ้าไม่ได้เป็นมนุษย์ของโลกนี้และเจ้าเคยเสียชีวิตมาก่อน”

 

คิมซูโฮ ไม่ยืนยันหรือปฏิเสธคำพูดของ ออร์เดน สิ่งที่ออร์เดนพูดนั้นทั้งจริงและเท็จในเวลาเดียวกัน

คิมซูโฮไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนแปลกหน้าในโลกนี้

 

“ซึ่งมันทำให้ข้าประหลาดใจ เจ้าและข้ามีความคล้ายคลึงกัน ข้อแตกต่างระหว่างเราคือข้าเป็นมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์และเจ้าเป็นมนุษย์”

 

พวกเขาเป็นทั้ง 2 เป็นสิ่งมีชีวิตที่แตกต่างจากคนอื่นๆบนโลกและตอนนี้ ออร์เดน สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง คิมซูโฮ เองก็เช่นกันแต่เขาได้ชีวิตใหม่

พวกเขาทั้งคู่ต่างก็ ‘อยู่คนเดียว’ ณ จุดหนึ่งในชีวิตของพวกเขา แต่หลังจากนั้นก็แยกตัวมาสู่เส้นทางที่แตกต่างกัน

 

‘เป็นเพราะข้าเป็นมอนสเตอร์และเจ้าเป็นมนุษย์งั้นเหรอ? นั่นเป็นข้อแตกต่างระหว่างพวกเราจริงๆงั้นเหรอ?’

 

ออร์เดนจำเป็นต้องรู้

 

“อะไรทำให้เจ้าอยากอยู่ในโลกนี้”

 

นี่อาจเป็นคำถามสุดท้ายของออร์เดนบนโลกใบนี้ คิมซูโฮรู้สึกถึงน้ำหนักของคำถามจากจิตใจของออร์เดน เขาหลับตาลงและเริ่มไตร่ตรองอย่างจริงจังในทุกเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยึดติดดาวดวงนี้ที่เรียกว่า ‘โลก’

เหตุผลที่คิมซูโฮสามารถทรยศต่อประเทศของเขาและกษัตริย์ที่ยึดถือก็คือ….

 

“ฉันต้องบอกว่ามันเป็นเพราะครอบครัวของฉันในตอนแรก”

 

ใน อคทรีน่า คิมซูโฮไม่มีครอบครัว เขาเกิดมาเป็นเด็กกำพร้าและดาบเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเขา นั่นคือสาเหตุที่เขาหมกมุ่นอยู่กับการฝึกฝนดาบ เขาพบว่าคุณค่าของเขาในสายตากษัตริย์ไม่ใช่ตัวเขาแต่เป็นพลัง เป้าหมายเดียวในชีวิตของเขาคือเป็นอัศวินปกป้องกษัตริย์

 

อย่างไรก็ตามสิ่งต่างๆบนโลกใบนี้ไม่ใช่แบบนั้น คิมซูโฮมีเพื่อนและครอบครัวที่รักและเชื่อมั่นในตัวเขา

 

“…ครอบครัว?”

 

“ใช่. ฉันมีครอบครัวด้วย”

 

ออร์เดนมองคิมซูโฮด้วยความงุนงง ‘ช่างเป็นเหตุผลที่โง่เขลา’ เขาคิด

 

“…ฮ่าฮ่าฮ่า.”

 

ขณะที่ออร์เดนยิ้มเยาะเขาจำใบหน้าของเด็กบางคนได้ เด็กคนนั้นคือ

‘ปาร์ก ยอนฮี’ ลูกสาวของ ปาร์คฮันโฮ ซึ่ง ออร์เดน ทำให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง

 

‘ทำไมฉันถึงเห็นภาพลวงตาของเธอในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดแล้วทำไมฉันถึงต้องสั่นคลอนอย่างโง่เขลาจนต้อง… ?’

 

ในขณะนั้นออร์เดนรู้สึกราวกับว่าหัวใจที่อยากรู้ความจริงเรื่องนี้ได้ถูกปลดปล่อย

 

“นั่นเองก็เป็น…เหตุผลโง่ๆสินะ”

 

ออร์เดน ถอนหายใจเข้าลึกๆ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมเขาถึงรู้สึกถึงอารมณ์ ความรู้สึกและสิ่งที่เขาต้องการและปรารถนาเมื่อเขามองไปที่ ปาร์คฮันโฮ และลูกสาวของเขาและวิธีการที่มนุษย์ต้องอาศัยอยู่ด้วยกัน

คำตอบนั้นง่ายดายจนน่าประหลาดใจ เขาไม่น่าหลงทางไกลขนาดนี้เพื่อค้นหามัน

 

“อย่างน้อยเรื่องนี้คือเหตุผลสำหรับผม”

 

คิมซูโฮยักไหล่ด้วยความลำบากใจ

 

“…ข้าเข้าใจแล้ว.”

 

กษัตริย์ยิ้ม

 

“พวกเขาบอกว่าไม่มีคำตอบที่ถูกต้องสำหรับชีวิต แต่ถ้าสิ่งที่เจ้าพูดออกมานั้นถูกต้อง…”

 

ออร์เดนยิ้มอย่างเศร้าๆและโล่งใจ เขายอมรับความพ่ายแพ้ของเขา

 

“ในที่สุดทุกอย่างนี้ก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้”

 

“…อะไรนะ?”

 

‘ทุกอย่างนี้ก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้’

 

มันเป็นเรื่องไร้ความรับผิดชอบอย่างยิ่งสำกรับฆาตกรที่ฆ่าคนไปหลายล้านคนพูดออกมา คิมซูโฮ รู้สึกโกรธแค้นและ คว้า มิสเทลทีน…ออกมา แต่ไม่ช้าเขาก็ถอนหายใจ

 

“อะไรคือสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้”

 

เขาเลือกที่จะขอคำตอบจากออร์เดน ออร์เดน พึมพำด้วยเสียงต่ำ

“คุณไม่รู้หรือว่ามอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ไม่สามารถสร้างครอบครัวได้”

 

“เอ่อ … อะแฮ่ม.”

 

คิมซูโฮจมลงในความเงียบงันและตอนนี้ออร์เดนรู้ว่าความตายเป็นเพียงทางเลือกเดียวของเขามันสมเหตุสมผลกับเขา เขาเป็นมอนสเตอร์ตัวแรกที่ได้สติปัญญา เขาเรียกตัวเองว่าเป็น ‘มนุษย์สายพันธุ์ใหม่’ มันอาจไม่น่าชื่นชมสำหรับมนุษย์ เขาอยากรวมมนุษย์และมอนสเตอร์เข้าด้วยกันเพื่อสร้างสิ่งมีชีวิตเทียม แต่เขาเพียงคนเดียวไม่สามารถเปลี่ยนโลกใบนี้ได้ ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเขามีวิธีเดียวที่จะหนีจากความเจ็บปวดนี้นั้นคือ…..ความตาย

 

“คุรุคุรุ, คุรุคุรุ”

 

บางทีคุรุคุรุก็รู้ว่ากษัตริย์กำลังคิดอะไรอยู่. ข้ารับใช้จึงยื่นมือทูลกษัตริย์

มันเป็นขาหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น

 

“… คุรุคุรุ.”

 

กษัตริย์เรียกชื่อคุรุคุรุ เขารู้แน่ชัดว่าเขาอยู่ในสภาพใด หัวใจของเขาถูกทำลายเลือดของเขาหยุดไหลเวียน อวัยวะของเขาเริ่มไม่ทำงาน

ความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม

 

“คุรุคุรุ… .”

 

คุรุคุรุ พลิกปีกของเขา มันเป็นวิธีแสดงความไม่พอใจสิ่งที่กษัตริย์กำลังจะพูด แต่กษัตริย์ไม่ได้เป็นห่วง เขารู้ว่าคุรุคุรุได้รับความภักดีจากแมลง

 

“คุรุคุรุ ตั๊กแตนตำข้าวไม่สามารถหยุดเกวียนได้หรอกนะ”

 

ออร์เดนเคยอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับสุภาษิตนี้ในหนังสือเมื่อเขาสร้างคุรุคุรุเป็นครั้งแรก เรื่องราวเกี่ยวกับตั๊กแตนตำข้าวที่โง่เขลาและบ้าบิ่นที่พยายามจะหยุดรถเคลื่อน ถึงกระนั้น ออร์เดน ก็รู้สึกประทับใจกับความกล้าหาญที่ซึ่งไร้ขอบเขตและหวังว่าคนรับใช้ของเขาจะซื่อสัตย์และกล้าหาญเหมือนกับตั๊กแตนตำข้าวในเรื่อง

 

“จนมีชีวิตอยู่ต่อไป.”

 

“… .”

 

นี่เป็นคำสั่งสุดท้ายของกษัตริย์ คุรุคุรุเข้าใจแม้ร่างมันจะสั่นเทาด้วยความโศกเศร้า.

 

“ข้าไม่เสียใจ.”

 

กษัตริย์หลับตาลงอย่างช้าๆ คิมซูโฮค่อยๆลุกขึ้น

 

ข้าคนใช้จ้องมองไปที่ร่างไร้ชีวิตของกษัตริย์อยู่นานแต่มันยังคงไม่มีน้ำตาเพราะแมลงไม่มีความสามารถในการทำเช่นนั้น คุรุคุรุ คุกเข่าต่อหน้ากษัตริย์ จากนั้นเขาบินจากไป

 

ในที่สุดเรื่องราวของกษัตริย์ผู้โดดเดี่ยวก็สิ้นสุดลงในที่แห่งนี้

 

*************************************************************************

 

[แอฟริกา]

 

หลังจากการระเบิดครั้งใหญ่ที่กวาดแผ่นดินได้จบลงบอสก็ปิดเกราะเงา เธอสามารถเห็นท้องฟ้าและทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ของแอฟริกา พระราชวังของ ออร์เดน นั้นถูกทำลายอย่างสมบูรณ์และที่นี่ไม่มีใครอื่นนอกจาก

ออร์เดน

 

“บอส~”

 

เสียงไร้เดียงสาที่เรียกบอสจากด้านหลัง บอสหันหลังให้ผมยาวของเธอพลิ้วไหวไปในสายลม เจนผู้ซึ่งปลอมตัวเป็นลูกสาวของ ปาร์คฮันโฮ กำลังโบกมือของเธอให้ บอส

 

“นี่อะไรกัน ทุกอย่างจบแล้วใช่ไหม ~?”

 

“ดูเหมือนว่า เธอจะทำงานได้ดีเลยนะ?”

 

“ตกใจใช่ไหม~”

 

เมื่อ 2 สัปดาห์ก่อนเจนได้พบกับรูมิและแอบแจ้งกับเธอว่า

‘ออร์เดน ชื่นชมมนุษย์’ เจนไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร ดังนั้นเธอจึงปลอมตัวเป็นมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์และแทรกซึมเข้าไปในวัง ในที่สุดหลังจากที่ได้เห็น ออร์เดน ด้วยตนเองเจนก็สามารถสรุปได้

 

“ฉันคิดว่าเขาชอบเด็กสาวตัวเล็กและน่ารัก ~”

 

…น่าเสียดายที่ข้อสันนิษฐานของเธออยู่ไกลจากความจริงไปมาก

 

“เด็กสาวตัวเล็กและน่ารัก”

 

บอสขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจ

 

“ใช่~ ทีสำคัญกว่านั้นฮาจินเป็นไงบ้าง ~”

 

“เขาอยู่ในบังเกอร์ ดังนั้นเขาน่าจะสบายดี”

 

“จริงเหรอ? งั้นไปหาร่างกายของ ออร์เดน กันเถอะ ~”

 

Chameleon Troupe เป็นกลุ่มโจร แน่นอนเป้าหมายของพวกเขาคือร่างกายของ ออร์เดน

 

“ใช่ ไปกันเถอะ”

 

ทั้ง 2 เดินไปตามถนนเพื่อติดตามกลิ่นของออร์เดน และแล้ว…..

 

เฟี้ยวววว

 

ลมที่พัดผ่านนั้นมีกลิ่นเฉพาะ

 

“… ?”

 

เมื่อสังเกตถึงกลิ่นแล้วบอสก็แข็งค้าง ขาของเธอจะไม่ขยับในทันที

สิ่งเดียวกันนี้เกิดขึ้นกับเจน บอสและเจนแลกเปลี่ยนสายตากันแล้วหันมามองทิศทางที่กลิ่นลอยมา