The Novel’s Extra - ตอนที่ 565

บทที่ 565 เส้นทางใหม่ (6)

“…คิมฮาจิน”

“…หา?”

ดวงตาผมเบิกกว้างผมมองไปที่ใต้เสื้อคลุมนักฆ่าผู้หญิงที่อยู่ใต้เสื้อคลุมซึ่งมีดวงตาที่เปล่งประกายราวกับอัญมณีเธอไม่ใช่ใครอื่นนอกจากบอส

“บอส?”

“ชะ-ใช่! ฉันเอง!”

เธอพยักหน้าอย่างเร่งรีบและ 1 ก้าว 2 ก้าว 3 ก้าว เธอเดิน…เข้าหาผมอย่างช้าๆ นักฆ่าคนอื่นๆดูสับสน แน่นอนพวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อบอสเข้ามาใกล้พอผมก็กระซิบข้างหูเธอ

– คุณมาทำอะไรที่นี่?

– …ฉันไม่รู้ ฉันอยู่กับพวกเขาเมื่อฉันตื่นขึ้นมา

– จริงเหรอ?

บอสอาจกลายเป็นนักฆ่าเหมือนที่ผมเป็นนักแม่นปืนระดับ F ผมมองไปที่มือสังหารผ่านไหล่ของบอส พวกเขายังคงรู้สึกสับสน

“เกิดอะไรขึ้น? นายทำงานกับพวกเขามาตลอดเลยงั้นเหรอ?” ฮารินตะโกนด้วยความตกใจ

“ฮะ? ไม่แน่นอนฉันอยู่เคียงข้างเธอ”

ผมส่ายหัวและดึงบอสเข้าหาผม การต่อสู้เริ่มขึ้นจาก 2-6 เป็น 3-5 ทำให้ตอนนี้ทุกอย่างรู้สึกสมดุลมากขึ้น

“… บอส?”

“อืม?”

ผมกระซิบ “คุณช่วยจัดการพวกเขาหน่อยได้ไหม”

บอสพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

“ได้แน่นอน.”

“ความสามารถของคุณพื้นฟูมาได้มากแค่ไหนแล้ว?”

“ฉันยังมีหนทางอื่นอีกน่า แต่….”

ทันใดนั้นเงาดำก็ลุกขึ้นจากด้านหลังบอส เงาเปลี่ยนเป็นใบมีดที่มีลักษณะคล้ายกับขาของแมงมุม

“ฉันสามารถจัดการพวกเขาได้อย่างแน่นอน”

ดาบเงาพุ่งไปทางนักฆ่าคนอื่นๆพวกมันก้าวกลับมาด้วยความสับสน 

มีเพียงหัวหน้าของมือสังหารเท่านั้นที่ออกมา

“…แก ไอเคน! แกกำลังทำอะไรอยู่”

“ฉันไม่ได้ชื่อไอเคน”

อย่างไรก็ตามบอสไม่มีความตั้งใจที่จะฟังเขา

ฉับ! เธอใช้เงาของเธอพุ่งทะลุนักฆ่าอย่างรวดเร็ว

ฉับ!… เลือดสีแดงสาดบนหิมะ

ฮาริน ลดดาบของเธอลงโดยไม่ได้ตั้งใจ

*************************************************************************

ที่ตั้งแคมป์บน โปลรีอุน ซึ่งสูงจากระดับน้ำทะเล 1300 เมตร พวกเราตัดสินใจหยุดพักก่อนที่จะไปยังภูเขาลูกที่ 2  ‘โลกิโอะ’ เต็นท์ถูกเก็บไว้ในกระเป๋าอวกาศของ ฮาริน และผมต้องรับผิดชอบในการติดตั้ง

“…พวกนาย 2 คนรู้จักกันได้ยังไง นายเรียกเธอว่า ‘บอส’ นายเป็นสมาชิกของทีมเดียวกันงั้นเหรอ?”

ในเต็นท์ที่แสนสบาย ฮาริน มองมาที่ผมและบอสตามลำดับ ผมทำได้แค่ยักไหล่กับคำถามของเธอ

“เธอเป็นเพื่อนของฉันที่มาจากบ้าน ไม่ต้องกังวลเธอจะเป็นกำลังเสริมที่ยอดเยี่ยมให้กับทีมของพวกเรา”

แม้คำพูดของฉันดูดีแต่ ฮาริน ก็ยังดูไม่สบายใจ ผมเหลือบไปมองบอสและเธอวางมือบนไหล่ของ ฮาริน

“ไม่ต้องกังวล ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”

“…”

ทำไมเธอพูดอย่างนั้น? ผมระงับเสียงหัวเราะของผมเอาไว้ ฮารินยังคงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แต่ก็พยักหน้าด้วยการถอนหายใจ

“ฉันไม่มีทางเลือกนี้นะ….ฉันเหนื่อยมากแล้ว. มาพักผ่อนกันเถอะ” 

ฮาริน พูดอย่างขมขื่นและนอนลงบนพื้นเต็นท์

บอสชี้ไปที่ฮารินและถามคำถามเงียบ ๆ

– ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร

ผมตอบ.

– ลูกค้าคนสำคัญ เธอเป็นนักล่ามาร

– นักล่ามาร?

– ใช่. ผมจะอธิบายรายละเอียดในภายหลัง

“พูดกันพอแล้ว” ผมพูดพร้อมกับรอยยิ้ม “พวกเราควรนอนได้แล้ว”

ผมเหนื่อยมากซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาเมื่อพิจารณาว่าผมปีนภูเขาสูง 5,000 เมตรในเวลาเพียง 3 วัน

“… โอเค.”

บอสพยักหน้าและผมก็นอนลงบนพื้นเต็นท์

“ห้าวววววววววววว~”

ผมอ้าปากค้างขนาดใหญ่ขณะที่ผมหลับตา

ซ่าาาาาาาา

หลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้ยินเสียง ผมลืมตาขึ้นและเห็นว่าบอสกำลังแผ่ผ้าห่มของเธอและเตรียมพร้อมที่จะนอนลงข้างๆผม

“… อ่า.”

“…”

ดวงตาของพวกเราสบกันและพวกเราก็จ้องมองซึ่งกันและกันอย่างเงียบๆ บอสเป็นคนแรกที่ปล่อยเสียงไอแห้งๆออกมาแล้วพูดว่า

“ที่นี่…ไม่มีพื้นที่มากพอ”

ฟี้ๆๆๆๆๆๆ ในตอนนั้นพวกเราได้ยินฮารินนอนกรน ผมเหลือบมองไปที่ ฮาริน เพื่อให้แน่ใจว่าเธอหลับและพยักหน้า

“งั้นก็ไม่เป็นไร นอนลงเถอะ ผมจะเลื่อนออกไป”

“เลื่อน… ?…ก็ดีละถ้าอย่างนั้น.”

เธอใส่ใจในคำพูดของผม บอสนอนลงข้างๆผมอย่างขุ่นเคืองอย่างที่บอสบอกเต็นท์นั้นเล็กมากและไหล่ของผมแตะเธอขณะที่พวกเรานอนชิดกัน

… ผ่านไป 10 นาทีอย่างเงียบๆ

ผมเหนื่อยมาก แต่ก็นอนไม่หลับด้วยเหตุผลบางอย่าง เพราะผมนอนไม่หลับผมเลยหันไปด้านข้าง บอสนอนตรงเหมือนแวมไพร์ในโลงศพดวงตาของเธอหลับสนิท

“บอส คุณนอนแล้วเหรอ?”

ไม่มีคำตอบ. ดูเหมือนว่าเธอจะผล็อยหลับไปทันทีที่เธอล้มตัวลงนอน

รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของผมขณะที่ผมจ้องมองไปที่บอส

“อืม … .”

เป็นเพราะผมไม่ได้เห็นเธอมานานเหรอ หรืออาจเป็นเพราะผมได้พบเธอในสถานที่ที่ไม่คาดคิดซึ่งทำให้ผมรู้สึกดีใจเป็นพิเศษที่ได้พบเธอ 

เธอดูดีกว่าปกติ ผมเอื้อมไปหาผมของเธออย่างช้าๆ ผมเอาแปรงเส้นที่อ่อนนุ่มมาไว้บนมือของผม

“…”

ผมไม่รอบให้ได้คำตอบจากบอส ผมบีบแก้มของเธอทันที

ยืดดดดดดดดดดดดด แก้มของเธอยืนได้ง่ายมาก มันนุ่มและอ่อนโยนจนผมรู้สึกราวกับว่าได้สัมผัส เมฆ ผมชอบเล่นแก้มของบอส….

“…”

บอสลืมตาของเธอ เธอหันหัวของเธอไปที่ด้านข้างและมองมาที่ผมและนิ้วของผมสลับกัน ผมค่อยๆปล่อยแก้มของเธอออกไป

“นายกำลังทำอะไรอยู่” บอสถาม

“อืม? โอ้ ไม่มีอะไร. มันก็แค่….นั้นไง”

ผมยิ้มให้บอสและเหยียดมือไปที่หัวเธอ จากนั้นผมก็หยิบใบไม้ที่ติดอยู่ในเส้นผมของเธอ

“หัวคุณมีอะไรบางอย่างน่ะ”

“…”

เธอยังคงเป็นบอสที่มองมาที่ผมโดยไม่พูดและผมก็ได้แต่มองตาของเธอเหมือนกัน

สายตาของพวกเราสบกันเป็นเวลานาน – นานพอที่ผมจะสังเกตเห็นว่าผมและเสื้อผ้าของเธอไม่เรียบร้อย

…ก่อนอื่น

กลิ่นของเธอแทรกซึมฉันจากระยะใกล้ ผมรู้สึกถึงลมหายใจของเธอที่จมูกของฉัน ริมฝีปากสีแดงของเธอเข้ามาในมุมมองของผมทันใดนั้นผมก็หมดแรงด้วยความปรารถนาบางอย่าง

-อึก.

ผมกลืนน้ำลายอย่างหนัก หัวใจของผมเริ่มวิ่งเล่นอย่างรวดเร็วและผมก็เคลื่อนไหวโดยไม่ได้คิดอะไรตามสัญชาตญาณ