ชายาหยุดเย้าข้าเสียทีเถิด - ตอนที่ 290 กินหนูตัวนี้ซะ

สุดท้ายเห็นพร้าเล่มหนึ่งที่มุมห้อง ดูเหมือนจะไม่ค่อยคมแล้ว ช่างเถอะ ใช้ก่อนค่อยว่ากัน

เธอล้มตัวลงกับพื้น กำลังจะใช้วิธีกลิ้งเพื่อไปยังมุมห้อง ตอนนี้ได้แต่หวังว่าชวีเหยาจะใช้เวลาหาพิษขุยเหล่ยเซียงนานขึ้นอีกหน่อย

ผลลัพธ์ช่างน่าเศร้า เธอเพิ่งจะล้มลงกับพื้น ชวีซื่อก็กลับมาแล้ว เวรกรรม ยาพิษแบบนี้นางไม่ได้เก็บเอาไว้ในที่ลับอะไรเลย

“เจ้าหนีไม่พ้นหรอก”

“ข้ารู้ว่าข้าหนีไม่พ้น ข้าคันหลัง จึงนอนกับพื้นเพื่อเกา”

ชวีเหยาถือ**บผ้าฝุ่นเขรอะ เห็น**บผ้าค่อนข้างใหญ่ เธอก็รู้สึกประหลาดใจ พิษขุยเหล่ยเซียงจะเม็ดใหญ่ขนาดนี้เชียวหรือ

ชวีเหยาปัดฝุ่นออก เปิดกล่องผ้า หลิงอวี้จื้อจ้องเขม็งไปที่**บผ้าในมือชวีเหยา สภาพข้างในทำให้เธอตกใจ แม่เจ้า นึกไม่ถึงว่าใน**บจะมีศพหนูตัวหนึ่งนอนแห้งตายอยู่ แบบนี้ตายมาหลายปีแล้วสิ

ชวีเหยารีบวาง**บลง ฝาขวดกระเบื้องสีดำหายไปแล้ว ขวดทั้งใบล้มอยู่ใน**บ ชวีเหยาหยิบขวดมาลองเท ข้างในว่างเปล่าแล้ว

หลิงอวี้จื้อเกือบจะยิ้ม ท่านเทวดาช่วยเธอจริงๆ ด้วย แบบนี้แสดงว่าหนูกินยาพิษขุยเหล่ยเซียงไปแล้ว หนูจึงโดนยาพิษตายทันที

ชวีเหยาก็นึกไม่ถึงว่าจะมีเหตุไม่คาดฝันเช่นนี้ ยก**บผ้าขึ้นมาดู เห็นรูเล็กๆ ที่ก้น**บ เป็นรอยหนูกัดนี่เอง

ชวีเหยาหยิบหนูใน**บออกมา ยื่นมือมาตรงหน้าหลิงอวี้จื้อ

“กินมันซะ”

หลิงอวี้จื้อแทบจะกระอักเลือด อาการบ้าของชวีเหยากำเริบอีกแล้วหรือ นึกไม่ถึงว่าจะให้เธอกินหนูตาย เธอพูดด้วยท่าทางน่าสงสาร

“ท่านป้า ข้าไม่หิว”

“หนูย่อยพิษขุยเหล่ยเซียงไม่ได้ พิษนี้ยังอยู่ในตัวมันแน่นอน หากเจ้ากินมันแล้วยังไม่โดนพิษอีก ข้าก็จะปล่อยเจ้า”

“หากท่านจะทดสอบโชคของข้า ท่านก็ชนะแล้ว มิเช่นนั้นในกล่องนี้คงไม่มีหนูสักตัว ท่านป้า ท่านจะให้ลูกตัวเองกินหนูหรือไม่ เอามีดมาฆ่าข้าเถิด! ข้ากลัวเจ็บ ท่านเอามีดไปลับก่อน อย่างดีที่สุดขอแทงแล้วตายทีเดียว จะได้ไม่ต้องทรมาน”

ดูเหมือนชวีเหยาจะถูกขังไว้นานแล้ว สมองไม่ปกติอยู่บ้างจริง ๆ นางหัวเราะเยือกเย็น

“ตอนนี้ข้าให้เจ้ากินหนูตัวนี้เสีย หากเจ้าไม่กิน ข้าคงต้องป้อนเจ้าแล้ว”

หลิงอวี้จื้อร้อนใจสุดขีด มิพักต้องบอกว่าหนูตัวนี้มีพิษ ถึงแม้ไม่มีพิษ เธอก็ไม่กิน น่าขยะแขยงจะตาย

เธอเริ่มเกิดประกายความคิดสร้างสรรค์ จากนั้นก็ร้องไห้ตะโกนออกมา

“ข้าตายก็ได้ แต่ก่อนตายข้ามีเรื่องอยากบอกท่าน เมื่อข้าตายแล้ว ท่านจะต้องสืบเรื่องนี้ให้กระจ่าง มิเช่นนั้นข้าไปยมโลกแล้วก็ไม่วางใจ”

“เจ้าอยากบอกอะไรข้า”

ชวีเหยานึกไม่ถึงว่าแม่สาวน้อยคนนี้จะมีลูกไม้เยอะนัก คราวนี้นางอยากดูสิว่าหลิงอวี้จื้อจะพูดเรื่องอะไรออกมาได้อีก หากลูกของตนเองยังมีชีวิตอยู่ ก็คงอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน

“ท่านก็รู้ว่าหลายปีมานี้แม่ข้าไม่เคยดีกับข้าเลย นางรักพี่ชายข้าเหลือเกิน แต่กับข้าไม่เคยสนใจ เหมือนข้าไม่ใช่ลูกนางอย่างไรอย่างนั้น

ก่อนนี้สมองข้าไม่ดี และไม่รู้จักคิดเรื่องเหล่านี้ ต่อมาข้ากลับมาปกติแล้ว ถึงแม้แม่ข้าจะเริ่มสนใจข้าแล้ว แต่ทุกครั้งที่เจอข้าก็จะต้องพูดถึงเรื่องอนาคตของพี่ชาย นางตั้งใจทำดีกับข้าเพื่ออนาคตของพี่ชาย นางยังคงไม่ชอบข้า ไม่สุงสิงกับข้าแม้แต่น้อย ข้ารู้สึกเศร้าอยู่ในใจ คิดไม่ตกว่าเป็นเพราะเหตุใด”

หลิงอวี้จื้อหลบตา ทำหน้าตาเศร้าสร้อยเหลือเกิน ชวีซื่อปฏิบัติกับเธอเช่นนี้จริงๆ เธอคิดไม่ตกจริงๆ สิ่งเดียวที่โกหกก็คือ เธอไม่ได้เศร้าเลยแม้แต่น้อย เธอไม่ชอบชวีซื่ออยู่แล้ว นางไม่มาหาเธอยิ่งดี