A Record of a Mortal s Journey to Immortality คัมภีร์วิถีเซียน - ตอนที่ 1897 ยืนกรานอย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กัน

อิฐยักษ์เหล่านั้นไม่ใหญ่โตจนน่าแปลกใจ ทุกก้อนเปล่งแสงงดงามราวกับหยก เห็นได้ชัดว่าล้วนเป็นของที่ผ่านการหลอมอย่างพิเศษมา

พวกมันไม่เพียงอุดช่องว่างในพริบตา ผู้บำเพ็ญเพียรที่อยู่กลางอากาศพลันร่ายอาคมกระตุ้น ทุกก้อนเปล่งแสงสว่างวาบ รอยแยกบนท้องฟ้าผสานเข้ากันดังเดิม ราวกับมีร่างเดียวกันโดยกำเนิด

ไม่ใช่แค่นี้!

ในเวลาเดียวกันที่ช่องว่างตรงกำแพงเมืองหายไป ตึกขนาดยักษ์ความสูงสองสามร้อยจั้งของเมืองอี่เทียนก็รางเลือนไปเล็กน้อย ผิวมีอักขระยันต์จำนวนมากปรากฏขึ้น

อักขระยันต์หมุนวนไปมา ชั่วพริบตาก็กลายเป็นลวดลายเขตอาคมประหลาดๆ ขนาดน้อยใหญ่ สิ่งปลูกสร้างเหล่านั้นดังอึกทึก คาดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นหุ่นเชิดศิลาขนาดใหญ่ยักษ์

ทุกตนมีหน้าตาเลือนราง มีเพียงดวงตาข้างเดียวขนาดยักษ์ แต่ก็มีมือเท้าครบ

คนยักษ์เหล่านี้ร่างกายเปลือยเปล่า ตรงสะดือโบ๋จนมีรูเท่าบ้าน มองเห็นดาวเจ็ดดวงที่มนุษย์ผู้บำเพ็ญเพียรสองสามคนเหยียบอยู่ มือถืออาวุธประหลาดพลางร่ายอาคมอะไรสักอย่าง ใบหน้าเต็มไปด้วยสีหน้าตึงเครียด

มนุษย์ยักษ์เหล่านี้ร้องคำรามก้องฟ้า ร่างกายพวยพุ่งขึ้นไปกลางอากาศ สาวเท้ายาวๆ ออกไปสองสามก้าวก็มาอยู่เหนือกำแพงเมือง และถูมือทั้งสองข้างไปมาอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด

พายุเย็นเยียบหมุนวนเข้ามา ดวงลำแสงสีฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นท่ามกลางพายุเย็นเยียบ และรวมตัวกันที่กลางฝ่ามือ

ชั่วพริบตาหอกน้ำแข็งแววยาวร้อยจั้งพลันปรากฏออกมาราวกับเสาค้ำฟ้า และถูกสองมือของหุ่นเชิดยักษ์ตะปบไป แล้วยิงลงมาด้านล่างอย่างแรง

เสียงระเบิดดังสนั่นขึ้น!

ลำแสงน้ำแข็งเปล่งแสงสว่างวาบ กลายเป็นลำแสงสีฟ้าเข้มทยอยกันสลายหายไปในมือยักษ์

แต่ครู่ต่อมาก็มองเห็นอสูรมารระดับสุดยอดกำลังจะพุ่งไปที่กำแพงยักษ์ของเมืองอี่เทียน ระลอกคลื่นปรากฏขึ้น ลำแสงสีฟ้าเจิดจ้านับพันสายพุ่งออกมาจากกลางอากาศ เปล่งแสงสว่างวาบแล้วกลายเป็นลำแสงน้ำแข็งร้อยจั้งทยอยกันทะลวงผ่านร่างของมารอสูรระดับสูงที่ใหญ่โตราวกับภูเขาขนาดย่อมไป จากนั้นก็ระเบิดออก

ลำแสงแข็งผสมกับพลังเย็นเยียบมีอิทธิฤทธิ์ใดก็ไม่รู้ หลังจากที่ระเบิดออกก็กลายเป็นหมอกสีฟ้าขนาดสองสามหมู่ห่อหุ้มลงมา ผนึกอสูรมารที่ได้รับบาดเจ็บหนักเอาไว้ข้างใน กลายเป็นภูเขาน้ำแข็งสีขาวสีขาวบริสุทธิ์

ลำแสงวิญญาณปกป้องร่างของพวกมันไม่อาจต้านทานได้เลยสักนิด!

เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นขึ้น

สายฟ้าสีแดงสดราวกับถังน้ำนับร้อยสายแหวกไอมารไปอย่างไม่มีเค้าลางมาก่อน และโจมตีไปด้านล่างอย่างแรง

เสียงปริแตกก้องกังวานดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ภูเขาน้ำแข็งแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ภายใต้พลังของสายฟ้าหนาๆ

ชั่วพริบตานั้นอสูรมารระดับสูงทั้งหมดพลันถูกสังหารคาที่ แม้แต่จิตวิญญาณบริสุทธิ์ก็ไม่อาจหนีออกมาได้

ภายในห้องลับของสิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่ยักษ์เมืองอี่เทียนที่กลายเป็นหุ่นเชิดหิน มนุษย์ผู้บำเพ็ญเพียรระดับเทพแปลงมีสีหน้าผ่อนคลายลงแล้วทยอยกันปล่อยสิ่งที่อยู่ในมือ

คาดไม่ถึงว่าจะเป็นยันต์เปล่งแสงสีแดงวาววับ ผิวมีอักขระยันต์สีทองเงินจำนวนนับไม่ถ้วน ดูแล้วลึกลับเป็นอย่างยิ่ง

แต่เมื่อยันต์เหล่านี้หลุดออกจากมือของมนุษย์ผู้บำเพ็ญเพียร ก็หม่นแสงลงจนไร้สีกลายเป็นควันสีเขียวสลายหายไป

ชั่วพริบตานั้นพลันสูญเสียพลานุภาพไป!

แทบจะในเวลาเดียวกันเผ่ามนุษย์บนกำแพงเมืองที่สูญเสียพลังจากอาวุธในมือไปจนหมด ก็เริ่มถอยร่นไปด้านล่างอย่างรวดเร็ว

กลายเป็นมนุษย์ผู้บำเพ็ญเพียรสวมชุดพร้อมรบสี่สีแทน ยามแรกปรากฏตัวบนกำแพงเมืองอย่างหนาแน่น และสำแดงอาวุธหลากหลายรูปแบบออกมา กลายเป็นหมอกลำแสงห้าสี โจมตีไปยังกองทัพอสูรมารระดับต่ำที่เข้ามาประชิดกำแพงเมือง

ทุกแห่งที่ม่านลำแสงกวาดผ่านไปอสูรมารระดับต่ำพลันทยอยกันกลายเป็นเถ้าถ่าน

พลังของอาวุธเหนือกว่าอาวุธของเผ่ามนุษย์ก่อนหน้า ผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากขนาดนี้ลงมือพร้อมกัน แม้ว่าหนึ่งในนั้นจะมีสิ่งมีชีวิตระดับสูงอยู่ไม่เท่าไหร่ แต่อานุภาพก็เพียงพอจะทำให้ลมเปลี่ยนทิศได้ ทำให้พระอาทิตย์และพระจันทร์สั่นสะเทือน

ส่วนอสูรมารระดับต่ำที่ไม่มีการคุ้มกันจากอสูรมารระดับสุดยอด แม้ว่าจะมีจำนวนที่น่าตกตะลึง ชั่วพริบตาก็ถูกสังหารไปกว่าครึ่ง

เห็นเพียงมารอสูรระดับสูงและมารอสูรระดับต่ำล้มลุกคลุกคลาน มารว่านเซี่ยงที่กระตุ้นอาชาอยู่ด้านหลังกลับไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี จึงกระตุ้นเมฆมาร ความเร็วพลันเพิ่มขึ้น ส่งเสียงกรีดร้องแล้วม้วนวนไป

มนุษย์ผู้บำเพ็ญเพียรที่อยู่บนกำแพงพลันเปลี่ยนทิศทางสำแดงอาวุธไปอย่างไม่ลังเลภายใต้การออกคำสั่งของผู้บำเพ็ญเพียรระดับสูงที่เป็นผู้นำ

ภายใต้ลำแสงวิญญาณที่เปล่งแสงสว่างวาบ พุ่งไปยังเมฆมารที่อยู่ไกลออกไปราวกับดาวตก

เสียง “พรึ่บๆ” ดังขึ้น!

เมฆมารหมุนวนอย่างรวดเร็ว อักขระยันต์สีดำขนาดใหญ่ทะลักออกมา และหมุนเคว้งกลางอากาศ คาดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นเขตอาคมยันต์สีดำขนาดยักษ์

อาวุธร่อนลงมาหาเขาราวกับเมฆฝน เขตอาคมยันต์ส่งเสียงอึกทึกออกมา แต่แค่พลิ้วไหวเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าจะรับการโจมตีเอาไว้

แต่ในยามนั้นเองทหารมารที่ขี่อาชามารอยู่ในเมฆมารกลับชูมือหนึ่งขึ้น ไอสีดำในมือหมุนวน คาดไม่ถึงว่าจะรวมตัวกันกลายเป็นดาบยาวสีดำยาวสองสามฉื่อ และสับไปกลางอากาศ

ใบมีดลำแสงสีดำความยาวสิบจั้งจำนวนนับไม่ถ้วนกลายเป็นลำแสงสีดำหมุนวนออกมาจากเมฆมาร

เสียงระเบิดดังสะเทือนเลื่อนลั่น

อาวุธเผ่ามนุษย์จำนวนนับไม่ถ้วนสัมผัสกับใบมีดลำแสงสีดำเหล่านั้นก็ถูกสับออกเป็นสองส่วนแล้วร่วงลงมาพลางระเบิดออกและกลายเป็นลำแสงหลากสีสันทั่วท้องฟ้า ทำให้ทั่วทั้งท้องฟ้าสว่างวาบก็ไม่ปาน

แต่ไม่ใช่แค่นั้นทหารมารที่ขี่อาชามารด้านล่างเขตอาคมยันต์พลันร้องตะโกนออกมา โยนใบมีดยาวสีดำในมือออกไป และกลายเป็นลำแสงจมหายเข้าเข้าไปในเขตอาคมยักษ์กลางอากาศ

ยันต์วิเศษเหล่านี้ส่งเสียงหวีดร้องขึ้น หลังจากที่ลำแสงสีดำสว่างวาบ คาดไม่ถึงว่าจะรวมตัวกันตรงใจกลางเป็นใบมีดยักษ์สีดำ ความยาวยี่สิบสามสิบจั้ง ตั้งตระหง่านอยู่เปล่งแสงสว่างวาบ แล้วสับไปที่กำแพงเมือง

ใบมีดยักษ์มีลำแสงสีดำหมุนวน ลำแสงสีดำยาวพันจั้งสั่นเทาแล้วพุ่งออกไป และเปล่งแสงสว่างวาบมาอยู่เหนือกำแพงเมืองอี่เทียน และสับลงมาอย่างเงียบเชียบ

พลังแรงกดมหาศาลราวกับเปิดฟ้าแยกพื้นธรณีปรากฏขึ้น ผู้บำเพ็ญเพียรที่ถูกพลังแรงกดวิญญาณที่น่ากลัวเหล่านี้ห่อหุ้มเอาไว้พลันเกิดความวุ่นวายขึ้น ผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนไม่น้อยกลายเป็นลำแสงหลีกหนีพุ่งหนีไปจากที่เดิม แต่กลับสายไปแล้ว!

ลำแสงสีดำเปล่งแสงสว่างวาบ มนุษย์ผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหมดทยอยกันกลายเป็นฝนโลหิต

ภายใต้กำแพงเมืองที่ส่งเสียงอึกทึก พลันถูกสับออกเป็นสองส่วน ทยอยกันเผยรูความกว้างร้อยจั้งเศษออกมา

ผู้บำเพ็ญเพียรนับหมื่นคนเพลี่ยงพล้ำไปด้วยการโจมตีนี้

ชั่วขณะนั้นมนุษย์ผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหมดที่อยู่บนหัวเมืองพลันเกิดความวุ่นวายขึ้น มีทั้งคนที่กัดฟันโจมตีเขตอาคมยันต์มารต่อ และมีคนหยิบอาวุธป้องกันออกมาสำแดงออกไปตรงหน้าอย่างร้อนรน

ใบมีดยักษ์สีดำที่อยู่ตรงใจกลางของเขตอาคมยันต์ส่งเสียงอึกทึกแล้วกลายเป็นดวงลำแสงสีดำสลายหายไป

เสียงหวีดร้องเย็นชาดังออกมาจากสำเภายักษ์ของเผ่ามารอีกครั้ง

ทหารมารที่ขี่อาชาในเมฆมารได้ยินเสียงนี้ ใบหน้าพลันทยอยกันมีจิตสังหารปรากฏขึ้น ปากร้องคำรามเสียงต่ำ แล้วตบไปที่อาชาใต้ร่าง จากนั้นกลายเป็นลำแสงสีดำเจิดจ้าจนแสบตาพุ่งออกไป

ห่างออกไปสองสามลี้ คาดไม่ถึงว่าทหารมารที่ขี่อาชามารจะแค่เปล่งแสงสว่างวาบก็อยู่ห่างออกไปไกล

ส่วนการโจมตีหลากชนิดที่ตกอยู่บนเรือนร่างของพวกมันก็ถูกเกราะสงครามบนเรือนร่างเปล่งแสงสีดำออกมาดีดออกไป มีเพียงเล็กน้อยที่ถูกอาวุธจำนวนมากโจมตีไปที่ทหารมารที่ขี่อาชามารพร้อมกัน แล้วถึงได้ร้องคร่ำครวญออกมาพลางถูกโจมตีจนร่วงจากอาชามาร

ชั่วพริบตาทหารมารที่ขี่อาชามารแสนตนก็อยู่ตรงหน้าม่านลำแสงป้องกันของกำแพงเมือง ยิ่งไปกว่านั้นมือทั้งสองยังโบกสะบัดเป็นอาวุธต่างๆ เปล่งแสงสีดำจำนวนนับไม่ถ้วนออกมาปกป้องร่าง

อาชามารใต้ร่างทหารมารเหล่านี้ ก็สำแดงอิทธิฤทธิ์ต่างๆ ออกมาเช่นกัน บ้างก็อ้าปากพ่นเสาเพลิงออกมา บ้างก็มีใบมีดวายุขนาดยักษ์พุ่งออกมาจากเขาเป็นสายๆ…

การโจมตีที่น่าตกตะลึงเช่นนี้ทำให้เกราะป้องกันของเมืองอี่เทียนทั้งเขตเปล่งแสงสว่างวาบแล้วมีท่าทีต้านทานไม่ไหวภายในไม่กี่ชั่วลมหายใจ

คาดไม่ถึงว่าอาชามารว่านเซี่ยงจะอาศัยแค่การโจมตีนี้ทำลายหัวเมืองของเมืองอี่เทียนได้ ส่วนการโจมตีด้วยอาวุธของมนุษย์ผู้บำเพ็ญเพียรระดับต่ำเหล่านั้น กลับไม่อาจทำอันใดเผ่ามารเหล่านี้ได้

หุ่นเชิดศิลาขนาดยักษ์ของเผ่ามนุษย์ดูเหมือนจะมีแค่การโจมตีก่อนหน้า หลังจากโจมตีไปแล้วก็ฟื้นฟูกลับมาเป็นรูปทรงสิ่งปลูกสร้างอีกครั้ง

แต่หอคอยยักษ์สูงพันจั้งหนึ่งในนั้น พลันมีเสียงไพเราะดังขึ้น จากนั้นระลอกคลื่นรอบๆ ก็ขยับ มนุษย์ผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนนับไม่ถ้วนเปล่งแสงสว่างวาบแล้วปรากฏขึ้นกลางอากาศ

พวกเขาเพ่งจิตสัมผัสออกไปร่างกายพลิ้วไหว กลายเป็นเขตอาคมขนาดยักษ์โดยมีหอคอยยักษ์เป็นศูนย์กลาง ก้มหน้าหลับตายืนนิ่งอยู่ที่เดิม และใช้มือหนึ่งชูขึ้นพลางบริกรรมคาถา

พลังวิญญาณกลายเป็นอาคมห้าสี ลำแสงจำนวนนับไม่ถ้วนทยอยกันทะลักเข้าไปในหอคอยยักษ์ หมอกลำแสงห้าสีบนผิวของหอคอยยักษ์เปล่งแสงเจิดจ้า จากนั้นก็ส่งเสียงหึ่งๆ ออกมา

ตอบสนองกันอากาศด้านนอกกำแพงเมืองอี่เทียนพลันสั่นเทาอย่างรุนแรง พื้นดินแยกออก ทางเดินสีดำสนิทปรากฏขึ้น จากนั้นมนุษย์สัมฤทธิ์ความสูงสองจั้งก็ทะลักออกมา

มนุษย์สัมฤทธิ์เหล่านี้สวมชุดเกราะหนา บ้างก็ถือขวานยาวง้าวยาว บ้างก็สะพายธนูแกร่ง และยังมีมนุษย์สัมฤทธิ์ที่ขี่อสูรวิญญาณสัมฤทธิ์ที่มีชื่อเสียงอยู่ และยังมีผู้ที่ควบคุมรถสงครามสีเขียวความยาวสิบจั้ง กระโจนไปหาทหารขี่อาชามารเหล่านั้นด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

ผู้นำของเผ่ามารที่อยู่ในสำเภายักษ์เห็นสถานการณ์เช่นนั้น ก็ดูเหมือนว่าจะตกตะลึง แต่ทันใดนั้นก็แค่นเสียงหึแล้วส่งเสียงกรีดร้องออกมาอีกครั้ง

มารพาหนะของเผ่ามารจำนวนนับไม่ถ้วนทันใดนั้นก็มีสีหน้าโหดเหี้ยมเผยแล้วพุ่งไปหากองทัพหุ่นเชิดเหล่านั้น

ฝ่ายหนึ่งไม่กลัวตาย อาวุธมีดไม่อาจทำอันตรายได้ ฝ่ายหนึ่งก็มีสีหน้าดุร้ายน่าตกตะลึงจริงๆ

หลังจากที่กองทัพสองกลุ่มรบกัน คาดไม่ถึงว่าจะพัวพันกันยุ่งเหยิง

ถือโอกาสชั่วลมหายใจนี้ สายรุ้งเจิดจ้าปรากฏขึ้นบนกำแพงยักษ์ของเมืองอี่เทียน ลำแสงหม่นแสงลง กลายเป็นมนุษย์ผู้บำเพ็ญเพียรระดับสูงสองสามพัน พลันร้องตะโกน อาวุธจำนวนนับไม่ถ้วนทะลักออกมา แล้วเข้าสู่การต่อสู้…

แม้ว่าหุ่นเชิดสัมฤทธิ์ของเผ่ามนุษย์เหล่านี้จะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอาชามารว่านเซี่ยง แต่หลังจากที่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับสูงบางคนเข้าไปกลับมีท่าทีไม่ยอมอ่อนข้อให้กัน แม้กระทั่งผู้บำเพ็ญเพียรระดับต่ำที่อยู่เหนือกำแพงเมืองซึ่งกำลังพยายามสนับสนุนสุดชีวิต กลับเป็นฝ่ายเหนือกว่าเล็กน้อย

แต่สิ่งที่แปลกก็คือหัวหน้าของเผ่ามารในสำเภายักษ์ที่อยู่ไกลออกไป กลับไม่ได้ส่งกองทัพมารที่อยู่ด้านหลังออกมาผลัดกันทำการโจมตี

หลังจากที่ผ่านไปสองสามชั่วยาม อาชามารว่านเซี่ยงและกองทัพของเผ่ามนุษย์ล้วนเผยอาการบาดเจ็บออกมา แล้วถึงได้มีเสียงระฆังทุ้มต่ำดังขึ้น

อาชามารเหล่านั้นได้ยินเสียงนี้ก็ทยอยกันถอยออกไปจากสงครามอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด และกลายเป็นเขตอาคมลับพุ่งไปหาสำเภายักษ์

ยามนี้มารสงครามเจียหลุนถึงได้บินไปด้านหน้าได้ระยะหนึ่งด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก และใช้สายตาเย็นชาจ้องเขม็งไปที่กองทัพของเผ่ามนุษย์