The Novel’s Extra - บทที่ 646 Final Name (17)

Chapter 646 Final Name (17)

“คุณยังไม่ลืมชื่อของผมใช่ไหม”

ผมถามขึ้นในขณะที่จับมือของบอส เธอจ้องมาที่ผมอย่างแข็งๆก่อนที่จะเอียงศีรษะช้าๆ ราวกับว่าเธอกำลังถามถึงความหมายของสิ่งที่ผมพูดถึง และครู่หนึ่งใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆของเธอได้แสดงถึงความแปรปรวนทางอารมณ์ออกมา
มันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ผมมีความสุขมาก
ผมแกล้งทำเป็นผิดหวังและถามขึ้นอีกครั้ง

“คุณลืม?”

“… ฮาจิน.”

บอสพึมพำเสียงเงียบ ๆด้วยท่าทางไม่พอใจ ดูเหมือนว่าเธอต้องการจะบอกว่าเธอไม่ได้มีนิสัยชอบเล่นตลกสักเท่าไหร่
อย่างไรก็ตาม ผมถามซ้ำอีกครั้ง ผมยังไม่อาจวางใจได้ เพียงแค่ได้ยินชื่อของตัวเองแล้ว

“ นามสกุลของผมด้วย”

คิ้วของบอสขมวดขึ้น แน่นอนว่ามันเป็นเพียงเสี้ยววินาทีและในไม่ช้าเธอก็ตอบออกมา ‘คิมฮาจิน’
แต่นั่นก็เป็นหลักฐานที่เพียงพอแล้ว

“ ทำไมคุณถึงถามฉันอย่างนั้น?”

“…ไม่มีเหตุผล ยังไงก็เถอะ ขอบคุณครับ”

ผมยกมือของบอสขึ้น เธอสะดุ้งเมื่อไม่ตัวรู้ว่าผมกำลังจับมือของเธออยู่จนกระทั่งตอนนี้
แก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที แต่ในไม่ช้าเธอก็กลับมาสู่ความสงบแล้วปล่อยมือออกไป

“ไปซะ ฉันอยากอยู่คนเดียว”

เธอไล่ผมออกไปเหมือนกับกำลังไล่แมลงวันตัวหนึ่ง
ผมหันหลังกลับมาด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ บอสเหลือบมามองที่ผมหลายครั้งก่อนที่จะสร้างโลงศพออกมาจากเงามืดของเธอ ผมเห็นจินโยฮาน อาราชิและเจนเดินเข้าไปหาเธอ แต่ผมไม่ได้รอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
ผมหยุดอยู่ตรงหน้าป้อมปราการพลังเวทย์มนตร์ที่หยั่งรากส่วนหนึ่งลึกลงไปในปราการของบาอัลที่ผมได้ชำระให้มันบริสุทธิ์ ผมมองเข้าไปในป้อมปราการที่เต็มไปด้วยพลังเวทย์มนตร์ ดวงตาพันไมล์สามารถมองผ่านเข้าไปได้แม้กระทั่งผลงานของช่างฝีมือก็ตาม

– …ยังไงเถอะ ใครอยู่ข้างนอกนั่น?

– เอ๊ะ ~ เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับพวกเขาใช่ไหม นายอน? พวกเขามาจาก ‘คณะคมีเลียน’

– ใช่ ฉันได้ทำงานกับพวกเขาในระหว่างภารกิจออร์เดน

– ใช่แล้ว นั่นคือพวกเขา ฉันจ้างพวกเขามา

ยูยอนฮาและแชนายอนกำลังพูดคุยกัน แชนายอนได้จ้องมองออกไปด้านนอก

– แล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็มาจากคณะคมีเลียนด้วยเหรอ? เธอดูเหมือนจะเป็นคนที่ … ค่อนข้างสนิทกับคิมฮาจิน

– โอ้ว เธอรู้ไหมว่าคิมฮาจินทำงานหลายอย่าง พวกเขารู้จักกันตอนนั้น

– พวกเขาดูเขินอายเกินกว่าจะเป็นแค่คนรู้จักกัน แต่….

– …บางทีพวกเขาแค่อาจจะสนิทกันเฉยๆ

ยูยอนฮาหลอกแชนายอนโดยแทบไม่ต้องใช้ความพยายามมากมาย เธอโกหกได้อย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่แม้แต่จะกระพริบตาสักครั้ง

“…ฮึบบบ”

ก่อนที่ผมจะเข้าไปในฐานที่มั่น ผมสูดหายใจลึก ๆ แล้วปิดตาลง ผมลองเช็คสติกม่าของตัวเองซึ่งกำลังฟื้นตัวอย่างช้าๆ ต้องขอบคุณ[ลูกแก้วฟื้นฟู] ที่มากกว่าสองขีดได้ถูกเติมเต็มแล้ว
ผมบังคับหนึ่งในนั้นให้ไหลไปรวมที่ดวงตา
ทันใดนั้น วิสัยทัศน์ของผมได้พุ่งขึ้นกลายเป็นมุมมองจากดาวเทียม เมื่อมองลงมาจากที่สูง ผมสามารถเห็นได้ทุกอย่างจากมุมมองของบุคคลที่สาม และในที่สุดผมก็สามารถหาจุดที่บาอัลอยู่ได้อย่างรวดเร็ว

คิมซูโฮ, แชจูชึล, เรเชล, เฮย์เนค, ไอรีน …. ฮีโร่เกือบทั้งหมดที่ผมรู้จักกำลังต่อสู้กับบาอัล ผมสามารถเห็นได้แม้กระทั่งชิมูริน, ฮาริน และแม้แต่ ‘เบลล์’ก็ตาม

แม้ว่าบาอัลจะอยู่ตรงหน้าของผม แต่ผมก็ไม่มีทางเลือกนอกจากจะต้องเฝ้ามองจากที่ไกลๆ มันตลกดีที่พูดถึงจุดนี้ แต่นั่นคือบทบาทของ ‘ตัวประกอบ’ อย่างน้อยตอนนี้งานของผมเป็นเพียงการช่วยเหลือพวกเขาจากระยะไกลเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม แชนายอนนั้นแตกต่างออกไป
เธอจะสามารถปลุกคุณค่าที่แท้จริงของเธอเองให้ตื่นได้เมื่อเผชิญหน้ากับบาอัลเท่านั้น

หลังจากคิดไปไกลขนาดนั้น ผมไอแห้ง ๆ ออกมาสองสามครั้ง ก่อนเข้าไปในป้อมปราการ ในที่สุดบทสนทนาของยูยอนฮาและแชนายอนก็หยุดลง
แชนายอนที่ยืนถัดไปจากยูยอนฮาถามขึ้นในขณะที่เธอแอบมองมาที่ผม

“…นายกำลังทำอะไรอยู่?”

เธอเกาหัวด้วยท่าท่างค่อนข้างงุ่มง่าม ยูยอนฮาสังเกตเห็นว่าแชนายอนและผมแสดงท่าทีออกมายังไงก็ได้แต่ยิ้มออกมาอย่างเจื่อนๆ
ผมบอกเธอว่า “เธอไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนี้ มันถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องย้อนกลับไป”

“…ใ-ใช่ แล้วฉันเพิ่งจะ….”

แชนายอนตอบในขณะที่คิ้วของเธอขมวดแน่น เธอดูเหมือนจะไม่พอใจอะไรบางอย่าง

“ฉันจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ ยอนฮา”

แชนายอนรู้สึกตัวหลังจากแตะที่ตักของยูยอนฮาสองสามครั้ง ยูยอนฮาพยายามลุกขึ้นด้วย แต่ผมหยุดเธอไว้

“เธออยู่ที่นี่ เธออ่อนแอกว่า แม้กระทั่งฉันซะอีก”

ยูยอนฮาหน้ามุ่ยทันที ริมฝีปากที่ยื่นออกมาของเธอขยับเหมือนกับปากนก

“อย่างน้อย ให้ฉันบอกลาก่อนสิ”

จากนั้นยูยอนฮาก็จับมือของแชนายอนแล้วกระซิบข้างหูของเธอ แชนายอนหัวเราะราวกับว่าเธอกำลังฟังเรื่องตลก จากนั้นยูยอนฮาก็กลับไปนั่งลงที่เดิม

“โอเค นายสามารถพาเธอไปได้แล้ว”

ผมออกจากฐานที่มั่นพร้อมกับแชนายอน เธอพยายามจะเดินตรงไปข้างหน้าทันที แต่ผมใช้มือข้างหนึ่งจับที่ข้อมือแล้วหยุดเธอเอาไว้

“อ- อะไ-“

ช่วงเวลาที่มือของผมสัมผัสเธอ แชนายอนก็สะดุ้งสุดตัวกระโดดเหมือนกับแมวที่เดินเหยียบเข็ม

“มีอะไร! นั่นมันอะไรน่ะ!”

“ฉันมีอะไรจะให้เธอ”

ผมยกยิ้มเล็กน้อย มีบางอย่างที่ผมต้องการให้เธอ ก่อนที่เธอจะไป

“ใ- ให้อะไรนะ?”

ผมเอาสร้อยออกมาจากกระเป๋าของตัวเองเงียบ ๆ เพชรขนาดพอๆกับนิ้วที่ถูกประดิษฐ์ขึ้นมาอย่างปราณีตห้อยอยู่บนสายสีน้ำเงิน
นี่เป็นไอเท็มที่มาแทนที่สิ่งที่เธอควรมีในเรื่องดั้งเดิม ผมสร้าง [สร้อยคอเพิ่มพลังเวทย์บลูไดม่อน] นี้ขึ้นมาด้วยความระมัดระวัง

“… .”

แชนายอนอ้าปากค้างขณะที่จ้องมาที่สร้อยที่แม้แต่ภายในความมืดของปราการก็ยังคงส่องสว่างอยู่เสมอ

===
[สร้อยคอเพิ่มพลังเวทย์บลูไดม่อน] [ระดับสุดยอด] [ผลงานชิ้นเอก]
○งานนี้ถูกสร้างขึ้นโดยคนแคระที่มีชื่อเสียง เอฟเฟกต์เวทย์มนตร์พิเศษคือความหลงไหล
– เพิ่มพลังเวทย์มนต์ระดับสูง
– การไหลเวียนของพลังเวทย์ระดับสูง
– ภูมิคุ้มกันจิตรบกวนระดับสูง
===

ต้องขอบคุณส่วนผสมที่มีคุณภาพสูง มันเท่ากับหรือสูงกว่าแหวนของโฮเมอร์ในด้านการทำงาน ผมอวยพรด้วยพลังเวทย์มนตร์จากสติกม่าก่อนที่จะวางไว้ในมือของแชนายอน

“… .”

แชนายอนจ้องมองมันอย่างว่างเปล่า
ผมเคาะไหล่ของเธอแล้วพูดต่อ

“เธอสามารถบอกได้ว่ามันดีแค่ไหน ใช่มั้ย? อย่าลืมคืนฉันล่ะ”

“ฮะ?”

สายตาของแชนายอนเงยขึ้นทันที ก่อนที่จะกลับมามองสร้อยคออีกครั้ง คราวนี้เธอดูเหมือนจะตรวจสอบเอฟเฟ็คของสร้อยคอมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอก ในไม่ช้าเธอก็ยิ้มแล้วพยักหน้า

“ …อ่า ไม่มีทางที่สิ่งแบบนี้จะเป็นของขวัญได้อยู่แล้ว เอาล่ะ ขอบคุณ มันน่าจะช่วยได้มากเลยล่ะ”

แชนายอนสวมใส่สร้อยคอโดยคิดถึงแค่ประโยชน์ใช้สอยเท่านั้น การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นทันที

Guooo … ออร่าสีฟ้าแผ่ขึ้นรอบ ๆ แชนายอน กระแสเวทย์มนตร์ที่ไม่มีการควบคุมกระจายไปทั่วทุกทิศทาง แต่ตามความคาดหวังของแชนายอน เธอหยุดกระแสพลังเวทย์มนตร์ที่ขยายใหญ่ขึ้นด้วยลมหายใจ

“เสร็จแล้ว แล้วนายล่ะ? คิมฮาจิน”

แชนายอนถามขึ้น
ผมแตะที่เดสเซิทอีเกิ้ลในมือและตอบกลับ

“ฉันจะสนับสนุนพวกเธอด้วยเจ้านี่”
นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมสามารถทำได้ในตอนนี้ ผมต้องหาทางช่องโหว่เพื่อยิงกระสุนสังหารพระเจ้าใส่บาอัล

“ช่างเป็นอะไรที่น่ากลัวมาก”

แชนายอนยิ้มกว้าง
ไม่จำเป็นที่ผมจะต้องรู้สึกแย่ มันเป็นเรื่องจริง ดังนั้นผมจึงผงกหัวเป็นการตอบรับ

“เธอรู้จักฉันนี่ ฉันมักวิ่งหนีหรือยิงจากที่ไกลๆเท่านั้นแหละ”

“แล้ว นายจะทำแบบนั้นจนกว่าจะจบเรื่องหรอ?”

แชนายอนจ้องตาของผม ดวงตาที่แจ่มใสของเธอมีความรู้สึกที่จริงใจ ฉันถึงตอบตามความเป็นจริงเช่นกัน

“ …ใช่ แต่บางที ฉันสามารถหยุดวิ่งหนีได้นะ เมื่อทุกอย่างจบลงแล้ว”

“… .”

แชนายอนคิดอย่างเงียบ ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่ผมพูดก่อนที่จะเอียงหัวของเธออย่างสับสน