อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! - ตอนที่ 684 เหวลึกของความรัก (3)

“ไป๋ซู่เย่ คุณเห็นผมเป็นอะไร? แล้วเห็นที่นี่เป็นอะไร? เป็นสวนสนุกที่คุณอยากมาก็มา อยากไปก็ไปงั้นเหรอ?!”

คำซักถามที่น้ำเสียงเย็นชาทุกคำที่กล่าวออกมา

เขาจับแขนเธอไว้ทำให้เธอขืนตัวออกไม่ได้ เขากระชากก่อนจะพลิกตัวให้เธอมาอยู่ใต้ร่างแทน

ไป๋ซู่เย่อยากขัดขืนแต่พอโดนแผลบนหน้าอกของชายหนุ่มก็ไม่กล้าใช้แรงที่มืออีก ถึงอย่างนั้นเลือดสีแดงฉานยังคงซึมออกมานอกผ้าพันแผลไม่หยุด ย้อมผ้าพันแผลจากสีขาวกลายเป็นสีแดงในชั่วพริบตา

ภาพตรงหน้าช่างน่าตกใจนัก

 “ยังกล้าโผล่มาตรงหน้าผมอีก คิดว่าผมไม่กล้าฆ่าคุณจริงๆ หรือคิดว่าผมยังมีเยื่อใยกับคุณอีก?” ทุกคำที่เขาก่นเสียงคำรามออกมาแทบจะใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด หน้าอกที่บาดเจ็บอยู่กระเพื่อมขึ้นลงรุนแรง แสดงออกถึงอารมณ์โทสะที่กำลังปะทุของเขาในยามนี้อย่างชัดเจน

 “เย่เซียว คุณใจเย็นหน่อย!เข็มตรงหลังมือคุณ…” คำของเธอยังไม่ทันพูดจบ ลำคอระหงส์ก็ถูกเย่เซียวบีบไว้ด้วยมือเดียวก่อน

หัวเข็มที่เสียบคาหลังมือเขาเปลี่ยนทรงไปแล้วจนเนื้อบริเวณข้อพับแขนปูดโปนออกมา เขากลับเหมือนไม่รู้สึกอะไร เส้นเลือดตรงแขนเต้นตุบตับ สีหน้าขรึมจนน่ากลัวคล้ายต้องการจะบีบคอเธอให้หักทันที

ไป๋ซู่เย่ไม่สามารถหายใจได้ มือคว้าจับมือของเขาไว้ด้วยสัญชาตญาณ ไอแรงๆ สองทีและได้ยินเพียงเสียงซักถามอย่างเย็นชาของเขา “กระทรวงความมั่นคงสั่งให้คุณมาใช่ไหม?”

ไป๋ซู่เย่เชยตาขึ้นมองเขา ความเกลียดชังจากแววตาเขาคล้ายจะทิ่มแทงเธอให้ตาย เธอหายใจกระชั้นชิด “ทางกระทรวงเคยให้ฉันมาจริงๆ แต่…”

 “ตอนนี้เห็นผมไม่ตาย ผิดหวังมากใช่ไหม?” เย่เซียวหัวเราะประชด ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่เรียกให้คนเห็นเสียวสันหลังวูบ

มือที่บีบคอเธออยู่ยิ่งเพิ่มแรงมากกว่าเดิม “ไป๋ซู่เย่ เพื่อไม่ให้คุณได้กลับไปรายงานกับกระทรวงความมั่นคง คุณว่าผมควรฆ่าปิดปากคุณไหม?”

เพราะหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงรุนแรงเกินไปจนแผลของเขาปริมากขึ้นเรื่อยๆ เลือดสีสดซึมผ่านผ้าพันแผลจนไหลหยดลงใบหน้าเธอหยดแล้วหยดเล่า

ดวงตาเธอแดงก่ำรวมถึงลมหายใจที่หนักอึ้งขึ้นกว่าเดิม สองตากลับมองเขานิ่ง “เย่เซียว แผลคุณปริออกแล้ว ให้ถังซ่งเข้ามาทำแผลก่อน…”

มือของเธอช่วยกดแผลเขาไว้โดยไม่รู้ตัว เพื่อควบคุมไม่ให้เลือดไหลมามากกว่านี้

แต่การกระทำเช่นนี้ในสายตาของเย่เซียวแล้วกลับแลกมาได้เพียงความกระแนะกระแหนปนประชดประชัน

 “ยังเสแสร้งอยู่อีก!” เย่เซียวเกลียดไป๋ซู่เย่ที่เป็นเช่นนี้เหลือเกิน มือที่ว่างอีกข้างตะครุบมือเธอไว้ให้ยึดไว้เหนือศีรษะ แรงของเขามหาศาลเลยได้ยินเสียง ‘แกร๊ก’ นิ้วชี้ของเธอถูกหักคาที่ บริเวณศีรษะไป๋ซู่เย่มีเหงื่อซึมออกมาทันที แต่กลับไม่แม้แต่จะส่งเสียงร้องสักนิด

ข้างหูเป็นเสียงคำรามทุ้มต่ำอย่างเดือดพล่านของเขา “ปั่นหัวผมเหมือนตัวตลกครั้งแล้วครั้งเล่า รู้สึกประสบความสำเร็จมากสินะ”

 “เย่เซียว ฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดอะไร…” ไป๋ซู่เย่เลิกขัดขืน เสียงเบาหวิว “ฉันไม่เคยเห็นคุณเป็นตัวตลก”

 “ไม่เคยเห็นผมเป็นตัวตลก?” เย่เซียวโน้มตัวมองเธอแล้วหัวเราะแต่สีหน้ากลับคล้ายจะคร่าชีวิตเธอ “คืนนั้นคุณหน้าไม่อายถอดเสื้อผ้ามาขอร้องให้ผมกอดคุณ หรือว่าไม่ใช่เพราะมีเป้าหมายอะไรแต่ความจริงตัวจริงของคุณก็คือคนสำส่อนอยู่แล้ว?”

ถ้อยคำดูถูกเหยียดหยามของเขาเรียกให้ใบหน้าเธอซีดเซียวในชั่ววูบ

 “นั่นสิ ถ้าไม่สำส่อนเกินไปสิบปีก่อนคุณที่อายุแค่สิบแปดปีจะกล้าขายร่างกายตัวเองมาขึ้นเตียงผมได้ยังไง? สิบปีหลังต่อหน้าผมคุณก็ยังใช้วิธีนี้เหมือนเดิม!คุณพูดมาสิว่าผมสำคัญกับกระทรวงความมั่นคงของคุณมากเกินไป สำคัญจนคุณไม่สนใจทุกอย่าง หรือว่า…ไป๋ซู่เย่ คุณมันค่าตัวถูก ขอแค่ได้บรรลุตามเป้าหมายคุณก็อ้าขาให้คนอื่นเอาได้ง่ายๆ?!”

เพิ่งสิ้นเสียงเย่เซียว ‘เพี้ยะ–’ เกิดเสียงดังเมื่อถูกตบหน้าฉาดใหญ่

เย่เซียวตะลึง ถูกตบจนหน้าหัน ไป๋ซู่เย่หอบหายใจหนัก เดิมทีคิดว่าเขาจะระเบิดอารมณ์ใส่แต่เขากลับนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น ไม่ขยับอยู่พักใหญ่

ไม่หันหน้ากลับมาด้วยซ้ำ

จากมุมมองของเธอเห็นเพียงมุมข้างของใบหน้าเย็นชานั่นเท่านั้น

ไป๋ซู่เย่ตัวสั่นระริก แกะมือที่บีบคอตัวเองออกอย่างแรง

 “ในเมื่อคุณไม่เป็นอะไรแล้ว ฉันก็กลับไปรายงานกับกระทรวงความมั่นคงได้แล้ว” ไป๋ซู่เย่หัวเราะที น้ำตาซึมตรงหางตา “แต่คุณเย่เซียวไว้วางใจได้ จากนี้ไปไม่ว่าฉันจะทำเพื่อเป้าหมายอะไร ยอมให้ใครเอาก็ไม่มีทางอ้าขาให้คุณเอาได้ง่ายๆ อีก!”

เธอพูดจบก็ขืนตัวหมายจะพลิกตัวออกจากอาณัติของเขา

แต่เพิ่งมาถึงขอบเตียงก็เกิดสัมผัสเย็นเฉียบตรงขมับ

เธอไม่ได้หันข้างไปดูก็รู้สึกได้ว่ากำลังมีปืนจ่อขมับตัวเองอยู่

 “เพื่อไม่ให้ผู้ชายคนอื่นหลงกลคุณ ถูกคุณทำร้าย คุณว่าวันนี้ฉันควรฆ่าคุณตรงนี้เพื่อจบเรื่องสักทีดีไหม?”

ไป๋ซู่เย่ระงับความขมขื่นในใจไว้ กลับหันกลับไปอมยิ้มมองเขา รอยยิ้มนั่นยิ่งเรียกให้เขานึกโกรธ เธอเลิกคิ้วอย่างกระตุ้นอารมณ์ “เย่เซียว คุณทำแบบนี้…คงไม่ใช่เพราะทำใจให้ฉันไปขึ้นเตียงผู้ชายคนอื่นไม่ได้หรอกนะ?”

เย่เซียวหายใจติดขัด

คล้ายจะโต้กลับประโยคนี้ของเธอ ‘แกร๊ก’ ปืนถูกเหนี่ยวไก ยิ่งกดขมับเธอแรงกว่าเดิม

ไป๋ซู่เย่คิด…

เย่เซียวพูดไม่มีผิด จบเรื่องสักทีจะดีกว่า…

เทียบกับการทรมานกันและกันเช่นนี้ สู้ตายด้วยมือเขาคงจะดีกว่า

จู่ๆ เธอยกแขนขึ้นจับมือที่ถือปืนของเย่เซียว เห็นได้ชัดว่าเธอจะทำแบบนี้ สายตาเย่เซียวลุกวาว ปลายนิ้วเธอกลับประทับอยู่ตรงนิ้วโป้งที่อยู่บริเวณไกปืนด้วยสายตาแน่วแน่ไม่คิดจะหลบหนี “เย่เซียว ถ้าได้ตายด้วยมือคุณจริงๆ…แล้วคุณจะหลุดพ้นสักที ฉันเองก็หลุดพ้นเหมือนกัน…ดังนั้น คุณฆ่าฉันเถอะ!”

“คุณคิดว่า…ผมไม่กล้า?!” ผู้หญิงคนนี้แสดงละครเก่ง!เย่เซียวจำต้องคอยตักเตือนตัวเองให้ตัวเองประคองสติตลอดเวลา ห้ามหลุดเข้ากับดักของเธอเด็ดขาด

 “คุณคือเย่เซียว…ไม่มีอะไรที่คุณไม่กล้า” ไป๋ซู่เย่ยังคงยิ้มไร้ความหวาดกลัว สายตาฉายแววเหมือนจะได้หลุดพ้น “เย่เซียว ลงมือเถอะ!”

เห็นเธอเป็นแบบนี้ อยู่ๆ ความเกลียดชังก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้นในใจของเย่เซียว

เธอต้องการตายอย่างเดียว!!

เธออยากหลุดพ้น!อยากปล่อยวาง!!

หลังทำเอาโลกของเขาปั่นป่วน บดบี้หัวใจที่ภักดีของเขาแหลกละเอียดกลับต้องการตายได้อย่างไม่คิดอาลัยอาวรณ์!สภาพจิตใจที่ปล่อยวางอย่างนั้น ราวกับว่าบนโลกใบนี้ไม่มีอะไรให้เธอต้องคำนึงถึงอีก!

เรื่องอะไร?!ขณะที่เขายังไม่อาจหลงลืม เรื่องอะไรเธอถึงปล่อยวางได้ขนาดนี้!!

 “คุณอยากตาย ผมจะไม่ให้คุณตาย!” เย่เซียวสะบัดมือเธอทิ้ง ยิงปืนใส่ไหล่เธอหนึ่งนัด “ไป๋ซู่เย่ จากนี้เป็นต้นไป ผมจะทำให้คุณตายทั้งเป็น!”

ความเจ็บแล่นริ้วขึ้นจากบริเวณไหล่

เลือดสดทะลักออกมาทันควัน

ไป๋ซู่เย่รู้สึกมึนศีรษะชั่ววูบ ภาพตรงหน้าเป็นภาพใบหน้าด้วยแรงอารมณ์ที่พร่ามัวของเย่เซียว

……………………………