The Novel’s Extra - บทที่ 670. เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง (11)

บทที่ 670. เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง (11)

[4 เมษายน – สถานีพอร์ทัล]

เรเชลมาถึงเกาหลีผ่านทางพอร์ทัลระหว่างประเทศ อีเวนเดลก็ตามมากับเธอด้วยเช่นกัน

เรเชลแต่งกายด้วยชุดธุรกิจธรรมดา แต่อีเวนเดลสวมหมวกและไม้เท้าของนักเวทย์ แฟชั่นของเธอประกาศอย่างชัดเจนว่า “ ฉันเป็นนักเวทย์!”

อาจเป็นเพราะเหตุนี้ ทุกคนถึงจ้องมองมาเมื่อพวกเขาออกจากช่องทางวีไอพี พลเมืองที่จำเรเชลได้เริ่มใช้สมาร์ทวอทชถ่ายรูป

แต่ก่อนที่พวกเขาจะถ่ายรูปได้มากกว่าหนึ่งหรือสองภาพ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของช่องแคบก็ปรากฏตัวขึ้น พวกเขานำเรเชลและอีเวนเดลไปยังรถลีมูซีนอย่างรวดเร็ว

“ เราหวังว่าคุณจะเดินทางอย่างปลอดภัยครับ”

“ขอบคุณ.”

เรเชลขึ้นรถลีมูซีนหลังจากได้รับคำทักทายอันอบอุ่นจากเจ้าหน้าที่ แต่เธอก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบกับใครบางคนในรถ

เรเชลถึงกับสะดุ้งเมื่อพบกับดวงตาของบุคคลนี้

จริงๆแล้วเธอคาดหวังว่ายูยอนฮาจะมาพบเธอ อย่างไรก็ตาม บุคคลนั้นคือ แชนายอน

“โย่ว”

แชนายอนพูดด้วยรอยยิ้ม เรเชลพยักหน้าโดยไม่ได้พูดอะไรมาก แต่อีเวนเดลสั่นเทาทันทีที่เธอเห็นแชนายอน

เธอเกือบจะมีอาการชัก

“ อีเวนเดล วันนี้เธอดูน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ”

แชนายอนมอบยิ้มอย่างน่าสะพรึงกลัวไปหาอีเวนเดล

“ ยังไงก็เถอะ มีสิ่งสำคัญที่ฉันต้องบอกเธอ”

เมื่อได้ยินดังนั้น เรเชลหันไปมองอีเวนเดลและเห็นความลังเลของเธอ ขณะนั้นแชนายอนเอื้อมมือไปข้างหน้าและดึงข้อมือเล็ก ๆของอีเวนเดล

“ ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ทำอะไรไม่ดี”

“อื้อออ!”

การต่อต้านของอีเวนเดลไม่ได้มีผลกับแชนายอน เมื่อจับอีเวนเดลด้วยความแข็งแกร่งเหนือธรรมชาติของเธอเอาไว้ แชนายอนจึงหันกลับไปพูดกับเรเชล

“ เธอได้รับจดหมายเชิญไปงานเลี้ยงใช่ไหม?”

เรเชลพยักหน้า

“ อย่าพาอีเวนเดลไปด้วย”

“… ?”

เรเชลเงยศีรษะของเธอ เหตุผลที่เธอพาอีเวนเดลมาที่เกาหลีไม่ใช่เพื่อไปที่แกนช่องแคบใต้ดิน แต่เพื่อดึงดูดนักลงทุนต่างชาติ ท้ายที่สุด อีเวนเดลต้องการทรัพยากรทางการเงินในระดับที่สูงขึ้นเพื่อพัฒนาเวทมนตร์ของสัตว์วิเศษของเธอ

“ เราตัดสินใจลงทุนในฐานที่มั่นและค่าใช้จ่ายด้านการวิจัยของอีเวนเดล ดังนั้นไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้”

แชนายอนพูดราวกับว่าเธอรู้ว่าเรเชลกังวลอะไร

แต่ในเวลานั้น จู่ ๆ แชนายอนก็ชี้ไปที่เท้าของเรเชล

“ เดี๋ยวก่อน นกตัวนั้น มันมาจากที่ไหน?”

สายตาของเรเชลมองติดตามแชนายอนและลงมาบนเท้าของเธอ นกนอนตัวหนึ่งนอนหลับสนิทเหมือนงูกำลังขดตัว

‘เขาตามฉันมาตลอดทางเลยหรอ?’ เรเชลยิ้มอย่างแผ่วเบาและตอบ

“ นี่คือสปาร์ตัน”

“ …โอ้ สปาร์ตันใช่ไหม?”

“อื้ม”

“ เธอพบเขาที่ไหน เขาดูเหมือนนกอินทรี”

“ ฉันไม่แน่ใจ แต่ฉันก็อยากรู้ อีเวนเดลก็เช่นกัน”

“… ?”

เรเชลจ้องมองสปาร์ตันด้วยสายตาอ่อนโยน เมื่อมองดูเขาเธอรู้สึกถึงความอบอุ่นลึกลับจากใจของเธอ เธอก็ไม่แน่ใจว่าทำไม แต่เธอก็ไม่ได้เกลียดมัน ในความเป็นจริงความรู้สึกนี้ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและสบายใจเกือบเหมือนการพบของมีค่าที่หายไป

“ …คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?”

แชนายอนขมวดคิ้วขณะที่เธอมองไปมาระหว่างสปาร์ตันกับเรเชล อย่างไรก็ตาม เรเชลไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม

อีเวนเดลคว้าสปาร์ตันขึ้นมาและกอดเขาไว้ในอ้อมแขนของเธอ

“สปาร์ตัน ระวังตัวเอาไว้….”

“ เธอพูดอะไร เขาไม่มีอะไรต้องกังวล เธอต้องการให้ฉันกอดเธอแน่นขึ้นไหม?”

“ อ๊ะ ไม่ ไม่!”

**

ผมนั่งลงในเทือกเขาแอลป์สวิส ฉากที่ผมเห็นในภาพยนตร์นั้นสวยงามกว่าที่ผมจินตนาการไว้เสียอีก ผมแทบไม่สามารถละสายตาไปจากทิวทัศน์นี้ได้

เทือกเขาเผยให้เห็นธรรมชาติที่ชัดเจนกว่าที่อื่นใดในโลก ผมเรียกสถานที่แห่งนี้ว่าบ้านมาเป็นเวลาสามสัปดาห์ที่ผ่านมา ซึ่งอยู่ท่ามกล่างท้องฟ้า ทุ่งหญ้าเขียวขจีและภูเขาหิมะสีขาว

ผมสร้างกระท่อมเล็ก ๆ สำหรับตัวเองที่นี่ด้วยความช่วยเหลือของอีเธอร์ แม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่อีเธอร์ก็ทำให้กว้างขวางพอสำหรับคนคนหนึ่งที่จะใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างสะดวกสบาย

ผมเริ่มเดินทางไปทั่วเทือกเขาแอลป์โดยใช้กระท่อมนี้ที่ปลายหน้าผาเป็นฐานบ้านของตัวเอง ผมพบสมุนไพรมากมายเพื่อบันทึกเอาไว้ และทุก ๆ วันผมจะสร้างเม็ดยาออกมาและเก็บไว้ในขวด

เมื่อผมใช้เวลามากขึ้นเเบบนี้ จำนวนผู้ที่พบกระท่อมของผมก็เพิ่มขึ้น ส่วนใหญ่เป็นนักท่องเที่ยว นักเดินทางไกล ศิลปินศิลปะการต่อสู้หรือนักสำรวจ

ตอนแรกพวกเขาเพียงมองกระท่อมจากระยะไกลเท่านั้น แต่หลังจากผ่านไปประมาณหนึ่งเดือนกลุ่มผู้กล้ากลุ่มหนึ่งก็เคาะประตูห้องของผมในที่สุด

ผมเปิดประตูและทักทายพวกเขา พวกเขาได้รับบาดเจ็บขณะปีนเขา มีใครคนหนึ่งถูกงูพิษกัดตอนนี้เนื้อร้ายกำลังลุกลามขาของเขา อีกคนมีอาการแย่ กระดูกไหล่ของเขาแหลกละเอียด

ในขณะที่พูดคุยกับพวกเขา ผมแนะนำตัวเองว่าเป็น ‘เภสัชกร’ พวกเขาขอความช่วยเหลือและผมก็ให้ยาเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ

วันรุ่งขึ้น พวกเขาก็ออกจากกระท่อมและหายดีแล้วเป็นที่เรียบร้อย

หลังจากนั้น ข่าวลือเกี่ยวกับเภสัชกรบนหน้าผาแห่งจุดจบได้แพร่กระจายออกไป

แต่มีผู้เข้าชมไม่มากนัก การมาที่นี่ค่อนข้างอันตราย … พวกเขาหลายคนอาจยอมแพ้ในการเดินทาง

“ …มันจะช่วยให้คุณดีขึ้น”

อย่างไรก็ตาม เด็กน้อยมาเยี่ยมผมวันนี้ เด็กคนนี้มีความฝันที่จะเป็นฮีโร่ เขาบอกผมว่าน้องสาวของเขาป่วย เมื่อผมถามว่าอาการของเธอคืออะไร เขาบอกว่ามันเป็นมะเร็งกระดูกออสทีโอซาร์โคมาซึ่งเป็นมะเร็งชนิดหนึ่งที่ผลิตกระดูกอ่อนผิดปกติ

ผมให้ยาเม็ดแก่เขาเพื่อกำจัดเซลล์มะเร็ง ยาเม็ดนี้มีชื่อว่าสัมผัสเมฆา เมื่อกินเข้าไป พลังเวทย์มนตร์ภายในเม็ดจะวิ่งผ่านหลอดเลือดดำและกำจัดเซลล์มะเร็งทั้งหมด

“ขอบคุณมากครับ!”

เด็กคนนั้นพูดขอบคุณในภาษาเกาหลีและจากไป

เขาให้กริชเล่มหนึ่งแก่ผมเพื่อจ่ายค่ายาด้วย เห็นได้ชัดว่ามันเป็นสมบัติที่สืบทอดมาในครอบครัวของเขา ผมเก็บมันไว้ในที่เก็บของตัวเองโดยไม่ได้ตรวจสอบอะไร

สำหรับบันทึก ผมกำลังคิดเกี่ยวกับหนึ่งพันล้านวอนซึ่งจะเป็นค่าใช้จ่ายสำหรับยาทั้งหมดที่ผมผลิตขึ้นมา แม้ว่าผมจะไม่เคยขอค่าชดเชย แต่มีข่าวลือแปลก ๆ แพร่กระจายว่า “เภสัชกรบนหน้าผาแห่งจุดจบรับสิ่งมีค่าเป็นของตอบแทน”

ผู้ป่วยที่มาเยือนผมเป็นครั้งคราวมักจะร่ำรวย โดยธรรมชาติแล้ว ของมีค่าของพวกเขามีราคาแพงอย่างน่าทึ่ง

“เฮ้อ….”

ไม่ว่าในกรณีใดๆ ผมก็กลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง ผมถอนหายใจและมองออกไปนอกหน้าต่าง

ทิวทัศน์ของเทือกเขาแอลป์นั้นสวยงามเช่นเคย อย่างไรก็ตาม ผมค่อยๆคุ้นเคยกับความงามนี้

ในที่สุด หนึ่งปีจะผ่านไป จากนั้นก็สอง สาม …

ถ้าเช่นนั้นผมจะทำอะไรต่อ?

ผมจะค้นหาอะไรในชีวิต?

ความรู้สึกท้อแท้โผล่ขึ้นมาอย่างฉับพลัน ผมเปิดสมาร์ตวอทช์ของตัวเอง หลังจากตรวจสอบฟอรัมชุมชนทั่วไป ผมก็เข้าห้องจัดเลี้ยงสีม่วง ด้วยเวลาที่มีอยู่มากมายในมือการท่องอินเทอร์เน็ตกลายเป็นกิจวัตรที่เต็มไปด้วยความสุขของผม

[คุณคิดว่าเป็นไปได้ไหมที่จะมีคนแทรกซึมเข้าไปในกลุ่มวีไอพี?]

[มันจะง่ายกว่าถ้าคุณซื้อตั๋วด้วยเงิน … ]

ห้องจัดเลี้ยงสีม่วงเต็มไปด้วยโพสต์เกี่ยวกับปาร์ตี้วีไอพีที่ยูยอนฮากำลังเป็นเจ้าภาพ คนที่พยายามสร้างจดหมายเชิญปลอม คนที่พยายามซื้อจดหมายเชิญ คนที่กำลังคาดเดาว่ามันจะมีค่าใช้จ่ายมากแค่ไหนในการเป็นแขกรับเชิญจากผู้รับเชิญ ฯลฯ …

“…เฮ้อออ”

เมื่อมองดูสิ่งนี้ทำให้ผมผิดหวังมากยิ่งขึ้น ถ้าผมสามารถเข้าร่วมปาร์ตี้นี้ … หากพวกเขาเห็นหน้าผม… พวกเขาจะจำผมได้ไหมนะ

… ณ ตอนนี้ มันเป็นเพียงความหวังผิดเท่านั้น

ผมจะไม่สามารถพูดอะไรต่อหน้าพวกเขาได้ และพวกเขาก็ไม่สามารถจดจำผมได้เช่นกัน

สิ่งที่ผมต้องทำมันชัดเจนอยู่แล้ว

ผมต้อง “ลืม” เหมือนพวกเขา

ก็อก ก็อก-

“หืม?”

ผมได้ยินเสียงเคาะประตู การมีผู้มาเยือนมากกว่าหนึ่งคนต่อวันนั้นผิดปกติ