A Record of a Mortal s Journey to Immortality คัมภีร์วิถีเซียน - ตอนที่ 1912 สงครามเมืองอี่เทียน (6)

เสียงร้องคำรามแหลมสูงดังขึ้น ชั่วขณะนั้นอสูรยักษ์ความยาวพันจั้งก็ปรากฏตัวออกมาจากเสาลำแสงที่ถูกผนึก

หัวเป็นแพะ ร่างเป็นหมี ปีกค้างคาว ขนยาวสีเขียวมรกต!

“แย่แล้ว อสูรผสานลมหายใจ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นหนึ่งในสี่อสูรเหี้ยม!”

ไม่เพียงมนุษย์ผู้บำเพ็ญเพียรไร้อารมณ์ในเมืองอี่เทียน เมื่อเห็นอสูรนี้ก็เกิดความวุ่นวายขึ้น ชายร่างใหญ่สวมชุดเกราะสีดำที่กำลังกระตุ้นค้อนคู่คิดจะโจมตีกลับ สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายความน่ากลัวที่แผ่ออกมาจากอสูรยักษ์ ดวงตาสีดำทั้งสองก็กลอกไปมากวาดไปยังเมืองอี่เทียนทันที ผลคือมองเห็นร่างของอสูรยักษ์ชัดเจน ก็อดที่จะร้องอุทานออกมาด้วยความตกตะลึงไม่ได้

อสูรยักษ์กลอกตาไปมา มองเห็นผู้บำเพ็ญเพียรชุดขาวรอบๆ ที่กำลังทยอยกันหลบหนี ทันใดนั้นแววตาพลันเปล่งประกายโหดเหี้ยม อ้าปากออกพ่น

หมอกสีเหลืองม้วนวนออกมา เปล่งแสงสว่างวาบแล้วหายวับไป ม้วนผู้บำเพ็ญเพียรชุดขาวเหล่านั้นเข้าไปข้างใน จากนั้นพลันเปล่งแสงสว่างวาบ ทยอยกันระเบิดออกแล้วกลายเป็นฝนโลหิต แล้วถูกอสูรตัวนี้ดูดกลืนเข้าไปในท้อง

ผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ ที่อยู่รอบๆ อดที่จะตกใจจนขวัญกระเจิงไม่ได้ พริบตานั้นลำแสงหลีกหนีนับพันสายก็ม้วนวนกลางอากาศ พุ่งหนีไปทั่วทุกทิศทาง

อสูรยักษ์เห็นเช่นนั้นกลับร้องคำรามเสียงต่ำออกมา ง้างมือยักษ์สีเหลืองตบไปที่ผู้บำเพ็ญเพียรที่กำลังหนีอย่างแรง

เสียงแหลมสูงเสียดแก้วหูระเบิดออกกลางอากาศ ชั่วขณะนั้นพายุหมุนสีเหลืองพลันทะลักออกมาพร้อมกับเสียงกรีดร้อง แค่ม้วนวนก็ม้วนเอาผู้บำเพ็ญเพียรนับร้อยคนเข้าไปข้างใน จากนั้นก็ฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ

จากนั้นอสูรตัวนี้พลันใช้อีกมือหนึ่งตบไปอีกทาง ชั่วพริบตานั้นผู้บำเพ็ญเพียรยี่สิบสามสิบคนพลันถูกสังหารคาที่

อรหันต์ชิงหลงมองเห็นฉากนั้นอยู่ไกลๆ ก็หน้าเปลี่ยนสี และร้องตะโกนออกมาทันใด

“เซียนหลิน ยามนี้ไม่สำแดงจะรอไปถึงเมื่อใด?”

เสียงตะโกนนี้ เห็นได้ชัดว่าแฝงไว้ด้วยอิทธิฤทธิ์ของอรหันต์ชิงหลง ไม่เพียงจะสั่นสะเทือนไปทั่วอากาศ ยิ่งทำให้อสูรมารระดับต่ำเหล่านั้นวิงเวียนจนขาอ่อน ไม่อาจแม้กระทั่งต่อสู้ได้

การต่อสู้อีกด้านคือชายหนุ่มชุดขาวและเซียนหลินหลวน เมื่อได้ยินเสียงนี้ ชั่วพริบตานั้นใบหน้างดงามก็เคร่งขรึมดุจสายธาร ฉับพลันนั้นพลันอ้าปากออกผิวปาก น้ำเต้าสามผลส่งเสียงระเบิดดัง “ปังๆ” ชั่วครู่ก็มีผึ้งยักษ์ขนาดสองสามจั้งสามตัวบินออกมา ทยอยกันพ่นเปลวเพลิงที่แตกต่างกันสามชนิดออกมาต่อกรกับคู่ต่อสู้

คาดไม่ถึงว่าจะเป็นราชาผึ้งเพลิงสามตัว!

เปลวเพลิงที่ราชาผึ้งทุกตัวควบคุมมีอานุภาพเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่ชายหนุ่มชุดขาวก็ไม่กล้ารับกับมันตรงๆ จำใจต้องล่าถอยไป

เซียนหลินหลวนถือโอกาสนี้กระพือปีกเพลิงที่แผ่นหลัง กลายเป็นเปลวเพลิงแล้วสลายหายไปจากที่เดิม

ครู่ต่อมาชายหนุ่มชุดขาวที่อยู่ห่างออกไปร้อยจั้งเศษ ร่างของสตรีผู้นี้ปรากฏขึ้น หลังจากที่มีสีหน้าแดงก่ำ มือหนึ่งก็ร่ายอาคมอย่างรวดเร็ว มือหนึ่งกลับยื่นนิ้วชี้ไปที่หว่างคิ้ว

อักขระสองสามตัวเปล่งแสงสว่างวาบแล้วหายวับไป ยันต์ผืนเล็กสีโลหิตปรากฏขึ้นลางๆ

เซียนหลินหลวนผิวปากทันใด ปลายนิ้วที่ชี้ออกไปมีลำแสงสีขาวสว่างวาบ พลังวิญญาณบริสุทธิ์สายหนึ่งกลายเป็นเสาลำแสงสีขาวม้วนวนบรรจุเข้าไปในยันต์ผืนนั้น

ครู่ต่อมาอสูรยักษ์ตัวนั้นก็เปิดฉากสังหารผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหมดในเมืองอี่เทียน ฉับพลันนั้นร่างกายก็หยุดชะงักส่งเสียงร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด หัวแพะขนาดใหญ่ มียันต์สีโลหิตอีกผืนปรากฏขึ้น

นอกจากขนาดที่แตกต่างกันแล้ว รูปร่างและอักขระด้านบนก็คล้ายคลึงกับตรงหว่างคิ้วของเซียนหลินหลวน มีลำแสงวิญญาณไหลโคจรไปมาเช่นกัน และแผ่ลำแสงโลหิตรางๆ ออกมา

“เดรัจฉาน ลิ้มลองพอหรือยัง ยังไม่รีบออกจากเมืองอีก!”

ในยามที่อสูรยักษ์กำลังร้องด้วยความเจ็บปวด แม้กระทั่งทนไม่ไหวจนต้องกลิ้งไปกลิ้งมาในเมือง เสียงผิวปากอย่างเย็นชาของหลินหลวนก็ดังขึ้นในโสตประสาท

สิ้นเสียง ความเจ็บปวดในโสตของอสูรยักษ์หัวแกะก็หายวับไป

หลังจากนั้นอสูรยักษ์พลันส่งเสียงคำราม ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แต่ก็กลอกตาไปมาไม่หยุด เผยความตกตะลึงระคนสงสัยออกมา ดูเหมือนว่าจะมีสติสัมปชัญญะเล็กน้อย

แต่เมื่อเสียงแค่นเสียงอย่างเย็นชาของเซียนหลินหลวนดังขึ้นในหัวของอสูรตนนี้อีกครั้ง อสูรยักษ์ก็สยายปีกทั้งสองข้างออกอย่างไม่ลังเลตามจิตสำนึก คาดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นค้างคาวสีเหลืองยักษ์ยาวพันจั้ง พัดพายุประหลาดไปทางมนุษย์และมารที่กำลังต่อสู้กันอยู่นอกเมือง

ยามนี้บนที่สูงนอกเมือง ชายร่างใหญ่ชุดเกราะสีดำที่กำลังพัวพันกับมังกรสีเขียวอีกครั้ง พลันหาโอกาสกดอีกฝ่ายให้เสียเปรียบ แต่สัมผัสกลับสัมผัสได้ว่าไกลออกไปมีลำแสงหลีกหนีกำลังเข้ามาประชิดอย่างรวดเร็ว จึงอดที่จะรู้สึกหวาดกลัวไม่ได้

แม้ว่าอสูรผสานลมหายใจจะจัดอยู่หนึ่งในสี่อสูรเหี้ยม แต่ไม่อาจเทียบกับสิ่งมีชีวิตระดับจิตวิญญาณเที่ยงแท้ได้ แต่อสูรเหี้ยมเหล่านี้ก็มีต้นกำเนิดมาจากจิตสังหารของแดนต่างๆ ทุกตัวล้วนมีอิทธิฤทธิ์เหนือชั้น เพียงพอจะสู้กับสิ่งมีชีวิตระดับผสานอินทรีย์ได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ

แม้ว่าเขาจะเป็นจอมมารระดับผสานอินทรีย์ขั้นปลาย แต่ก็ไม่มีทางคิดว่าจะภายใต้สถานการณ์หนึ่งต่อหนึ่งจะต้านทานหนึ่งในสิบอสูรเหี้ยมได้

“ที่นี่มีอสูรเหี้ยมได้อย่างไร! มนุษย์ผู้บำเพ็ญเพียรพวกนี้กำราบมันได้อย่างไร น่าเหลือเชื่อจริงๆ! หรือว่าครั้งนี้ต้องกลับไปมือเปล่าอีกแล้ว! ไม่สิเผ่ามนุษย์เมืองนี้มีพลังช่วยเหลือขนาดนี้ จะรั้งไว้จนถึงยามนี้ไม่ยอมสำแดงออกมาทำไมกัน หรือว่า…” ชายร่างใหญ่สวมชุดเกราะสีดำขบคิดอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ตกตะลึงแล้ว กลับได้สติขึ้นมา

มารตนนี้พลิ้วกายจนมีขนาดยักษ์สามสิบจั้ง สองมือร่ายอาคม ชั่วขณะนั้นเงากรงเล็บยักษ์จำนวนนับไม่ถ้วนพลันประสานกับค้อนยักษ์สองด้ามกักมังกรสีเขียวเอาไว้ แล้วใช้จิตสัมผัสกวาดไปทางอสูรยักษ์ที่อยู่ไกลออกไปอย่างละเอียด

นี่คืออิทธิฤทธิ์ที่ชายร่างใหญ่ชุดเกราะสีดำมีเหนือกว่าอรหันต์ชิงหลง ถึงได้กล้าหาญเช่นนี้ มิเช่นนั้นหากเปลี่ยนเป็นคู่ต่อสู้ที่เทียบเทียม คงไม่กล้าแบ่งสมาธิไปเช่นนี้

จากอิทธิฤทธิ์ที่น่ากลัวของสิ่งมีชีวิตระดับผสานอินทรีย์ขั้นปลาย ย่อมกวาดจิตสัมผัสไปถึงอสูรยักษ์หัวแพะที่กลายเป็นพายุประหลาดได้ในพริบตา และใช้จิตสัมผัสตรวจสอบอย่างระมัดระวัง

“เป็นกลิ่นอายของอสูรที่ไม่บริสุทธิ์ดังคาด! เดี๋ยวแข็งแกร่งเดี๋ยวอ่อนแอ ปราณแท้ได้รับบาดเจ็บดังคาด ท่าทางพลังปราณลดลงไปกว่าครึ่ง หากเป็นเช่นนี้ใช้วิธีการนั้น ก็อาจจะมีวิธีต่อกรกับอสูรตัวนี้ ยังคงมีโอกาสชนะ”

ชายร่างใหญ่ชุดเกราะสีดำนับว่าเด็ดขาด เมื่อเห็นท่าทางไม่ปกติของอสูรยักษ์ ก็ตัดสินใจอ้าปากออกผิวปากยาวๆ

เสียงผิวปากราวกับมังกรคำรามและคล้ายคลึงกับพยัคฆ์คำราม แต่ดังไปเหนือฟ้าทำให้มนุษย์และมารในรัศมีร้อยลี้ได้ยินอย่างชัดเจน และตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

“หึๆ ใต้เท้ามีรับสั่ง ถึงตาพวกเราแล้ว” ส่วนลึกของทะเลมาร เผ่ามารระดับสูงสวมเกราะคนหนึ่งได้ยินเสียงผิวปาก ทันใดนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยแววตาเปล่งประกาย

ด้านหลังของเขามีกองทัพเผ่ามารสองพันถึงสามพันตนยืนอยู่!

กว่าครึ่งล้วนเป็นทหารที่ขี่อยู่บนอาชามาร ส่วนน้อยเป็นมารสงครามเจียหลุนสามหัวหกแขน

ไม่เหมือนกับยอดฝีมือเผ่ามารตนอื่นๆ ที่กำลังโจมตีเมือง เรือนร่างของเผ่ามารเหล่านี้แผ่กลิ่นอายของน้ำแข็งที่น่าตกตะลึงออกมา และยิ่งไปกว่านั้นยังมีไอสีเทาขาวพันรัดรอบร่าง ราวกับว่าฝึกฝนเคล็ดวิชาวิเศษก็ไม่ปาน

เดิมเผ่ามารเหล่านี้นั่งสมาธิอยู่กลางอากาศ เมื่อได้ยินคำพูดของนายพลมาร ก็ยืนขึ้นอย่างเงียบเชียบ บ้างก็พลิกตัวขึ้นนั่งบนอาชา บ้างก็ดึงมีดออกจากแผ่นหลัง แต่ก็เงียบเชียบไร้สุ้มเสียง ราวกับภูตผีก็ไม่ปาน

“สำแดงเดี๋ยวนี้! เริ่มหลอมมาร!” นายพลมารหันกลับมามองแวบหนึ่งแล้วออกคำสั่งเสียงเหี้ยม

เผ่ามารสองสามพันตนได้ยินในที่สุดก็หน้าเปลี่ยนสี แต่ทุกคนล้วนไม่มีเจตนาขัดขืน ทยอยกันหยิบยาลูกกลอนสีม่วงออกมาอ้าปากแล้วกลืนลงทอง

ครู่ต่อมาเผ่ามารเหล่านั้นพลันทยอยกันเผยสีหน้าเจ็บปวดออกมา อักขระวิญญาณสีโลหิตเริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้า และขยายไปทั่วร่างอย่างรวดเร็ว

ไม่รู้ว่าอักขระโลหิตเหล่านี้มีอิทธิฤทธิ์ใด แม้ว่าเผ่ามารเหล่านั้นจะยังคงมีสีหน้าเจ็บปวด แต่กลิ่นอายพลันขยายใหญ่ขึ้น ชั่วพริบตาก็แข็งแกร่งขึ้นหลายเท่า แล้วขยายใหญ่ขึ้น

ไอสีเทาขาวที่เดิมหมุนวนอยู่รอบร่างกายของพวกเขา พลันหนาขึ้นกว่าเดิมสองสามเท่า ราวกับว่างูเหลือมยักษ์กำลังเริงระบำหลายตัว

ยามนี้ด้านนอกทะเลมาร

แม้ว่าชายร่างใหญ่ชุดเกราะสีดำจะสำแดงอิทธิฤทธิ์ออกมาทั้งหมด สำแดงเคล็ดวิชาลับต่างๆ ออกมาในรวดเดียว และปล่อยสมบัติเจ็ดแปดชิ้นออกมาโจมตีกับอรหันต์ชิงหลงราวกับพายุฝนกระหน่ำ

แต่อรหันต์ชิงหลงที่กลายเป็นมังกรสีเขียวก็มีอิทธิฤทธิ์ไม่ธรรมดา คาดไม่ถึงว่าจะรับการโจมตีนี้ไว้ได้ และยังคงไม่ได้รับบาดเจ็บเลยสักนิด

ทว่าเขาที่กลายเป็นมังกรสีเขียวเรือนกายได้รับบาดเจ็บหนัก ท่าทางไม่อาจยืนหยัดได้นานนัก

ในยามนั้นชายร่างใหญ่ชุดเกราะสีดำพลันหน้าเปลี่ยนสี เก็บการโจมตีในมือ และพลิ้วไหวกายถอยไปยี่สิบสามสิบจั้ง ใช้สายตาแปลกประหลาดมองไปยังฝั่งตรงข้าม

อรหันต์ชิงหลงได้โอกาสหายใจย่อมผ่อนคลายลง แต่ทันใดนั้นก็นึกอันใดขึ้นมาได้ ร่างที่กลายเป็นมังกรสีเขียวพลันสะบัดหัวสะบัดหาง ลำแสงสีเขียวบนเรือนร่างสลายหายไป แล้วกลับมาอยู่ในร่างมนุษย์อีกครั้ง

แค่สีหน้าซีดขาว และยิ่งไปกว่านั้นตรงหน้าอกพลันมีรูโลหิตเจ็ดรูปรากฏขึ้น โลหิตบริสุทธิ์ไหลออกมาไม่หยุด คาดไม่ถึงว่ายามนั้นจะมีท่าทีจนตรอก

อรหันต์ชิงหลงทำเป็นมองไม่เห็นแผลที่หน้าอก กลับเหลียวไปมองด้านหลัง

เห็นเพียงกลางอากาศตรงหัวเมืองที่อยู่ไกลออกไป พลันเกิดเสียงผิวปากดังขึ้น พายุประหลาดสีเหลืองม้วนวนไปทั่วท้องฟ้า

ทุกแห่งที่กวาดผ่านไป ไม่ว่ามนุษย์ผู้บำเพ็ญเพียรหรือว่ากองทัพเผ่ามารต่างก็ล้มระเนระนาด

คนของทั้งสองเผ่าที่ขวางทางอยู่ พลันม้วนวน ทยอยกันร่วงลงมาจากกลางอากาศ ไม่รู้เป็นหรือตาย

พายุสีเหลืองหม่นแสงลง อสูรยักษ์ค้ำฟ้าปรากฏขึ้นกลางอากาศ หัวแพะร่างหมี ปีกค้างคาวสยายออก คาดไม่ถึงว่าจะกว้างถึงสามพันจั้ง ราวกับต้านทานฟ้าไว้ก็ไม่ปาน

มนุษย์และมารเห็นอสูรตนนี้ ก็อดที่จะสูดลมหายใจเย็นยะเยือกเข้าไปไม่ได้ ล้วนเผยสีหน้าขวัญผวาออกมา

“อสูรผสานลมหายใจ สังหารเผ่ามารเหล่านั้น หลังจากศึกครั้งนี้ ข้าจะปล่อยเจ้าเป็นอิสระ!” เซียนหลินหลวนที่อยู่อีกด้านเห็นอสูรยักษ์บินมาถึงสนามรบ ทันใดนั้นก็กระตุ้นยันต์โลหิตที่หว่างคิ้ว แล้วร้องตะโกนออกมาในเวลาเดียวกัน