อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! - ตอนที่ 669 ตอนพิเศษวันคริสต์มาส (ซิงเฉิน และ เสี่ยวไป๋)
ตอนพิเศษวันคริสต์มาส
เพราะมีกิจกรรมวันคริสต์มาสร้านกาแฟของเซี่ยซิงเฉินเริ่มเข้าสู่ช่วงที่งานยุ่งที่สุด เธอกลับบ้านดึกติดต่อเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ถึงบ้านหลังสี่ทุ่มตลอด
กลับถึงบ้านอย่างแรกไปที่ห้องของลูกทั้งสองคนก่อน
ตั้งแต่คราวที่ถูกจับตัวไปพร้อมกับจิ่งอวี้ เซี่ยต้าไป๋มักฝันร้ายบ่อยครั้ง แม้ว่าเธอกับเย่ฉิงจะเชิญจิตแพทย์ที่ดีที่สุดมาให้เขา ได้ผลก็จริงแต่ก็ไม่อาจรักษาได้ถึงต้นตอของอาการได้
ตอนที่เซี่ยซิงเฉินเข้าไปในห้องของเขา เขากำลังกอดน้องสาวหลับอยู่โดยที่หัวคิ้วเล็กขมวดเข้าหากัน ใบหน้าขาวนิ่มเล็กๆ ชื้นด้วยเหงื่อบางๆ กำปั้นเล็กๆ บนเตียงที่กระชับแรงแน่นจนฝ่ามือก็เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ
เซี่ยซิงเฉินมองอย่างปวดใจ อุ้มน้องสาวจากอ้อมแขนเขาไปไว้บนเตียงเล็กถึงตบไหล่เขาเบาๆ เป็นการปลุก
เซี่ยต้าไป๋เริ่มแรกยังโบกกำปั้นท่ามกลางอากาศไปมา พอถูกเธอปลุกให้ตื่นอารมณ์ถึงคงที่ลงช้าๆ
“หม่ามี้” เซี่ยต้าไป๋ลากเสียงยาวเรียกเธออย่างเศร้าใจ เธอฟังแล้วเจ็บใจอย่างมาก อุ้มเด็กน้อยขึ้นจากเตียง สองมือตบหลังปลอบเขาแผ่วเบา “เด็กดี ไม่กลัวนะไม่กลัว แม่อยู่นี่!”
เซี่ยต้าไป๋ตาชุ่มฉ่ำแต่ไม่ยอมร้องไห้ออกมา สองแขนขาวเนียนเกี่ยวคล้องลำคอเซี่ยซิงเฉินไว้แน่น ห้อยติดบนเธอเหมือนหมีโคอาล่า “หม่ามี้ คืนนี้หม่ามี้นอนกับผม ได้ไหม?”
เซี่ยซิงเฉินดูลูกชายก่อนจะหันไปดูลูกสาวที่นอนดูดมืออยู่ พยักหน้า “ก็ได้ งั้นแม่ไปอาบน้ำก่อน อาบน้ำเสร็จค่อยมาอยู่เป็นเพื่อนลูก”
เซี่ยต้าไป๋ถึงยิ้มออก ไถลลงจากตัวเธอ
……………………
เซี่ยซิงเฉินเปลี่ยนทิศทางไปที่ห้องนอน คุณไป๋เองก็ยังไม่นอน กำลังเปิดอ่านเอกสาร
“ทำไมยังไม่นอนล่ะคะ?” เซี่ยซิงเฉินเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนของตัวเองออกมาแล้วเดินไปห้องอาบน้ำพร้อมถามเขาไปพลาง “เดี๋ยวฉันไปนอนห้องลูกนะคะ จะนอนกับพวกเขา”
ไป๋เย่ฉิงหยุดท่าที่กำลังพลิกเอกสาร “แปลว่าคุณคิดจะปล่อยให้สามีของคุณนอนเฝ้าห้องคนเดียว?”
เซี่ยซิงเฉินหลุดขำออกเสียง “คุณไป๋ น้ำเสียงของคุณไม่ดีเลยนะ”
“หรือว่าคุณฟังไม่ออกว่าผมกำลังมีความต้องการ?” ไป๋เย่ฉิงก้าวขายาวไปที่ห้องอาบน้ำ
เซี่ยซิงเฉินคล้องลำคอเขาไว้ กล่อมเขาเสียงนุ่ม “ช่วยไม่ได้ ต้าไป๋นอนไม่หลับ ฉันเพิ่งเข้าไปเขาฝันร้ายอีกแล้ว ฉันเป็นห่วงว่าเขาจะกลัวเลยนอนเป็นเพื่อนเขา”
ไป๋เย่ฉิงยังหน้าบึ้งเหมือนเดิม “แล้วผมล่ะ? คุณเติมเต็มเขาแล้วคิดจะเติมเต็มผมยังไง?”
เขาว่าแล้วสอดมือเข้าใต้ร่มผ้าของเธอ เซี่ยซิงเฉินถูกลูบไล้จนตัวอ่อนแรงยั้งมือเขาเสียงหอบ “รอเดี๋ยว…ฉันยังไม่ได้อาบน้ำ…”
ไป๋เย่ฉิงเองก็เริ่มหายใจหอบหนักขึ้น เสียงแหบแห้ง “งั้นก็อาบด้วยกัน”
“แต่…คุณอาบแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ผมไม่รังเกียจถ้าจะต้องอาบอีกครั้ง”
เซี่ยซิงเฉินยังอยากพูดบางอย่างต่อแต่ถูกชายหนุ่มประกบจูบ ตามด้วยเสื้อเชิ้ตบนตัวถูกเขาออกแรงกระชากทิ้งจนกระดุมเสื้อเด้งกระจายไปแต่ละที่ เซี่ยซิงเฉินกัดปาก “ไป๋เย่ฉิง นั่นเป็นชุดทำงานของฉันนะ!”
“รู้สึกไม่พอใจกับชุดคุณตั้งนานแล้ว!” ไป๋เย่ฉิงหายใจหอบหนักใช้สายตาราวกับมีไฟพ่นจ้องเธอ “ใส่เย้ายวนใจขนาดนี้ ผมอยากฉีกมันออกตั้งนานแล้ว…”
“คุณ…” เซี่ยซิงเฉินทุบไหล่เขาไปสองทีอย่างนึกโกรธ “นี่มันชุดทำงานของฉัน มันยั่วตรงไหน?”
“ยั่วทุกตรง!” ไป๋เย่ฉิงอุ้มเธอวางในอ่างอาบน้ำ มือหนึ่งถลกกระโปรงทรงเอสีดำของเธอโยนทิ้งไกลๆ อย่างหมดความอดทน “คุณใส่แบบนี้ทุกวัน ยิ้มต่อหน้าผู้ชายพวกนั้นจนตาหยี ผมไม่พอใจตั้งนานแล้ว!”
“คุณพูดเหลวไหล ฉันยิ้มตาหยีต่อหน้าผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่?” เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าตัวเองถูกใส่ร้าย
“อย่าคิดว่าผมไม่รู้ ในร้านกาแฟมีผู้ชายมากขนาดไหนที่ไปเพราะคุณ? มีกี่คนที่ให้ดอกไม้คุณ? หืม? แล้วก็คราวก่อนที่ไปเรียนภาคค่ำ ผู้ชายที่ส่งคุณออกมาคนนั้น คุณกล้าบอกหรือว่าเขาไม่ได้สนใจคุณ?”
“…” เซี่ยซิงเฉินหลุดขำ โอบลำคอเขา “มีคนให้ดอกไม้ฉันจริงๆ แต่ฉันไม่ได้รับไว้สักคนเลยไม่ใช่เหรอ? ว่าแต่ ไม่สิ คุณรู้ได้ไงว่ามีคนให้ดอกไม้ฉัน?”
เธอเคยย้ำเตือนพนักงานไว้แล้วนี่นาว่าห้ามให้เรื่องนี้ถึงหูคุณไป๋! ทำไมเขาถึงรู้หมดล่ะ?
“คิดจะปิดบังผม ปิดได้เหรอ?” ไป๋เย่ฉิงจับปลายคางเธอ “ไม่ดูซะก่อนว่าพนักงานของคุณใครเป็นคนจ้างมา”
“…พวกคนทรยศ” ฮือๆ เธอเลี้ยงพวกเนรคุณไว้หรือ?
สุดท้ายเซี่ยซิงเฉินถูกไป๋เย่ฉิงถอดจนตัวเปลือยแล้วจัดการในอ่างอาบน้ำสองครั้งติด เนื่องจากว่าหลายวันนี้เธอกลับมาดึกมากเจ้าตัวค่อนข้างเหนื่อย คุณไป๋ไม่อยากทรมานเธอถึงได้อดทนไว้ตั้งหลายวัน ท้ายมาพอได้สัมผัสเธอในคืนนี้ก็กลั้นไม่ไหว
เซี่ยซิงเฉินอาบน้ำเสร็จออกมาทั้งที่สองขายังสั่นระริก เหมือนถูกสูบเรี่ยวแรงทั้งตัวไปจนหมดสิ้น ยืนมองคุณไป๋แล้วโอดครวญตรงหน้าประตูห้องอาบน้ำเพราะเดินไม่ไหวจริงๆ
ไป๋เย่ฉิงไปอุ้มเธอขึ้นเตียงทันที “ดูเหมือนไม่ได้ออกกำลังกายนาน พละกำลังของคุณนายไป๋จะแย่ลง จากนี้ไปคงต้องหมั่นออกกำลังกายแล้ว”
เซี่ยซิงเฉินใช้กำปั้นทุบเขาที “เพราะคุณนั่นแหละ ระหว่างนั้นให้ฉันพักหน่อยไม่ได้หรือไง?”
ติดต่อกันสองครั้ง ครั้งละประมาณหนึ่งชั่วโมง ร่างกายเธอทนไหวสิแปลก
“ถูกคุณป่วนจนดึกขนาดนี้แล้ว งั้นฉันไปนอนห้องข้างๆ นะ”
ไป๋เย่ฉิงดึงเธอไว้ “นอนบนเตียงดีๆ นั่นแหละ นอนดีๆ”
พูดจบไม่รอเซี่ยซิงเฉินพูดอะไรเจ้าตัวก็เดินออกไป เซี่ยซิงเฉินรอสักพักเห็นไป๋เย่ฉิงมือหนึ่งอุ้มเซี่ยต้าไป๋ที่หลับสนิท อีกมืออุ้มลูกสาวของพวกเขาเข้ามาในห้อง
“ทำไมอุ้มมาที่นี่ล่ะคะ?” เธอถามเสียงเบา
“คืนนี้นอนที่นี่กันให้หมด” ให้เขาแยกนอนกับภรรยา เขาไม่เอาด้วยหรอก!
เขาวางเด็กทั้งสองบนเตียงแล้วลงทุนกลับไปยกเตียงสำหรับเด็กทารกของลูกสาวย้ายมาในห้องขนาดใหญ่ของพวกเขา วางเด็กไว้บนเตียงสำหรับเด็กทารกก่อนจะให้เซี่ยต้าไป๋นอนข้างๆ ถึงปิดไฟกอดเธอเข้าสู่ห้วงนิทรา
ทั้งอุ่นใจทั้งสบายใจ
เซี่ยซิงเฉินซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดเขา “คุณทำงานยุ่งขนาดนี้ ฉันกลัวว่ากลางคืนลูกสาวจะร้องไห้ทำคุณตื่น”
“ผมจะยุ่งกว่าคุณเหรอ? ช่วงนี้กลับมาดึกทุกวัน ไม่ใช่แค่ผมเริ่มไม่พอใจ แม้แต่เซี่ยต้าไป๋ก็เริ่มไม่พอใจแล้ว”
“ตอนนี้คริสต์มาสเลยยุ่งนิดหน่อย”
“ผ่านคริสต์มาสไปก็เป็นวันปีใหม่ ต่อมาก็วันตรุษจีน คุณนายไป๋ ผมว่าคุณท่าจะงานยุ่งตั้งแต่ต้นปียันท้ายปีเลยนะ”
เซี่ยซิงเฉินพูดอ้อน “งั้นต่อจากนี้ฉันพยายามทำงานให้เสร็จเร็วกว่านี้ รีบกลับมา คุณอย่าไม่พอใจสิ ได้ไหม?”
พอเธออ้อนเข้าไป๋เย่ฉิงย่อมหายโกรธในพริบตา ได้แต่หยิกแขนเธอ “ช่วงนี้คุณผอมลงอีกแล้ว! ถ้ายังดึกขนาดนี้ หุ้นส่วนใหญ่อย่างผมจะถอนเงินทุนแล้ว!”
เซี่ยซิงเฉินเลื่อนหน้าไปจูบเขา “ห้ามถอน!”
“ได้สิ งั้นรอคุณเสร็จจากงานช่วงนี้ก่อน ถ้าปรนนิบัติผมได้ดี ผมจะพิจารณาอีกทีว่าควรถอนเงินทุนไหม”
เซี่ยซิงเฉินกัดเขา “เมื่อกี้ไม่ได้ปรนนิบัติคุณได้ดีหรือไง?”
ไป๋เย่ฉิงเลิกคิ้ว “แน่ใจว่าเมื่อกี้คุณปรนนิบัติผม ทำไมผมรู้สึกว่าจะเป็นผมที่ปรนนิบัติคุณมากกว่าล่ะ? หืม?”
“…” เซี่ยซิงเฉินถูกเขาตอกกลับจนหน้าแดงหูแดง ดึงผ้าห่มขึ้นสูง “ไม่พูดกับคุณแล้ว ต้าไป๋ยังอยู่นะ!รีบนอน”
…………………
YOU MAY ALSO LIKE
