ชายาหยุดเย้าข้าเสียทีเถิด - ตอนที่ 336 นั่นล้วนเป็นข่าวลือผิดๆ ของชาวบ้าน / ตอนที่ 337 ผู้หญิงสองสามคนบนละครเวทีเดียวกัน

ตอนที่ 336 นั่นล้วนเป็นข่าวลือผิดๆ ของชาวบ้าน

มู่หรงกวานเสวี่ยไม่ได้พูดชี้ชัด แต่มีเจตนาให้เข้าใจตามนั้น ตอนนี้สำนักอู๋จี๋มีผู้ชายมาเพียงคนเดียว ความหมายชัดเจนไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

ตามคาด เมื่อเจ้าสำนักได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็ขรึมลงเล็กน้อย

หลิงอวี้จื้อแอบอุทานว่าไม่ดีแล้ว ถึงแม้ว่าการกระทำของเซียวเหยี่ยนจะทำให้เธอโกรธจนแทบกระอักเลือด แต่เธอไม่อยากให้เซียวเหยี่ยนเกิดเรื่อง ต้องไม่ให้พวกนางรู้เด็ดขาดว่าเซียวเหยี่ยนอยู่ในสำนักอู๋จี๋ มิเช่นนั้นจะไม่สามารถรับประกันชีวิตของเซียวเหยี่ยนได้

หลิงอวี้จื้อเงยหน้าขึ้น ใบหน้าตุ๊กตานั้นดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสาอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาแดงเล็กน้อย

“ข้าเป็นว่าที่พระชายาของท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์จริงๆ แต่นี่ไม่ใช่ความตั้งใจของข้า ข้าเป็นเพียงลูกสาวขุนนางตัวเล็กๆ คำสั่งจากเบื้องบนไม่สามารถขัดได้ คนที่ข้าหมายปองมาตลอดคือคุณชายมู่หรง มาอำเภอฉางหนิงคราวนี้ก็ตั้งใจมาตามหาคุณชายมู่หรง คุณชายมู่หรงมีใบหน้าที่สวยงามกว่าผู้หญิงเสียอีก ดังนั้นจึงชอบแต่งหญิงเป็นงานอดิเรก พวกเราก็จับพลัดจับผลูเข้ามาในสำนักอู๋จี๋ กลายเป็นสาวใช้ของสำนักอู๋จี๋ คิดหาวิธีจะออกจากที่นี่มาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าจะพบเข้ากับคุณหนูรองระหว่างทาง นางอคติกับข้าเสมอ เจอข้าอยู่กับมู่หรงนี่อวิ๋น ก็บังคับให้มู่หรงนี่อวิ๋นออกไปจากสำนักอู๋จี๋ คิดจะยืมมือเจ้าสำนักมากำจัดข้า ถึงเวลาก็จะโยนเรื่องทั้งหมดนี้ให้เจ้าสำนัก เพื่อไม่ให้มู่หรงนี่อวิ๋นตำหนิโทษนาง”

หลิงอวี้จื้อพูดจบก็ปาดน้ำตา แล้วอยู่ๆ ก็จับมือมู่หรงกวานเสวี่ย

“คุณหนูรอง เหตุใดไม่ยอมให้ข้ากับนี่อวิ๋นสมหวัง ข้ากับเขารักกันอย่างจริงใจ เราคิดวิธียกเลิกการหมั้นได้แล้ว คราวนี้มู่หรงนี่อวิ๋นก็มาหาท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์เพื่อจะพูดเรื่องนี้ ข้ากลัวว่าเขามีอันตรายจึงตามมาด้วย พวกเราอยากมาขอร้องให้ท่านอ๋องสงเคราะห์ข้ากับนี่อวิ๋น คุณหนูรอง เจ้ารักนี่อวิ๋นที่สุดแล้ว อย่าพรากพวกเราจากกันเลย ได้หรือไม่”

หลิงอวี้จื้อร้องไห้น้ำตาอาบหน้างดงาม ท่าทางที่จริงใจนั้นดูอย่างไรก็ไม่เหมือนแกล้งทำ ดูเหมือนเป็นคู่รักที่รักใคร่ใหลหลงกับมู่หรงนี่อวิ๋น

สำหรับหลิงอวี้จื้อแล้วนี่เป็นเรื่องธรรมดามาก ในดวงตาล้วนเป็นละครทั้งสิ้น เปี่ยมไปด้วยความรัก เปี่ยมไปด้วยความวิงวอน

มู่หรงกวานเสวี่ยนึกไม่ถึงว่าหลิงอวี้จื้อจะพูดจาเหลวไหลเป็นเรื่องเป็นราวได้ ทำเสียงเชอะอย่างเย็นชา

“ใครๆ ก็รู้ว่าท่านอ๋องรักหลงเจ้าปานจะกลืน”

“ท่านอ๋องฐานะสูงส่งอำนาจมากมาย จะมารู้สึกเช่นนั้นกับผู้หญิงคนหนึ่งได้อย่างไร นั่นเป็นข่าวลือผิดๆ ของชาวบ้านเท่านั้น ท่านอ๋องอยู่สูงเกินเอื้อมมาตลอด ไม่เคยมีพระชายา อยู่ๆ อยากจะมาแต่งงานกับข้า ทุกคนจึงจินตนาการเรื่องราวเช่นนี้ออกมาเอง ที่จริงท่านอ๋องเห็นว่านี่อวิ๋นชอบข้า จึงจงใจยั่วโมโหไทเฮา คนที่เขาชอบคือไทเฮา แต่ไทเฮาไม่มีทางอยู่กับเขาได้ ถูกปฏิเสธหลายครั้ง รู้ว่าไทเฮารักนี่อวิ๋นที่สุด จึงจงใจแย่งคนรักเขาไป เพื่อลงโทษไทเฮา อย่างไรเสียแต่งงานกับข้าแล้วทิ้งให้ข้าแห้งเ**่ยวอยู่ข้างกายก็พอ ผู้หญิงหนอ ถูกกำหนดให้เป็นเครื่องสังเวยอยู่แล้ว”

หลิงอวี้จื้อแต่งเรื่องเป็นเรื่องเป็นราว ประกอบกับสีหน้าของเธอ และเรื่องซุบซิบนินทาของเซียวเหยี่ยนกับไทเฮาที่มีมานานแล้ว ด้วยเหตุนี้ การพูดของเธอจึงมีความน่าเชื่อถือมาก

เมื่อเห็นเจ้าสำนักเกือบจะเชื่อคำพูดของหลิงอวี้จื้อ มู่หรงกวานเสวี่ยก็เริ่มร้อนใจแล้ว

เมื่อก่อนนางไม่รู้เลยว่าแม่สาวน้อยคนนี้จะเล่นละครเก่งเช่นนี้ ซ้ำยังแสดงเสียเหมือนมาก เหมือนเธอรักกับมู่หรงนี่อวิ๋นแบบยอมตายถวายชีวิตจริงๆ เห็นๆ กันอยู่ว่าเรื่องทั้งหมดนี้มู่หรงนี่อวิ๋นรักอยู่ข้างเดียว

“ท่านอาจารย์ อย่าฟังนางพูดจาเหลวไหล ข้าว่าสามีของเฟิงอิ๋นน่าสงสัยมาก ท่านอาจารย์ถามให้กระจ่างว่าตัวตนของเขาคือใครดีกว่าเจ้าค่ะ เพื่อไม่ให้มีคนฉวยโอกาสขณะที่กำลังชุลมุน”

อย่างไรเสียเซียวเหยี่ยนก็หักหลังมู่หรงกวานเย่ว์แล้ว หากสามารถทำให้เขาตายที่นี่ได้ เช่นนั้นก็จะดีที่สุด ถึงแม้มู่หรงกวานเย่ว์ไม่อยากให้เซียวเหยี่ยนตาย แต่นางกลับคิดว่านี่เป็นโอกาสทองที่หายาก ไม่ง่ายเลยที่เซียวเหยี่ยนจะมาตกอยู่ในมือของสำนักอู๋จี๋ได้ นางไม่มีทางปล่อยไปเด็ดขาด

ตอนที่ 337 ผู้หญิงสองสามคนบนละครเวทีเดียวกัน

“ผู้คุมกฎเฟิงไม่ใช่คนเช่นนี้ ถึงคุณหนูรองจะเกลียดชังข้า แต่จะพูดใส่ร้ายผู้คุมกฎเฟิงไม่ได้”

เจ้าสำนักกำลังจะเอ่ยปาก ทันใดนั้นก็มีสาวใช้กลับเข้ามารายงาน

“เจ้าสำนัก ผู้คุมกฎเฟิง…”

เห็นสาวใช้พูดจาอ้ำๆ อึ้งๆ เจ้าสำนักก็เริ่มรำคาญ

“เฟิงอิ๋นเป็นอะไร”

“ผู้คุมกฎเฟิงอยู่ในห้องชุนเหนียงเจ้าค่ะ”

เพิ่งสิ้นเสียงของสาวใช้ ชุนเหนียงก็ยักย้ายส่ายสะโพก ร้องไห้กระซิกเข้ามา มวยผมของนางยุ่งเหยิง พอเห็นเจ้าสำนัก ก็คุกเข่ากับพื้นดังตุบ

“เจ้าสำนัก ท่านต้องช่วยข้าตัดสินนะเจ้าคะ คืนนี้เป็นคืนแต่งงานของผู้คุมกฎเฟิงแท้ๆ แต่นางไม่อยู่ในห้อง กลับแอบเข้าไปในห้องข้า นางบอกว่าวันนี้เจ้าสำนักดื่มไปไม่น้อย คงจะเมาแล้ว บังคับให้ข้าขโมยกุญแจห้องตะวันตกจากตัวเจ้าสำนัก ข้าไม่ทำตาม นางก็ทำข้าเสียจนมีสภาพเช่นนี้ บอกว่าจะทำให้เจ้าสำนักรังเกียจข้าตั้งแต่นี้ไป นางมีแผนเรื่องห้องตะวันตกมาโดยตลอดเจ้าค่ะ”

ชุนเหนียงพูดพลางร้องไห้ น้ำตาอาบหน้างดงาม เผยรอยแดงบนกระดูกไหปลาร้าที่เห็นได้ชัดเจน ท่าทางเหมือนถูกคนกระทำสิ่งที่ไม่สามารถบรรยายได้มา

ชุนเหนียงก็ช่างพูด นึกไม่ถึงว่าจะใช้วิธีนี้ ช่างไม่กลัวว่าเจ้าสำนักจะเลิกโปรดปรานนางไปจริงๆ

แล้วเรื่องห้องตะวันตกนั่นคืออะไรอีกล่ะ ดูท่าทางน่าจะเป็นที่ที่สำคัญมาก มิเช่นนั้นสีหน้าของเจ้าสำนักคงไม่เหยเกขนาดนี้

“เฟิงอิ๋นล่ะ เรียกนางมาเดี๋ยวนี้”

ตอนที่ชุนเหนียงรีบเข้ามา เฟิงอิ๋นก็รู้แล้วว่าท่าจะไม่ดี จึงตามมาอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องรอให้สาวใช้ไปเรียก เฟิงอิ๋นกระวีกระวาดเข้ามา มวยผมของเธอก็ยุ่งเหยิงอยู่บ้างเหมือนกัน รีบคุกเข่าลงกับพื้น

“เฟิงอิ๋น เกิดเรื่องอะไรกันแน่”

“ท่านอาจารย์ ท่านอย่าฟังชุนเหนียงพูดเหลวไหลนะเจ้าคะ นางทำให้ข้าไปอยู่ในห้องนางเองเพื่อจะได้ใส่ร้ายข้า ศิษย์ไม่ได้ทำอะไรที่ไม่เคารพท่านอาจารย์เลย วันนี้เป็นคืนแต่งงานของศิษย์ ไม่ว่าอย่างไร ศิษย์ไม่มีทางทำเรื่องพรรค์นี้ในคืนนี้แน่”

เฟิงอิ๋นมองหน้าชุนเหนียงอย่างเกลียดชัง ผู้หญิงคนนี้น่ารังเกียจเกินไปแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะทำนางเสียเรื่อง ไม่ง่ายเลยกว่านางจะแต่งงานกับเซียวเหยี่ยนได้ มาโดนชุนเหนียงทำลายไปต่อหน้าต่อตา และไม่รู้ด้วยว่าคนที่ไหว้ฟ้าดินกับเซียวเหยี่ยนคืนนี้คือใคร

“เจ้าสำนัก อยู่ดีๆ ข้าจะพาผู้คุมกฎเฟิงเข้าห้องตัวเองเพื่อเหตุใด การแต่งงานนี้เป็นแค่ฉากบังหน้า เพื่อฉวยโอกาสตอนที่เจ้าสำนักเมา บังคับข้าให้ไปขโมยกุญแจห้องตะวันตก ปกติเจ้าสำนักไม่ได้ดื่มสุรามาก ยกเว้นวันนี้เท่านั้น ผู้คุมกฎเฟิงคาดการณ์เรื่องนี้ไว้แม่นยำ หากผู้คุมกฎเสวี่ยไม่มาอย่างกระทันหัน หากข้ามัวแต่ต้านทานผู้คุมกฎเฟิงอยู่ เกรงว่าคงจะไม่ได้พบเจ้าสำนักอีก”

ชุนเหนียงพูดจบก็เริ่มร้องไห้อีก เช็ดน้ำตาไม่หยุด น้ำตานั้นยิ่งเช็ดก็ยิ่งมากขึ้น

หลิงอวี้จื้อชมละครอย่างสนุก สมน้ำหน้าจริงๆ

เห็นชุนเหนียงใส่ร้ายตน เฟิงอิ๋นผู้ไม่สันทัดเรื่องตีหน้าเศร้าพอโมโหเข้า ก็เข้าไปบีบคอชุนเหนียงทันที

“ชุนเหนียง ถ้าเจ้ากล้าพูดจาเหลวไหลไร้สาระอีก ข้าจะฆ่าเจ้า”

“เจ้าสำนัก ช่วยด้วย…”

ชุนเหนียงดิ้นรนตะโกน

“สามหาว”

เจ้าสำนักตวาดเสียงดัง

เฟิงอิ๋นถึงได้รู้ตัวว่าวู่วามเกินไปแล้ว คลายมือทันที คุกเข่ากับพื้นขออภัย

“ท่านอาจารย์ ศิษย์อยู่เคียงข้างท่านอาจารย์มาหลายปี ทุ่มเทแรงกายแรงใจมาตลอด ศิษย์เป็นคนอย่างไร ท่านอาจารย์ก็รู้ดี จะไปเอากุญแจห้องตะวันตกมาได้อย่างไร ชุนเหนียงใส่ร้ายข้าทั้งเพ นางริษยาศิษย์มาตลอดที่เจ้าสำนักให้ความสำคัญ ดังนั้นจึงใส่ร้ายศิษย์”

เรื่องที่สองคนนี้ไม่ลงรอยกัน เจ้าสำนักย่อมรู้อยู่แล้ว ยังคงทำหน้าขรึม ชุนเหนียงยอมลดละเสียที่ไหน ร้องไห้ต่อ

“เจ้าสำนัก ต่อหน้าท่าน ผู้คุมเฟิงยังกล้าลงมือกับข้า มิต้องพูดถึงตอนที่ท่านไม่อยู่”