อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! - ตอนที่ 634

ไป๋ซู่เย่อารมณ์ขึ้นอย่างน่าแปลกใจ

เธอถามเขาว่า “คุณลงที่ไหน?”

“โยนผมลงหน้าร้านขายรถแบรน์ดังสักร้านที่ยังไม่ปิดก็พอ”

รถยนต์ที่เพิ่งซื้อมาไม่ถึงหนึ่งเดือนให้คนอื่นไปแล้ว ตอนนี้ก็ทำได้แค่ซื้อคันใหม่

ไป๋ซู่เย่ชินชากับนิสัยสบายๆ ของเขาแบบนี้อยู่แล้วจึงไม่ได้ว่าอะไร

“คุณไม่อยากถามหน่อยหรือว่าสิบปีนี้เย่เซียวเป็นยังไงบ้าง?” ถังซ่งหาอีกประเด็นคุยให้เธอ

ไป๋ซู่เย่กระชับมือที่จับพวงมาลัยรถแน่นขึ้น

จะอย่างไรได้ล่ะ?

เมื่อนั้นเขาสูญเสียลูกน้องตั้งมากมาย เขาไม่มีทางทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ความจริงผมรู้สึกว่าคุณใจร้ายจริงๆ นะ ตอนนั้นกวาดล้างลูกน้องที่ถือว่าเก่งกาจที่สุดของเขาไป และครั้งนั้นโยวหมิงฉวยโอกาสที่เขาบาดเจ็บทรยศหักหลังเขา เจอการหักหลังสองครั้งติด ความรู้สึกเป็นยังไงผมจะไม่พูดแล้วกัน แต่ต่อหน้าลูกน้องทุกคน การเกิดเรื่องแบบนี้ติดๆ กันต้องไถ่โทษด้วยความตาย ถ้าไม่ใช่เพราะทุกคนคุกเข่าขอร้องเขาไว้ตอนนั้น คิดว่าลูกกระสุนสามนัดของเขาคงยิงฝังกะโหลกตัวเองไปแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ เย่เซียวในตอนนี้จะเหลือเพียงเถ้ากระดูก” ขณะถังซ่งกล่าวอยู่น้ำเสียงพลันหนักอึ้งขึ้นอย่างมาก ไม่ได้มีท่าทีขี้เล่นเหมือนสักครู่เลย

“แต่สุดท้ายกระสุนพวกนั้นก็ฝังในตัวเขาอยู่ดี ทะลุท้องไส้ ผมช่วยเขาอยู่หนึ่งวันหนึ่งคืนถึงลากเขากลับมาจากประตูนรกได้ เขานี่ตายยากจริงๆ ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นคงตายไปแล้ว!”

ผ่านไปนานขนาดนี้แต่เวลาถังซ่งพูดขึ้นก็ยังเปลี่ยนน้ำเสียงไปจากเดิม สภาพย่ำแย่ของเซียวในตอนนั้นคงเป็นภาพที่โหดร้ายยามนึกถึงเสมอ

ไป๋ซู่เย่เพิ่งเคยได้ยินเรื่องเมื่อสิบปีก่อนเป็นครั้งแรก เธอไม่กล้าถาม ไม่กล้าสืบ เพราะกลัวได้ยินเรื่องเหล่านี้แล้วตัวเองจะยิ่งรู้สึกผิด

มือที่จับพวงมาลัยสั่นไหวอย่างรุนแรง เธอรู้สึกว่าภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัว

เหยียบเบรกกะทันหันก่อนเทียบจอดรถไว้ข้างทาง

“คุณลงไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก”

สิ่งที่ควรพูดได้พูดหมดแล้วถังซ่งย่อมไม่อยู่นานไปกว่านี้ ปลดเข็มขัดนิรภัยเปิดประตูรถ นึกบางอย่างได้ก็หันกลับมามองเธอแวบหนึ่ง “คุณอย่าโทษว่าเย่เซียวกับพวกหยูอันเกลียดคุณเลย ความจริงผมก็เกลียดคุณเหมือนกัน”

ไป๋ซู่เย่ขยับปากอยากพูดอะไรแต่เหมือนมีของบางอย่างอุดไว้ตรงลำคอ ให้เธอพูดอะไรไม่ออก

ประตูรถถูกปิดลง

ไฟภายในรถดับสนิท

เธอนั่งอยู่ในรถด้วยความรู้สึกเย็นไปทั้งตัว

เย็นยะเยือก…

นอกหน้าต่างมีแสงไฟของรถยนต์ที่สัญจรไปมาส่องผ่านใบหน้าเธอ มีเพียงสีขาวหม่น เธอซบบนพวงมาลัยใช้มือกุมหน้าอกไว้อย่างแรง

ตรงนั้น เริ่มปวดอีกแล้ว…

หลายปีก่อนตอนเพิ่งกลับมาใหม่ๆ เป็นช่วงเวลาที่หัวใจของเธอเจ็บปวดมากที่สุด คุณหมอหาสาเหตุไม่พบ ต่อมาจึงส่งเธอไปพบจิตแพทย์ถึงดีขึ้นหน่อย

หลายปีมานี้ดีขึ้นมากและแทบไม่เคยเจ็บอีกเลย แต่วันนี้จู่ๆ ก็กำเริบเสียได้…

…………………………

ไป๋ซู่เย่นั่งอยู่ในรถนิ่งๆ สามชั่วโมงกว่า ความเจ็บตรงหัวใจถึงบรรเทาลง

ผ่านไปพักใหญ่เธอล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋าออกมาอยากโทรหาเย่เซียว แต่เพิ่งสังเกตว่าเธอไม่มีเบอร์โทรของเย่เซียวด้วยซ้ำ

ยังดีที่มีเบอร์บ้านเขา

เธอกดโทรออก หัวใจบีบแน่นจนรู้สึกเจ็บตอนได้ยินเสียงรอสายดัง ‘ตู๊ดๆ’

“ฮัลโหล”

“น้าหลี่”ไป๋ซู่เย่สูดหายใจเฮือกใหญ่เพื่อให้น้ำเสียงตัวเองฟังดูปกติ “เย่เซียว กลับมาหรือยัง?”

“ค่ะ วันนี้นายท่านกลับมาเร็วมาก แต่ว่า…แค่อารมณ์ไม่ดีมาก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”

“วานคุณบอกเขาแทนฉันทีว่าคืนนี้ฉันไม่กลับไปที่นั่นแล้วนะ”

“อา งั้นคุณอย่าเพิ่งวางค่ะ ตอนนี้ฉันจะไปบอกนายท่านก่อน ท่านยังไม่นอนเลย”

น้าหลี่วางหูโทรศัพท์ไว้ข้างๆ ก่อนขึ้นไปชั้นบน

“นายท่านคะ”

เย่เซียวเพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาเปิดประตูทั้งที่ใช้พันขนหนูพันรอบเอว สีหน้าถมึงทึงอย่างเคย “เธอกลับมาหรือยัง?”

นี่มันกี่โมงแล้ว?!

“เปล่าค่ะ แต่คุณไป๋โทรกลับมาฝากฉันให้มาบอกท่านว่าคืนนี้ไม่กลับมาแล้ว ฉันยังไม่ได้วางสาย อยากมาถามท่านก่อน”

เย่เซียวไม่ได้ตอบอะไรแค่กระแทกปิดประตูอย่างแรง เดินไปหยิบหูโทรศัพท์อีกเครื่องในห้อง “ไป๋ซู่เย่ คืนนี้ถ้าคุณไม่ไสหัวกลับมานี่ คุณก็ไม่ต้องมาอีกแล้ว!”

น้ำเสียงฟังออกว่าเขากำลังพยายามระงับอารมณ์และอดทนอยู่

“ฉัน…”

เธออยากพูดบางอย่างแต่เขากลับกดวางสายอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง ‘พลั่ก’ หูโทรศัพท์แทบถูกเขาเขวี้ยงใส่หัวเตียง

ไม่กลับมา?

ไปเดตกับผู้ชายคนนั้นอย่างสนุกสนานเลยไม่อยากกลับมา? คิดจะทำอะไรข้างนอก? นอนกับผู้ชายคนนั้น? เธอยังมีแผลติดตัว ทำได้หรือ?!

เย่เซียวยิ่งคิดยิ่งเดือดพล่าน อารมณ์คุกรุ่นไม่ดับมอดลงสักที

………………………………

ไป๋ซู่เย่รับรู้ถึงความโกรธของเย่เซียวผ่านโทรศัพท์ได้อย่างชัดเจน เธอจมอยู่ในความเงียบชั่วครู่สุดท้ายก็ทนเจ็บที่หัวใจกลับไปเผชิญหน้ากับเขา

เดิมที…

ไม่กล้าเผชิญหน้าเพราะความรู้สึกผิดเต็มอก

ขับรถกลับไปถึงบ้านเขาก็เป็นเวลาห้าทุ่มกว่า ท้องฟ้ายามค่ำคืนอ้างว้าง

ก่อนลงจากรถไม่ลืมที่จะหยิบดอกไม้ที่อวิ๋นช่วนให้ตัวเองติดมือมาด้วย ดอกไม้บานได้ไม่เลว ให้น้าหลี่หาแจกันใส่แล้วมาไว้ในห้องเธอได้

เธอกดกริ่งประตู

เดิมทีคิดว่าคนที่มาเปิดประตูให้ตนจะเป็นน้าหลี่ แต่ชั่วขณะที่เปิดประตูเธอนิ่งไปทันที

เย่เซียว

เขายืนอยู่ตรงประตูแผ่ออร่าเยือกเย็น ใช้สายตาเย็นชาจ้องเธอเขม็ง

“คุณ…ยังไม่นอนเหรอ?” นึกถึงคำพูดของถังซ่งเมื่อสักครู่ หัวใจก็บีบแน่นจนเจ็บแปลบอีกที

“ดอกไม้จากใคร?”เย่เซียวไม่ได้เบี่ยงตัวหลบแต่กลับขวางเธอไว้นอกประตู ทุกคำที่ออกจากปากราวกับพูดลอดไรฟัน

ไป๋ซู่เย่ดูออกว่าคืนนี้เขาอารมณ์แย่มากจริงๆ แต่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นตัวต้นเหตุ

ขอแค่ตัวเธอไม่ยุ่งกับเขาก็พอ

หากไปกระตุ้นเขา คิดว่าไฟโทสะคืนนี้ของเขาต้องถูกระบายที่เธออย่างไม่ต้องคิด ใช้วิธีทรมานเธอเป็นการระบายอารมณ์

เธอตอบเสียงเรียบ “เพื่อนให้”

“เพื่อนอะไร?”เขายังคงเป็นน้ำเสียงซักถามเช่นเดิม

“เพื่อนธรรมดา”

“เพื่อนธรรมดาให้ดอกไม้คุณ?” เย่เซียวสีหน้าแย่ลงกว่าเดิม ผู้หญิงคนนี้ขี้โกหกเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด เขาแค่นหัวเราะ “ไป๋ซู่เย่ เดิมทีคืนนี้คุณกะจะให้เขานอนกับคุณ ใช่ไหม?”

คำถามซักไซ้จากเขากลับขัดหูมากขึ้นเรื่อยๆ

“เย่เซียว คืนนี้คุณอารมณ์ไม่ดีใช่ไหม?” ไป๋ซู่เย่คิดว่าเขาจงใจหาเรื่องเธออยู่จึงสรรหาเหตุผลมาว่ากล่าวเธอเพื่อง่ายต่อการระบายอารมณ์ขุ่นมัวของเขาในคืนนี้ “ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณ ถ้าคุณอารมณ์ไม่ดีมาก คิดว่าคงแย่กว่าเดิมถ้าเห็นฉัน งั้นฉันไม่ขอเข้าไปแล้วกัน”

อย่างไรเสียดูท่าทางเขาไม่คิดจะปล่อยให้เธอเข้าไปอยู่แล้ว

ไป๋ซู่หันหลังเตรียมเดินกลับ

……………………………………..