The Novel’s Extra - ตอนที่ 561 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

บทที่ 561 เส้นทางใหม่ (2)

ผมแลกเปลี่ยนคำทักทายกับทหารและเอาอาวุธมาจากนั้นผมก็มุ่งหน้าสู่สนามยิงปืน ภารกิจของผมคือการเริ่มต้นในวันพรุ่งนี้และผมรู้สึกว่าจำเป็นต้องฝึกฝนทักษะของผมที่สนามซ้อม

“กว้างดี”

ระยะทางกว้าง 15 เมตรและยาว 500 เมตร ดูเหมือนว่าจะได้รับการดูแลอย่างดี

ผมยืนกลางช่องและหยิบหน้าไม้ออกมา

เอี้ยดดดดดดดดดด

ผมเอียงและใส่ลกศรไปที่หน้าไม้และเล็งไปที่เป้าหมายจากนั้นผมก็ยิงออกไป

เพี้ยววว!

ทันทีหลังจากที่ผมยิงศรออกไปดอก 2 ก็ตามไปทันที

เพี้ยววว!

ดอกที่ 2 ของผมไล่ตามไปอย่างรวดเร็วมันเหมือนกับว่าผมยิงพวกมัน

2 ดอกในเวลาเดียวกัน เทคนิค ‘ยิงซ้อน’ นี้สามารถทำได้โดยพรสวรรค์ของผม

ฉึก-! ฉึก-!

เสียงดังขึ้นดอกแรกทะลุตรงกลางและดอกที่2ทะลุช่องแรกตามไปทันที

“…”

ผมพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แม้ว่าค่าสถานะของผมจะลดลง

แต่ผลลัพธ์ก็ยอดเยี่ยม ด้วยการผสมผสานระหว่างความแม่นยำและ

รอยสักของผม ผมมั่นใจว่าผมสามารถเอาชนะศัตรูเกือบทั้งหมดได้ด้วยการยิงเพียงนัดเดียว

“…สงสัยจังเลยว่าทุกคนทำอะไรอยู่”

ความอยากรู้อยากเห็นอย่างฉับพลันดึงความสนใจของผมโลกนี้มีทั้งหมด 200 คนที่มาที่นี่ พวกเขาทั้งหมดเริ่มต้นที่ระดับล่างสุดอย่างผมหรือไม่พวกเขาก็เริ่มจากระดับกลาง? หรือบางคนกลายเป็นขุนนางและอยู่ในตำแหน่งที่ดีและรู้เรื่องต่างๆอย่างรวดเร็ว ผมหยิบหนังสือแห่งสัจธรรมออกมาเพื่อค้นหาคำตอบ

“คิมซูโฮอยู่ที่ไหนในโลกนี้?”

ผมคิดว่าคำถามนี้จะใช้รอยสักถึง 2 เส้นซึ่งเป็นความเสี่ยงสำหรับผมในตอนนี้แต่ผมอยากรู้ว่า คิมซูโฮ อยู่ที่ไหนกันแน่

[…คิมซูโฮ อยู่ในสาธารณรัฐลีโอทางใต้]

“โอ้?”

ดวงตาของผมเบิกกว้าง

“นั่นคือที่ๆเราจะไปนี่น่า”

เสียงหัวเราะเบาๆออกมาจากริมฝีปากของผม ผมต้องขอบคุณโชคชะตาอีกครั้งแล้วสินะ

*************************************************************************

อรันเฮลล์, 8 มีนาคมของปฏิทิน ไครอส ดินแดนแห่งลอเราซิโอ

“…เฮ้ออออออ.”

ผมสั้นสีน้ำเงินและใบหน้าที่คมชัด แม้จะผ่านชุดเกราะขนาดใหญ่ก็ไม่สามารถซ่อนความงดงามที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่ดึงดูดทั้งราชอาณาจักรไปได้

ใครก็ต้องเห็นผู้หญิงที่ลึกลับแต่ไร้มลทินนางนี้ความจริงเรื่องนี้ทำให้

‘ฮาริน’ เป็นผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายของ ลีออน เธอสั่นไหวด้วยความกลัว

“เฮ้ออออออออออ… .”

ในคอกม้าใกล้กำแพงปราสาทเธอหลงทางเพียงลำพังด้วยความกลัว เธอพยายามที่จะมาถึง ดินแดนแห่ง ลอเรนซิโอ ด้วยความช่วยเหลือของอัศวิน ปัจจุบันเธออยู่คนเดียว เพื่อนเพียงคนเดียวของเธอบอกว่าจะช่วยเธอ

– รอก่อน!

เมื่อเธอได้ยินเสียงชายคนหนึ่งตะโกน

“อะ!”

ฮารินซ่อนตัวอยู่หลังกำแพงและปิดปากของเธอเอาไว้

– หาให้ทั่ว! เด็กนั้นหนีไปไม่ได้หรอก แยกกันหา

– เป็นความคิดที่ดี! ไปกันเถอะ!

“…เฮ้อออออออ.”

เธอรออยู่ในที่มืดเพื่อขอความช่วยเหลือจาก ไอรัน เธอได้ยินเสียงเท้าของผู้คนและสัตว์ป่าอย่างต่อเนื่อง

“ฉันต้องรออีกนานแค่ไหน…?”

ฮาริน รู้สึกละอายใจที่เธอต้องขอความช่วยเหลือจาก ไอรัน แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น เธอตัดสินใจว่าการมีชีวิตอยู่มีความสำคัญมากกว่าศักดิ์ศรีของเธอ เธอขอนักแม่นปืน เพื่อหนีจาก อรันเฮลล์ เธอต้องข้ามภูเขาที่ทุรกันดารไป

“เดี๋ยวก่อนเธอ……”

แต่เธอไม่สามารถแยกแยะความเป็นไปได้ที่ไอรันจะหักหลังเธอได้ เธอรู้ว่า ไอรัน ไม่ใช่คนประเภทที่จะพูดตามใจเธอ แต่…. ฮาริน จับมือกันแล้วสวดอ้อนวอนให้ ไอรันจดจำสิ่งดีๆทั้งหมดที่ตระกูลลีออนทำเพื่อเธอ

และแล้ว………

“นั่นเธอเหรอ?”

เสียงหนึ่งดึงดูดความสนใจของ ฮาริน ฮารินเดินถอยหลังและเงยหน้าขึ้นมอง เธอเห็นเงาบนกำแพงปราสาทเป็นชายที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เสื้อคลุมของเขา ฮาริน สะอึกและมองไปที่ชายคนนั้น

“…คุณคือ?”

เธอรู้สึกโล่งใจ แต่เพียงชั่วครู่ ความตึงเครียดในบรรยากาศเพิ่มสูงขึ้นเมื่อเธอเริ่มสงสัยว่าชายคนนั้นเป็นนักฆ่าที่ราชวงศ์ส่งมาเพื่อฆ่าเธอ

“ฉันเป็นผู้รับแผ่นทองแดงใบนี้มา”

ชายผู้นั้นแสดงให้ฮารินทราบถึงแผ่นทองแดงที่เธอมอบให้แก่ไอรัน

นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าชายลึกลับอยู่ข้างเธอ แต่ฮารินยังคงสงสัยอยู่เพราะเธอปฏิเสธความเป็นไปได้ที่ไอรันจะหักหลังเธอไม่ได้

“ไอรัน ส่งคุณมาเหรอ?”

“ถูกต้อง ฉันเอง”

“…งั้นเหรอ?”

ฮารินรู้สึกสับสนในคำพูดของเขา แต่ก็เลือกที่จะเชื่อเขา นี่เป็นเพราะเธอรู้ว่าถ้า ไอรัน ทรยศเธอจริงๆแล้วเธอไม่สามารถรอดกลับไปได้เลย

“…ยินดีที่ได้พบคุณ. ฉัน เรนฮา”

ฮาริน พูดชื่อปลอดและยื่นมือออกมา

“ฉันคือคิมฮาจิน”

ชายคนนั้นก็แนะนำตัวเองและจับมือเธอ เธอจับมือกับผู้ชายที่จะกลายเป็นผู้คุ้มกันของเธออยางไม่สบายใข

“ คิมฮาจิน….”

มันเป็นชื่อที่ค่อนข้างแปลกซึ่งทำให้เขาดูน่าสงสัยมากขึ้น

“ใช่นั่น ฉันเอง.”

แต่ชายคนนั้นพยักหน้าราวกับว่าเขาไม่ได้น่าสงสัยอะไรและสิ่งนี้ทำให้ฮารินรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย สำหรับนักฆ่าเขาดูเหมือนจะหละหลวมเกินไป

ฮาริน ถามอย่างเมินเฉย “ฉันมีม้า 1 ตัว คุณรู้วิธีขี่ม้าไหม?”

“หืม? อ่าใช่ ใช่ ฉันทำได้ “

“ดีละถ้าอย่างนั้น.”

ฮารินพยักหน้าและดึงม้าออกจากคอกม้า มันใหญ่พอสำหรับคน 2 คน

“ไปกันเถอะ …อ๊ะ แต่ก่อนหน้านั้น”

ฮาริน รู้ตัวทันทีว่าเธอไม่รู้ระดับผู้คุ้มกันของเธอ

“คุณ….”

แต่เธอหยุดกลางคันผ่านคำถามของเธอ ถ้าชายคนนี้เป็นอัศวินมันจะหยาบคายกับเธอที่จะถามเขาเกี่ยวกับยศของเขา และถ้าเธอสามารถออกมาจาก อรันเฮลล์ ได้จริงมันก็ดีกว่าที่พวกเขาจะไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องของกันและกัน

“…นักแม่นปืน?”

ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจเปลี่ยนคำถาม เธอต้องการยืนยันว่า ไอรัน ส่ง

นักแม่นปืนให้เธอ

ชายคนนั้นพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ใช่ฉันเป็นนักแม่นปืน”

นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับ ฮาริน แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สำหรับผู้คุ้มกันของเธอ เขาเพิ่มอีกประโยคที่ทำให้เธอต้องเสียใจ

“ฉันคือคิมฮาจิน นักแม่นปืนระดับ F”

“…อะไรนะ?”

จิตใจของ ฮาริน ว่างเปล่า

ระดับ F

ชายคนนี้พูดถึงอันดับ F ที่เธอรู้จักงั้นเหรอ? อันดับ F ที่เหมือนกับขยะน่ะนะ?

ฮารินมองชายคนนั้นซักครู่ก่อนถามว่า “คุณพูดว่า…ระดับ F งั้นเหรอ”

“ใช่.”