อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! - ตอนที่ 794 ที่แท้ก็คือคุณ (3)

ดวงตาสีเข้มดุจมหาสมุทรแสนกว้างใหญ่ ทั้งล้ำลึกทั้งเงียบสงบ จ้องมองเธอไม่ห่างคล้ายว่าโลกทั้งใบของเขามีเพียงเธอ เขาไม่ละสายตาสักวินาทีเดียวราวกับว่าหากละสายตาไปเพียงวินาทีเดียวผู้หญิงคนนี้จะหายไปจากโลกของเขา

“นี่ ซู่ซู่ เธอดูสิ เขากำลังมองเราอยู่ใช่มั้ย?” ชิงอิ๋งใช้ศอกกระทุ้งไป๋ซู่เย่ทีหนึ่งด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ “เธอดูสายตานั่นสิ โอ๊ย แค่สายตาเดียวก็ทำเอาอยากจะท้องได้เลย!”

ไป๋ซู่เย่อดแซวไม่ได้“เธออายุแค่ไหนเองก็คิดไปถึงเรื่องท้องแล้ว”

“ถ้ามีแฟนเป็นผู้ชายแบบนี้ อายุเท่าไหร่ก็ท้องได้ทั้งนั้นแหละ”

ไป๋ซู่เย่ปิดปากเงียบไม่ตอบ

เย่เซียว มีเสน่ห์แบบนี้ติดตัวเสมอ

“ซู่ซู่ เธอมีแฟนแล้วก็อย่ามาแย่งฉันนะ เดี๋ยวฉันจะเลือกเขา เขาสนใจเราขนาดนี้ต้องยอมแน่ๆ”

“งั้นเธอต้องทำใจด้วยนะ เขาไม่ใช่คนที่มีความอดทนเท่าไหร่ ไม่แน่ เดี๋ยววาดไปถึงครึ่งทางเขาก็จะกลับแล้ว” สิบปีก่อนกว่าจะให้เขาเป็นนายแบบให้เธอได้ต้องพูดหว่านล้อมแล้วหว่านล้อมอีกเขาถึงยอม แล้วแต่อารมณ์ของเขาอีก

“ฉันไม่สนหรอก ยังไงฉันก็จะเลือกเขา เอ๊ะ รอเดี๋ยวนะ เธอรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่มีความอดทน?”

ไป๋ซู่เย่ยิ้มน้อยๆ “เดาเอา”

ชิงอิ๋งส่งสายตาสงสัยมาเห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ “ต้องมีเงื่อนงำแน่ๆ!”

“โอเค นักเรียนทุกคน มาเลือกนายแบบได้ พวกเธอมาเลือกหมายเลขกันเอง”

“ไม่ต้องเลือกเลย คนสุดท้าย!คนสุดท้าย!”

“ฉันก็อยากได้คนสุดท้าย!”

“เฮ้ พวกเธออย่ามาแย่งฉันได้มั้ย? เบอร์สองกับเบอร์สี่ก็หล่อมากเหมือนกันไม่ใช่หรือไง?”

“หล่อมาก หล่อมากทำไมเธอไม่เลือกเองละ?”

ชิงอิ๋งลุกพรวดจากเก้าอี้ “เห็นทีฉันต้องชิงลงมือก่อนแล้ว!”

สิ้นเสียง ไป๋ซู่เย่ก็เห็นร่างหนึ่งแวบผ่านหน้าตัวเองไปอย่างว่องไวเหมือนกำลังแข่งวิ่งร้อยเมตร เธอพุ่งตัวไปจนเจ้าตัวแทบเกยอยู่บนตัวเย่เซียวเสียแล้ว แต่เย่เซียวตวัดตาเหลือบมองเธอแวบหนึ่งเธอก็เกร็งตัวให้ตัวเองยืนแน่นิ่งอยู่กับที่

“เอ่อ…” ชิงอิ๋งยิ้มแก้เก้อ คนที่ปกติตรงไปตรงมาทีนี้กลับมาพูดอ้ำอึ้งไม่คล่องปากเสียได้ “เอ่อ…ฉันขอให้คุณมาเป็นนายแบบให้ฉันทีได้มั้ย?”

ฮือฮือ เทพบุตรเย็นชาเกินไปหรือเปล่า? เธอยิ้มจนหน้าเกร็งไปหมดแล้ว อีกฝ่ายยังคงสีหน้าเรียบนิ่งไม่ยอมปริปากตอบเธอสักคำ

ชิงอิ๋งแอบให้กำลังใจตัวเอง ไม่สนแล้ว ตายก็ตายเถอะ!ตรงกับคำที่ว่าตายไปเป็นผีใต้ต้นดอกโบตั๋นก็คุ้มแล้ว!

“เอ่อ คุณไม่ตอบ ฉันจะนับว่าคุณยอมรับแล้วนะ มามามา เราไปเริ่มวาดกันตรงนั้นเถอะ!” ชิงอิ๋งลุยหน้าต่อไปแล้ว ยื่นมือคว้าแขนแกร่งของชายหนุ่มกำลังจะเดินไป

แต่ว่า…

มือของเธอเพิ่งแตะโดนแขนเสื้อเชิ้ตของชายหนุ่มก็ถูกอีกฝ่ายเบี่ยงแขนหลบด้วยใบหน้าเย็นชา

ใบหน้าดูดีนั่นเย็นชาเป็นทุนเดิม ทีนี้พอขมวดคิ้วเรียวยิ่งขับให้เจ้าตัวแผ่ความเยือกเย็นออกมาจากตัวอย่างน่ากลัว ต่อให้ชิงอิ๋งจะใจกล้าขนาดไหน ทีนี้ก็ไม่กล้าทำอะไรตามใจตัวเองแล้ว

“เฮ้เฮ้ ชิงอิ๋ง เธอรีบกลับมาเถอะ” มีเพื่อนนักเรียนเรียกเธอเบาๆ พลางดึงแขนเสื้อเธอไปด้วย

ชิงอิ๋งยืนอยู่ตรงนั้นทำตัวไม่ถูก ไป๋ซู่เย่เสียใจที่ลืมตักเตือนเธอว่าเย่เซียวนอกจากจะไม่มีความอดทนแล้ว แถมยังเป็นคนที่ไม่รู้จักทะนุถนอมผู้หญิงอีกด้วย

ขณะที่กำลังคิดเช่นนั้นอยู่ร่างสูงของเย่เซียวก็เดินมาทิศทางของเธอ จากนั้นภายใต้สายตาของผู้คนเขาก็นั่งลงตรงหน้าเธอทันที

เพื่อนนักเรียนหญิงทุกคนต่างส่งเสียงฮือฮา ชิงอิ๋งถลึงตามาให้เธอแต่ไป๋ซู่เย่ทำเป็นไม่เห็น

“พอแล้วพอแล้ว ชิงอิ๋ง กลับไปที่นั่งของเธอเถอะ เอาอย่างนี้แล้วกัน ให้นายแบบของเราเลือกคู่ของตัวเองเองแล้วกัน โอเค ทุกคนเริ่มวาดกันได้แล้ว ต้องส่งแบบก่อนเลิกเรียนนะ”

สิ้นเสียงคำสั่งของคุณครูทุกคนต่างกลับไปที่นั่งของตัวเอง แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ก็มีสายตาบางคู่ที่เหลือบมองไปที่เย่เซียวเป็นบางครั้งบางคราว

เย่เซียวทำเหมือนไม่รู้สึกถึงโดยนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ไป๋ซู่เย่มองท่าทางเขาแล้วอดหัวเราะไม่ได้ นานทีเขาจะให้ความร่วมมือขนาดนี้ เหมือนรูปปั้นเลย อีกทั้ง…เป็นรูปปั้นที่สมบูรณ์แบบหาที่ติไม่ได้

อือฮึ เป็นความสุขจริงๆ นะที่ได้วาดแบบตามนายแบบเช่นนี้!

“ยังทนไหวมั้ย? ”วาดถึงครึ่งเธอก็เอ่ยปากถามเพราะเริ่มกังวลว่าเขาจะหมดความอดทน

“อืม” เขาตอบกลับคำเดียว สายตายังจ้องเธอนิ่งอย่างล้ำลึก ชิงอิ๋งที่อยู่ข้างๆ เริ่มสังเกตถึงความผิดปกติ ระหว่างทางที่วาดรูปอยู่หันหน้ามากระซิบถามเธอ “เฮ้ เธอรู้สึกมั้ยว่าเขาเหมือนจะสนใจเธอนะ จ้องเธอไม่ละสายตาเลย คงไม่ได้รักเธอแต่แรกพบหรอกนะ?”

ไป๋ซู่เย่พยักหน้าเหมือนเห็นด้วย “มีความเป็นไปได้”

“เฮ้ เมื่อก่อนไม่คิดว่าเธอหลงตัวเองขนาดนี้เลยนะ!เห็นหนุ่มหล่อก็ลืมตัวแล้วหรือว่าเธอมีแฟนแล้ว ใช่มั้ย?” ชิงอิ๋งพูดจบก็หว่านสายตาให้เย่เซียว “หนุ่มหล่อ อย่าจ้องเธอเลย มองฉันหน่อยสิ ความจริงฉันก็ดูดีนะ”

เย่เซียวทำเหมือนไม่ได้ยิน

“พอแล้ว เธอรีบไปวาดของเธอไป” ไป๋ซู่เย่ดันชิงอิ๋งที่มาวุ่นวายให้กลับไป

ชิงอิ๋งยังไม่หยุดขยับตัว “เธอมีแฟนแล้วนะ คุณจ้องเธอขนาดนี้ก็เปล่าประโยชน์ จริงๆ นะ เชื่อฉันสิ”

เย่เซียวหน้าตึงลงเล็กน้อย สายตาที่จ้องไป๋ซู่เย่อยู่ก็เข้มขึ้นอีกหน่อย ไป๋ซู่เย่ถูกเขาจ้องจนขนหัวลุก ได้แต่ผลักชิงอิ๋งออกไป

จากนั้น…

เวลาที่เหลือต่อมาเย่เซียวนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าเรียบตึง บรรยากาศเย็นยะเยือกเป็นพิเศษ

เดิมทีชิงอิ๋งอยากจะมาคุยด้วยสักประโยคสองประโยคแต่พอเห็นสีหน้าเย่เซียวแล้วตกใจจนไม่กล้าส่งเสียงใดๆ อย่างกับลมพายุ

ตอนนี้เธอยิ่งทึ่งในตัวเพื่อนไป๋คนนี้เหลือเกิน ยังไม่พูดถึงว่าสามารถตั้งใจวาดรูปต่อหน้าเทพบุตรเช่นนี้ได้เป็นอย่างดี ภายใต้บรรยากาศที่แสนอึดอัดนี้เธอยังคงความสามารถด้านวาดรูปของตัวเองไม่ให้ด้อยลงสักนิด นี่เป็นเรื่องที่มีความยากอย่างมาก หากเป็นเธอ สงสัยจะกำดินสอไม่แน่นด้วยซ้ำถ้าได้เผชิญกับสายตาที่หนาวเหน็บยิ่งกว่าเครื่องปรับอากาศนี้

ไม่นานก็สิ้นสุดเวลาเรียน

ทุกคนไปส่งงานของตัวเอง

เมื่อไป๋ซู่เย่หยิบผลงานตัวเองเดินผ่านเย่เซียวได้ยินเสียงของเขา “ผมจะไปเอารถ แล้วรอคุณที่หน้าประตู”

ทิ้งไว้เพียงประโยคเดียว ไม่คิดจะรอคำตอบเธอด้วยซ้ำก็ลุกขึ้นยืนเดินไปก่อน

“โห เท่จังเลย!” ชิงอิ๋งพูดชมอีกครั้ง หันมามองไป๋ซู่เย่ “ซู่ซู่ ผู้ชายแบบนี้แมนสุดๆ ไปเลย!แฟนของเธอเป็นคนแบบไหน รีบทิ้งแล้วไปเดตกับเขาซะ”

“เธอนี่นะ ใครได้เป็นแฟนของเธอคงต้องระแวงว่าจะถูกเธอทิ้งตลอดเวลา!” ไป๋ซู่เย่ใช้นิ้วดันศีรษะเธอทีก่อนจะไปส่งงาน

จากนั้นกลับที่นั่งแล้วรีบเก็บอุปกรณ์วาดรูปของตัวเอง

“นี่นี่นี่ เธอจะไปตามนัดของเขามั้ย?” ชิงอิ๋งวิ่งมาถามด้วยความอยากรู้

…………………………