อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! - ตอนที่ 714 ชีวิตนี้ยาวไกล แต่กลับลืมคุณได้ยาก (2)

ได้อยู่ในอ้อมแขนแกร่งกว้างขวางของผู้ชายคนนี้ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ล้วนกลายเป็นผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่ง ไม่เว้นแม้แต่เธอ!

เย่เซียวกอดเธอจากข้างหลัง แผ่นหลังผอมบางของเธอแนบติดหน้าอกเขา

ไออุ่นและกลิ่นฮอร์โมนรุนแรงของชายหนุ่มทำให้เธอเกร็งไปทั้งตัว แม้แต่ลมหายใจก็เริ่มติดขัด

เธอไม่รู้ว่าเขาอยากทำอะไร

แต่ถัดจากนั้นมือของเย่เซียวก็เริ่มซุกซน

ไป๋ซู่เย่หายใจขาดห้วง ใบหน้าแดงระเรื่อ

เจ้าหมอนี่ หรือว่าจะพิสูจน์คำที่บอกไว้เมื่อกี้ว่า ‘ไม่แน่?’

 “เย่เซียว…” เธออยากห้ามเขาไม่ให้ทำมากกว่าไปนี้ แต่เสียงที่หลุดออกมากลับกระเส้าเสียจนเธอยังอึ้ง

พระเจ้า!

นี่เป็นเสียงปฏิเสธที่ไหนกันล่ะ? นี่มันยิ่งดูเหมือนกำลังเชื้อเชิญแต่แสร้งเป็นปฏิเสธมากกว่า

 “ชู่ว…คุณไม่ต้องพูด…” เสียงทุ้มต่ำแต่แฝงด้วยความเจ็บปวดของเย่เซียวพูดขัดเธอ

ความเจ็บนั่นเธอกลับแยกไม่ออกว่ามาจากสภาพร่างกายของเขาในตอนนี้ หรือมาจากส่วนลึกของหัวใจ…

ราวกับทะลุผ่านอกของกันและกัน กระเทือนถึงหัวใจเธอให้เจ็บตามไปด้วย…

เธอสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงความต้องการที่มาจากเขา มาจากตน—นั่นเป็นความต้องการที่อดใจรอดวงวิญญาณสอดประสานกับบุคคลที่รักสุดหัวใจแทบไม่ไหว ความต้องการที่ต้องการหลอมรวมทั้งกายและใจเป็นหนึ่งเดียว

หากคืนนี้เขาทำอะไรเธอจริงๆ ต่อให้พรุ่งนี้เขาจะหมั้นกับผู้หญิงคนอื่น เธอในตอนนี้ก็ไม่อยากห้ามเขาอีก

เธอรู้สึกว่าชั่ววินาทีนี้เธอเหมือนคนที่กำลังยืนเท้าเปล่าเผชิญหน้ากับความตายอยู่บนหน้าผาสูง คว้าเส้นฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้ายบนหน้าผาในสภาพที่ทรุดโทรมแต่สิ้นหวัง ลุ่มหลงไปกับความอบอุ่นที่ขโมยมาชั่วคราวอย่างหน้าไม่อาย

ใช่ ไม่ว่าจะเป็นความอบอุ่นในคืนนี้หรือความเร่าร้อนในชั่วขณะนี้ ล้วนขโมยมาจากผู้หญิงอีกคน…

จากนี้ไปทุกสิ่งอย่างนี้จะกลายเป็นของหญิงสาวผู้นั้น…

นึกได้เช่นนี้ก็ปวดใจ น้ำตาไหลรินเงียบๆ จนปลอกหมอนเปียก เธอกัดปากล่างไว้อย่างแรง กัดจนปากล่างขาวซีดถึงจะไม่ปล่อยโฮออกมาในสภาพที่ดูไม่ได้

เย่เซียวกอดเธอรุนแรงราวกับต้องมนต์

เขาหลับตาครางฮึมในลำคออย่างกล้ำกลืนและอดกลั้น ร่างกายร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ ความโศกเศร้าในใจของไป๋ซู่เย่ทยอยถูกแทนที่ด้วยความต้องการ เธอกุมมือเขาที่ประทับไว้ตรงอกเธออย่างไร้ที่จับพิง

สุดท้าย…

ความจริงพวกเขาไม่ได้ทำถึงขั้นตอนสุดท้าย

เขาใช้ร่างกายเสียดสีกันด้วยสัญชาตญาณ เกิดภาพจินตนาการที่งดงามในหัวให้ร่างกายปลดปล่อยออกมาจนเปียกไปยันกางเกงชั้นใน

เขากอดเธอในเวลานี้ไม่ได้…

เธอทั้งดื้อดึงทั้งหัวรั้น แล้วจะยินยอมฝืนใจมอบตัวเธอให้เขาคืนก่อนวันหมั้นของเขาได้อย่างไร?

ไป๋ซู่เย่กัดปากเริ่มรู้สึกว่าเขากำลังค่อยๆ หยุด ความต้องการในใจเบาบางลง สิ่งที่โหมกระหน่ำเข้ามากลับเป็นความเปล่าเปลี่ยวที่กลบเธอให้มิด…

โดยปกติเขาไม่เคยควบคุมตัวเองในเรื่องนี้ได้ แต่คืนนี้…

ฉะนั้น เขากำลังรักษาเส้นพรมแดนสุดท้ายเพื่อคู่หมั้นของเขา?

น้ำตาเธอไหลทะลัก ยิ่งรู้สึกว่าความคาดหวังเมื่อสักครู่ของเธอหน้าไม่อายมาก

แต่เขากลับไม่ได้ปล่อยเธออยู่ดีกลับยิ่งกอดเธอแน่นกว่าเดิม ริมฝีปากร้อนผ่าวแนบหลังท้ายทอยเธอ

ท่วงท่านี้ของสองคนคล้ายคู่รักที่กำลังอยู่ในช่วงรักใหม่ๆ …

 “ซู่ซู่…” จู่ๆ เขาเรียกชื่อเธอเสียงต่ำ

นี่เป็นครั้งแรกในรอบสิบปีที่เขาเรียกเธอในตอนที่มีสติ

ไป๋ซู่เย่ใจสั่นสะเทือน ปลายนิ้วอ่อนนุ่มเกี่ยวนิ้วเขาไว้แน่น เขาดังผ้าห่มมาคลุมทั้งสองคนไว้ใต้ผืนผ้าเดียวกัน ใกล้ขนาดนั้น แนบชิดกันขนาดนั้น…

เธอเกิดอารมณ์ชั่ววูบอย่างรุนแรง อยากหันกลับไปกอดเขาดีๆ แต่เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นข้างหูเธอต่อ “พรุ่งนี้ เป็นเด็กดี ไปจากที่นี้ซะ…”

ทุกอารมณ์ชั่ววูบหยุดชะงักเพียงเพราะประโยคนี้ของเขาหลุดมา

เธอ ถูกตีกลับร่างเดิม ถูกผลักเข้าหุบเหวลึกที่เจ็บปวดกว่าเดิมอีกครั้ง เหมือนโครงกระดูกยังถูกเขาซัดกระหน่ำจนแหลกละเอียด…

นานโขกว่าจะกลั้นน้ำตาไว้ ตอบรับเสียงอุดอู้ “ฉันจะทำตามที่คุณบอก…”

ไป๋ซู่เย่คุดคู้ตัวกอดตัวเองแน่นยิ่งกว่าเดิม

เขาอยู่ข้างตนแต่เธอกลับรู้สึกว่าหนาวจับใจ หนาวเย็นขนาดนั้น…

มีเพียงตัวเองที่กอดเพิ่มความอุ่นให้ตัวเองได้…

………………………………

ท้องฟ้ายามค่ำคืนสีเข้มขึ้นเรื่อยๆ

ไป๋ซู่เย่พิงอกเย่เซียว ต่อให้หัวใจเจ็บปวดแต่เพราะมีผู้ชายคนนี้อยู่เธอเลยนอนง่ายกว่าปกติมากนัก เหนื่อยล้าเกินไป ความเหนื่อยชนิดนี้มันเกิดจากความเหนื่อยของหัวใจ–สุดท้ายเธอผล็อยหลับไปแต่หางตายังเปียกชื้น

……

กลางดึก

เย่เซียวกลับยังไม่นอน

หลังหน้าอกเริ่มหายเจ็บ เขาเปิดไฟหัวเตียงอย่างระมัดระวัง แสงไฟสลัวปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง

เขาเงยหน้าดูเวลาแวบหนึ่ง ตีสาม

เธอในอ้อมอกหลับตาเข้าสู่ห้วงนิทรา

ภายใต้แสงไฟ ใบหน้าดื้อรั้นและงดงามนั่น ยามนี้กลับดูเหน็ดเหนื่อยปนไม่สบายใจ

เธอผอมไปมากทีเดียว…

แม้กระทั่งเอวคอดในมือเขายิ่งอยู่ยิ่งผอมบางลง ราวกับออกแรงมากหน่อยก็จะหักเอวเธอได้

ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ เธอ…สบายดีไหม?

เขาปล่อยเธอไป ให้เธอได้ใช้ชีวิตที่สงบสุข เธอควรผ่อนคลายลงแล้วถึงจะถูกแต่ว่า…ทำไมเธอถึงผอมเร็วขนาดนี้? แล้วทำไมถึงไปใช้ยานอนหลับเหล่านั้นได้?

เย่เซียวพลิกตัวเธอมาเบาๆ ใช้ปลายนิ้วไล้ผ่านกรอบหน้าเธอ ทัดผมยาวยุ่งไม่เป็นทรงของเธอไปหลังหู ปลายนิ้วบีบคลึงติ่งหูขาวเนียนของเธอเล่น สายตาล้ำลึกจดจ่อใบหน้าเธอไม่ละสายตาสักวินาทีเดียว

คงมีแค่เวลานี้เท่านั้นที่จะได้มองหน้าเธอดีๆ แบบนี้

จูบเธออย่างอดใจไม่ไหว เธอไม่ตื่นและหลับตาสนิทเหมือนเดิม เขาจึงปล่อยตัวจูบแนบแน่นกว่าทีแรก

………………………