ชายาหยุดเย้าข้าเสียทีเถิด - ตอนที่ 294 อย่างไรท่านก็รับผิดชอบอยู่ดี

หลิงจ้ายเทียนจะประคองชวีเหยา แต่ชวีเหยาหลบทันที สีหน้าไม่ปิดบังความเกลียดชัง

“เจ้าอย่ามาแตะต้องตัวข้า หลิงจ้ายเทียน ข้าติดหนี้อวี้จื้อแต่ไม่ได้ติดหนี้เจ้าแม้แต่น้อย ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาชดเชยข้า หากเจ้ายังเห็นแก่ความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อกันในอดีตก็ไม่ต้องมาหาข้าอีก ข้าไม่อยากเห็นเจ้าอีกในชีวิตนี้”

เห็นชวีเหยาเกลียดตนเองขนาดนั้น หลิงจ้ายเทียนก็ชักมือกลับอย่างโมโห เซียวเหยี่ยนยังอยู่ เขาไม่สามารถแสดงออกมากเกินไป ในใจเขายังมีชวีเหยาอยู่ก็จริง แต่ว่าผ่านไปตั้งหลายปีแล้ว สำหรับเขาความรักไม่ใช่เรื่องสำคัญไปตั้งนานแล้ว เพียงแต่ยังรู้สึกผิดต่อชวีเหยาอยู่บ้าง

“ข้าผิดต่อเจ้าเอง เจ้าไม่อยากเจอข้าก็ไม่ต้องเจอ เหยาเอ๋อร์ เจ้ารีบเอายาถอนพิษออกมา เด็กคนนี้ตรากตรำมามากขนาดนี้ จะเป็นอะไรไปอีกไม่ได้แล้ว”

“ข้าไม่มียาพิษขุยเหล่ยเซียงตั้งนานแล้ว”

หลิงจ้ายเทียนโล่งอก ไม่โดนพิษก็ดี

ส่วนชวีฮุ่ยโมโหจนแทบกระอักเลือด นึกไม่ถึงว่าชวีเหยาจะหลอกนาง หากไม่ใช่เพราะตอนนี้หลิงอวี้จื้อมีความสำคัญกับจวนมหาเสนาบดีมาก นางก็คงไม่รีบร้อนจะช่วยเธอด้วยซ้ำ และยิ่งไม่มีทางบอกความลับที่เก็บงำไว้สิบกว่าปีออกมา

นางไม่รู้ว่าหลิงจ้ายเทียนจะจัดการตนอย่างไร ขอเพียงยังคงเก็บตำแหน่งฮูหยินไว้ให้นาง ถึงแม้หลิงจ้ายเทียนจะไม่ไปหานางอีกตลอดกาล นางก็ไม่ว่าอะไร

หลิงจ้ายเทียนไม่พูดอะไร เพียงแต่ให้คนพานางไปเรือนที่นางพัก และให้คนเฝ้าดูไว้ ไม่มีธุระห้ามออกจากเรือน ถือว่าเป็นการกักบริเวณชวีฮุ่ย

หลิงอวี้จื้อเข้าใจเจตนาของหลิงจ้ายเทียน เขาจะรักษาตำแหน่งฮูหยินของชวีฮุ่ยต่อไป ตระกูลชวีไม่ใช่ตระกูลเล็กๆ ต้องมีคนเป็นนายหญิงของบ้าน นางเองก็เป็นลูกสาวของภรรยาหลวง ฐานะเช่นนี้ถึงจะพอให้แต่งกับเซียวเหยี่ยนได้ ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานนี้ หลิงจ้ายเทียนจะไม่ยอมให้มีการเปลี่ยนแปลงอะไรภายในจวน ถึงเวลานั้นคนที่โดนผลกระทบกระทบคือจวนมหาเสนาบดีทั้งจวน

หลิงจ้ายเทียนบอกว่าในใจเขามีชวีเหยา ก็อาจจะมี แต่สำหรับเขาสิ่งที่สำคัญที่สุดอย่างไรก็เป็นจวนมหาเสนาบดี ชวีเหยาถือว่าเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อม หากเปลี่ยนเป็นนาง นางก็อาจจะโหดกว่าชวีฮุ่ย

หลิงอวี้จื้อพาชวีเหยาออกไปข้างนอกเรือน ให้คนอาบน้ำให้ชวีเหยา เปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าสะอาด ชวีเหยาไม่ได้อาบน้ำมานานมาก จะอาบน้ำนางให้สะอาดนั้นนับเป็นกระบวนการที่ต้องใช้เวลานานแน่นอน

หลิงอวี้จื้อนั่งอยู่ในห้อง ขยับข้อมือไปมา เซียวเหยี่ยนกุมมือหลิงอวี้จื้อ เห็นว่าบริเวณข้อมือของเธอแดงก็ยื่นมือออกไปนวดมือหลิงอวี้จื้อ นวดไปถามไป

“ยังเจ็บอยู่หรือไม่”

“ท่านช่วยข้านวดก็ไม่เจ็บแล้วเพคะ”

“เจ้าเป็นเช่นนี้ จะให้ข้าไปจากเมืองหลวงอย่างสบายใจได้อย่างไร”

“ถ้าอย่างนั้นก็พาข้าไปด้วยสิ”

หลิงอวี้จื้อรีบต่อประโยคทันที

เซียวเหยี่ยนเคาะหัวหลิงอวี้จื้อ

“เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะอดใจไม่ไหวทำอะไรละเมิดกฎเกณฑ์กับเจ้าหรือ”

“อย่างไรท่านก็จะรับผิดชอบอยู่ดี ข้าไม่กลัว”

เซียวเหยี่ยนหยุดนวด มองหลิงอวี้จื้อด้วยสายตาเร่าร้อน

“เข้าใจข้าขนาดนี้ เช่นนั้นคืนนี้เรา…”

หลิงอวี้จื้อหน้าแดงทันที

“อย่านะเพคะ ข้าล้อเล่น คืนนี้ข้าเพิ่งรับแม่มา ยังไม่ได้เตรียมพร้อม”

“เจ้าแค่นอนลงก็พอ”

“ลามก”

หลิงอวี้จื้อหน้าแดงขึ้นทุกที รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“ท่านหาข้าเจอได้อย่างไร”

“สาวใช้ที่ชื่อชิวจวี๋วางยาเจ้าในซุปรังนกพุทราแดง นางบอกว่าเหลียนอี๋เหนียงเป็นคนชักนำ เรื่องนี้ เจ้าไปคิดพิจารณาให้ดี”

หลิงอวี้จื้อพยักหน้า

“ข้ารู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นนาง เรื่องนี้ข้าจัดการเอง”

พูดจบ หลิงอวี้จื้อก็เข้าไปโอบรอบคอเซียวเหยี่ยน

“อาเหยี่ยน ท่านว่าแปลกหรือไม่ พอข้าเห็นท่านมาถึงแล้วก็รู้สึกสบายใจมาก เหมือนไม่กลัวอะไรอีกแล้ว”