A Record of a Mortal s Journey to Immortality คัมภีร์วิถีเซียน - ตอนที่ 2227 เด็กหญิง

หลังจากเสียงเรียกหงส์ดังขึ้น รัศมีลำแสงห้าสีระเบิดออกมาจากแผ่นป้ายหยกที่แหลกละเอียด แล้วห่อหุ้มเป่าฮวาเอาไว้ข้างใน

บรรยากาศรอบๆ มีระลอกคลื่นปรากฏขึ้น ร่างของเป่าฮวาเลือนราง แล้วสลายหายไปจากกลางอากาศ

แต่ในยามนี้ฉับพลันนั้นเสียงนิ่มนวลแต่เย็นชาก็ดังมาจากด้านล่าง

“ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว เช่นนั้นก็อย่ารีบไป”

สิ้นเสียงผิวน้ำด้านล่างก็แยกออก เงาลวงตาสายหนึ่งเปล่งแสงสว่างวาบแล้วปรากฏขึ้น

เสียง “ปัง” ดังสนั่นขึ้น ร่างเพรียวของเป่าฮวาสั่นสะท้าน คาดไม่ถึงว่าจะถูกพลังมหาศาลที่ไม่อาจต้านทานได้โจมตีจนกระเด็น รัศมีลำแสงห้าสีที่ห่อหุ้มอยู่แตกออกในพริบตา

หญิงสาวผู้นี้ร่างกายเลือนรางบินออกไปสี่สิบห้าสิบจั้ง แล้วถึงได้หยุดกายลงได้อย่างมั่นคงอีกครั้ง แต่ใบหน้ากลับแดงก่ำ ทนไม่ไหวกระอักโลหิตสดๆ ออกมา

คาดไม่ถึงว่าภายใต้การโจมตีนี้ นางจะบาดเจ็บจนถึงปราณแท้ทันที

นี่เป็นเพราะหญิงสาวมีปฏิภาณไหวพริบว่องไว ชั่วพริบตาที่พลังมหาศาลมาประชิดร่าง ก็บรรจุพลังปราณทั้งหมดไปที่ลำแสงป้องกัน มิเช่นนั้นภายใต้การโจมตีนี้คงเพลี้ยงพล้ำไปในทันที ไม่ใช่แค่กระอักโลหิตออกมา

คนอื่นๆ เห็นสถานการณ์เช่นนี้ย่อมตกใจจนหน้าถอดสี!

หลังจากที่หานลี่เพ่งสายตามอง กลับมองเห็นเงาร่างสีดำสนิทเตี้ยๆ ยืนอยู่ตรงจุดที่เป่าฮวาอยู่

เด็กหญิงที่ดูแล้วอายุไม่ถึงสิบเอ็ดสิบสองปีกำลังเก็บกำปั้นเล็กๆ ข้างหนึ่งกลับมา และใช้สีหน้าอมยิ้มมองมาทางระดับมหายานที่เหลืออยู่ทั้งหมด

เด็กหญิงผู้นี้ผิวดำคล้ำ สวมอาภรณ์แนบกายสีดำธรรมดาๆ ยิ่ง หน้าตาธรรมดาทั่วไป แต่ดวงตาทั้งสองกลับเป็นสีเทาขาว ราวกับตาบอดโดยธรรมชาติ แต่หว่างคิ้วกลับมีผลึกศิลาเปล่งประกายสีดำฝังอยู่ มองผ่านเหมือนกับผลึกศิลาที่ทิ้งเอาไว้หลังจากที่แมลงยักษ์ตัวนั้นหายไป แค่ดำขลับมากกว่า ราวกับว่าสามารถดูดเส้นลำแสงทั้งหมดเข้ามาได้ก็ไม่ปาน ขนาดก็หดเล็กลงหลายเท่า

คาดไม่ถึงว่าเมื่อครู่เป่าฮวาจะถูกหมัดของนางโจมตีจนกระเด็น

ชั่วพริบตาที่เด็กหญิงมองมาทางหานลี่ ก็ทำให้เขาใจเต้นตึกตัก ความเย็นเยียบอย่างแปลกประหลาดก็แผ่ออกมาจากแผ่นหลัง ดวงตาทั้งสองอดที่จะหรี่ลงไม่ได้

ส่วนระดับมหายานคนอื่นๆ นั้น ยามที่เด็กหญิงกวาดตาสีเทามาก็ใจหายวาบ

แม้ว่าเด็กหญิงจะไม่ได้เปิดเผยฐานะ แต่มาปรากฏตัวกลางอากาศได้ และโจมตีบรรพชนศักดิ์สิทธิ์คนก่อนอย่างเป่าฮวาผู้นี้จนกระเด็นลอยไปแปดเก้าส่วนคงเป็นมารดาแมลงที่แท้จริงผู้นั้นอย่างไม่ต้องสงสัย

ส่วนแมลงยักษ์ที่หายไปเมื่อครู่คือสิ่งใด ทุกคนย่อมไม่สนใจอีก ล้วนจ้องเขม็งไปที่เด็กหญิง ไม่กล้าละความสนใจแม้แต่น้อย

ถึงอย่างไรเสียการโจมตีด้วยหมัดจนเป่าฮวากระเด็นไปเมื่อครู่ ทุกคนรวมทั้งหานลี่ก็ไม่มีผู้ใดมองความจริงออก

เห็นได้ชัดว่าการเคลื่อนไหวของเด็กหญิงแปลกประหลาดและรวดเร็วมาก

ทุกคนที่อยู่ที่นั่น ผู้เดียวที่ไร้ซึ่งความรู้สึก ก็คงมีแต่นักพรตเซี่ยแล้ว

แต่ในเวลาเดียวกันที่เขามองเด็กหญิงที่อยู่กลางอากาศอย่างทื่อๆ เรือนร่างกลับมีเสียงฟ้าผ่าดังขึ้น ประจุไฟฟ้าสีเงินถูกกระตุ้นโดยอัตโนมัติ กลายเป็นชุดอัสนีปกคลุมตนเองเอาไว้

“หุ่นเชิดเซียน น่าสนใจ คิดไม่ถึงว่าผ่านไปหลายปีขนาดนี้ จะยังมีสิ่งนี้อยู่ที่แดนล่าง!” แววตาของเด็กหญิงกวาดไปบนเรือนร่างของหานลี่และพวก สุดท้ายก็ตกอยู่ที่ร่างของนักพรตเซี่ย และเผยสีหน้าสนอกสนใจออกมาขณะเอ่ย

“นายท่านคือมารดาแมลงที่แท้จริง!” ในที่สุดเป่าฮวาก็สลายไอโลหิตที่ทรวงอกออกไปจนหมด แล้วเอ่ยถามเด็กหญิงอย่างแช่มช้า คาดไม่ถึงว่าสีหน้าจะเยือกเย็นขึ้น

“หึ อันใดที่เรียกว่าที่แท้จริง ที่พวกเจ้าทลายเมื่อครู่คือเปลือกที่ข้าลอกคราบไปเมื่อแสนปีก่อน เดิมยังมีประโยชน์ ยามนี้กลับพังด้วยเงื้อมมือของพวกเจ้า ยามนี้พวกเจ้าคิดจะชดใช้อย่างไร?” เด็กหญิงเลิกคิ้ว แค่นเสียงหึแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“เปลือก เช่นนั้นร่างที่แท้จริงของนายท่านก็ซ่อนอยู่ใต้น้ำ เป็นกลยุทธ์จั๊กจั่นลอกคราบ! ทว่าข้าคิดไม่ถึงว่านายท่านจะทะลวงแม้กระทั่งเคล็ดวิชาเคลื่อนย้ายของจานวิญญาณหงส์ได้ เป็นพลังของหงส์สวรรค์ที่แท้จริง!” เป่าฮวาหน้าเปลี่ยนสี ถึงได้ถอนหายใจขณะเอ่ย

“จานสมบัติวิญญาณหงส์! คือสิ่งที่แฝงไว้ด้วยพลังกฎเกณฑ์หงส์สวรรค์! ของตายอันนั้น แม้ว่าจะควบคุมพลังห้วงเวลาได้ แต่คิดจะสำแดงต่อหน้าข้ากลับเป็นเรื่องที่น่าขันยิ่ง แม้ว่าตอนนั้นข้าจะไม่ได้ประมือกับจิตวิญญาณเที่ยงแท้หงส์สวรรค์ แต่ผู้แข็งแกร่งของเผ่าหงส์ ข้าก็กลืนกินไปมากกว่าเจ็ดแปดตัวแล้ว” เด็กหญิงเบะปากเผยสีหน้าดูถูกออกมาขณะเอ่ย

คำนี้ทำให้ฮูหยินชุดดำที่เดิมกุมจานวิญญาณหงส์เอาไว้ในมือรู้สึกตกตะลึง แม้จะรู้ว่าเชื่อคำพูดของอีกฝ่ายทั้งหมดไม่ได้ ยามนี้ก็ไม่มีผู้ใดกล้ากระทำการบุ่มบ่ามอีก

หานลี่เองก็รู้สึกจิตใจหนักอึ้ง

ทว่ามีคนกลับไม่เชื่อคำพูดของอีกฝ่าย ตัดสินใจอยู่ห่างจากอีกฝ่ายให้ไกลที่สุด และเชื่ออานุภาพของจานวิญญาณหงส์เป็นอย่างมาก

คนผู้นี้ก็คือชายร่างใหญ่หน้าแดง เห็นเขาแววตาเปล่งประกาย ก็สะบัดแขนเสื้อ จานวิญญาณหงส์เปล่งแสงสว่างวาบปรากฏขึ้นในมือ และปริแตกในพริบตา

ในเวลาเดียวกันรัศมีลำแสงห้าสีก็เปล่งแสงสว่างวาบ ห่อหุ้มชายร่างใหญ่เอาไว้ ในเวลาเดียวกันระลอกคลื่นก็ปรากฏขึ้นบนร่างเขา

เด็กหญิงที่เดิมยืนอยู่กลางอากาศเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ชั่วขณะนั้นใบหน้าเล็กๆ ก็บึ้งตึง แค่ขยับร่างก็กลายเป็นเงาสีดำพุ่งออกไป

ชายร่างใหญ่หน้าแดงเตรียมการป้องกันอยู่นานแล้ว ปากก็ร้องตะโกนออกมา ใบมีดกระดูกในมือสับออกมา

เสียงสะเทือนพื้นดินถล่มทลายดังขึ้น ภูเขาใบมีดยักษ์ราวกับภูเขาพลันม้วนเข้ามาในเงาสีดำฝั่งตรงข้าม และปริแตกเป็นชิ้นๆ จำนวนนับไม่ถ้วนในพริบตา

“ฮ่าๆ…” ชายร่างใหญ่หัวเราะ และไม่สนว่าการโจมตีเมื่อครู่จะทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บจริงๆ หรือไม่ รัศมีลำแสงห้าสีรวมตัวกันบนผิว ร่างกายเลือนรางแล้วส่งตัวออกไป

เขาย่อมมีคุณสมบัติหัวเราะ!

คนอื่นๆ ล้วนถูกมารดาแมลงทำให้หวาดกลัว มิกล้าใช้จานหงส์วิญญาณเคลื่อนย้ายกายออกไป กลับมีแค่เขาคนเดียวที่ทำเรื่องนี้

และยิ่งไปกว่านั้นในบรรดาทุกคนมีเพียงเขาเดียวถึงจะหนีเอาชีวิตรอดได้ จะไม่ทำให้ชายร่างใหญ่ภาคภูมิพอใจได้อย่างไร

ฉับพลันนั้นชายร่างใหญ่ร้องคร่ำครวญออกมา เสียงหัวเราะหยุดลง

แขนบางข้างหนึ่งยื่นออกไป เห็นลำแสงวิญญาณและเกราะสงครามแนบกายทะลวงผ่านแผ่นหลังของเขาราวกับไม่มีอันใดขัดขวาง คาดไม่ถึงว่าเด็กหญิงจะปรากฏตัวที่แผ่นหลังของชายร่างใหญ่ห่างไปแค่คืบราวกับภูติผี

แขนเด็กหญิงเหมือนกับใบมีดแหลมคมไร้เทียมทาน จานวิญญาณหงส์แผ่รัศมีลำแสงห้าสีออก และไม่อาจต้านทานเงาร่างของเขาได้เลยสักนิด

เด็กหญิงหัวเราะคิกคักออกมา มือเล็กๆ พลิกฝ่ามือ คนตัวเล็กสีแดงสดสูงครึ่งฉื่อถูกนิ้วทั้งห้าบีบอย่างง่ายดาย และพยายามพลิ้วกายดิ้นรนหนีสุดชีวิต แต่กลับไม่ได้ช่วยอันใด

นั่นก็คือทารกวิญญาณที่ชายร่างใหญ่หน้าแดงฝึกฝนมาไม่รู้กี่ปีแล้ว

เด็กหญิงอ้าปากออกทันที เส้นสีดำสายหนึ่งเปล่งแสงสว่างวาบออกมา โจมตีไปที่กายเนื้อของชายร่างใหญ่อย่างพอดิบพอดี

เสียง “พรึ่บ” ดังขึ้น ชายร่างใหญ่เปล่งแสงสีดำสว่างวาบ กายเนื้อซูบผอม และสุดท้ายก็กลายเป็นผุยผงสลายหายไป

“ไม่! เป็นกฎเกณฑ์ของเวลา สหายช่วยด้วย!”

ทารกวิญญาณของชายร่างใหญ่เห็นฉากนี้ใบหน้าก็เต็มไปด้วยสีหน้าตกตะลึงระคนหวาดกลัว พยายามดิ้นรนออกจากมือของเด็กหญิงสุดชีวิต ในเวลาเดียวกันก็ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลืออย่างบ้าคลั่ง

เป่าฮวาได้ยินคำว่า ‘กฎเกณฑ์ของเวลา’ ก็ตกตะลึง เผยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อออกมา

ชายชราและฮูหยินชุดดำที่เดิมกระตือรือร้นคิดจะลงมือช่วยเหลือ เมื่อได้ยินคำนี้กลับมองสบตากันแวบหนึ่งแล้วเผยสีหน้าหวาดกลัวออกมา

กลับเป็นหานลี่หลังจากได้ยินแล้วก็มีสีหน้าตกตะลึงเล็กๆ เผยสีหน้าครุ่นคิดออกมา

ยามนี้เด็กหญิงจ้องเขม็งไปที่คนตัวเล็กในมือ แววตาฉายแววประหลาดใจ ใบหน้าเผยสีหน้าอยากจนน้ำลายไหลออกมา ขยับแขนคาดไม่ถึงว่าจะกัดทารกวิญญาณของชายร่างใหญ่จากตรงกลาง และเคี้ยวกร้วมๆ กลืนลงไปราวกับรสชาติล้ำเลิศ

ทารกวิญญาณของชายร่างใหญ่ร้องเสียงแหลมแล้วหมดสติไปทันที แม้ว่าร่างของทารกวิญญาณจะเลือนรางแล้วฟื้นฟูกลับมาดังเดิมอีกครั้ง แต่ลำแสงที่แผ่ออกมาจากผิวพลันหม่นลงกว่าครึ่ง ในเวลาเดียวกันกลิ่นอายก็หายไป

เป่าฮวาหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย ชูแขนขึ้นเล็กน้อยดูเหมือนคิดจะทำอันใด แต่กลับสายไปแล้ว

เด็กหญิงหัวเราะคิกๆ อีกครั้ง ขยับแขนอย่างรวดเร็ว คาดไม่ถึงว่าจะกลืนทารกวิญญาณของชายร่างใหญ่ลงท้องไปภายในไม่กี่คำ ใบหน้าเล็กๆ เงยหน้าขึ้นแล้วแลบลิ้นแผล็บๆ เผยสีหน้าไม่พอใจเล็กๆ ออกมา

สีหน้าที่เดิมดูแล้วน่ารักมาก แต่ยามนี้ตกอยู่ในสายตาของระดับมหายานคนอื่นๆ กลับเปลี่ยนเป็นน่ากลัวราวกับมารชั่วร้าย

ไม่ใช่แค่ชายชราหน้าตาโบราณและฮูหยินชุดดำที่หน้าซีดเผือด เป่าฮวาเองก็กลับตาปิดปากสีหน้าบัดเดี๋ยวเคร่งขรึมบัดเดี๋ยวสดใส

หานลี่นับว่ามีสีหน้าเยือกเย็น แต่ในใจก็ตกตะลึง กวักมือไปทางนักพรตเซี่ย ทำให้เขาเปล่งแสงสว่างวาบแล้วเคลื่อนย้ายมาอยู่ข้างกายตน ถึงได้จ้องเขม็งไปที่เด็กหญิงความคิดเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

สถานการณ์ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนัก!

คาดไม่ถึงว่าสายตาของแมลงพิษจะร้ายกาจเพียงนี้ แค่ลงมือก็โจมตีเป่าฮวาจนได้รับบาดเจ็บ และยังสังหารระดับมหายานอีกคนไปอย่างง่ายดายพร้อมกับกลืนทารกวิญญาณไป

นี่มันแข็งแกร่งกว่าที่เขาคิดเอาไว้มาก

ไม่ถูกแมลงเหี้ยมตัวนี้เพิ่งตื่นแท้ๆ เหตุใดถึงได้ฟื้นฟูอิทธิฤทธิ์ที่แข็งแกร่งเพียงนี้

วิญญาณผนึกไม่ได้ใช้พลังทั้งหมดกดพละกำลังที่แท้จริงของแมลงตัวนี้ไว้หรือ!

หากมารดาแมลงถูกพลังผนึกกดเอาไว้ ก็ยังคงมีพละกำลังที่สังหารระดับมหายานได้อย่างง่ายดาย ในอดีตกาลไม่ใช่ว่าจะครองแดนต่างๆ จำนวนนับไม่ถ้วนหรือ เทพเซียนหนึ่งถึงสองคนจะกดมันไว้ได้อย่างไร

ถึงอย่างไรเสียหานลี่ก็ไม่ใช่ผู้บำเพ็ญเพียรธรรมดา ชั่วพริบตาก็คิดถึงจุดที่น่าสงสัยได้

แต่ไม่รอให้เขาติดต่อกับคนอื่น ในหูกลับมีระลอกคลื่นปรากฏขึ้น เสียงพูดอันชัดเจนของเป่าฮวาดังขึ้น

“พี่หาน ผู้ที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ร่างที่แท้จริงของมารดาแมลง แต่เป็นจิตวิญญาณเที่ยงแท้ที่ออกจากร่างมาสร้างร่างแยกเท่านั้น ดังนั้นนอกจากของสวรรค์ทมิฬที่สามารถทำร้ายมันได้แล้ว สมบัติอื่นๆ ก็ไม่อาจทำอันตรายมันได้ และใช้พลังกฎเกณฑ์แห่งเวลาแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่อาจใช้ได้ง่ายๆ ทุกครั้งที่ใช้ล้วนทำให้จิตวิญญาณของเขาถดถอยลงไปหนึ่งส่วน ขอแค่พวกเราใช้ของสวรรค์ทมิฬปกป้องร่าง ก็ไม่จำเป็นต้องถูกอีกฝ่ายขู่จนหวาดกลัว

“สหายรู้รายละเอียดได้อย่างไร!” หานลี่พลันตกตะลึง อดที่จะถ่ายทอดเสียงตอบกลับไม่ได้

“วิญญาณผนึกเชื่อมโยงกับข้าอย่างเงียบๆ และเพิ่งบอกข้า ยามนี้เจ้ากับข้าร่วมมือกันรั้งอีกฝ่ายไว้ ให้สหายที่เหลือลงไปทำร้ายร่างเดิมของมันใต้น้ำ ขอแค่ร่างเดิมไม่มีอยู่แล้ว ที่เหลือเพียงก็ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวจิตวิญญาณดั้งเดิมของมารดาแมลงแล้ว” เป่าฮวาตอบกลับพร้อมกับหัวเราะอย่างขมขื่น