The Novel’s Extra - ตอนที่ 553

บทที่ 553 ความจริงที่เหมือนมีความจริง (9)

ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงจากด้านล่าง

ซูดๆ,ซูดๆ—

ใครบางคนกำลังดมกลิ่น ผมตกใจมากเป็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ เธอเป็นเด็กตัวน้อยๆและผอมราวกับว่าเธอไม่ได้กินอะไรมานาน บางทีเธออาจกำลังมองหาพ่อแม่ของเธอที่จะไม่กลับมาบ้านอีกตลอดกาล เธอมาที่นี่เพื่อหาพ่อแม่หรือเปล่านะ?

ผมมองไปที่เด็กสาวและถอนหายใจ โลกแห่งนี้เธอแค่เป็นตัวละคร

ไม่มีอะไรที่ผมทำที่นี่แล้วจะเกิดขึ้นในอนาคต แต่ในมือของผมมีอาหารเหลืออยู่ 1 จานและผมก็กระโดดลงไปที่พื้นด้านล่าง

“…สวัสดี” ผมพูดอย่างระมัดระวัง

“… !”

หญิงสาวสะดุ้งและถอยกลับไป 1 ก้าว พลังเวทมนต์สีมืดเริ่มโผล่ออกมาจากหญิงสาว มันเป็นพลังที่ทรงพลัง แต่อันตรายซึ่งเธอยังไม่สามารถควบคุมได้

“ไม่เป็นไร. นี่สำหรับเธอลองทานดูนะ”

ผมต้องการที่จะทำให้เธอสงบลง แต่ยิ่งผมพูดมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งห่างจากผมมากขึ้นเท่านั้น บอสตอนเด็กนั้นแตกต่างจากบอสผู้ใหญ่ที่เต็มไปด้วยความมั่นใจถ้าผมเข้าไปใกล้ๆเด็กผู้หญิงคนนี้จะหนีไปและไม่กลับมาอีก

“…”

ดังนั้นผมจึงวางจานลงบนพื้นและทิ้งโน้ตไว้ข้างๆซึ่งเขียนไว้ว่า 

[กลับมาได้ทุกเมื่อหากเธอหิว] จากนั้นผมกลับไปที่สำนักงาน

โมฮอว์ก และ ผมกระเซิง เห็นผมแล้วตะโกนออกมาดัง ๆ

“ว้าว น่าทึ่งมาก ว้าว!”

“พวกเรารักคุณบอส!”

พวกเขาเรียกผมว่า ‘บอส’ ในตอนนี้ ผมยิ้มให้พวกเขาจากนั้นเอนพิงหน้าต่างและมองลงไปด้านล่าง

– ……ซูดๆ

ยี่บยอล ดมอาหารบนจาน ผมรู้ความจริงว่ากลิ่นนั้นยากที่จะต้านทาน

– ……ซูดๆ อึก.

เธอยังคงดมกลิ่นอยู่พักหนึ่งแล้วก็มองไปรอบๆอย่างรวดเร็วและคว้าอาหารจากจาน

– …งับ งับ งับ งับ

เธอซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้และก้มหน้ากินข้าวทำให้เธอดูเหมือนสัตว์ตัวเล็กๆมากกว่าเด็กสาว ผมรู้สึกเสียใจที่เห็นเธอเช่นนั้น ขอบเขตของความเจ็บปวดนั้นมหาศาลมหาศาล หัวใจของผมเจ็บปวดเมื่อเห็นเธอ

เป็นแบบนี้

“…”

ผมรู้สึกเสียใจงั้นเหรอ? ความเศร้าแบบไหนที่ทำให้เจ็บปวดหัวใจได้ขนาดนี้? ทันใดนั้นผมก็อยากเจอบอส 6 ปีที่ผมใช้เวลากับเธอตอนนี้

ทับซ้อนกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆต่อหน้าผม

“เฮ้ออออ… .”

ผมถอนหายใจจากนั้นหัวเราะเบาๆหากความรู้สึกนี้เป็นสิ่งที่ผมคิดจริงๆผมควรทำอะไรต่อจากนี้ มันจะมีอะไรแปลกไปกว่าตกหลุมรักตัวละครที่สร้างขึ้นมาเองกันนะ….

– ติ้กๆติ้กๆติ้กๆ

ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงเตือน

= System Alert =

[ไม่สามารถแก้ไขข้อผิดพลาดได้ คุณลักษณะการกรอกข้อมูลซ้ำถูกปิดการใช้งานเนื่องจากไม่ทราบสาเหตุ]

[เหตุการณ์ที่ขัดจังหวะจะเล่นเป็นวิดีโอ]

[คุณสมบัติออกจากระบบถูกเรียกคืนแล้ว]

หน้าจอโฮโลแกรมเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าปรากฏขึ้นต่อหน้าผม ในนั้นเหตุการณ์ในอดีตที่ผ่านมากำลังเล่น

– กรี้ดดดดดดดด

พ่อแม่ที่ต้องฆ่าลูกของตัวเอง เด็กสาวที่ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องฆ่าพ่อแม่ของเธอเพื่อความอยู่รอด เสียงร้องอันเจ็บปวดและเสียงเลือดพุ่งออกมา ผมกัดฟันเมื่อมองดูอดีตของบอส มันน่ากลัวกว่าที่ผมและจินตนาการเอาไว้มาก ผมพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อระงับความโกรธแค้นเอาไว้ในจิตใจ

“… ?”

ตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกถูกจ้องมอง ผมมองไปก็เจอ ยี่บยอล มองมาที่ผม

เธอถือจานเปล่าไว้ในมือ ดูเหมือนว่าเธอต้องการจะส่งคืนให้ผม ผมยิ้มแล้วพูดเบาๆ “บอกฉันได้เลยนะถ้าเธอยังหิวอยู่ ฉันจะทำให้เธอมากกว่านี้”

– … !

อย่างไรก็ตามในขณะนั้น ยี่บยอล ก็ตัวสั่นและวางจานลงบนพื้นแล้วก็หนีไปจากผม ผมดูเธอไปแล้วตรวจสอบระบบ

[เหลือ 247 ชั่วโมงและ 30 นาทีจะออกจากระบบ]

247 ชั่วโมงและ 30 นาทีนันคือประมาณ 10 วันใน 10 วันต่อมายี่บยอล จะกลับมาหาผมครั้งแล้วครั้งเล่า เธอจะไม่มีวันลืมรสชาติการทำอาหารของผมอย่างแน่นอน

“ …เธอน่ารักมาก”

ผมเห็นได้ชัดว่าเธอเรอขณะวิ่งจากไป ผมยิ้มเมื่อมองดูบอสตัวน้อยหายไปจากสายตา

*************************************************************************

…ในขณะเดียวกัน ที่คฤหาสน์อันหรูหราของ เกอิต้า ที่หรูหราแห่งหนึ่งในกรุงโซล

แตะ แตะ แตะ แตะ

[เขาน่ารักมากๆ เด็กที่ไหนจะหล่อได้แบบนี้?]

หลังจากประสบความสำเร็จในการทำภารกิจตอนนี้ แชนายอน อยู่ในคอมพิวเตอร์และแลกเปลี่ยนข้อความส่วนตัวจากบล็อค

[Bellflower: ㅎㅎขอบคุณนะคะ]

พวกเธอแลกเปลี่ยนข้อความกันมา 2 เดือนแล้วมันเป็นการสนทนาระหว่าง แชนายอน กับแม่ของเธอ ‘Bellflower’

[ฉันบอกได้เลยว่าเขาจะเป็นฮีโร่ที่ยิ่งใหญ่ในอนาคต ㅋㅋ]

[Bellflower: อ้า! เธอรู้ได้ยังไงว่าลูกชายของฉันมีพรสวรรค์?]

[ฉันสามารถบอกได้จากใบหน้าของเขา เขาดูพิเศษกว่าคนอื่น~]

[Bellflower: ว้าว…น่าสนใจ ฉันหวังว่าเขาจะเป็นฮีโร่ที่ยิ่งใหญ่อย่างที่คุณพูดเอาไว้นะ]

ดวงตาของ แชนายอน น้ำตาไหลรินขณะที่เธอพิมพ์

[จินยูน กำลังจะไปโรงเรียนทหารแล้วงั้นเหรอ]

[Bellflower: ไม่ เขามีความสามารถ แต่ฉันอยากให้เขาเข้าโรงเรียนปกติจนกว่าเขาจะอายุอย่างน้อย 11 ปี]

[ฉันเข้าใจ…ㅋㅋ]

แชนายอน หยุดนิ้วมือของเธอ น่าเสียดายที่ แชนายอน ไม่ได้อยู่ในโลกใบนี้จริงๆ เธอถอนหายใจเบาๆและพิมพ์ต่อ

[อ้อ ฉันหวังว่าฉันจะไม่หยาบคาย แต่คุณคิดว่าจะมีลูกอีกไหม?]

[Bellflower: แน่นอน~ ฉันคิดถึงชื่อเอาไว้แล้วด้วยละ]

หัวใจของเธอดิ่งลงไปทันที แชนายอน บังคับให้มือของเธอหยุดสั่นและพิมพ์ต่อไป

[คุณอยากให้เป็นเด็กผู้หญิงหรือเปล่า?]

[Bellflower: อืมม…ฉันไม่รู้ ฉันจะรักพวกเขาเหมือนกันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น]

[Bellflower: แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างฉันคิดอยู่เสมอว่ามันลูกจะเป็น

ผู้หญิง มันแปลกมากๆฉันยังไม่ท้องซะหน่อย~]

แชนายอน ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม่ของเธอไม่ได้ผิดหวังที่เธอเป็นผู้หญิง

[ถ้างั้นคุณคิดชื่อของเธอเอาไว้แล้วเหรอ?]

ในขณะนั้นมีคนวางมือบนไหล่ของ แชนายอน แปลกใจที่ แชนายอน เงยหน้าขึ้น ชินจงฮักมองดูเธอด้วยความกังวล

“…เธอแน่ใจเหรอว่าไม่อยากไปเยี่ยมเธอ”

แชนายอน ยิ้มเล็กๆแล้วส่ายหัว

“ไม่ละ…..แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว”

เธออยู่ที่ไหนสักแห่งในโลกนี้แม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่อย่างสวยงามและอ่อนโยนราวกับอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง แต่เนื่องจากเธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับแม่ของเธอและเนื่องจากการเฝ้าดูเธอจากระยะไกลอาจทำให้เธอจิตใจแตกสลาย แชนายอน จึงตัดสินใจที่จะยุติการสนทนาออนไลน์

“แล้วนายล่ะ? นายไม่มีใครที่นายอยากเจอเหรอ?”

“…ฉันไม่.”

“หึหึ โกหก ~”

“เรื่องจริงนะ อีกอย่างโลกเสมือนสร้างคนที่ฉันชื่นชมออกมาไม่ได้”

น้ำเสียงของเขาฟังด้วยความจริงใจ เช่นเดียวกับที่เขาพูด ชินมยองชุล ไม่มีอยู่ในโลกนี้ เขาไม่ใช่คนที่โลกเสมือนจริงสามารถจำลองขึ้นมาได้

“…นั้นสินะ?”

แชนายอน พยักหน้าในขณะนั้นเธอได้รับคำตอบจาก Bellflower

[Bellflower: ชื่อ? อืม…ฉันมีชื่อสำหรับผู้หญิง…แต่ฉันสงสัยว่ามัน

โอเคหรือเปล่าแต่ฉันจะบอกคุณเรื่องนี้…]

[อ้อ คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นถ้าคุณรู้สึกไม่สบายใจ]

[Bellflower: ไม่เป็นไร ฉันจะบอกคุณเพราะคุณเป็นคนพิเศษ Jajanggirl-nim ถ้าฉันมีลูกผู้หญิง…]

แชนายอน กลืนน้ำลายของเธอ หน้าจอคอมพิวเตอร์เป็นสีฟ้า

ความตึงเครียดอย่างหนักทำให้บรรยากาศเต็มไปและ…

ติ๊กๆๆๆๆ—

คำตอบของ Bellflower ก็มาถึงและริมฝีปากของชินจงฮักโค้งจนเป็นรอยยิ้มอันอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนขณะที่เขาอ่านข้อความ

[Bellflower: นายอน (娜允)]

[Bellflower: มันหมายถึง ‘ความงามที่แท้จริง’ มันโอเคไหม?]