The Novel’s Extra - ตอนที่ 534

บทที่ 534 พื้นที่ไร้กฎหมาย (4)

 

“… .!”

 

ทันใดนั้นเองพลังแห่งเวทมนต์อันดุเดือดก็ระเบิดออกมา พลังเวทมนต์สร้างแรงกดดันอย่างหนักให้กับร่างกายของพวกเรา ผมกลั้นตัวเองจากการอาเจียนและเดินต่อไป

 

“ถึงแล้ว” วิซิอัส พูด

 

พวกเรามองไปข้างหน้าด้วยความงุนงง วิ้งงง…แร่ทรงกลมลึกลับกำลังเต้นรัวด้วยพลังเวทมนต์สีเขียวเข้ม

 

===

[Dimensional Entropy] [ความทนทาน 10/10]

– หินวิเศษยอดเยี่ยมควบแน่นด้วยพลังแห่งมิติต่าง ๆ

– จะปล่อยพลังเวทมนต์ออกมาจนกว่าความทนทานจะหมด

===

 

“เอาไป. หากพวกคุณสามารถทำได้”

 

คราวนี้ผมก้าวขึ้นไปด้วยเอเธอร์ผมคว้า Dimensions Entropy แร่ที่ขนาดเท่าลูกเบสบอล แต่มีน้ำหนักมากกว่า 1 ตัน อากาศธาตุถูกเผาจากพลังเวทมนต์ของแร่

 

“…เฮ้อออ”

 

ผมใส่ Dimensions Entropy ไปในกล่องและปิดผนึกไว้ข้างใน

แสงสีเขียวเข้มที่ปล่องเหมืองลดลงทันทีและความรู้สึกไม่สบายใจในท้องของผมก็หายไป

 

“โอ้? อย่างที่คิด Essence of the Strait มีอุปกรณ์ที่น่าสนใจมาก

มันเบาลงด้วยหรือเปล่า”

 

“มันเป็นเวทมนต์ลดน้ำหนักน่ะ”

 

ผมหยิบกระเป๋าขึ้นมา ยูยอนฮาหันกลับมาโดยไม่พูดอะไร ดูเหมือนว่าเธอจะรีบออกไปเพราะผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่ต้องการอยู่ในปล่องเหมือง

ผม จินเซชาน รีบตามเธอไปและ จินเซยอน ก็ส่งมอบไอเท็มทั้ง 6 ให้กับอีกฝ่าย

 

“เอาไปเลยจ้ะ”

 

“โอ้โฮ เฮ้ย ลิซ! ประเมินพวกมัน”

 

“ไปกันเถอะ ฮาจิน ฉันจะทำการค้าเสร็จแล้ว”

 

ผมพาจินเซยอนกลับตามคำพูดของเธอมีรถสองคันที่เหมือนกันรออยู่ด้านนอก พวกมันทำด้วยแร่วิเศษโลหะที่รู้จักกันดีที่สุดในโลกสมัยใหม่ หน้าต่างเป็นสีดำสนิท มันง่ายมากที่จะเห็นว่ารถซีดาน 2 คันนั้นมีความทนทานเท่ารถถังสงคราม

 

ต๊อก ต๊อก—

 

เสียงเคาะดังขึ้นจากรถที่จอดอยู่ด้านหน้า

ผมเปิดที่นั่งผู้โดยสารพร้อมวางเคสไทลูมิเนียมในมือ

 

“หืม?”

 

เบาะหลังเป็นของ ยูยอนฮา แต่ผู้ชายที่ผมไม่รู้จักนั่งอยู่ในที่นั่งคนขับ

เมื่อเห็นว่าผมกำลังยืนอย่างงุนงง ยูยอนฮา ก็อธิบาย

 

“…นายเห็นเขาในวิดีโอแล้วใช่ไหม? นี่คือตัวแทน ลิโครส ฉันมีคนขับแยกต่างหากเพื่อให้นายสามารถจดจ่อกับการปกป้องไอเท็มได้ไงละ”

 

ลิโครส มองมาที่ผมแล้วพยักหน้า

 

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ.”

 

“อ๋อ ใช่ ยินดีที่ได้รู้จัก”

 

ผมทักทายเขาแล้วก็นั่งลงข้างๆเขา

 

ยูยอนฮา พูด “พวกเราจะกลับไปทันทีเมื่อ คุณ จินเซยอน กลับมาอีก”

 

จินเซชาน และ จินเซยอน จะนั่งรถคันอื่นซึ่งได้เตรียมไว้ในกรณีที่มีอะไรเกิดขึ้น

 

ไม่ช้า จินเซยอน ก็ออกมาจากเหมืองและนั่งบนที่นั่งคนขับของรถคันอื่น เมื่อจินเซชานนั่งอยู่ที่เบาะหลังจินเซยอนก็เริ่มสตาร์ทเครื่องยนต์

 

“ไปกันเถอะ.”

 

ลิโครส พยักหน้าและเหยียบคันเร่ง

 

บรื่นนนนน

 

– เสียงเครื่องยนต์แก๊สค่อนข้างทำให้ผมคิดถึงเพราะผมมักนั่งเมื่อก่อน

 

แต่ในเวลานั้น ยูยอนฮา เริ่มแสดงท่าทางแปลกๆที่เบาะหลัง เธอครางแล้วกัดเล็บ

 

“เธอสบายดีไหม?”

 

เมื่อผมถามเธอเธอก็กำลังนวดหน้าอกด้วยมือทั้งสอง

 

“อา…ฉันสบายดี ฉันแค่เกลียดที่แคบๆ”

 

“อ้อ…เธอง่วงนอนหรือเปล่า”

 

“…ไม่ มันค่อนข้างรุนแรง”

 

“…ฉันเข้าใจ”

 

ในฐานะคนที่แต่งพื้นหลังให้ ยูยอนฮา ผมรู้ได้อย่างชัดเจน ไม่ใช่เพียงกลัวที่แคบ ขี้กังวล ย่ำคิดย่ำทำ…ยูยอนฮา ถูกผมแต่งให้มีชีวิตอยู่กับความเจ็บป่วยทางจิตนับไม่ถ้วน ความเจ็บป่วยทางจิตเหล่านี้จะแย่ลงเรื่อยๆเนื่องจากเธอจะถูกคุกคามจากการลอบสังหารอย่างต่อเนื่องเนื่องจากตำแหน่งของเธอ

 

“นอนหลับลงเถอะ ฉันจะดูแลเธอเอง”

 

“…อา……โอเค”

 

ยูยอนฮา หัวเราะแล้วพยักหน้า

 

รถซีดานออกจากใจกลางของพื้นที่ไร้กฏหมายและไปถึงรอบนอก

ผมมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยประสาทสัมผัสของผมที่เพิ่มขึ้น ผมไม่รู้สึกถึงการคุกคามใด ๆ

 

“พวกเรากำลังจะออกจากพื้นที่ไร้กฎหมาย” ผมพูดออกมา

 

“เข้าใจแล้ว” ยูยอนฮา ดูเหมือนจะรู้สึกดีขึ้นเธอตอบด้วยรอยยิ้ม

 

“โอ้ จริงสิสมาคมถอดรหัสภาษารูนนิกรอบๆประตูอสูรอสูรไอ้แล้ว

พวกเขาคงจะเริ่มรวบรวมฮีโร่อย่างเป็นทางการในอีกไม่กี่วัน”

 

“รวบรวมฮีโร่?”

 

“ต้องมี 200 คนเพื่อเข้าประตูปีศาจ นายจะเข้าร่วมด้วยใช่ไหม?”

 

“ทำไมฉันจะต้องทำแบบนั้น ฉันแค่แอบเข้าไปก็ได้”

 

“…ชิ ฉันจะไม่ช่วยนายถ้านายถูกจับ”

 

ผมยักไหล่ ยูยอนฮา เอนหลัง เธอดูสบายๆผมเลยไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเธอมากเกินไป

 

ผมมองไปข้างหน้า…ด้านหน้ามีบางสิ่งแหลมคมกำลังพุ่งเข้ามา

 

“… ?”

 

ก่อนที่ผมจะรับรู้มันก็บุกทะลุหน้าต่าง Bullet time ไม่เปิดใช้งาน

มีบางอย่างทะลุผ่านหน้าต่างและศีรษะของผู้ขับขี่ก็ระเบิดในทันที

 

“…ไม่จริงใช่มั้ย?”

 

เสียงมึนงงดังขึ้นผมหันไปด้านข้างหัวของลิโครสหายไปและถูกแทนที่ด้วยลูกศร

 

ผมหันหลังกลับ เลือดและของเหลวในสมองของ ลิโครส ปกคลุมร่างของ ยูยอนฮา

 

“อะไร….”

 

ยูยอนฮา พึมพำอย่างว่างเปล่าและในเวลาต่อมาลูกศรอีกลูกดอกก็พุ่งเข้ามาผมปล่อยให้เอเธอร์สร้างโล่ ลูกธนูพุ่งเข้าหาโล่เบี่ยงออกไปเล็กน้อยแล้วเจาะไหล่ของ ยูยอนฮา แทนที่จะเป็นหัว

 

“กรี้ดดดด!”

 

ยูยอนฮา กรีดร้องและผมก็ตะโกนดังขึ้นมาทันที

 

“ใจเย็นก่อน!”

 

แต่ยูยอนฮาไม่ฟังเธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทำเช่นนั้น เธอตกอยู่ในความหวาดกลัว นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นการตายที่เต็มไปด้วยเลือด

 

ผมไม่สามารถใช้ ‘ย้อนเวลา’ ได้เพราะมันมีคูลดาวน์ ผมเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับรถซีดานอย่างรวดเร็วด้วย เอเธอร์ และรอยสัก

 

บรื่นนนนนนน-

 

เอเธอร์ห่อหุ้มรถยนต์ ลูกธนูเพียงอย่างเดียวไม่สามารถทำลายรถซีดานได้อีกต่อไป แต่ผมไม่สามารถทำอะไรกับหน้าต่างที่แตกเป็นเสี่ยงๆไปแล้วได้

 

ผมตะโกนเสียงดัง “ใจเย็น! ใจเย็นก่อน ยอนฮา—!”

 

“อ้า อาห่าา…”

 

แต่ ยูยอนฮา มีปัญหาแม้กระทั่งการหายใจก็ไม่เป็นไปตามปกติ เธอจับแขนของเธอและส่งเสียงครวญคราง

 

ลูกธนูเวทมนต์ลอยมาอีก 1 ดอกอย่างที่คาดไว้มันไม่เพียงพอที่จะทำลายรถซึ่งเสริมด้วย เอเธอร์ และรอยสัก

 

เมื่อใช้เวลานี้ผมย้ายไปที่เบาะหลังกับ ยูยอนฮา เห็นได้ชัดว่าการโจมตีทำให้เธอเสียขวัญ ผมกดหัวเธอลงก่อน

 

“ใจเย็น ๆ. ใจเย็น ๆ.”

 

ผมจับหัวเธอและใช้พลังเวทมนต์ของรอยสัก “ฉันเอง มองฉันสิ!”

 

เมื่อได้ยินผมแล้วยูยอนฮาก็เงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ เธอจ้องมองมาที่ผมด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความกลัว น้ำตาไหลอาบแก้มของเธอ

 

“แค่กๆ!”

 

ทันใดนั้น ยูยอนฮา ก็คายกะโหลกของ ลิโครส ชิ้นหนึ่งออกมาจากปากของเธอ ยูยอนฮา เห็นเช่นกันเธอก็ตกใจมากทันใดนั้นดวงตาของเธอก็สั่นคลอนและร่างกายของเธอก็สั่นไปมา

 

“เฮ้ รีบออกมา!”

 

“นะ-นี้ …”

 

“แค่ลูกศร พวกเราก็แค่ต้องไม่ให้อยู่ในระยะยิงของนักยิงปืน ลูกศรสามารถเข้ามาทางหน้าต่างที่แตกแต่มันไม่สามารถทำอะไรกับรถได้”

 

“… .”

 

“เข้าใจแล้ว?”

 

ยูยอนฮา พยักหน้าของเธอ

 

“… ชิ พูดถึงเรื่องนี้”

 

ผมพึมพำกับตัวเองและส่ง เครื่องส่งสัญญาญยออกมาติดต่อจินเซยอน นี่คือสิ่งที่ผู้คนรู้สึกเมื่อพวกเขาเผชิญกับ ดอกบัวดำ งั้นเหรอ?

 

“จินเซยอน, เธออยู่ที่ไหน!”

 

เธอตอบอย่างรวดเร็ว

 

– ฮาจิน! พวกเรา …

 

ซ่าาาาาาาา

 

อย่างไรก็ตามข้อความของเธอถูกตัดกลางคัน ดูเหมือนว่าพวกเธอจะถูกโจมตีเช่นกัน ผมเรียกสปาร์ตันมาแล้วนำ Desert Eagle ออกมาไม่มีอะไรที่ผมสามารถทำได้ภายในรถต้องลงไปสู้ แต่เมื่อผมกำลังจะออกจากรถ …

 

“ระ-รอเดียว!”

 

ยูยอนฮา จับมือของผมอย่างแรง

 

“นะ-นายกำลังจะไปไหน?”

 

“ …เธอรอที่นี่ มันจะปลอดภัยกว่า”

 

“ไม่ ไม่! ฉันไม่ต้องการแบบนั้น!”

 

ผมสะบัดมือของ ยูยอนฮา และเปิดประตู ยูยอนฮา เอื้อมมือออกมาและตะโกนอย่างหมดท่าว่า “อย่าไป! อย่าไป -!”

 

แต่ผมจากไปและผมก็ถูกต้อนรับด้วยลูกธนูทันที Bullet time ไม่ได้เปิดใช้งานเช่นเดิม หน้าต่างระบบโผล่ขึ้นมาเพื่อเตือนผมทันที

 

[คำเตือน! คุณกำลังเผชิญนักแม่นปืนที่มีระดับพรสวรรค์ใกล้เคียงกัน พรสวรรค์ย่อยของนักแม่นปืนจะถูกปิดผนึกชั่วคราว]

 

“ ระดับเดียวกัน ตูดแกสิ….”

 

ผมกัดฟันแล้วหยิบ Desert Eagle ออกมา หากพรสวรรค์ใกล้เคียงกันผมต้องสร้างความแข็งแกร่งที่ต่างกันด้วยรอยสัก

 

“… อ่า.”

 

เมื่อนั้นผมก็ตระหนักถึงบางสิ่งที่สำคัญ ในการแปลง Desert Eagle เป็นปืนไรเฟิลซุ่มยิงผมต้องการ ‘เอเธอร์’

แต่ในปัจจุบันเอเธอร์หลอมรวมเข้ากับรถยนต์เพื่อปกป้องยูยอนฮา

ด้วยเหตุนี้ผมจึงได้แค่ใช้ … ‘ธนู’ และ ‘ลูกศร’ ของผมเท่านั้น!!!