ชายาหยุดเย้าข้าเสียทีเถิด - ตอนที่ 370 ชีวิตนี้ข้าคืนให้เจ้า / ตอนที่ 371 จากนี้เป็นต้นไป ข้าจะไม่มากวนใจเจ้าอีก

ตอนที่ 370 ชีวิตนี้ข้าคืนให้เจ้า

 

 

เฟิงอิ๋นเห็นเซียวเหยี่ยนอาลัยอาวรณ์ถึงหลิงอวี้จื้อขนาดนี้ ในใจก็ยิ่งโมโห จึงได้พูดเช่นนี้ออกมา

 

 

ด้วยอารมณ์โมโหและร้อนรน เซียวเหยี่ยนพ่นเลือดพรืดออกมาคำใหญ่ ร่างกายโงนเงนจะล้ม

 

 

เฟิงอิ๋นนึกไม่ถึงว่าปฏิกิริยาของเขาจะรุนแรงเช่นนี้ เพิ่งคิดจะยื่นมือไปประคองเซียวเหยี่ยน ทันใดนั้นเซียวเหยี่ยนก็จับคอของเธอ ดวงตาแดงก่ำ

 

 

“ชีวิตของข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องมาช่วย เฟิงอิ๋น เจ้านึกว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าหรือ”

 

 

ถึงแม้เซียวเหยี่ยนจะบาดเจ็บ แต่มือก็ยังมีแรงอยู่ เห็นเซียวเหยี่ยนที่หน้าตาน่าเกลียดน่ากลัว หมดความสุขุมไปเสียสิ้น เฟิงอิ๋นก็ตะลึง ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เห็นเซียวเหยี่ยนเสียการควบคุม หนำซ้ำยังเป็นเพราะผู้หญิงคนเดียว นึกไม่ถึงว่าเขาจะชอบหลิงอวี้จื้อขนาดนี้ อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ผู้ยิ่งใหญ่ รักคนคนหนึ่งเช่นนี้ ช่างน่าขัน

 

 

ตะลึงงันไปชั่วครู่ เฟิงอิ๋นก็เริ่มหายใจไม่ออก นางสลัดออกจากเซียวเหยี่ยนอย่างแรง

 

 

เห็นเซียวเหยี่ยนถอยหลังติดกันสองสามก้าว มุมปากมีแต่เลือด จะล้มไปตอนไหนก็ได้ ในใจนางรู้สึกสับสน เห็นๆ อยู่ว่าอยากฆ่าเซียวเหยี่ยนเสียทันที ตอนนี้ก็เป็นโอกาสดีที่สุดแล้ว แต่สุดท้ายก็อดสงสารไม่ได้

 

 

“เซียวเหยี่ยน ตอนนี้เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้าเสียด้วยซ้ำ ข้าสามารถส่งเจ้าไปพบหลิงอวี้จื้อได้เลย”

 

 

ใจทำไม่ลง แต่ปากกลับพูดจาไม่ปรานี

 

 

เซียวเหยี่ยนยืนไม่อยู่แล้ว ทรุดลงนั่งบนพื้น ปิดตาลง ไม่ขยับเขยื้อน ใจสงบลงอย่างสมบูรณ์

 

 

“ข้าไม่ต้องการสมุนไพรเซียนหลิงจือของเจ้า ชีวิตนี้ข้าคืนให้เจ้า”

 

 

“เจ้าอยากตายเช่นนี้หรือ”

 

 

เฟิงอิ๋นมองเซียวเหยี่ยนอย่างไม่อยากเชื่อ

 

 

“ชีวิตที่แลกมาด้วยชีวิตของหลิงอวี้จื้อ ไม่เอาหรอก”

 

 

“เซียวเหยี่ยน เจ้าทำเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งเช่นนี้ คุ้มค่าหรือ”

 

 

นี่เป็นคำถามที่เฟิงอิ๋นอยากถามเซียวเหยี่ยนที่สุด ใครๆ ก็สามารถถลำลงไปในรักที่ลึกซึ้งได้ แต่นึกไม่ออกเลยว่าเซียวเหยี่ยนผู้เย็นชาจะชอบได้มากขนาดนี้

 

 

ไม่เพียงชอบ แต่ยังรักลึกซึ้ง เพื่อหลิงอวี้จื้อแม้แต่ชีวิตก็ไม่เอา ไม่ใช่เซียวเหยี่ยนคนที่นางรักใคร่ชื่นชมเช่นเมื่อก่อนแล้ว

 

 

นอกจากความโกรธแล้ว ในใจเฟิงอิ๋นก็แอบรู้สึกผิดหวัง เซียวเหยี่ยนไม่ควรเป็นเช่นนี้ เขาควรจะสูงส่งจนคนต้องเงยหน้ามอง แม้จะชอบใครสักคนก็ต้องมีขีดจำกัด จะปล่อยให้จิตใจปั่นป่วน สูญเสียความสงบนิ่งไม่ได้

 

 

“ไม่ว่าทำอะไรให้นางก็ล้วนคุ้มค่าทั้งสิ้น”

 

 

เซียวเหยี่ยนแสดงความรู้สึกที่มีต่อหลิงอวี้จื้อต่อหน้าคนอื่นเป็นครั้งแรก ก่อนหน้านี้เขาวู่วามเกินไปจริงๆ ถึงขนาดเชื่อคำของเฟิงอิ๋นฝ่ายเดียว นึกว่าหลิงอวี้จื้อเสียชีวิตไปแล้วจริงๆ

 

 

ชั่วพริบตานั้นในสมองมีแต่ความว่างเปล่า ราวกับมีอะไรถูกดึงออกมาจากภายในร่างกาย ทำให้เขาคิดวิเคราะห์ไม่ได้

 

 

ราวกับว่าอะไรก็ไม่สำคัญแล้ว หากไม่ได้ประสบเหตุการณ์ด้วยตนเองมาก่อน เขาก็ไม่รู้เลยว่าสำหรับเขาแล้ว หลิงอวี้จื้อสำคัญต่อเขาเหนือทุกสิ่ง เป็นคนที่ไม่ว่าอย่างไรก็สูญเสียไปไม่ได้

 

 

โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ก็รักเข้ากระดูกเสียแล้ว

 

 

พอตอนนี้สงบลงได้ เขาจึงรู้ว่าเฟิงอิ๋นอาจจะพูดโกหก เรื่องนี้เขาต้องสืบรู้ให้กระจ่าง

 

 

เฟิงอิ๋นไม่เอ่ยอะไรอยู่นาน ก่อนหน้านี้นางรู้สึกเกลียดแค้นและไม่ยินยอม เมื่อเห็นเซียวเหยี่ยนปฏิบัติต่อหลิงอวี้จื้อเช่นนี้ นางก็รู้สึกเหมือนจะถอดใจ เริ่มเข้าใจว่าไม่ว่านางจะทำอะไร เซียวเหยี่ยนก็จะไม่มองมาสักครั้ง ถึงแม้ลืมตาขึ้นมา คนที่เห็นจะเป็นนาง แล้วอย่างไร เซียวเหยี่ยนก็ยังคงเห็นนางเป็นอากาศธาตุ

 

 

ยิ่งเขารักหลิงอวี้จื้อลึกซึ้งมากเท่าไหร่ ก็ไร้เยื่อใยกับนางมากเท่านั้น

 

 

“นางยังไม่ตาย แต่จากไปแล้ว เจ้าอยากไปหานางก็ไปเถิด ข้าไม่รู้ว่านางไปไหน

 

 

เซียวเหยี่ยน ข้าชอบเจ้ามาตั้งหลายปีแล้ว ข้ายอมรับ ข้าเป็นคนไล่หลิงอวี้จื้อไป เป็นเพราะในใจยังคงมีหวังอยู่สักหน่อย ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าไม่มีทางชอบข้า ข้าก็หักใจฆ่าเจ้าไม่ลง”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 371 จากนี้เป็นต้นไป ข้าจะไม่มากวนใจเจ้าอีก

 

 

“เดิมทีอยากจะลงมือกับพระชายาน้อยของเจ้า คิดไปคิดมาไม่จำเป็นแล้ว ถึงตอนนั้นเจ้าก็คงจะมาแก้แค้นข้า หากได้ตายด้วยน้ำมือเจ้า ข้าก็คงจะตายตาไม่หลับ

 

 

เจ้าวางใจเถิด จากนี้เป็นต้นไป ข้าจะไม่มากวนใจเจ้าอีก มีประโยคหนึ่งที่พระชายาน้อยของเจ้าพูดถูกมาก

 

 

ใต้หล้านี้มีผู้ชายตั้งมากมาย เหตุใดข้าต้องคอยเกาะแกะเจ้าไม่ปล่อย ชีวิตนี้เจ้าไม่ต้องคืนข้า เมื่อก่อนข้าเคยวางยาเจ้า เราสองคนถือว่าหายกัน ข้าเคยบอกหลิงอวี้จื้อ ว่าจะให้เจ้ากินสมุนไพรเซียนหลินจือเพียงครึ่งหนึ่ง แต่ที่จริงข้าให้เจ้ากินหมดแล้ว”

 

 

เฟิงอิ๋นพูดจบก็เตรียมจะจากไป ครั้งนี้นางตัดสินใจแล้วจริงๆ ต่อไปจะไม่มายุ่งกับเซียวเหยี่ยนอีก มาวนเวียนอยู่เช่นนี้นอกจากจะทำให้ตนเองยิ่งเจ็บ ยิ่งหมดหวังแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีก

 

 

เมื่อก่อนนางไม่เคยนึกเสียใจ นึกอยู่เสมอว่าถ้าตนเองใช้วิธีต่างๆ มากขึ้นอีกหน่อยก็คงได้ใจเซียวเหยี่ยนมา

 

 

ตอนนี้วิธีการใดที่ควรใช้นางก็ใช้หมดแล้ว เซียวเหยี่ยนก็ยังคงไม่รู้สึกรู้สาเช่นเดิม แม้ว่าจะพลาดขั้นตอนการไหว้ฟ้าดินไป บางทีนั่นอาจจะเป็นลิขิตสวรรค์ ก่อนหน้านี้นางรับไม่ได้ ตอนนี้นางรับได้แล้ว นับว่าเป็นการปลดปล่อยตัวเอง

 

 

เมื่อเดินไปถึงธรณีประตู เฟิงอิ๋นก็หยุดเดิน ไม่หันกลับมา

 

 

“รักษาตัวด้วย เซียวเหยี่ยน”

 

 

พูดจบก็อันตรธานหายไปจากห้อง

 

 

มั่วชิงแอบอยู่ใกล้ๆ เมื่อเฟิงอิ๋นไปแล้ว นางก็รีบเข้าไปประคองเซียวเหยี่ยน

 

 

“ท่านอ๋อง ไม่เป็นอะไรนะเพคะ!”

 

 

“หลิงอวี้จื้ออยู่ที่ใด”

 

 

“คุณหนูอยู่ที่ตำบลเถาหยวน ท่านอ๋องสบายใจได้ คุณหนูไม่เป็นอะไรเพคะ”

 

 

“พาข้าไปหานาง”

 

 

เซียวเหยี่ยนฝืนยันตัวพูด ตอนนี้เขาอยากเจอหลิงอวี้จื้อเร็วขึ้น

 

 

“ท่านอ๋อง แผลของท่านปริแล้วเพคะ จัดการแผลให้ดีก่อนดีกว่าเพคะ พรุ่งนี้เช้าค่อยไปตำบลเถาหยวน”

 

 

มั่วชิงลองโน้มน้าวเซียวเหยี่ยน

 

 

“ไม่ต้องพูดมาก นี่คือคำสั่ง ไปตอนนี้”

 

 

น้ำเสียงของเซียวเหยี่ยนบ่งบอกชัดเจน ในใจเขามีความรู้สึกอยากเจอหน้าหลิงอวี้จื้ออย่างรุนแรง

 

 

มั่วชิงเห็นเสื้อผ้าบริเวณท้องของเซียวเหยี่ยนมีเลือดไหลโชก นางรู้ว่าบาดแผลของเซียวเหยี่ยนปริหมดแล้ว กังวลว่าเซียวเหยี่ยนจะเป็นอะไรไป เห็นอยู่ว่าโน้มน้าวไม่ได้ จึงกดจุดให้เซียวเหยี่ยนสลบไปเสียเลย

 

 

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ ทางคุณหนูปลอดภัยดีทุกอย่าง ท่านไม่ต้องกังวล”

 

 

มั่วชิงพูดจบก็ประคองเซียวเหยี่ยนไปนอนบนเตียง แล้วเรียกอู่จิ้นเข้ามา ช่วยกันเปลี่ยนยาให้เซียวเหยี่ยน

 

 

เฟิงอิ๋นกลับสำนักอู๋จี๋ไปแล้ว กำลังคิดจะกลับห้องตนเอง ก็ถูกคนของเจียงสือเรียกตัวไป ดึกขนาดนี้แล้วเจียงสือยังอยากเจอนาง ในใจเฟิงอิ๋นมีลางสังหรณ์ไม่ดี เมื่อพบเจียงสือแล้ว ก็คุกเข่าคารวะเจียงสือด้วยความเคารพทันที

 

 

เจียงสือพิงเก้าอี้ น้ำเสียงปกติ

 

 

“ไปพบเซียวเหยี่ยนมาหรือ”

 

 

“เจ้าค่ะ”

 

 

เฟิงอิ๋นไม่กล้าปฏิเสธ ได้แต่ยอมรับไป

 

 

จู่ๆ เจียงสือก็ตบแขนเก้าอี้อย่างแรง แรงมือของนางเยอะมาก แขนเก้าอี้แตกตามเสียง

 

 

เศษแขนเก้าอี้ที่แตกกระเด็นโดนหน้าเฟิงอิ๋นทันใด ใบหน้าขาวผ่องโดนกรีดเป็นรอยเลือดสองสามแผล เฟิงอิ๋นไม่กล้าหลบหนี และไม่กล้าขยับ ได้แต่คุกเข่าตัวตรงบนพื้น

 

 

“เฟิงอิ๋น ข้าหวังกับเจ้าไว้มาก เจ้านับวันจะยิ่งกล้าเหลือเกิน สำนักอู๋จี๋มีสมุนไพรเซียนหลินจือเพียงสองต้น เจ้าหยิบไปต้นหนึ่งไม่ว่า นี่เด็ดไปหมดสองต้น เจ้าหลงคิดว่าตนเองเป็นเจ้าของสำนักอู๋จี๋จริงๆ หรือ”

 

 

คราวนี้เฟิงอิ๋นยิ่งมั่นใจว่าตนเองสันนิษฐานไว้ไม่ผิด สมุนไพรเซียนหลินจอต้นนั้นมีปัญหาจริงๆ

 

 

“ศิษย์ไม่กล้าเจ้าค่ะ ศิษย์แค่ไม่อยากให้เซียวเหยี่ยนตาย”

 

 

“เจ้ารอบคอบจริงๆ ไม่กล้าให้เซียวเหยี่ยนกินสมุนไพรเซียนหลินจือต้นแรก เจ้ารู้ดีว่าเซียวเหยี่ยนเป็นศัตรูของสำนักอู๋จี๋ เจ้ายังวิ่งแจ้นไปช่วยชีวิตเขา เจ้าเคยเห็นอาจารย์อยู่ในสายตาบ้างหรือไม่

 

 

สมุนไพรเซียนหลินจือต้นนั้นยังอยู่ที่เจ้าแน่นอน ข้าให้โอกาสเจ้าครั้งสุดท้าย เอาสมุนไพรเซียนหลินจือต้นนั้นไปให้ชุนเหนียง ให้ชุนเหนียงนำสิ่งนี้ไปใส่ในอาหารของเซียวเหยี่ยน หากพวกเจ้าทำเรื่องนี้สำเร็จ ข้าก็จะปล่อยพวกเจ้า มิเช่นนั้นเจ้าคงรู้ดีว่าผลจะเป็นอย่างไร”