อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! - ตอนที่ 712 เจอกันในที่ที่เคยใช้ชีวิตมา (4)

เขาตัวใหญ่และหนักมาก ทำให้เกิดความยากลำบากอย่างมากเมื่อไป๋ซู่เย่จะประคองร่างเขา ตัวเอียงไปเอียงมา ใช้แรงทั้งหมดไปถึงจะพาเขามาบนเตียงได้

เธอก้มหน้าเช็คร่างกายของเย่เซียว เห็นแค่ใบหน้าเขาขาวซีด ดวงหน้าเย็นชาหล่อเหลานั่นมีเหงื่อซึมเป็นชั้นๆ เพราะเจ็บเกินไปเลยกัดฟันแน่นไม่ยอมปล่อยให้เสียงหลุดออกมา

ผู้ชายคนนี้ก็ดื้อรั้นเหมือนกัน!

 “คุณทนหน่อย ฉันจะไปโทรเรียกหมอตอนนี้เลย”

เธอลุกจากเตียงกำลังจะไปหยิบโทรศัพท์แต่ข้อมือถูกคว้าจับไว้ อาจเป็นเพราะเจ็บเกินไปฝ่ามือเขาเลยเต็มไปด้วยเหงื่อ รู้สึกได้ว่ากำลังสั่นเทาน้อยๆ ยามจับมือเธอ

 “ใช้โทรศัพท์ผม…” เสียงเย่เซียวแหบพร่า “โทรหาถังซ่ง เขาอยู่โรงแรม…”

เสียงเขาสั่นเครือแต่ไป๋ซู่เย่ก็ฟังออก รีบคลานตัวลงล้วงกระเป๋ากางเกงเขาแต่เพราะรีบร้อนเกินไปมือเลยจับลูบต้นขาใหญ่ที่แน่นกระชับและเซ็กซี่ของเขาไปมาทั่วทุกซอกมุมแต่ก็ไม่เจออะไร

เย่เซียวหลุดเสียงครางฮึมก่อนจะตะครุบมือที่ปัดป่ายไปทั่วของเธอไว้ ลืมตาใช้ดวงตาที่รื้นด้วยน้ำใสจ้องมองเธอ “ลูบอะไร?”

เสียงหายใจเขาปนหอบ

ไป๋ซู่เย่ก้มมอง เขา…ระหว่างขาเขากลับเริ่มมีปฏิกิริยาเพราะท่วงท่าของเธอ

เธอถึงรู้ตัวว่าเมื่อกี้การกระทำของเธอนั้นดู…ลามกขนาดไหน แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเหลวไหล เธอเชยตามองเขา “โทรศัพท์ไม่ได้อยู่ในกระเป๋ากางเกง”

 “อยู่ในกระเป๋าเสื้อ…”

ไป๋ซู่เย่ถึงลูบจับตรงหน้าอกเขาอีกทียิ่งทำให้เย่เซียวหายใจหอบหนักกว่าเดิมโดยที่เธอคล้ายไม่รู้ตัวสักนิด แค่กึ่งคุกเข่าบนเตียงทัดปรอยผมที่ปรกมาข้างหน้าไว้หลังหู เผยให้เห็นติ่งหูขาว แสงไฟสะท้อนมาดูดีเหมือนคริสตัล

เย่เซียวจ้องใบหน้ามุมข้างเธอ ต่อให้เจ็บขนาดไหนก็ไม่เคยหลับตา

……………………

ถังซ่งในขณะนี้กำลังอาบน้ำ โทรศัพท์กลับดังแผดเสียงไม่หยุดหย่อนราวกับมนต์สะกดจิต

เขาเริ่มหงุดหงิดจึงเอาผ้าขนหนูพันตัวออกมาจากห้องอาบน้ำ พอเห็นชื่อบนหน้าจอก็เช็ดมือรีบกดรับสาย

 “ทำไม? พรุ่งนี้ใกล้จะมีเจ้าของแล้ว วันนี้เลยอยากมาเล่นสนุกถือเป็นการส่งท้าย…”

 “ถังซ่ง รีบมาห้อง 8801 เร็ว!”

ถังซ่งกะพริบตาปริบรู้สึกเหมือนตัวเองหูแว่วไป เขาหยิบโทรศัพท์ห่างจากหูเล็กน้อยแล้วอ่านดูอย่างจริงจังอีกที ไม่ผิดนี่!นี่เบอร์เย่เซียว!แต่ทำไม…

 “คุณฟังอยู่หรือเปล่า? ตอนนี้อาการหัวใจทำงานผิดปกติของเย่เซียวกำเริบ คุณรีบเอายามา!!”

 “บัดซบ!นี่พวกคุณสองคนไปกกอยู่ด้วยกันอีกแล้ว!” ถังซ่งสบถหยาบทีแล้ววางสายไปทันที จากนั้นไม่คิดจะใส่เสื้อผ้าแค่ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำพุ่งตัวไปข้างนอกด้วยเท้าเปล่า

ห้อง 8801

เย่เซียวกำลังนอนบนเตียงโดยมีไป๋ซู่เย่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำคุกเข่าอยู่ข้างตัวเขา มือของเขายังกำข้อมือเธอไม่ปล่อย ไป๋ซู่เย่ก็ไม่ได้ขืนมือออกพลางโน้มตัวลงหน่อยๆ ใช้มืออีกข้างลูบหน้าอกเขาอย่างอ่อนโยน

ผมยาวนุ่มม้วนอยู่บนอกเขา ใบหน้าเล็กนอกจากจะฉายแววเป็นห่วงแล้วอ่อนโยนยังปิดไม่มิด

ถังซ่งยืนมองฉากนี้ตรงประตูห้องที่ถูกเปิดทิ้งไว้จนเผลอเหม่อไปชั่วขณะ สองคนนี้…พอมาดูอย่างนี้แล้วกลับให้ความรู้สึกสงบสุขอีกแบบหนึ่ง หากสงบสุขแบบนี้ไปตลอดคงดีไม่น้อย

แค่เสียดาย…

นั่นเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา

ระหว่างพวกเขา มีภาระที่หนักหน่วงขวางกั้นไว้อยู่…

 “เป็นยังไงบ้าง?” แม้จะไม่อยากแต่เพื่อรักษาชีวิตเขาไว้ถังซ่งจำต้องพูดทำลายบรรยากาศ

ไป๋ซู่เย่เงยหน้า“คุณมาดูหน่อย เขาเจ็บมาก”

 “คุณไปเทน้ำมาสักแก้ว เดี๋ยวให้เขากินยา ผมจะช่วยปฐมพยาบาลง่ายๆ ให้เขาก่อน คืนนี้ไม่มียากล่อมประสาท และไม่มียาแก้ปวด คงต้องทนสักหน่อยแล้ว”

 “แล้วต้องเจ็บแบบนี้ไปนานเท่าไหร่?”

 “ไม่แน่นอน อาจจะแป๊บเดียว หรืออาจจะเจ็บไปทั้งคืน”

ไป๋ซู่เย่ย่นคิ้ว สุดท้ายก็ลงจากเตียงไปเทน้ำร้อนมาหนึ่งแก้ว

กลับเข้ามาในห้องนอนถังซ่งได้ช่วยรักษาอาการให้เขาเสร็จแล้ว แต่เห็นได้ชัดว่าความเจ็บของเขายังไม่บรรเทาลงทั้งหมด หัวคิ้วขมวดไม่คลายเลยตั้งแต่ต้น

 “ป้อนยาเขาเถอะ” ถังซ่งแกะยามาวางบนมือไป๋ซู่เย่

ไป๋ซู่เย่พยักหน้า

 “คืนนี้เกรงว่าเขาต้องนอนที่ห้องคุณสักคืนแล้ว ตอนนี้จะขยับตัวเขาตามใจไม่ได้”

 “อืม”

ไป๋ซู่เย่เงียบไปอึดใจ มองถังซ่งแวบหนึ่ง “งั้น…คืนนี้คุณนอนนี้เถอะ ฉันไปเปิดห้องใหม่อีกห้อง”

พรุ่งนี้เป็นวันหมั้นของเย่เซียว…

ก่อนงานหมั้นพวกเขาสองคนกลับมาอยู่ในห้องเดียวกัน

เพิ่งสิ้นเสียงเธอ หัวคิ้วเย่เซียวย่นเข้าหากันคล้ายกำลังพยายามจะหยัดตัวขึ้น

ไป๋ซู่เย่ใจบีบรัดรีบกดตัวเขาไว้ “เย่เซียว คุณอย่าขยับ!”

 “หลีกไป!” เขาปัดมือเธอทิ้งด้วยความเย็นชา พูดลอดไรฟันทุกคำ แข็งกระด้างปานหิน

พอเย่เซียวหยัดตัวลุกอย่างดื้อดึงที่ช้างก็ฉุดไม่อยู่ เจ็บขนาดนี้แล้วยังยืนยันจะลุกนั่งบนเตียงให้ได้

 “เย่เซียว นายอย่าทำบ้าๆ นะ!ตอนนี้กระสุนในตัวนายยังไม่นิ่ง ถ้าตอนนี้ขยับมั่วๆ เกิดทะลุขึ้นมานายเตรียมตัวตายได้เลย” ถังซ่งโกรธจนแทบจะกระทืบเท้า

เย่เซียวกัดปากจนซีดเซียวแต่ก็จะนั่งให้ได้ ถังซ่งอยากกดเขาให้นอนลงอย่างป่าเถื่อนแต่กลัวเขาจะขัดขืนจะยิ่งเป็นการเคลื่อนไหวรุนแรงอีก

ไป๋ซู่เย่ใจเด็ด อยู่ๆ ก็ก้าวขาเรียวยาวนั่งควบบนหน้าขาเขา จากนั้นสองมือผลักเขาให้นอนติดเตียงทีเดียว

ตัวเธอแทบจะควบขี่บนเอวชายหนุ่มรอมร่อ

ปลายผมยาวนุ่มปรกมาสัมผัสหน้าเขา ปาดผ่านปลายจมูกให้รู้สึกจักจี้

ดวงตาพร่าเบลอของเขาเต็มไปด้วยใบหน้าของเธอ สัมผัสจักจี้ตรงปลายจมูกนั่นเหมือนแผ่ซ่านไปทุกอณูของผิว แผ่ไปถึงหัวใจของเขา…

เขาหรี่ตามองเธออยู่ครู่ใหญ่โดยไม่ขยับตัว

คล้ายเพิ่งรู้ตัวทีหลังว่าการกระทำนี้ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไร ไป๋ซู่เย่มองเขาแวบหนึ่งด้วยลมหายใจที่เริ่มผิดจังหวะ แต่กลับแสร้งพูดเรียบนิ่งหนึ่งประโยค “เย่เซียว คุณอย่าขยับอีก…”

ถังซ่งที่อยู่ข้างๆ ไอเสียงดัง“สมกับเป็นวีรสตรีของประเทศจริงๆ ฝีมือล้มผู้ชายนี่ก็สุดยอดไปเลย”

 “คุณกลับไปเถอะ ฉันจะอยู่ดูแลเขาเอง” ไป๋ซู่เย่ไม่กล้าหันไปดูสีหน้าถังซ่งด้วยซ้ำ

ถังซ่งหาววอด “เราสองคนยินดีจะตาย ถ้าคุณดูแลเขา เขาจะต้องหายไวแน่ๆ แน่นอนว่าถ้าใช้วิธีนี้ของคุณดูทั้งกายและใจของเขาได้ ต้องได้ผลมากกว่าที่ทุ่มแรงไปแน่”

 “…” ไป๋ซู่เย่เขิน “คุณรีบไปเถอะ!”

ถังซ่งถือของรีบเผ่นหนี ก่อนจะจากไปยังปิดประตูให้พวกเขาอย่างดี

พอถังซ่งไปไป๋ซู่เย่สบตาเย่เซียวแวบหนึ่ง จากนั้นรีบลุกออกจากตัวเขาฉับพลันแต่กลับมีแรงกอดกระชับตรงเอว…

……………………………