The Novel’s Extra - บทที่ 662. เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง (3)

บทที่ 662. เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง (3)

สามคนนั่งเผชิญหน้ากันในป่ามืด เนื่องจากมีหินที่มีขนาดเท่ากับเก้าอี้สามก้อนวางเอาไว้ พวกเขาจึงสามารถนั่งบนนั้นคนละก้อนได้อย่างสบาย

จินเซยอนอธิบายแผนการของเธอให้แชนายอนที่กำลังสับสนฟัง

แชนายอนถามคำถามหลายข้อก่อนที่จะเข้าใจในที่สุด

แผนของจินเซยอนคือ ‘ถอนรากถอนโคนนักการเมืองที่ทุจริตในสมาคม’ และการคืนอารมณ์ให้กับแชจูชึลเป็นเพียงส่วนหนึ่งของแผนการนั้น

“ ผู้บริหารของสมาคมได้ร่วมมือกับปีศาจเพื่อความปลอดภัยและความร่ำรวยของตัวเอง แม้จะรู้ถึงอันตรายของ ‘ผลข้างเคียง’ ของกิฟต์ พวกเขาก็ยังคงใช้เด็กเป็นหนทางในการชะลอความแก่ชราหรือเป็นอาวุธทำลายล้าง พวกเขาข่มขู่ประเทศที่ไร้อำนาจโดยการใช้พวกเราที่เป็นฮีโร่และก่อให้เกิดสงครามเพื่อผูกขาดดันเจี้ยนและสิ่งประดิษฐ์เอาไว้ทั้งหมด”

“… .”

“ นายอน พวกเขาไม่ได้เป็นคนของสมาคม ‘ฮีโร่’ อีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาที่จะแก้ไขทุกอย่าง แม้ว่าโลกกำลังเผชิญกับปัญหาบาอัลและความชั่วร้ายครั้งใหม่ แต่นั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวเดียวที่จะทำให้เวลานี้สมบูรณ์แบบเท่านั้น ถ้าเราปล่อยให้สมาคมเป็นแบบนั้นต่อไป พวกเขาอาจเริ่มสมรู้ร่วมคิดกับความชั่วร้ายใหม่ ท้ายที่สุด เราจำเป็นต้องรู้ถึงศัตรูที่ชัดเจนเพื่อให้สมาคมยังคงรักษาความแข็งแกร่งของพวกเขาไว้ได้”

แชนายอนก้มหัวลง เงาของเธอไม่ปรากฏในป่าอันมืดมิด

ในขณะที่เธอยังคงนิ่งเงียบ ชอคจุนกยองก็ขมวดคิ้วและกล่าวขึ้น

“ เดี๋ยวนะ เธอจะไม่สู้กับแชจูชึลอย่างนั้นหรอ?”

“ใช่ เราจำเป็นต้องร่วมมือกับเขาแทน”

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะผ่านความยุติธรรมในสมาคมด้วยพลังของคณะคมีเลียน แม้ว่าสมาชิกของคณะคมีเลียนจะมีความแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ แต่พวกเขาไม่มอำนาจทางการเมือง แน่นอนว่ากิฟต์จากเจนจะกลายเป็นความช่วยเหลืออย่างมากในเรื่องนั้น แต่นั่นเพียงอย่างเดียวยังคงไม่มากพอ

“ …ร่วมมือกับคุณปู่เหรอ?”

แชนายอนถามด้วยน้ำเสียงหดหู่

“ใช่ แชจูชึลนั้นไร้ซึ่งอารมณ์ ดังนั้นแล้ว เขาต้องมีเหตุผลที่ช่วยเหลือคิมซุกโฮและอียุกโฮในเวลานั้นอย่างแน่นอน เธอสามารถดูได้จากบันทึกที่ว่า ‘แดฮยอน’ สามารถที่จะเพิ่มขึ้นสูงในเหตุการณ์ครั้งนั้นได้ แต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่สามารถดำเนินต่อไปได้ตลอดไป และนั่นเป็นเพราะอารมณ์ของแชจูชึลเลือนลางไปแล้ว ”

การใช้ความไร้อารมณ์เพื่อทำลายสนธิสัญญาที่เกิดขึ้นด้วยความไร้อารมณ์

นั่นคือแผนของจินเซยอน

จนถึงตอนนี้แชจูชึลยังคงรักษาความสัมพันธ์ที่เป็นประโยชน์ร่วมกันกับผู้บริหารของสมาคม หากพวกเขาไร้ประโยชน์และมีหลักฐานชัดเจนเพื่อสนับสนุนสิ่งนี้ แชจูชึลก็จะผลักพวกเขาออกไปอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม แชนายอนก็ยังลังเล

“ …แม้ว่าสิ่งนั้นจะเกิดขึ้นก็ตาม คุณปู่ก็จะไม่เสียใจกับการกระทำในอดีตของเขา”

นั่นคือเหตุผล

แชจูชึลมีบทบาทอย่างมากในโศกนาฏกรรมที่รู้จักกันในชื่ออุบัติการณ์ควังโอ แต่เขาไม่เคยและจะไม่รู้สึกเศร้าหรือรู้สึกผิดเพราะแอนตี้โดสที่รู้จักกันในชื่อว่า “อารมณ์” ไม่ได้มีอยู่สำหรับเขา

เมื่อได้ยินคำพูดของแชนายอน จินเซยอนก็ส่ายหัว

“ เธอพูดผิดนะ นายอน บริษัทเภสัชกรรมกำลังพัฒนายาเพื่อตอบโต้ผลข้างเคียงขอกิฟต์นั่น”

“อ-อะไรนะ? ยารักษาอาการข้างเคียงนั่นหรอ?”

“ใช่.”

เจนได้รับข้อมูลนี้หลังจากแทรกซึมเข้าไปในบริษัทเภสัชกรรม จินเซยอนพูดเสียงต่ำและจริงจัง

เฮย์เนคและโอแจจิน“ ไนท์สตาร์” เฮย์เนคมียาต้นแบบสองสามตัวที่สามารถรักษาผลข้างเคียงของยาให้หายได้ เฮย์เนคบริจาคมันให้กับร้านขายยาที่จำเป็นและร้านขายยาที่สำคัญทำวิจัยอย่างถูกต้องในเรื่องนี้”

ดวงตาของแชนายอนเบิกกว้าง

“ แ- แล้ว ถ้ายาเสร็จสมบูรณ์….”

“ ใช่แล้ว แชจูชึล จะกลับมาสู่ห้วงอารมณ์ของเขาอีกครั้ง”

“… อ่า.”

แชนายอนตกใจจนอ้าปากค้าง แต่ก็ปิดลงในวินาทีถัดไป

ทันใดนั้นเธอก็เริ่มกังวล

ในความจริงแล้วเธอไม่ทราบว่าแชจูชึลเป็นอย่างไรในอดีต

ถ้าปู่ของเธอเป็นวายร้ายอย่างไร้ความปราณีตั้งแต่แรกเธอควรทำยังไงดี? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าสภาวะไร้อารมณ์ทำให้เขาเป็นภัยคุกคามต่อสังคมน้อยลง? หากเขาฆ่ามนุษย์ตามที่ตวามพอใจและปฏิบัติต่อความรักและความเห็นอกเห็นใจเหมือนขยะ?`

ความเป็นไปได้นี้เกิดขึ้นในใจของเธอ อย่างไรก็ตาม แชนายอนทำใจแข็งและกำหมัดหมัดแน่น

เธอตัดสินใจที่จะเชื่อในด้านที่ใจดีจูชึลแสดงให้เธอเห็นว่าเป็นปู่ของเธอ

เธอต้อง

เพื่อชำระหนี้เธอต้องเป็นคนที่ทำมัน

“ ตกลง ฉันจะร่วมมือด้วย”

“…ขอบคุณ.”

จินเซยอนโค้งคำนับและขอบคุณเธอจากก้นบึ้งของหัวใจ

“ ขอโทษที่ทำให้ความต้องการดังกล่าวไม่สมเหตุสมผล แม้ว่าคุณจะไม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นี้เลย….”

“ฮะ? ไม่ ฉันเป็น…?”

แชนายอนไม่สามารถพูดประโยคของเธอจบ

อุบัติการณ์ควังโอ

โศกนาฏกรรมที่ชั่วร้ายที่กระทำโดยปู่ของเธอ โศกนาฏกรรมที่ต้องทำให้มันถูกต้องเสียที

แต่จะไม่มีอะไรมากกว่านั้นเหรอ?

ไม่สิ ต้องมีแน่ ….

“… อัก!”

ความเจ็บปวดรุนแรงพุ่งเข้ามาในหัวของแชนายอนอย่างฉับพลัน เธอเงยหัวขึ้นและคุกเข่าลง

“นายอน ?!”

ด้วยความตกใจ จินเซยอนคว้าร่างของแชนายอนเอาไว้

ความเจ็บปวดเหมือนสมองถูกแยกออกจากกันนี้ไม่ได้หายไปง่ายๆ และในความเจ็บปวดนี้แชแนนก็ยังคิดต่อไป

เธอลืมเรื่องสำคัญไป

เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่หัวใจของเธอเคลื่อนไหวตามธรรมชาติ ‘เพื่อเขา’

“เธอโอเคมั้ย? นายอน? นายอน!”

“… .”

ความเจ็บปวดราวกับโดนค้อนทุบหายไป แชนายอนเงยหน้าขึ้นมองจินเซยอนอย่างสับสน จินเซยอนจ้องมองเธอกลับมาด้วยความกังวล

“เธอไหม?”

“ใช่? อ่า ใช่ ฉันสบายดี….”

แชนายอนเล่นกับสร้อยคอของเธอขณะที่เธอจ้องมองสายตาของจินเซยอน

ทันใดนั้น มีคำถามเกิดขึ้นในหัวของเธอ

สร้อยคอเส้นนี้…ไม่ใช่ว่ามีใครมอบให้กับฉันหรอ?

มันไม่ใช่ของขวัญ ดังนั้นฉันต้องส่งคืน….

แต่เขาคือใครกันล่ะ?

ฉันควรคืนมันให้กับใคร

แชนายอนค่อยๆหลับตา

ครั้งนี้เธอไม่หน้าซีด

เธอนั่งสมาธิเพื่อพยายามนึกถึงบางสิ่งที่ถูกลืมเลือนไป

**

ในทางตรงกันข้าม คิมซูโฮยืนอยู่หน้าสำนักงานหวัหน้ากิลด์เพื่อประชุม

[ผู้สร้างอันศักดิ์สิทธิ์ – ยุนซึงอา]

แผ่นป้ายของเธอส่องแสงสีเขียวสว่าง

ก๊อก ก๊อก

เมื่อคิมซูโฮเคาะประตู ยุนซึงอาก็เปิดออกและทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม

“เข้ามาสิ”

คิมซูโฮคำนับอย่างเป็นทางการและเดินเข้าไปในสำนักงาน เขาคิดสิ่งนี้ทุกครั้งที่เขาเข้ามาที่นี่ แต่ที่ทำงานของหัวหน้ากิลด์นั้นดูเหมือนโดมสนามกีฬา ไม่เพียงแต่กำแพงเป็นวงกลมเท่านั้น แต่เพดานก็กลมและยื่นออกมข้างหน้าด้วย

“ คุณมีประชุมไหมครับ?`”

คิมซูโฮถามเมื่อเขามองไปรอบ ๆ ห้องทำงานที่ดูค่อนข้างยุ่งเหยิง ประสิทธิภาพและการจัดอันดับของผู้สร้างอันศักดิ์สิทธิ์ ถูกบันทึกไว้บนกระดาน

“อ๋อ ดูนั่นสิ อันดับกิลด์ของเรา พวกเราทำได้ดีใช่มั้ย”

ยุนซึงอานั่งที่หัวโต๊ะขณะที่กำลังหัวเราะอย่างสนุกสนาน คิมซูโฮนั่งข้างเธอและมองดูอันดับด้วยกัน

[อันดับ 1 – แกนช่องแคบใต้ดิน]

[อันดับ 2 – เดสซลิทมูน]

[อันดับ 3 – ผู้สร้างอันศักดิ์สิทธิ์]

[อันดับ 4 – วิหารน้ำแข็ง]

“ …แกนช่องแคบใต้ดินแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะแซงหน้า แต่เราได้รับการจัดอันดับให้อยู่ในอันดับที่ 3 จากการโจมตีเมื่อไม่นานมานี้ที่ถ้ำบนเกาะเวโด”

เธอฟังดูภูมิใจและขมขื่นในเวลาเดียวกัน

เช่นเดียวกับที่เธอพูด แม้ว่าผู้สร้างอันศักดิ์สิทธิ์จะสามารถทวงคืนความรุ่งโรจน์ในอดีตกลับมาได้ แต่ช่องว่างระหว่างพวกเขากับแกนช่องแคบใต้ดินไม่สามารถข้ามไปถึงได้อีกต่อไป

“ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ทำงานเป็นเวลา 10 ปี เราก็จะไม่สามารถตามพวกเขาทันได้ ไม่ยุติธรรมเลย คุณไม่คิดอย่างนั้นหรอ?”