The Novel’s Extra - บทที่ 639 Final Name (10)

Chapter 639 Final Name (10)
“ อะไรนะ?” ชินจงฮักขู่ฟ่อ เขาโกรธคิมซูโฮที่ส่งแชนายอนไปหาคิมฮาจิน แต่เขารู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมสำหรับการทะเลาะกัน
คิมซูโฮเริ่มเมินชินจงฮักไปและเริ่มวิเคราะห์องค์ประกอบของปราการอย่างจริงจัง

ตอนนั้นพวกเขาวิ่งเข้าไปในฝูงชน

คนกลุ่มนี้มีอยู่ประมาณ 100 กว่าคน พวกเขาออกมาจากที่ไหนไม่รู้ คิมซูโฮและเรเชลสะดุ้งตกใจ

“ พวกคุณเป็นใคร…

คิมซูโฮเหยียดไหล่ตรง ทันใดนั้นฮารินนักล่าปีศาจก็โผล่ออกมาจากฝูงชน เธอยืนอยู่เบื้องหน้าคิมซูโฮด้วยรอยยิ้มที่สดใส

“คุณซูโฮ!”

“ฮะ? คุณฮาริน?”

ตอนนั้นเองที่คิมซูโฮตระหนักว่าเขาจำคนเหล่านี้ได้ พวกเขามาจากทั้งสาธารณรัฐแห่งลีอองหรืออาณาจักรแห่งอรุนเฮม คิมซูโฮทักทายพวกเขาทีละคนด้วยความยินดีที่ได้พบพวกเขาอีกครั้ง

“ คิมซูโฮ? คุณคือคิมซูโฮใช่หรือเปล่า?”

ทันใดนั้นนักเวทย์ที่มีผมยาวเหมือนขิงเรียกว่าชื่อของคิมซูโฮขึ้นมา เขาหันมามองเธอและพยักหน้า

“ใช่นั่นฉันเอง”

“อืมมม ฉันเห็น. ฉันได้ยินเรื่องของคุณจากคิมฮาจินมามาก ฉันชื่อชิมูรินผู้เป็นนักเวทย์ที่ยิ่งใหญ่ผู้รับผิดชอบด้านมิติ”

“ อ่า อย่างนั้นหรอ?”

เมื่อเขาได้ยินแขกที่ไม่คุ้นเคยพูดถึงชื่อคิมซูโฮที่คุ้นเคย เขาก็เบิกตากว้าง เขารู้ว่าเขาสามารถเชื่อใจเพื่อนของคิมฮาจินซึ่งเป็นความเชื่อมั่นที่มั่นคงของเขาได้
อีกครั้ง เขาเลือกที่จะเมินคำบ่นของชินจงฮักไป “ ทำไมทุกคนถึงได้สนใจคิมฮาจินมากนักนะ?”

“ ถ้าอย่างนั้นเราต้องควรรีบไป เรามีเวลาไม่มากนัก” คิมซูโฮกล่าวพร้อมชี้ไปที่บาอัลในระยะไกล

“ เราไม่มีเวลาเหรอ?” ชิมูริน ขมวดคิ้วและเงยหน้าของเธอขึ้นอย่างสงสัย
“ ถูกต้อง เรากำลังรีบ”

“ …คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?”

ชิมูรินชี้ไปที่บาอัลด้วยรอยยิ้ม บาอัลในร่างที่สมบูรณ์ของเขาที่ดูเหมือนมังกรยังคงเป็นเหมือนเงาสลัว แต่เขากำลังค่อยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

“ เขาเปลี่ยนอย่างเร่งรีบเกินไป เขายังไม่ฟื้นสติและไม่รู้วิธีรักษาร่างนี้ของเขาเอาไว้ นั่นคือเหตุผลที่เขาสร้าง “ปราการแห่งเขาวงกต”นี้ขึ้นมา

“… อะไรนะ?”

คิมซูโฮกระพริบตาด้วยความสับสนและชิมูรินเงยหน้าขึ้น

“ มันหมายความว่า เรามีเวลามากพอที่จะวางกลยุทธ์ ฉันคิดว่าคุณฉลาดเหมือนคิมฮาจิน”

“อืม ไม่ ฮาจินฉลาดกว่าฉัน”

“ นั่นช่างโชคร้าย”

ในขณะที่คิมซูโฮและชิมูรินกำลังพูด จินซาฮยอคก็กำลังเดินเข้ามาใกล้ชายผู้หนึ่งที่ล้อมรอบด้วยอัศวิน

แตะ – แตะ –

เสียงฝีเท้าดังขึ้น ๋จินซาฮยอค ยืนต่อหน้าชายคนนั้น
สมมติว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับดวงตาของเธอมันเป็นใบหน้าที่คุ้นเคยจริงๆ เป็นใบหน้าของชายผู้ใช้เวลา 20 ปีกับเธอ

“หยุด!”

อัศวินที่อยู่ล้อมรอบชายคนนั้นหยุดเธอเอาไว้ เธอมองไปที่พวกเขาแล้วหันมามองชายตรงหน้าอีกครั้ง
ชายผู้นั้นยกยิ้มเล็กน้อย
จินซาฮยอค เกลียดมัน

“ พอกันทีกับรอยยิ้มน่าเกลียด เบลล์”

ความโกรธแค้นของจินซาฮยอคทำให้ผู้บัญชาการอัศวินไอรันก้าวมาข้างหน้า เธอคว้าดาบของเธอขึ้นมา แต่เบลล์กลับหยุดเธอ

“ ไม่เป็นไรไอรัน เรามีเรื่องให้พูดมากมาย ไปเถอะ”

“ ฉันไม่สามารถฝ่าบาท ผู้หญิงคนนี้ดูหมิ่นคุณ -”

“ทุกอย่างจะโอเค”

เบลล์พูดเบา ๆ แต่ก็หนักแน่น ไอรันจ้องที่จินซาฮยอคด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและออกจากจุดนี้โดยไม่ต้องถอนสายตาไป
จินซาฮยอคกดดันเบลล์โดยไม่ได้ให้ความสนใจอะไรกับไอรันแม้แต่น้อย

“ นายควรอธิบายว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่”

จินซาฮยอคไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าจะโกรธหรืออับอาย สิ่งที่แน่นอนก็คือความจริงที่ว่าเบลล์ยังมีชีวิตอยู่ได้สร้างความตื่นตะลังให้กับเธอ
เธอวางมือบนไหล่ของเบลล์

“ ถ้านายไม่ ฉันจะไม่ลังเลเลยที่จะฆ่านายอีกครั้ง”

ไอรันสามารถได้ยินคำข่มขู่พูดที่เป็นอันตรายของจินซาฮยอคได้อย่างชัดเจน

“ ยัยนักเลง เธอกล้าดี-?”

ไอรันรีบยกดาบของเธอขึ้นและอัศวินคนอื่นก็ทำเช่นเดียวกัน เสียงดังกราว – พวกเขาจับดาบไว้แน่นและเสียงโลหะแหลมสะท้อนผ่านปราการดังก้อง
ทันใดนั้นบรรยากาศเปลี่ยนไป
ความตึงเครียดเต็มโรยตัวไปในอากาศ
คิมซูโฮและชิมูรินหันมาหาพวกเขาด้วยท่าทางประหลาดใจ

“แน่นอน”

ถึงอย่างนั้นนั้นเบลล์ก็ยังคงดูสงบเหมือนเช่นเคย เขายิ้มให้จินซาฮยอค

“ ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมสามารถอยู่รอดได้ยังไง”

มันเป็นรอยยิ้มแห่งความสุขอันบริสุทธิ์ เบลล์ยินดีกับความจริงที่ว่าเขารอดพ้นจากความชั่วนิรันดร์เพื่อที่เขาจะสามารถดำเนินชีวิตของเขาต่อไปได้

“ผมเชื่อว่าเราจะสามารถไปสู่จุดจบที่มีความสุขได้อย่างแน่นอน”

เบลล์กล่าวและจินซาฮยอค มองเบลล์ด้วยสายตาที่ไม่ไว้วางใจ

**

[ปราการของบาอัล – ค่ายของคณะคมีเลียน]

“… อืม.”

ในเวลาเดียวกัน….
ในที่สุดยูยอนฮาก็ตื่นขึ้นมา แม้จะอยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นแต่หูของเธอก็ยังทำงานได้ดี Koong, koong, koong เธอได้ยินเสียงบางอย่างที่เด่นชัด
“หือ…?”

ยูยอนฮาลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เธอเห็นคือเพดานที่สร้างขึ้นจากพลังเวทย์มนตร์ พลังเวทย์มนตร์สีฟ้ากำลังสั่นไหวราวกับพื้นผิวมหาสมุทรอยู่เบื้องหน้าของเธอ

ยูยอนฮาลดสายตาของเธอลง ตรงนั้น เจนกำลังดูเธออยู่
เธอสะดุ้งแล้วลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับอาการไอปลอม ๆ

“ แค่ก แค่ก…. ฉันอยู่ที่ไหน?”

“ เธออยู่ในค่ายของเรา ~”

“ค่าย?”

“ใช่แล้ว อาราชิทำมันขึ้นมา ~”

จากนั้นในที่สุด ยูยอนฮาก็ใช้เวลาสำรวจดูรอบๆ
เธอรายล้อมไปด้วยพลังเวทย์มนตร์และสามารถสัมผัสมันได้ในชั้นบรรยากาศเช่นกัน
โครงสร้างของเวทย์มนตร์นั้นคล้ายกับของป้อมปราการเวทย์มนตร์

“ …มันเป็นป้อมปราการ”

“ แน่นอนว ~”

แท้จริงแล้วพื้นที่นี้เป็นป้อมปราการที่สร้างโดยเวทย์แห่งการสร้าง ‘ฮิราโนะ อาราชิ’ เมื่อบอสเผยความปรารถนาที่จะรอที่เดิมจนกว่าคิมฮาจินจะกลับมา อาราชิได้สร้างป้อมปราการนี้ขึ้นเพื่อเธอ

“ เธอจะทำอะไรที่นี่…” ยูยอนฮาถามพร้อมนวดขมับของเธอเพื่อคลายอาการปวดหัว

“ เรากำลังรอให้ฮาจินกลับมา ~” เจนตอบ

“ ฮาจิน…คิมฮาจิน”

“ใช่ เพราะฉันต้องแสดงให้เขาเห็นมันล่ะ ~”

เจนดึงสมาร์ทวอทช์ขึ้นมาพร้อมกับยิ้มเยาะ ยูยอนฮาจำได้ในทันที มันเป็นของเธอ
เธอขมวดคิ้วแน่น

“ แต่นั่นมันของฉัน”

“ ถูกต้อง ~”

“… ?”

‘ทำไมเธอถึงพยายามเอาสมาร์ตวอทช์ของฉันให้คิมฮาจิน? ยูยอนฮาสงสัยพร้อมกับอาการง่วงงุนที่ยังหลงเหลืออยู่

โชคดีสำหรับเธอ เจนใจดีพอที่จะอธิบายว่าทำไม

“ ดูสิมันเป็นข้อความที่เธอส่งถึงฮาจินล่ะ ~”

[ถึงคิมฮาจิน สวัสดีนี่คือ ยูยอนฮา ….]

เมื่อเธออ่านประโยคแรก ใบหน้าของยูยอนฮาเปลี่ยนเป็นสีแดงสด มันเกือบจะเป็นสีแดงเหมือนกับมะเขือเทศสุกเต็มที่จนมันสามารถระเบิดได้ทุกเวลา

“ ไม่ ——!” ยูยอนฮากรีดร้อง ในขณะที่เธอกระโดดไปที่เจนอย่างรวดเร็ว